INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2011 r. (data wpływu 7 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma zawarła umowę ubezpieczenia grupowego z firmą medyczną. Przedmiotem ubezpieczenia jest wykonanie usługi grupowego ubezpieczenia zdrowotnego na rzecz pracowników firmy i członków ich rodzin w zakresie następujących programów ubezpieczenia:

• program „a”,
• program „b”,
• program „c”,
• program „d”.
  
  

Ubezpieczyciel nalicza składkę za poszczególne programy świadczeń osobno w podziale na:

• ubezpieczenie z tytułu medycyny pracy 22,71121 % (program pojedynczy specjalistyczny),
• ubezpieczenie z tytułu opieki profilaktycznej 77,28879 % (program pojedynczy specjalistyczny i program partnerski specjalistyczny),
• ubezpieczenie świadczeń medycznych na rzecz osoby ubezpieczonej głównej (program pojedynczy specjalistyczny plus – 14,56669 %),
• ubezpieczenie na rzecz pozostałych osób ubezpieczonych (program rodzinny specjalistyczny – 66,95617 % i program partnerski – 45,92334 %).
  
  

Firma traktuje ubezpieczenie w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego, który obejmuje jedynie ubezpieczenie z tytułu medycyny pracy i opieki profilaktycznej, jako wypełnienie obowiązków zakładu pracy wynikających z art. 229 Kodeksu pracy. Składka w kwocie wynikającej z tego programu płacona do ubezpieczyciela w pełnej wysokości obciąża koszty firmy i nie stanowi przychodu do opodatkowania dla pracownika. Pozostałe programy, które oprócz świadczeń medycyny pracy i opieki profilaktycznej zawierają również dodatkową część indywidualną i rodzinną, w części dotyczącej medycyny pracy i opieki profilaktycznej są opłacane przez pracodawcę, a w części indywidualnej i rodzinnej stanowiącej ubezpieczenie prywatne są opłacane przez pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sposób postępowania firmy, tj. nienaliczanie podatków od osób fizycznych od polisy ubezpieczeniowej w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego oraz od pozostałych programów w kwocie równej wartości programu pojedynczego specjalistycznego jest prawidłowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarte ubezpieczenie grupowe na warunkach opisanych we wniosku, którym objęci są pracownicy firmy w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego oraz pozostałe programy ubezpieczeniowe w części obejmującej zakres programu pojedynczego specjalistycznego stanowi wypełnienie obowiązków pracodawcy w zakresie opieki zdrowotnej wynikającej z art. 229 Kodeksu pracy i nie stanowi dla pracownika przychodu do opodatkowania. Dodatkową część indywidualną i rodzinną pracownicy opłacają we własnym zakresie poprzez potrącenia na liście płac kwoty ubezpieczenia przekraczającego kwotę składki na ubezpieczenie w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego. W związku z powyższym w tej części też nie wystąpi u pracownika przychód do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi – w pkt 1 – wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione – według cen zakupu.

Z kolei z treści art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Natomiast zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Stąd, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług z tytułu medycyny pracy i opieki profilaktycznej wynikających z art. 229 Kodeksu pracy, wartość tego rodzaju świadczeń stanowi przychód pracownika, który nie podlega opodatkowaniu, gdyż korzysta ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zawarł z firmą medyczną umowę ubezpieczenia grupowego. Przedmiotem ubezpieczenia jest wykonanie usługi grupowego ubezpieczenia zdrowotnego na rzecz pracowników i członków ich rodzin. Zainteresowany ponosi koszty związane z ubezpieczeniem w części dotyczącej medycyny pracy i opieki profilaktycznej. Natomiast opłaty związane z ubezpieczeniem, które dotyczy części indywidualnej i rodzinnej stanowiącej ubezpieczenie prywatne są opłacane przez pracownika poprzez potrącenie na liście płac kwoty ubezpieczenia przekraczającego kwotę składki, do zapłaty której Zainteresowany nie jest zobowiązany na podstawie art. 229 Kodeksu pracy.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że wykupienie przez Wnioskodawcę dla pracowników ubezpieczenia grupowego, którego przedmiotem jest wykonanie usług medycznych w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego (obejmującego opiekę zdrowotną wynikającą z art. 229 Kodeksu pracy) stanowi przychód dla pracownika, korzystający jednakże ze zwolnienia z opodatkowania stosownie do ww. art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast ubezpieczenie grupowe, które wykracza poza zakres medycyny pracy i opieki profilaktycznej nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu, bowiem opłacane jest przez pracowników we własnym zakresie poprzez potrącenia na liście płac z ich wynagrodzenia.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie sposób postępowania Wnioskodawcy, tj. nienaliczania zaliczki na podatek dochodowy od polisy ubezpieczeniowej w zakresie programu pojedynczego specjalistycznego (obejmującego świadczenie z tytułu medycyny pracy i opieki profilaktycznej) oraz od pozostałych programów w kwocie równej wartości programu pojedynczego specjalistycznego jest prawidłowy.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione przez Zainteresowanego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.