Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/436-45/13/ASz
z 7 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 06 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 07 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 29 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r. znak: IBPB II/1/436-45/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 29 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

We wrześniu 2010 r. Wnioskodawczyni kupiła wraz z osobą niespokrewnioną (III grupa podatkowa) nieruchomość: lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 31,36 m² oraz prawo do wyłącznego korzystania z zewnętrznego niezadaszonego miejsca parkingowego, które zlokalizowane jest w obrębie parkingu zewnętrznego zlokalizowanego w nieruchomości wspólnej.

Na powyższy zakup został zaciągnięty kredyt hipoteczny, za spłatę którego Wnioskodawczyni odpowiada wspólnie wraz z drugim współwłaścicielem, solidarnie po 50%.

Nieruchomość obciążona jest hipoteką – 159.332,80 zł na rzecz banku, wpisaną jako zabezpieczenie udzielonego kredytu.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni wraz z współwłaścicielem zamierza podpisać akt notarialny, zgodnie z którym nastąpi nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, co wiązać się będzie z przekazaniem części kredytu.

Obecna wartość nieruchomości wraz z miejscem postojowym nie przekracza wartości hipoteki ustanowionej na nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy znosząc współwłasność nieruchomości obciążonej hipoteką, można to obciążenie - zobowiązanie wobec banku potraktować jako długi i ciężary, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn?

Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn (obowiązującego przy zawieraniu umowy nieodpłatnego znoszenia współwłasności), podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość).

W związku z powyższym Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek tylko od różnicy między wartością rynkową nieruchomości a zobowiązaniem wobec banku, gdyż to Wnioskodawczyni będzie spłacać cały kredyt. W tym przypadku wartość nieruchomości nie przekracza kwoty wierzytelności, zatem należny podatek będzie wynosił 0 zł.

Wnioskodawczyni powołała się na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 18 kwietnia 2011 r. znak: IBPB II/1/436-55/11/AŻ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. z 2009 r. Dz. U. Nr 93, poz. 768 ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Zniesienie współwłasności polega na dokonaniu podziału rzeczy wspólnej. Nowe rzeczy powstałe w wyniku podziału fizycznego stanowią wyłączną własność poszczególnych współwłaścicieli. W świetle przepisów art. 211 i 212 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zniesienie współwłasności może nastąpić przez:

• podział fizyczny rzeczy wspólnej (podział polegający na przyznaniu każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej części rzeczy, np. działek, w przypadku gdy przedmiotem tej czynności cywilnoprawnej jest nieruchomość),
• przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
• sprzedaż rzeczy wspólnej zwana podziałem cywilnym (nie mamy do czynienia z odpłatnym zniesieniem współwłasności, gdyż uzyskana wówczas cena dzielona jest odpowiednio w stosunku do udziałów we współwłasności).
  
  

Na podstawie art. 211 ww. ustawy Kodeks cywilny każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że występuje sytuacja, w której podział byłby sprzeczny z przepisami społeczno – gospodarczymi, przeznaczeniem rzeczy lub skutkowałby istotną zmianą tej rzeczy, zmniejszeniem jej wartości, albo zniszczeniem.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nieodpłatnym zniesieniu współwłasności ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 7 ust. 6 powyższej ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć na względzie przepis art. 7 ust. 1 ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Oznacza to, że z punktu widzenia ustalania podstawy opodatkowania długi i ciężary pomniejszają wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych. Pojęcie długów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Ciężarem w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza wartość rynkową tej rzeczy lub prawa.

W myśl art. 9 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.) w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że we wrześniu 2010 r. Wnioskodawczyni kupiła wraz z osobą niespokrewnioną (III grupa podatkowa) nieruchomość: lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 31,36 m² oraz prawo do wyłącznego korzystania z zewnętrznego niezadaszonego miejsca parkingowego, które zlokalizowane jest w obrębie parkingu zewnętrznego zlokalizowanego w nieruchomości wspólnej.

Na powyższy zakup został zaciągnięty kredyt hipoteczny, za spłatę którego Wnioskodawczyni odpowiada wspólnie wraz z drugim współwłaścicielem, solidarnie po 50%.

Nieruchomość obciążona jest hipoteką – 159.332,80 zł na rzecz banku, wpisaną jako zabezpieczenie udzielonego kredytu.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni wraz z współwłaścicielem zamierza podpisać akt notarialny, zgodnie z którym nastąpi nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, co wiązać się będzie z przekazaniem części kredytu.

Obecna wartość nieruchomości wraz z miejscem postojowym nie przekracza wartości hipoteki ustanowionej na nieruchomości.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że w przypadku nabycia przez Wnioskodawczynię w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości obciążonej hipoteką, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zatem jeżeli istotnie – jak wskazała Wnioskodawczyni – wartość hipoteki będzie równa wartości nabytej w następstwie zniesienia współwłasności nieruchomości, to zawarcie przedmiotowej umowy nie będzie skutkowało obowiązkiem zapłaty podatku od spadków i darowizn.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.