Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-298/13-4/IM
z 19 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2013 r. (data wpływu 13 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 14 czerwca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie przychodów jest:

• prawidłowe w części dotyczącej remanentu końcowego oraz korekty kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wyposażenia,
• nieprawidłowe w części dotyczącej korekty kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do towarów handlowych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2013 r. Pani x złożyła dwa wnioski z dnia 8 marca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaistniałego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Analiza złożonych przez Panią X wniosków o udzielenie pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, wykazała iż są one tej samej treści (tożsame).

Natomiast w dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawczyni dokonała przelewu na konto Izby Skarbowej w Poznaniu opłaty w kwocie 40 zł od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN, tj. w wysokości odpowiadającej jednemu zaistniałemu stanowi faktycznemu.

W związku z powyższym faktem tut. organ zwrócił się pismem z dnia 6 czerwca 2013 r. nr ILPB1/415-298/13-2/IM o wyjaśnienie, czy Wnioskodawczyni była zainteresowana uzyskaniem odrębnego rozstrzygnięcia wniosków, które wpłynęły do tut. organu w dniu 13 marca 2013 r.

Ponadto wnioski nie spełniały wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z powyższym pismem, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi, należało wskazać, czy rozpatrzeniu mają podlegać dwa tożsame wnioski, czy jeden z ww. wniosków. Jeśli wolą Wnioskodawczyni było, aby każdy z wniosków został rozpatrzony oddzielnie, to należało dopłacić kwotę 40 zł.

Jednocześnie wskazano, iż uzupełnienie wniosków tylko o przeformułowane pytanie, spowoduje, że rozpatrzeniu będzie podlegał tylko jeden wniosek, natomiast drugi wniosek (identyczny co do treści) zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 czerwca 2013 r., a w dniu 14 czerwca 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 12 czerwca 2013 r.).

W powyższym uzupełnieniu Wnioskodawczyni poinformowała, że rozpatrzeniu podlegać ma jeden wniosek z przeformułowanym zgodnie z wezwaniem zapytaniem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wniosek dotyczy skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych przekazania zorganizowanej części przedsiębiorstwa małżonkowi.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, sklep wielobranżowy „x, w nieruchomości będącej współwłasnością małżeńską łączną jej i jej małżonka.

W dniu 30 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni przekazuje protokołem przekazania wyposażenie oraz towar handlowy małżonkowi, który na dzień przekazania ma zarejestrowaną działalność w takim samym zakresie na swoje imię i nazwisko - jako firma jednoosobowa. Wnioskodawczyni zamierza zaprzestać prowadzenia działalności ze względu na nabycie prawa do świadczeń emerytalnych.

Protokół przekazania spełnia wymogi określone w § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.). Wnioskodawczyni składa następnie zeznanie podatkowe PIT-36, w którym wykazuje wynik finansowy w oparciu o różnice remanentowe, gdzie remanent końcowy określa jako zero. Nie wyksięgowuje z kosztów uzyskania przychodów wartości przekazanych małżonkowi towarów i wyposażenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykazanie stanu zerowego remanentu końcowego i pozostawienie w kosztach uzyskania przekazanych małżonkowi towarów i wyposażenia przez Wnioskodawczynię jest prawidłowe?

Pytanie wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów o wartość przekazanych towarów, które przy zakupie zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki poniesione na zakup tych towarów - w momencie ich nabycia - spełniały bowiem przesłanki określone w art. 22 ust. 1 updof. Natomiast dyspozycja art. 23 ust. 1 pkt 11 updof nie będzie miała tu zastosowania, z uwagi na to, że w rozpatrywanym stanie faktycznym przekazanie towarów pomiędzy małżonkami pozostającymi we wspólnocie majątkowej nie stanowi darowizny, w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego.

Jeżeli towary nabyte przez męża Wnioskodawczyni w okresie prowadzenia przez niego działalności handlowej, spełniają przesłanki określone w przepisach Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, których wystąpienie nakazuje zaliczyć te towary do wspólnego majątku obojga małżonków (czyli jeśli zostały nabyte w trakcie trwania wspólności majątkowej i ze wspólnych środków finansowych), to przy ich przekazaniu na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez żonę nie nastąpi zmiana właściciela, a jedynie zmiana osoby zarządzającej określonymi składnikami majątku w obrębie tej samej wspólności majątkowej.

Współwłaścicielami tych składników bowiem pozostaną nadal te same osoby.

Jeżeli na dzień likwidacji działalności podatnik nie posiada już żadnych składników majątku, które podlegają wykazaniu w spisie z natury - to mimo tego powinien sporządzić dokument nazwany „spisem z natury”. W dokumencie tym powinien zawrzeć dane wskazane w § 28 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czyli imię i nazwisko właściciela zakładu (nazwę firmy), datę sporządzenia remanentu oraz informację, że wartość spisu z natury wynosi „zero”, a także podpis właściciela firmy.

W takim przypadku, do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, należy wpisać „zerową” wartość remanentu na dzień likwidacji działalności gospodarczej. Jeżeli przejęcie towarów handlowych z firmy męża będzie się wiązało z rozpoczęciem działalności gospodarczej przez żonę, to towary te powinna ona ująć w remanencie początkowym, sporządzonym na dzień rozpoczęcia działalności, zgodnie z przepisami § 27-29 powołanego rozporządzenia.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jej mąż który nie poniósł wydatków związanych z nabyciem tych towarów (otrzymał je nieodpłatnie), nie będzie mógł ich uwzględnić w swoich kosztach uzyskania przychodów (nie zostanie bowiem spełniona jedna z przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 updof).

Niemniej jednak, przychód ze sprzedaży towarów handlowych przejętych od Wnioskodawczyni - mąż powinien zaliczyć do przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i wykazać w podatkowej księdze przychodów i rozchodów

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny jest:

• prawidłowe w części dotyczącej remanentu końcowego oraz korekty kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wyposażenia,
• nieprawidłowe w części dotyczącej korekty kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do towarów handlowych.
  
  

Zgodnie z treścią art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9. poz. 59 ze zm.), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
    
    

Wyżej wymieniony przepis określa, zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się, zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 206 i 207 cytowanej ustawy Kodeks cywilny, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w Pani działalności gospodarczej – na rzecz małżonka.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy o działalności pożytku publicznego, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Powyższe oznacza, że poniesione koszty na nabycie i wytworzenie towarów z chwilą przekazania tracą u Wnioskodawczyni cechę poniesienia ich w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym w odniesieniu do przekazanych towarów handlowych należy dokonać stosownej korekty kosztów.

Przy czym należy tu mieć na uwadze, iż zgodnie § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), określenie „towary” oznacza towary handlowe, materiały podstawowe i pomocnicze, półwyroby (półfabrykaty), wyroby gotowe, braki i odpady oraz materiały przyjęte od zamawiających do przerobu lub obróbki, z tym że:

1. towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
2. materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,
3. materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości,
4. wyrobami gotowymi są wyroby własnej produkcji, których proces przerobu został całkowicie zakończony, wykonane usługi, prace naukowo-badawcze, prace projektowe, geodezyjno-kartograficzne, zakończone roboty, w tym także budowlane,
5. produkcją niezakończoną jest produkcja w toku oraz półwyroby (półfabrykaty), to jest niegotowe jeszcze produkty własnej produkcji, a także wykonywane roboty, usługi przed ich ukończeniem,
6. brakami są nieodpowiadające wymaganiom technicznym wyroby własnej produkcji, całkowicie wykończone bądź też doprowadzone do określonej fazy produkcji; brakami są również towary handlowe, które na skutek uszkodzenia lub zniszczenia w czasie transportu bądź magazynowania utraciły częściowo swą pierwotną wartość,
7. odpadami są materiały, które na skutek procesów technologicznych lub na skutek zniszczenia albo uszkodzenia utraciły całkowicie swą pierwotną wartość użytkową.
   
   

Nie zachodzi natomiast potrzeba korygowania kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy przedmiotem darowizny jest wyposażenie. W myśl § 3 pkt 7 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, przez wyposażenie rozumie się rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

W tym przypadku, poza art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy mieć na uwadze również przepis art. 23 ust. 1 pkt 49 ww. ustawy, według którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, nie zaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

W świetle powyższych przepisów, wyłączenie z kosztów podatkowych wyżej wskazanych wydatków może mieć miejsce jedynie wówczas, jeżeli składnik majątku podatnika nie jest wykorzystywany dla celów działalności prowadzonej przez podatnika, lecz służy osobistym celom osób fizycznych lub bez uzasadnienia znajduje się poza siedzibą podatnika. Dotyczy więc przypadków, gdy zakup składników majątku nie był dokonany na cele działalności gospodarczej, ale na cele osobiste podatnika (określonej osoby.)

W sytuacji, gdy składniki majątku były faktycznie wykorzystywane w działalności i przyczyniły się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów to podatnik ma prawo wydatki na ich nabycie zaliczyć do kosztów, bez względu na sposób ich późniejszego wykorzystania. Późniejsze przekazanie tych przedmiotów nie skutkuje koniecznością korygowania kosztów uzyskania przychodów o wartość tych składników majątkowych. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w takim przypadku nie ma zastosowania.

Stosownie natomiast do art. 24 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa (...).

Zgodnie z § 27 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności. Spis z natury podlega wpisaniu do księgi także wówczas, gdy osoby prowadzące działalność gospodarczą sporządzają go za okresy miesięczne oraz gdy na podstawie odrębnych przepisów jego sporządzenie zarządził naczelnik urzędu skarbowego. W razie zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o likwidacji działalności, spisem z natury należy objąć również wyposażenie.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy uznać należy, iż spisu z natury dokonuje się po zakończeniu wszystkich zdarzeń gospodarczych (w roku podatkowym), w tym na koniec roku podatkowego. W przypadku przekazania wyposażenia i towarów handlowych, spis z natury winien zostać sporządzony po dokonaniu tej czynności, w związku z czym jego wartość wyniesie „0”. Dopiero po tym zdarzeniu nastąpi likwidacja działalności prowadzonej przez Wnioskodawczynię.

W przedstawionym stanie prawnym, przekazując mężowi zorganizowaną część przedsiębiorstwa, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana dokonać korekty wydatków związanych z nabyciem towarów handlowych, wydatki te bowiem w świetle art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Nie będzie natomiast konieczne korygowanie kosztów uzyskania przychodów, gdy przedmiotem przekazania będą wykorzystywane w działalności gospodarczej składniki majątku niezaliczone do środków trwałych (wyposażenie).

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni w części wykazania stanu zerowego remanentu końcowego uznano za prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej pozostawienia w kosztach uzyskania przekazanego małżonkowi wyposażenia uznano za prawidłowe, natomiast w odniesieniu do wydatków poniesionych na towary handlowe uznano za nieprawidłowe bowiem Wnioskodawczyni jest zobowiązana do dokonania ich korekty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ wskazuje, że drugi wniosek o tożsamej treści został rozstrzygnięty w dniu 19 czerwca 2013 r. odrębnym pismem.

Ponadto tutejszy organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do małżonka Wnioskodawczyni.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.