Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-256/13/BD
z 31 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 1 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 2 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu prezesa spółki kosztów wypłaconej delegacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu prezesa spółki kosztów wypłaconej delegacji.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 25 kwietnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-256/13/BD, IBPB II/1/415-257/13/BD wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 2 maja 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność, która została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym. Prezes Spółki otrzymuje wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji na podstawie powołania zgodnie z uchwałą w wysokości 5000,00 zł miesięcznie. Często wyjeżdża w teren na spotkania z kontrahentami, przedstawicielami handlowymi, gdzie stara się o pozyskanie nowych kontrahentów oraz nowe kontakty. Spółka pokrywa mu koszty delegacji do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Prezes nie prowadzi własnej działalności w związku z tym nie prowadzi tego w ramach działalności gospodarczej. Spółka księguje koszty jako koszty uzyskania przychodu, ponieważ jest to związane z osiąganym przychodem, jego wielkością.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jest zobowiązana do odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy z tytułu wypłaconej delegacji i czy stanowi to przychód po stronie prezesa zarządu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) oraz art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłacona delegacja nie będzie rodziła przychodu po stronie prezesa, gdyż otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone u prezesa do kosztów uzyskania przychodu i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu, w związku z czym Spółka nie jest obowiązana do pobierania zaliczki na podatek dochodowy od ww. delegacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż niniejsza interpretacja indywidualna z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie znak: IBPB II/1/415-257/13/BD.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej – obowiązującymi na dzień złożenia wniosku -są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) oraz przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Aby jednak przedmiotowe świadczenia korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, które uregulowane zostały w art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5 w związku, z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Należy zauważyć, iż w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów osób niebędących pracownikami oraz zostały poniesione m.in. w celu osiągnięcia przychodów przez podmiot je ponoszący.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, tj. m.in. osobie, którą Wnioskodawca wysyła w teren w celu wykonania określonego zadania. Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że prezes Spółki otrzymuje wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji na podstawie powołania zgodnie z uchwałą w wysokości 5000,00 zł miesięcznie. Często wyjeżdża on w teren na spotkania z kontrahentami, przedstawicielami handlowymi, gdzie stara się o pozyskanie nowych kontrahentów oraz nowe kontakty. Spółka pokrywa mu koszty delegacji do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Prezes nie prowadzi własnej działalności w związku z tym nie prowadzi tego w ramach działalności gospodarczej. Spółka księguje koszty jako koszty uzyskania przychodu, ponieważ jest to związane z osiąganym przychodem, jego wielkością. Otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone u prezesa do kosztów uzyskania przychodu i zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Szczegółowo kwestia dotycząca zasad przyznawania krajowej diety oraz jej wysokości została uregulowana w § 4 ww. rozporządzenia, natomiast zwrot kosztów przejazdu – w § 5 tegoż rozporządzenia.

Z kolei zaś zasady rozliczania zagranicznych podróży służbowych reguluje rozporządzenie w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

W myśl § 2 powołanego rozporządzenia z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1.diety;

2.zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów;
2. noclegów;
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zasady i wysokości zagranicznych diet została uregulowana w § 4 i 5 ww. rozporządzenia, zaś zwrot kosztów przejazdu – w § 8 tegoż rozporządzenia.

Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy, wskazać należy, że w stanie prawnym obowiązującym do dnia 28 lutego 2013 r., - gdzie zastosowanie miały ww. rozporządzenia - zachodziły przesłanki do zastosowania omawianego zwolnienia. Zaznaczenia wymaga jednak fakt, że omawiane zwolnienie było limitowane do wysokości określonej w powołanych wyżej rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. Natomiast ewentualna nadwyżka wypłacanych świadczeń – ponad limit określony w przedmiotowych aktach prawnych – powodowała opodatkowanie wynikłych nadwyżek podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w takiej sytuacji na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego odpowiedniej zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych świadczeń (delegacji) z tytułu odbywanych przez prezesa Spółki podróży krajowych tu bądź zagranicznych, w których to pozyskiwani byli nowi kontrahenci.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.