Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1085/12/BJ
z 6 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 05 grudnia 2012 r. (wpływ do Organu – 06 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego rozliczenia rocznego:

• w części dotyczącej opodatkowania w zeznaniu podatkowym za 2012 r. odprawy pieniężnej należnej za 2010 r. wypłaconej w 2012 r. – jest prawidłowe,
• w części dotyczącej braku podstaw do korekty zeznania za 2009 r. i tym samym niewykazania w zeznaniu podatkowym za 2012 r. zaległych za 2009 r. wynagrodzeń wypłaconych w 2012 r. – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 06 grudnia 2012 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie właściwego rozliczenia rocznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca został zatrudniony w spółce na czas określony obejmujący okres: 01 styczeń 2008 – 30 wrzesień 2010 r. W pierwszym roku wynagrodzenia za pracę wypłacane były terminowo i w pełnej wysokości, jednak w miarę upływu czasu firma zaczęła mieć coraz większe problemy finansowe, wskutek czego należne pracownikom wynagrodzenia wypłacane były nieterminowo i często rozkładano je na kilka mniejszych rat.

Dnia 31 grudnia 2009 r. zakład wypowiedział zatrudnionym, w tym także Wnioskodawcy, umowę o pracę.

Wnioskodawcy nie zostały wypłacone zaległe wynagrodzenia za kilka miesięcy 2009 r., za nadgodziny, dodatek funkcyjny oraz odprawa z tytułu wypowiedzenia umowy. Wnioskodawca toczył spór z byłym pracodawcą, jednak w związku z brakiem możliwości uzyskania porozumienia i pieniędzy, skierował sprawę do Sądu Pracy.

W lutym 2010 r. wpłynął na adres Wnioskodawcy druk PIT-11, Wnioskodawca sporządził zatem wspólnie z żoną zeznanie PIT-37 za 2009 rok i złożył je w urzędzie skarbowym.

Wnioskodawca zaznaczył, że w informacji PIT-11 znajdują się wszystkie, nawet te niewypłacone wynagrodzenia, należne mu w 2009 roku.

W tym czasie sprawa w sądzie o należne Wnioskodawcy świadczenia trwała; w niewielkim zakresie doszło też do ugody. Dopiero w ubiegłym miesiącu, tj. w listopadzie 2012 r., na mocy tejże ugody oraz na mocy wydanego przez Sąd Pracy wyroku na konto Wnioskodawcy wpłynęły należne mu pieniądze za 2009 rok oraz odprawa pieniężna z 2010 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób rozliczyć otrzymane w listopadzie 2012 r. przychody, jeśli były należne w latach wcześniejszych?
2. Czy Wnioskodawca powinien skorygować złożone w 2010 roku zeznanie, pomniejszając wykazane w korekcie kwoty przychodów o te należne, ale otrzymane dopiero w 2012 roku?
3. Czy otrzymaną przed miesiącem odprawę za 2010 rok Wnioskodawca powinien ująć w zeznaniu PIT-37 za rok 2010?
4. Czy – co do zasady, że opodatkowuje się przychody otrzymane, a nie te należne – Wnioskodawca powinien w zeznaniu za 2012 rok wykazać i opodatkować otrzymane świadczenia z lat 2009 i 2010?
   
   

Wnioskodawca uważa, że rok 2009 został definitywnie podatkowo zamknięty z uwagi na fakt, że zamieścił w zeznaniu PIT-37 wszystkie przychody, także te nieotrzymane, opierając się zresztą o przysłaną mu informację PIT-11.

Wnioskodawca nie korygowałby także zeznania za 2010 rok, natomiast właśnie odprawę pieniężną należną mu w 2010 roku a otrzymaną dopiero teraz w listopadzie, Wnioskodawca rozliczy w PIT-37 za mijający rok 2012.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl natomiast art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z wniosku wynika, iż dnia 31 grudnia 2009 r. zakład wypowiedział Wnioskodawcy umowę o pracę. Wnioskodawcy nie zostały wypłacone zaległe wynagrodzenia za kilka miesięcy 2009 r., za nadgodziny, dodatek funkcyjny oraz odprawa z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę. Wnioskodawca toczył spór z byłym pracodawcą, jednak w związku z brakiem możliwości uzyskania porozumienia i pieniędzy, skierował sprawę do Sądu Pracy. W lutym 2010 r. wpłynął na adres Wnioskodawcy druk PIT-11, Wnioskodawca sporządził zatem wspólnie z żoną zeznanie PIT-37 za 2009 rok i złożył je w urzędzie skarbowym. Wnioskodawca zaznaczył, że w informacji PIT-11 znajdują się wszystkie, nawet te niewypłacone wynagrodzenia należne mu w 2009 roku. W tym czasie sprawa w sądzie o należne Wnioskodawcy świadczenia trwała. Dopiero w listopadzie 2012 r., na mocy ugody oraz na mocy wydanego przez Sąd Pracy wyroku na konto Wnioskodawcy wpłynęły należne mu pieniądze za 2009 rok oraz odprawa pieniężna z 2010 roku.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie „otrzymane” - zgodnie ze Słownikiem języka polskiego - należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Z definicji pojęcia przychodu jako świadczenia otrzymanego czy też w niektórych przypadkach postawionego do dyspozycji wnosić można również o momencie jego uzyskania. Określenie momentu uzyskania przychodu ma bardzo istotne znaczenie, przede wszystkim z tego powodu, że podatek dochodowy od osób fizycznych rozliczany jest w danym czasie. Konieczne jest zatem określenie momentu uzyskania przychodu, by przyporządkować przychód do danego okresu rozliczeniowego - roku podatkowego, a w niektórych przypadkach również - miesiąca (w przypadku zaliczkowego rozliczania podatku).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w świetle ww. art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacone w 2012 r. Wnioskodawcy, na mocy wcześniej zawartej ugody oraz wyroku sądowego, zaległe wynagrodzenia za pracę w 2009 r. (w tym świadczenia za nadgodziny i dodatek funkcyjny) oraz odprawa pieniężna z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę (należna, ale niewypłacona w 2010 r.) stanowi dla Wnioskodawcy (byłego pracownika) przysporzenie majątkowe (przychód) mające swoje źródło w przychodach ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Użyty bowiem przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika (również byłego pracownika) z pracodawcą (byłym pracodawcą) stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Wypłata zaległego wynagrodzenia stanowi przychód w miesiącu jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji w danym roku podatkowym, nawet jeśli dotyczy lat ubiegłych.

W przedmiotowej sprawie jest to zatem przychód roku 2012.

Skoro wypłacone w 2012 r. zaległe wynagrodzenia za pracę w 2009 r. (w tym świadczenia za nadgodziny, dodatek funkcyjny) oraz odprawa pieniężna z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę (należna, ale niewypłacona w 2010 r.) stanowią przychód 2012 r., to Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania tego przychodu – łącznie z innymi przychodami (dochodami) osiągniętymi w 2012 r. – i opodatkowania w zeznaniu podatkowym składanym do 30 kwietnia 2013 r. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w zeznaniu podatkowym za 2012 r. powinien ująć zasądzoną i otrzymaną w listopadzie 2012 r. odprawę pieniężną należną za rok 2010. Zatem w tym zakresie należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Przy czym należy podkreślić, iż przychodem 2012 r. jest także kwota zaległego wynagrodzenia za pracę w 2009 r. (w tym świadczenia za nadgodziny, dodatek funkcyjny), gdyż jak wynika z wniosku kwoty z tego tytułu zostały Wnioskodawcy wypłacone dopiero w 2012 r.

Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że rok 2009 został definitywnie podatkowo zamknięty z uwagi na fakt, że Wnioskodawca zamieścił w zeznaniu PIT-37 wszystkie przychody, także te nieotrzymane, opierając się o przysłaną mu informację PIT-11.

Jako, że zaległe wynagrodzenia za pracę z 2009 r. (w tym świadczenia za nadgodziny, dodatek funkcyjny) zostały wypłacone w 2012 r., to stanowią – jak już wyżej wskazano – przychody 2012 r. To oznacza, że nie mogą być przychodami osiągniętymi w 2009 r., ponieważ w 2009 r. nie zostały wypłacone ani postawione do dyspozycji Wnioskodawcy. Tym samym nie mogą być wykazane w zeznaniu podatkowym złożonym za 2009 r. i opodatkowane jako przychód tego roku. Wnioskodawca obowiązany jest je wykazać w zeznaniu podatkowym za 2012 r. łącznie z innymi przychodami osiągniętymi w tym właśnie roku. Dlatego też koniecznym jest złożenie korekty zeznania podatkowego za 2009 r. Z wniosku wynika bowiem, że w zeznaniu za 2009 r. wykazany został – nieprawidłowo – również przychód należny za 2009 r. ale nie wypłacony w roku 2009.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta zeznania ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jego sporządzeniu i może dotyczyć każdej jego pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono je niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w nim zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, a także inne dane zawarte w treści zeznania. Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt m.in. zeznań podatkowych.

Korekta zeznania ma więc na celu umożliwienie podatnikom poprawienia błędu, który został popełniony przy jego sporządzeniu. Skorygowanie zeznania polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonego zeznania z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne Organ podatkowy stwierdza, że zaistniała sytuacja zobowiązuje podatnika – Wnioskodawcę do dokonania korekty zeznania podatkowego za 2009 r., bowiem zeznanie to sporządzone było nieprawidłowo, nie odzwierciedlało zaistniałego w 2009 r. stanu faktycznego. Wnioskodawca wykazał w nim przychód, którego faktycznie w 2009 r. nie uzyskał, gdyż zaległe świadczenia zostały wypłacone dopiero w 2012 r.

W korekcie zeznania, składanej za 2009 r. należy wykazać tylko i wyłącznie przychód faktycznie osiągnięty w 2009 r., tj. wypłacony bądź postawiony do dyspozycji.

W korekcie tej należy również wykazać koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującej w 2009 r.

Zgodnie bowiem z treścią tego przepisu koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Przy czym ww. koszty uzyskania są należne w pełnej rocznej kwocie, jeżeli w każdym miesiącu roku 2009 Wnioskodawca świadczył pracę u byłego pracodawcy (lub też nie świadcząc w danym okresie pracy – np. z tytułu choroby – otrzymywał od pracodawcy należności z tytułu stosunku pracy).

Zauważyć ponadto należy, iż w zeznaniu tym, w części dotyczącej obliczenia zobowiązania podatkowego w rubryce „suma zaliczek pobranych przez płatników” należy wykazać kwotę podatku należnego za 2009 r. wykazanego w pierwotnym zeznaniu złożonym za 2009 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej braku podstaw do wzruszenia - korekty zeznania za 2009 r., należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.