Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-430/13/ZK
z 10 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 04 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 29 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe,
• sposobu zaliczenia przedmiotowych wydatków do ww. kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. W dniu 12 listopada 2012 r. zawarł umowę użyczenia, na podstawie której stał się użytkownikiem gruntów i położonych na nich 3 budynków gospodarczych. Na części tych gruntów były położone płyty betonowe, które umożliwiały dojazd do budynków i zaparkowanie przy nich samochodów (w dalszej części wniosku: „plac”). Z powodu użytkowania tego placu (przez poprzednich właścicieli i obecnego użytkownika - Wnioskodawcę), ze względów bezpieczeństwa (wystawały pręty metalowe, pojawiały się ubytki w nawierzchni) i estetyki, wymagał on remontu. W związku z tym Wnioskodawca zlecił firmie zewnętrznej położenie na placu kostki brukowej (zdemontowano stare pyty betonowe i położono w ich miejsce kostkę brukową). Firma zewnętrzna wystawiła fakturę VAT z datą 21 grudnia 2012 r., wskazując w opisie „Położenie kostki brukowej wraz z materiałem”. Przed wykonaniem tej inwestycji na przedmiotowym gruncie znajdowały się stare płyty betonowe, które w wyniku ich eksploatacji były w bardzo złym stanie i nadawały się do wymiany. Kostka brukowa została położona na wjeździe do posesji oraz na dziedzińcu, który otaczają 3 budynki gospodarcze. Grunty wraz z budynkami były wykorzystywane przez poprzedniego właściciela dla celów prywatnych. Obecny użytkownik wykorzystywał nieruchomość gruntową wraz z budynkami gospodarczymi przez okres 1 miesiąca zanim dokonano ułożenia kostki brukowej. Położenie kostki brukowej na placu ma na celu przywrócenie jego przydatności do dalszego wykorzystywania w zakresie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, który poniósł wydatki na położenie kostki brukowej na placu, który użytkuje na podstawie umowy użyczenia, może je traktować jako wydatki na remont i zaliczyć bezpośrednio w koszty podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że jeżeli na użyczoną nieruchomość Wnioskodawca poniósł nakłady, to bez względu na to, czy były one związane z remontem, czy też z jej ulepszeniem, stanowić mogą koszt uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawcy, prace polegające na położeniu nowej nawierzchni z kostki brukowej, w zastępstwie zniszczonej nawierzchni (płyty betonowe), stanowią remont placu. Skoro inwestycja ta była remontem, to Wnioskodawca powinien wydatki z nią związane zaliczyć bezpośrednio do kosztów podatkowych. W przypadku remontu, koszty poniesione na ten cel można bezpośrednio zaliczyć w ciężar kosztów w momencie ich poniesienia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja - czynności związane z ulepszeniem. Brak również w tej ustawie definicji pojęcia remont. Remontem zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm., winno być t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej. Przesłanką rozpoczęcia remontu jest zużycie środków trwałych lub ich części składowych w trakcie ich eksploatacji. Remont ma na celu przywrócenie pierwotnej wartości użytkowej (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii). Wykonanie prac podyktowane było złym stanem technicznym placu, mającym wpływ na bezpieczeństwo użytkowników. Zatem w konsekwencji, przeprowadzenie robót, polegających na wymianie zniszczonej (w wyniku zużycia) nawierzchni placu, w celu przywrócenia pierwotnego stanu technicznego i użytkowego, stanowi podstawę do zakwalifikowania ich, jako prace remontowe.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Niego wydatki na prace, mające charakter odtworzeniowy, nie powodujący zmian parametrów użytkowych i technicznych, przywracający pierwotną zdolność użytkową placu, należy uznać za remont i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, bez względu na wielkość wydatków. Dokonując kwalifikacji wydatków do nakładów o charakterze remontowym, należy uwzględnić również zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, albowiem na skutek upływu czasu i postępu myśli technologicznej, wymiana zużytych elementów na identyczne, jest praktycznie niemożliwa.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”, zwane także środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż, co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków.

Należy zaznaczyć, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie „inwestycji”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.). Środki trwałe w budowie to – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości – zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Biorąc pod uwagę ww. definicje można stwierdzić, że inwestycja w obcym środku trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia, itp.).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…). Zgodnie natomiast z 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Powyższe oznacza, że wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cyt. powyższego art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, iż ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają także definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych. W przypadku używania składników majątku na podstawie umowy użyczenia obowiązek ich poniesienia ciąży zwykle na podmiocie użytkującym składniki majątku.

Przykładem nakładów o charakterze ulepszającym obcy środek trwały jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Podejmując inwestycję w obcym środku trwałym podatnik powinien dysponować zezwoleniem uzyskanym od właściciela ulepszanego środka trwałego. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że ww. wydatki inwestycyjne będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne, jeżeli nie zostaną podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie, np. przez właściciela środka trwałego, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nie wszystkie czynności podejmowane przez podatnika odnośnie obcego środka trwałego stanowią inwestycję w obcym środku trwałym. W sytuacji gdy będą to czynności konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy, przywracający środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), poniesione na ten cel nakłady nie będą stanowiły u podatnika inwestycji w obcym środku trwałym i będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż w dniu 12 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę użyczenia, na podstawie której stał się użytkownikiem gruntów i położonych na nich 3 budynków gospodarczych, wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej. Część gruntów stanowi plac, na którym były położone płyty betonowe, umożliwiające dojazd do budynków i zaparkowanie przy nich samochodów. Ze względów bezpieczeństwa (wystawały pręty metalowe, pojawiały się ubytki w nawierzchni) i estetyki, plac ten wymagał remontu, w związku z czym Wnioskodawca zlecił firmie zewnętrznej położenie na placu kostki brukowej (zdemontowano stare płyty betonowe i położono w ich miejsce kostkę brukową). Przed wykonaniem tej inwestycji na przedmiotowym gruncie znajdowały się stare płyty betonowe, które w wyniku eksploatacji przez poprzednich właścicieli oraz Wnioskodawcę były w bardzo złym stanie i nadawały się do wymiany. Kostka brukowa została położona na wjeździe do posesji oraz na dziedzińcu, który otaczają 3 budynki gospodarcze. Grunty wraz z budynkami były wykorzystywane przez poprzedniego właściciela dla celów prywatnych. Wnioskodawca wykorzystywał nieruchomość gruntową wraz z budynkami gospodarczymi przez okres 1 miesiąca, zanim dokonano ułożenia kostki brukowej. Położenie kostki brukowej na placu miało na celu przywrócenie jego przydatności do dalszego wykorzystywania w zakresie prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz w przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy, stwierdzić należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę wydatki dotyczące wykorzystywanych na podstawie umowy użyczenia składników majątku, związane z położeniem na placu kostki brukowej należy zakwalifikować jako inwestycję w obcym środku trwałym, o której mowa w art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te mogą zatem znaleźć odzwierciedlenie w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, o ile ich wartość przekracza 3.500 zł (w przeciwnym wypadku, tj. gdy ich wartość nie przekracza ww. kwoty mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w dacie poniesienia, w związku z treścią cyt. art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zakres przeprowadzonych robót wskazuje, iż w istocie Wnioskodawca poniósł nakłady o charakterze ulepszającym obcy środek trwały. Wnioskodawca wskazał bowiem, iż znajdujące się na placu stare płyty betonowe były w bardzo złym stanie, w wyniku eksploatacji przez poprzednich właścicieli oraz Wnioskodawcę i nadawały się do wymiany. Przy czym kostka brukowa została położona po upływie 1 miesiąca wykorzystywania przez Wnioskodawcę nieruchomości gruntowej wraz z budynkami gospodarczymi. Nie można w tej sytuacji uznać, iż plac (płyty betonowe) został zniszczony w wyniku jego eksploatacji na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a co za tym idzie, iż przeprowadzone prace miały charakter wyłącznie typowo odtworzeniowy, przywracający jedynie pierwotną zdolność użytkową obcego środka trwałego. Zatem wydatki związane z ich wykonaniem nie mogą zostać zaliczone do wydatków o charakterze remontowym i podlegać bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Pokreślić przy tym należy, iż jak wynika z wniosku, położenie kostki brukowej w miejsce zdemontowanych starych płyt betonowych podyktowane było również względami estetycznymi, co zarazem wyklucza wyłącznie odtworzeniowy charakter przeprowadzonych prac inwestycyjnych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków – jest prawidłowe,
• sposobu zaliczenia przedmiotowych wydatków do ww. kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.