INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 08 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 11 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania. Wniosek powyższy wymagał uzupełnienia poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, dlatego też pismem z dnia 28 maja 2013 r.. Znak: IBPBII/1/415-289/13/ASz wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 07 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 13 marca 2009 r. Wnioskodawca był zatrudniony w Spółce Akcyjnej na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony na stanowisku Dyrektora Oddziału. W dniu 21 czerwca 2012 r. zostało mu doręczone listem poleconym rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika tj. w trybie art. 52 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r, - Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) Następnie w dniu 01 lipca 2012 r. Wnioskodawca skierował przeciwko byłemu pracodawcy do Sądu Rejonowego Wydział Pracy pozew o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płac tj. na stanowisko Dyrektora Oddziału, ewentualnie zgłosił roszczenie o zasądzenie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W pozwie tym Wnioskodawca wykazał, że rozwiązanie umowy o pracę było bezpodstawne, z uwagi na to, że w tym okresie był już pracownikiem chronionym w rozumieniu przepisu art. 39 Kodeksu pracy

W dniu 07 lutego 2013 r. przed Sądem Rejonowym Wydział Pracy została zawarta ugoda, na podstawie której Spółka Akcyjna zobowiązała się zapłacić Wnioskodawcy kwotę 600.000,00 zł jednorazowo, w terminie do dnia 31 marca 2013 r. tytułem odszkodowania - na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy – za bezpodstawne rozwiązanie stosunku pracy w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 Kodeksu pracy W związku z zawarciem przedmiotowej ugody Sąd Rejonowy Wydział Pracy postanowieniem z dnia 07 lutego 2013 r. umorzył postępowanie w sprawie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w treści ugody z jego byłym pracodawcą wprost było wskazane, że przedsiębiorstwo to zapłaci mu 600 000 zł tytułem odszkodowania za bezpodstawne rozwiązanie stosunku pracy w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 Kodeksu pracy. W związku z tym oczywiste jest dla Wnioskodawcy, że odszkodowanie to dotyczy straty jaką poniósł jako poszkodowany oczywiście bezzasadnym dyscyplinarnym zwolnieniem go z pracy w okresie ochronnym.

Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnił, że niezależnie od odszkodowania opisanego we wniosku otrzymuje od byłego pracodawcy odszkodowanie za tytułu niepodejmowania działalności konkurencyjnej i to odszkodowanie jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wniosek dotyczy tylko tego odszkodowania, które zostało wypłacone jednorazowo i dotyczy straty jaką poniósł w wyniku decyzji przed zawarciem ugody sądowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przyznane na rzecz Wnioskodawcy, na mocy ugody sądowej z dnia 07 lutego 2013 r., odszkodowanie na podstawie art. 56 § 1 Kodeksu pracy- za bezpodstawne rozwiązanie stosunku pracy w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 Kodeksu pracy, spełnia wymogi art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (t.j. Dz. U. 2012 r. poz. 361) i tym samym odszkodowanie to korzysta z przedmiotowego zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, której mowa w art. 27 ust 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

Kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym wypłaty odszkodowań z tytułu nieuzasadnionego lub naruszającego przepisy o wypowiedzeniu umów o pracę wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę zawarte zostały w Kodeksie pracy.

Na podstawie art. 39 Kodeksu pracy pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.

W myśl art. 56 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Zgodnie z § 2 niniejszego przepisu, przepisy art. 45 § 2 i 3 Kodeksu pracy. stosuje się odpowiednio. Sąd pracy może więc nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art 45 § 2 ustawy). Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 41¹ Kodeksu pracy; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 58 Kodeksu pracy odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Ustalając wysokość odszkodowania na podstawie tego przepisu należy również uwzględnić treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r. (SK 18/05, LexPolonica nr 1733705, Dz. U. Nr 225, poz. 1672), w którym stwierdzono, że art. 58 w związku z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r, - Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn zm.), rozumiany w ten sposób, że wyłącza dochodzenie innych, niż określone w art. 58 Kodeksu pracy, roszczeń odszkodowawczych, związanych z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 45 ust 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zgodnie z tym wyrokiem, należy także oceniać stopień winy pracodawcy, który naruszył prawo o rozwiązywaniu stosunku pracy i na tej podstawie orzekać o odszkodowaniu. Trzeba też znaleźć właściwą podstawę odszkodowania, może nią być art. 471 Kodeksu cywilnego lub art. 415 Kodeksu cywilnego w związku z naruszeniem dóbr osobistych.

W przedmiotowej sprawie do ustalenia wysokości odszkodowania ma zastosowanie art. 415 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 Kodeksu pracy tzn., że oprócz kwoty odszkodowania wynikającej z przepisu art. 58 Kodeksu pracy, za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, należy również doliczyć odszkodowanie za szkodę powstałą z tego tytułu.

Stosownie do treści art. 415 Kodeksu cywilnego. w zw. z art. 300 Kodeksu pracy należy wskazać szkodę i jej wysokość, zawinione działanie pracodawcy, które doprowadziło do powstania szkody oraz adekwatny związek przyczynowy.

Przy uwzględnieniu wszystkich wyżej wymienionych przesłanek, wysokość należnego Wnioskodawcy odszkodowania została określona na kwotę w wysokości 600.000,00 zł i odszkodowanie w takiej wysokości zobowiązał się, zgodnie z treścią ugody sądowej, uiścić na rzecz Wnioskodawcy były pracodawca.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że ustalone w ugodzie sądowej odszkodowanie jest odszkodowaniem za bezpodstawne rozwiązanie stosunku pracy w okresie ochronnym przewidzianym w art. 39 Kodeksu pracy, w związku z tym odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. art. 58 Kodeksu pracy oraz art. 415 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 300 Kodeksu pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 10 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy stanowi, iż źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieopodatkowanych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależne od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, ze stosunku pracy, za które uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne dokonane przez pracodawcę.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn zm.).

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy Kodeks pracy pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Zgodnie z art. 58 ww. ustawy odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, iż na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie "inne" rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Z powołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie wszystkie odszkodowania zasądzone przez sąd i otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie utraconych korzyści podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest racjonalne. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął.

Natomiast stratą jest niewątpliwie pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów, albo na przybyciu pasywów. Odszkodowanie za stratę ma na celu wyrównanie uszczerbku w majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność.

Jak już wyjaśniono zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w drodze ugody sądowej otrzymał odszkodowanie mające swe źródło w dwóch podstawach prawnych, a mianowicie w art. 56 i 58 Kodeksu pracy oraz w art. 415 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W świetle przytoczony przepisów należy stwierdzić otrzymane odszkodowanie będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania.

Ta część odszkodowania, która ma podstawę w art. 56 i art. 58 kodeksu pracy zwolniona jest na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż z powołanych regulacji prawa pracy wynikają zasady ustalenia wysokości odszkodowania.

Odszkodowanie mające swe podstawy w art. 415 kodeksu cywilnego nie może być zwolnione na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż z art. 415 Kodeksu cywilnego nie wynikają zasady ustalania ani wysokość odszkodowania. Przepis ten zawiera ogólną regułę odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Jednakże ta część odszkodowania korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako otrzymane na podstawie ugody sądowej do wysokości określonej w tej ugodzie. Odszkodowanie to, skoro jak twierdzi Wnioskodawca, dotyczyło straty jaką poniósł w związku z bezprawnym rozwiązaniem stosunku pracy, spełnia warunki do zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania, w części, w której zostało otrzymane na podstawie art. 56 i 58 Kodeksu pracy na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w części, która ma swe podstawy w art. 415 Kodeksu cywilnego, na podstawie art. 21 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku należało uznać za prawidłowe, jednak w zakresie odszkodowania za rzeczywistą szkodę otrzymanego na podstawie art. 415 Kodeksu cywilnego w oparciu o inną podstawę prawną niż wskazana przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 z późn zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.