Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-284/13-4/AA
z 19 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2013 r. (data wpływu 11 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 12 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej.

W związku z tym, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 28 maja 2013 r., znak ILPB1/415-284/13-2/AA, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 3 czerwca 2013 r., a w dniu 12 czerwca 2013 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 10 czerwca 2013 r.) wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni – wraz z matką i bratem, nabyła na własność lokal użytkowy w X, budynek handlowo-usługowy (grunt jest w użytkowaniu wieczystym), od prywatnego właściciela, po jego adaptacji (wydzielił lokale), w grudniu 1995 r.

X wybudowano w latach 60-tych XX wieku dla (…), do 1995 r. był jej własnością. Położony jest w centrum miasta u zbiegu trzech ulic. Obok przebiega droga krajowa (…) z jednej strony, a z drugiej strony ulica miejska z linią tramwajową.

Budynek jest narażony na duże drgania, pękają ściany, szyby w elewacji (elewacja cała ze szkła) z powodu dużego natężenia ruchu ulicznego z jego wszystkich stron. Obiekt był w złym stanie technicznym. Właściciele lokali X tworzą Wspólnotę. Z funduszu remontowego dokonano remontów: elewacji budynków, schodów, parkingu, dachu, na przestrzeni 10 lat.

Pomimo tego wszystkiego, lokale straciły znacznie na wartości. Wnioskodawczyni wraz ze wspólnikami od 1996 r. prowadzi ewidencję środków trwałych. Stawka amortyzacji wynosi 2,5% rocznie (metoda liniowa). Rozlicza się na zasadach ogólnych, Zainteresowana prowadzi księgę podatkową, gdzie posiada 50% udziału

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni jako przepisy będące przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej wskazała art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z powyższym, można zmienić stawkę amortyzacji z 2,5% na większą, np. do 10% rocznie w trakcie okresu amortyzacji, po 17 latach użytkowania i amortyzacji lokalu, np. z nowym rokiem kalendarzowym?
2. Czy sytuacja ekonomiczna spółki, kondycja finansowa Wnioskodawczyni, może być argumentem, czy kryterium na zwiększenie stawki amortyzacji?
3. Czy ewentualna sprzedaż lokalu w przyszłości, przed 40-stym rokiem amortyzacji, może być argumentem na zwiększenie stawki amortyzacji?
4. Czy stan techniczny budynku w tej sytuacji, może mieć wpływ na podwyższenie stawki amortyzacji (nadal pękają ściany i szyby w elewacji)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna być możliwość zmiany stawek amortyzacji (zasada liniowa) z 2,5% na stawkę 10% rocznie w trakcie okresu amortyzacji, wybierając metodę indywidualnych stawek amortyzacji.

Ponadto Zainteresowana wskazała, iż w dzisiejszych realiach ekonomicznych, przy braku odpowiednich środków na remonty, powinna być taka możliwość, aby zwiększyć stawki amortyzacji, gdyż jest to lokal handlowy (użytkowy), eksploatowany w pogarszających się warunkach.

W odniesieniu natomiast do pytania nr 3 Wnioskodawczyni uważa, iż tak, powinna być taka możliwość, gdyż lokal traci na wartości, brak odpowiednich środków na remonty i sprzedaż nastąpi przed 40-stym rokiem jego amortyzacji i nigdy Zainteresowana nie odzyska wyłożonych środków na jego zakup i remont.

Zdaniem Wnioskodawczyni, również stan techniczny budynku powinien mieć wpływ na zmianę stawki amortyzacji, ze względu na fakt, że wymaga on ciągłych remontów, zwłaszcza, gdy na dzień dzisiejszy nakłady na Fundusz Remontowy przekroczyły jego wartość – lokalu, przy jego indywidualnej sprzedaży – drastyczny spadek wartości lokali w X.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodę degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z czym, podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cytowanej ustawy. Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1. dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
   
   1. 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
      
   2. 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
      
   3. 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach;
2. dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy;
   
3. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
      
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
      - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata;
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
   
   

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielką lokalu użytkowego, dla którego od 1996 r. prowadzona jest ewidencja środków trwałych. Stawka amortyzacji wynosi 2,5% rocznie (metoda liniowa).

Jednakże jak wskazuje Wnioskodawczyni z uwagi m.in. na fakt, że przedmiotowe lokale straciły na wartości rozważa możliwość zmiany stawki amortyzacyjnej na większą.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż podatnik dokonuje wyboru metody, zgodnie z którą będzie amortyzował dany środek trwały. Wyboru tego, zgodnie z przepisami prawa podatkowego dla poszczególnych środków trwałych, dokonuje się przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Jednocześnie podatnik ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości zmiany stawki amortyzacji w trakcie jej trwania.

W związku z powyższym, odwołując się do treści art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawczyni rozpoczęła amortyzację wskazanego środka trwałego z zastosowaniem jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k ww. ustawy, to wybraną metodę winna stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego. W konsekwencji brak jest podstaw prawnych do zmiany zastosowanej przez Wnioskodawczynię stawki amortyzacyjnej w odniesieniu do wybranej metody amortyzacji.

Jednocześnie tut. Organ wyjaśnia, iż z uwagi na powyższe Wnioskodawczyni nie ma możliwości zmiany wybranej metody amortyzacji, bowiem żadne z kryteriów takich jak sytuacja ekonomiczna spółki, kondycja finansowa Zainteresowanej, ewentualna sprzedaż lokalu w przyszłości, nie mają wpływu na zmianę stawki amortyzacyjnej.

Ponadto należy wyjaśnić, iż możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych została przewidziana jedynie dla podatników korzystających z amortyzacji tzw. metodą liniową (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie bowiem z treścią art. 22i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1) dla budynków i budowli używanych w warunkach:

1. pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
2. złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.
   
   

W myśl art. 22i ust. 3 ww. ustawy w razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany.

Z pkt 1 Objaśnień do załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Natomiast z pkt 2 ww. Objaśnień wynika, iż za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku budynek, o którym mowa w przedmiotowej sprawie narażony jest na duże drgania, a z uwagi na duże natężenie ruchu ulicznego pękają ściany i szyby w elewacji.

Zatem w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni dokonuje amortyzacji metodą liniową istnieje możliwość zmiany stawki amortyzacyjnej z uwagi na to, że przedmiotowy budynek jest używany w warunkach pogorszonych, w związku z czym zgodnie z art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można zastosować współczynnik podwyższający nie większy niż 1,2.

Jednocześnie wyjaśnić należy, iż z uwagi na powyższe przedmiotowy lokal użytkowy może być amortyzowany przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości 3%, tj. 2,5% x 1,2, a nie jak wskazuje Wnioskodawczyni w wysokości do 10%.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni może jednak w związku z wykorzystywaniem budynku w warunkach pogorszonych normatywną stawkę amortyzacji podwyższyć przy zastosowaniu współczynnika nie wyższego niż 1,2.

Tak więc, ustalona podwyższona stawka nie może być wyższa niż 3%.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Na powyższe ustalenia nie mają wpływu ani sytuacja ekonomiczna spółki, ani zamierzona w przyszłości jego sprzedaż, lecz tylko i wyłącznie fakt wykorzystywania go w warunkach pogorszonych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.