Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-485/08/13-14/S/PS
z 8 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 2554/10 z dnia 07 grudnia 2010 r. (data wpływu 08.02.2013 r.) stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 20.03.2008 r. (data wpływu 31.03.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania należności wypłacanych na rzecz zagranicznych funduszy inwestycyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.03.2008 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania należności wypłacanych na rzecz zagranicznych funduszy inwestycyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej fundusze zagraniczne w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych lokują środki pieniężne u Wnioskodawcy (dalej: Bank) w postaci depozytów, papierów wartościowych, a także akcji Banku. Z tego tytułu otrzymują przychody podlegające na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu od osób prawnych. Bank z tytułu wypłat tych przychodów pełni funkcję płatnika podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy fundusze zagraniczne powinny być traktowane jako „fundusze inwestycyjne”, o których mowa art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podlegające zwolnieniu podmiotowemu, a tym samym Bank nie powinien pełnić na podstawie art. 26 ww. ustawy funkcji płatnika od przychodów podatkowych osiąganych przez te fundusze, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ustawy ?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata przez Bank przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na rzecz funduszy zagranicznych, o których mowa w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (dalej: fundusze zagraniczne) nie podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych z uwagi na zwolnienie podmiotowe tych funduszy z podatku dochodowego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bank tym samym nie będzie pełnić funkcji płatnika podatku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 marca 2008 r. (III SA/Wa 1577/07) orzekł, że fundusz zagraniczny z siedzibą w Luksemburgu, który nie sprzedaje jednostek uczestnictwa na terenie Polski, a otrzymuje jedynie odsetki od depozytów bankowych, jest funduszem inwestycyjnym w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych. W konsekwencji jest on zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy. Sąd stwierdził, że decydujący jest art. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych, który stwierdza, że ustawa ta ma zastosowanie do zasad prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne. W konsekwencji Sąd stwierdził, iż podleganie tej ustawie przez fundusze zagraniczne jest przesłanką do stwierdzenia, iż skarżący fundusz zagraniczny powinien podlegać zwolnieniu podmiotowemu z podatku dochodowego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Wnioskodawcy, z wyroku tego płynie zatem wniosek, iż nie tylko będący stroną w tej sprawie fundusz zagraniczny z siedzibą w Luksemburgu powinien podlegać zwolnieniu podmiotowemu, ale również wszelkie inne fundusze zagraniczne, o których mowa w art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych powinny podlegać zwolnieniu podmiotowemu z opodatkowania. W rezultacie wyrok ten potwierdza stanowisko Banku, iż nie powinien on pełnić na podstawie art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych funkcji płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów wypłacanych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według Wnioskodawcy, wyrok ten wydaje się być również zbieżny z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości związanym z zakazem dyskryminacji podatkowej przedsiębiorstw z różnych krajów członkowskich Unii Europejskiej (por. np. wyroki ETS w sprawie Derikayit C170/O5 w sprawie Bosal C-168/01; w sprawie CLT-UFA C—253/03). Opodatkowanie przychodów (dochodów funduszy zagranicznych z innych krajów Unii Europejskiej podatkiem dochodowym w Polsce stanowiłoby bowiem formę dyskryminacji podatkowej tych podmiotów w stosunku do zwolnionych z opodatkowania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę w Polsce, a. zatem naruszałoby treść art. 43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (zasadę swobody przedsiębiorczości).

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w dniu 27 czerwca 2008 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego IPPB3/423-485/08-2/PS uznającą stanowisko przedstawione przez podatnika za nieprawidłowe. Interpretację doręczono w dniu 01 lipca 2008r.

W powyższej interpretacji organ podatkowy stwierdził, iż stosownie do przepisu art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 roku nr 54, poz. 654 z późn. zm.) zwalnia się od podatku fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546).

Podkreślić należy, iż ustawa o funduszach inwestycyjnych wyraźnie rozróżnia pojęcie „funduszu inwestycyjnego” oraz „funduszu zagranicznego”. Z przepisu art. 1 ww. ustawy wynika, że ustawa ta określa zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające, przy czym przez „fundusz zagraniczny”, zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy, należy rozumieć fundusz inwestycyjny otwarty lub spółkę inwestycyjną z siedzibą w państwie członkowskim prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe.

Ustawa ta określa więc zasady tworzenia i funkcjonowania towarzystw funduszy inwestycyjnych i funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Polski (Dział II i III ustawy), zasady funkcjonowania depozytariuszy (Dział IV ustawy), warunki udzielania zezwoleń dla podmiotów pośredniczących w zbywaniu jednostek uczestnictwa funduszy inwestycyjnych oraz zakres obowiązków, jakie ciążą na tych podmiotach, jak również zasady wykonywania nadzoru nad tymi podmiotami przez Komisję Nadzoru Finansowego (wcześniej przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd).

Zgodnie z postanowieniami ww. ustawy (art. 14 ust. 1) fundusz inwestycyjny z siedzibą na terytorium Polski może być utworzony, po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: Komisja), wyłącznie przez towarzystwo funduszy inwestycyjnych. Towarzystwa zaś mogą działać tylko w formie spółki akcyjnej z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, po uzyskaniu zezwolenia Komisji na wykonywanie działalności, której przedmiotem jest wyłącznie tworzenie funduszy inwestycyjnych i zarządzanie nimi, reprezentowanie ich wobec osób trzecich oraz zarządzanie zbiorczym portfelem papierów wartościowych, o czym stanowi art. 38 ust. 1 i 2 ustawy).

Zagraniczne zaś fundusze inwestycyjne, zbywające na terytorium Polski jednostki uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym oraz lokujące swoje aktywa: w papiery wartościowe, depozyty oraz nabywające akcje danego banku z siedzibą w Polsce są tworzone na podstawie właściwych przepisów prawa państwa macierzystego, które regulują również funkcjonowanie tych funduszy. Ustawa o funduszach inwestycyjnych odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy fundusz zagraniczny (w rozumieniu ustawy o funduszach inwestycyjnych) zamierza zbywać emitowane przez siebie tytuły uczestnictwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, fundusz lub spółka nim zarządzająca są obowiązane do pisemnego zawiadomienia Komisji o tym zamiarze (art. 253 ust. 1 ww. ustawy). Zgodnie z art. 253 ust. 5 i ust. 6 ustawy zbywanie tytułów uczestnictwa emitowanych przez fundusz zagraniczny może rozpocząć się po upływie 2 miesięcy od złożenia wszystkich wymaganych dokumentów, o których mowa w ust. 2, pod warunkiem, że Komisja nie zakazała, w drodze decyzji wydanej przed upływem ww. terminu, zbywania na terytorium Rzeczypospolitej tytułów uczestnictwa w sytuacjach przewidzianych w ww. ust. 6 ustawy. Komisja wykonuje więc jedynie nadzór na zbywaniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytułów uczestnictwa emitowanych przez fundusze zagraniczne zgodnie z przepisami prawa i zasadami uczciwego obrotu, o czym stanowi art. 259 ust. 4 ustawy, właściwy zaś nadzór nad funduszami zagranicznymi wykonują właściwe organy państwa macierzystego tych funduszy (art. 253 ust. 1 ustawy). To wyłącznie właściwe organy państwa macierzystego funduszu zagranicznego są uprawnione do podejmowania środków nadzorczych w przypadku naruszenia przez ten fundusz przepisów prawa, regulaminu funduszu zagranicznego lub zasad uczciwego obrotu, z wyjątkiem sytuacji gdy naruszenie przepisów prawa, regulaminu lub zasad uczciwego obrotu miało miejsce przy zbywaniu tytułów uczestnictwa emitowanych przez fundusz zagraniczny na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 259 ust. 1 i 5 ustawy).

Biorąc pod uwagę brzmienie wskazanych przepisów należy uznać, iż zagraniczny fundusz inwestycyjny, mający siedzibę w innym niż Polska państwie, nie może zostać uznany za fundusz inwestycyjny działający na podstawie przepisów ustawy o funduszach inwestycyjnych. Podstawą działania funduszy zagranicznych są przepisy macierzystego państwa, na terytorium którego mają siedzibę, natomiast zakres stosowania przepisów powołanej ustawy ograniczony jest wyłącznie do zasad prowadzenia działalności funduszy zagranicznych na terytorium Polski w zakresie dystrybucji wyemitowanych przez te fundusze jednostki uczestnictwa.

W konsekwencji, z faktu, iż zagraniczny fundusz inwestycyjny zbywający na terytorium Polski jednostki uczestnictwa oraz lokujący swoje aktywa: w papiery wartościowe, depozyty oraz nabywające akcje danego banku z siedzibą w Polsce nie może być uznany za fundusz inwestycyjny działający na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych należy wywieść stwierdzenie, iż nie może on korzystać w Polsce ze zwolnienia podmiotowego, które na mocy art. 6 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostało przyznane funduszom mającym siedzibę w Polsce. W związku z tym zagraniczny fundusz inwestycyjny, osiągający dochody w Polsce, zobowiązany będzie także do poddania ich opodatkowaniu w Polsce z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, eliminujących skutki opodatkowania dochodu „u źródła”.

Stosownie do treści art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Zatem Wnioskodawca będzie zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust.1 w związku z art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz funduszu zagranicznego należności z tytułów określonych w wymienionych przepisach, przy uwzględnieniu postanowień odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wyrokiem z dnia z dnia 07 grudnia 2010 r., sygn. akt. III SA/Wa 2554/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżona interpretację indywidualną. WSA uznał, iż zagadnieniem, które wymaga rozstrzygnięcia w sprawie jest ustalenie, czy jest uprawnione zastosowanie wobec działającego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej zagranicznego funduszu inwestycyjnego, posiadającego siedzibę w innym państwie członkowskim niż Polska, zwolnienia podmiotowego w podatku dochodowym od osób prawnych, określonego w przepisie art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p.

Stosownie do powołanego przepisu zwalnia się od tego podatku fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 ze zm., dalej).

Zgodnie z art. 1 ustawy o funduszach inwestycyjnych określa ona zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające.

Funduszem zagranicznym w rozumieniu ustawy (art. 2 pkt 9) jest fundusz inwestycyjny otwarty lub spółka inwestycyjna z siedzibą w państwie członkowskim prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania W papiery wartościowe.

W rozpatrywanej sprawie organ podatkowy uznał, iż ustalenie, że fundusz jest funduszem zagranicznym w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych, nie jest warunkiem wystarczającym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. Zdaniem organu podatkowego ustawa o funduszach inwestycyjnych reguluje szczegółowo działalność funduszy zagranicznych na terenie Rzeczypospolitej Polskiej tylko w zakresie dotyczącym emisji jednostek uczestnictwa (art. 253 i następne ustawy o funduszach inwestycyjnych). Oznacza to, że jeśli takiej działalności fundusz na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nie prowadzi, to nie jest funduszem działającym na podstawie tej ustawy i w konsekwencji nie służy mu zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych.

W ocenie Sądu wykładania prawa dokonana przez organ podatkowy nie jest prawidłowa.

Analiza językowa przepisu 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. W połączeniu z analizą przepisów ustawy o funduszach inwestycyjnych, nie daje podstaw do zawężenia zakresu oddziaływania zwolnienia tylko do funduszy wykonujących aktualnie czynności szczegółowo wskazane w ustawie, tak jak interpretuje to organ podatkowy.

Ustawa o funduszach inwestycyjnych uchwalona 24 lipca 2004 r., miała na celu zharmonizowanie prawa polskiego z prawem wspólnotowym. Z uzasadnienia do projektu ustawy (druk sejmowy 1773 z dnia 5 lipca 2003 r.) wynika, iż nowelizacja spowodowana została wejściem w życie dwóch dyrektyw: dyrektywy 2001/107/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 stycznia 2002r. zmieniającej dyrektywę Rady nr 85/611 o koordynacji ustaw, aktów normatywnych, niższego rzędu i przepisów administracyjnych dotyczących podmiotów zbiorowych inwestycji w zbywalne papiery wartościowe, mającą na celu regulowanie działalności spółek zarządzających i wprowadzenie uproszczonych prospektów oraz dyrektywy 2001/107/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 stycznia 2002r. zmieniającej dyrektywę Rady nr 85/611 o koordynacji ustaw, aktów normatywnych, niższego rzędu i przepisów administracyjnych dotyczących podmiotów zbiorowych inwestycji w zbywalne papiery wartościowe w odniesieniu do inwestycji dotyczących podmiotów zbiorowego inwestowania, zwanej „dyrektywą UCTIS”.

Ponadto w uzasadnieniu projektu, w części dotyczącej zbywania tytułów i jednostek uczestnictwa oraz tworzenia oddziałów, wskazuje się, że proponowane przepisy mają na celu dostosowanie prawa do nowej dyrektywy UCTIS, wejdą w życie z chwilą przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Wskazuje się także, iż przepisy te opierają się na zasadzie nadzoru funduszy przez macierzyste państwa członkowskie oraz zasadzie wzajemnego uznawania przez państwa członkowskie udzielonych zezwoleń, co umożliwia funduszom prowadzenie działalności na podstawie jednego zezwolenia ważnego w całej Unii Europejskiej. Wreszcie w konkluzji mowa jest o tym, iż dostosowanie przepisów do prawa wspólnotowego, umożliwi tworzonym w oparciu o nie funduszom, prowadzenie działalności na terytorium państw członkowskich w ramach swobody wykonywania usług.

W ocenie Sądu dla rozstrzygnięcia znaczenia pojęcia „fundusze działające na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004r.” istotne znaczenie ma art. 1 wyżej wymienionej ustawy. Przepis ten wskazuje zakres podmiotowy i przedmiotowy oddziaływania ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem „ustawa określa zasady tworzenia i działania funduszy inwestycyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasady prowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności przez fundusze zagraniczne i spółki zarządzające”.

Fundusze zagraniczne, to zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych - fundusze inwestycyjne otwarte lub spółki inwestycyjne z siedzibą w państwie członkowskim, prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym, regulującym zasady inwestowania w papiery wartościowe.

Polska ustawa nie nakłada na zagraniczne fundusze inwestycyjne innych obowiązków niż określone w dziale XII ustawy, jest to jednak w ocenie Sądu świadomy zabieg ustawodawcy, wynikający z prawa wspólnotowego. Wskazanie w ustawie, iż przez zagraniczne fundusze inwestycyjne rozumie się fundusze inwestycyjne otwarte działające zgodnie z prawem wspólnotowym, daje gwarancje, że fundusze te działać będą na zasadach akceptowanych przez państwo polskie tj. zgodnie z prawem unijnym.

Działalność funduszy inwestycyjnych nie ogranicza się tylko do emisji jednostek uczestnictwa, zasadniczą formą działanie jest lokowanie aktywów funduszy: w papiery wartościowe, depozyty bankowe lub udziały innych funduszy.

Zdaniem Sądu zawężenie przez organ rozumienia pojęcia „działający na podstawie przepisów ustawy” do wymogu faktycznego skorzystania przez fundusz w swojej działalności z konkretnych przepisów ustawy jest nieprawidłowe.

Z faktu, że fundusz zagraniczny aktualnie nie prowadzi na terenie Polski takiej formy działalności, która wymagałaby realizacji poszczególnych zapisów ustawy o funduszach inwestycyjnych (art. 253 - 263), nie można wnioskować, że fundusz taki działa w Polsce tylko na podstawie regulacji swojego państwa macierzystego, a ustawa z 27 maja 2004 r. go nie dotyczy. Jest bowiem oczywiste, że gdyby dokonywał na terenie Polski czynności z naruszeniem polskiej ustawy, jego działalność oceniana byłaby przez pryzmat przepisów tej ustawy, łącznie z możliwością zastosowaniem wobec niego sankcji karnych, albowiem jako podmiot z art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych, rygorom tej ustawy podlega.

W ocenie Sądu każdy fundusz „zagraniczny”, tj. spełniający dyspozycję art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych, działający na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jest funduszem działającym na podstawie ustawy o funduszach inwestycyjnych z 27 maja 2004 r., albowiem w okresie jego działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie jego uprawnień i obowiązków, a także wynikających z ich naruszenia sankcji, mają do niego zastosowanie przepisy tej ustawy. Wobec powyższego, na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. fundusz taki jest zwolniony od podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzależnienie zastosowania zwolnienia podatkowego od podejmowania konkretnych czynności, zapisanych w ustawie, stanowi zbyt wąską interpretację przepisu art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. Słusznie podnosi skarżący, że przyjęcie takiej interpretacji prowadzi do dyskryminacyjnego traktowania funduszy zagranicznych prowadzących w Polsce działalność w zakresie innych czynności, niż zbywanie jednostek uczestnictwa, więc do naruszenia art. 12 TWE ustanawiającego zakaz dyskryminacji podmiotów ze względu na ich przynależność państwową.

Interpretacja przepisów obowiązujących w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej powinna uwzględniać postanowienia Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską Obowiązek dokonywania takiej wykładni spoczywa również na sądach krajowych, które zgodnie z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości powinny dokonać wykładni istniejącego prawa wewnętrznego tak, by uwzględniała ona zarówno treść jak i cel przepisu prawa wspólnotowego.

Na podstawie art. 93 Traktatu, harmonizacja ustawodawstwa krajów członkowskich może obejmuje regulacje z zakresu podatków obrotowych, akcyzy i innych podatków pośrednich, natomiast potwierdzić nakaz harmonizacji podatków bezpośrednich wyraźnie nie został określony w Traktacie i w odniesieniu do podatków bezpośrednich brak jest odpowiednika przepisu art. 93. Państwa członkowskie podjęły jednak inicjatywę w tym zakresie, a jej podstawę prawną ustalono w oparciu o art. 94 Traktatu, który stanowi o ujednoliceniu tych uregulowań prawnych, które wywierają bezpośredni wpływ na powstawanie i funkcjonowanie wewnętrznego rynku wspólnego. Przepis ten, jako metodę harmonizacji prawodawstwa w zakresie podatków bezpośrednich wskazuje na dyrektywy. Na jego podstawie poddano harmonizacji niektóre konstrukcje występujące na gruncie podatków dochodowych: łączenie i podział spółek, opodatkowanie dywidend, odsetek, należności licencyjnych.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, mimo że opodatkowanie bezpośrednie podlega kompetencji państw członkowskich, muszą one wykonywać swoje uprawnienia w poszanowaniu prawa wspólnotowego (wyroki: z dnia 14 lutego 1995 r. w sprawie C-279/93 Schumacker, Rec. str. 1-225, pkt 21; z dnia 16 lipca 1998 r. w sprawie C-264/96 ICl, Rec, str. 1-4695, pkt 19; oraz z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie C-471/04 Keller Holding, Zb. Orz. str. 1-2107, pkt 28) oraz powstrzymywać się od wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową (wyroki: z dnia 11 sierpnia 1 995 r. w sprawie C-80/94 Wielockx, Rec. str. 1-2493, pkt 16; z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie C-311/97 Royal Bank of Scotland, Rec. str. l-2651, pkt 19; oraz z dnia 8 marca 2001 r. w sprawach połączonych C-397/98 i C-41 O/98 Metailgesellschaft i in., Rec. str. 1-1727, pkt 37).

Wszelka dyskryminacja przedsiębiorców z państw członkowskich przez władze innych państw członkowskich jest zakazana na mocy art. 12 i 43 TWE.

Swoboda działalności gospodarczej, którą art. 43 WE przyznaje obywatelom państw Wspólnoty i która oznacza dla nich dostęp do działalności na własny rachunek oraz możliwość jej wykonywania, jak również prawo tworzenia i zarządzania przedsiębiorstwami na tych samych warunkach, co określone przez ustawodawstwo państwa członkowskiego położenia przedsiębiorstwa dla jego własnych obywateli, obejmuje, zgodnie z art. 48 WE, przysługujące spółkom utworzonym zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego i mającym statutową siedzibę, zarząd lub główny zakład na terytorium Wspólnoty, prawo wykonywania działalności w danym państwie członkowskim za pośrednictwem spółki zależnej, oddziału lub agencji (zob. w szczególności wyroki z dnia 21 września 1999 r. w sprawie C-307/97 SaintGobain ZN, Rec. str.1 -6161, pkt 35; oraz ww. w sprawie Keller Holding).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że fundusz, którego dotyczyło zapytanie Skarlej Spółki jest funduszem inwestycyjnym z siedzibą w Luksemburgu, prowadzącym działalność zgodnie z zasadami Dyrektywy Rady 85/611/EEC z 20 grudnia 1985 r. w sprawie przepisów ustawodawczych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe ( fundusz typu „UCITS”) oraz Dyrektywy Parlamentu europejskiego i Rady z 21 stycznia 2002 r. zmieniającej dyrektywę 85/611/EEC, i jest zarejestrowany w Luksemburgu tj., w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej. Funkcjonowanie Funduszu nie jest terytorialnie ograniczone tylko do państwa Luksemburg.

Fundusz nie zbywa emitowanych przez siebie jednostek uczestnictwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jego działalność w Polsce ograniczyła się do ulokowania na czas określony zebranych od uczestników środków pieniężnych w banku. Podjęta czynność założenia lokaty bankowej mieściła się w zakresie przedmiotowej działalności funduszu i była formą inwestowania zgromadzonych środków pieniężnych.

Z tych względów należało stwierdzić, ze w ocenie Sądu fundusz którego, którego dotyczyło pytanie Skarżącej Spółki jest „funduszem zagranicznym” w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r., który działa w Polsce, na podstawie przepisów tej ustawy. Mimo, że sposób jego organizacji i zasady funkcjonowania określa prawo macierzyste, to zasady jego działalności, jego prawa i obowiązki na terytorium RP, określa ustawa o funduszach inwestycyjnych, z dnia 27 maja 2004 r. - jak wskazuje art. 1 ustawy. Okoliczność ta powoduje, że fundusz ten na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. jest zwolniony od podatku.

Mając na uwadze wyżej dokonaną przez Sąd wykładnię art. 6 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.p. w związku z art. 1 oraz 2 ust. 9 ustawy o funduszach inwestycyjnych należało stwierdzić, że zaskarżona interpretacja naruszała art. 21 ust. 1 pkt 1, art. 22 ust. 1 i art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. przez to, że stwierdzał, iż na Skarżącej Spółce ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodu od dochodów w funduszu z likowania środków pieniężnych w banku prowadzonym przez Skarżącą Spółkę. Zaskarżona interpretacja naruszała także postanowienia art. 12 i 43 TWE, gdyż odmawiała zwolnienia od podatku dochodowego funduszowi zagranicznemu uprawnionemu do działania na terenie Polski na takich samych zasadach jak fundusze polskie, którym zwolnienie przysługuje (….).

Z tych też względów Sąd uchylił zaskarżoną interpretację na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz.U.2012, poz. 270).

Od powyższego wyroku WSA, w dniu 09.02.2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 05.12.2012 r., sygn. akt II FSK 725/11 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tut. Organ podatkowy.

Stosownie do treści art. 153 ppsa ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 31.03.2008 r., po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 2554/10 z dnia 07 grudnia 2010 r. (data wpływu 08.02.2013 r.), w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim zdarzenia przyszłego, uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –– tekst jednolity Dz.U.2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.