Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/443-587/13-2/OS
z 12 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku umieszczania numeru NIP kontrahenta na każdym paragonie, na którym klient zażąda takiego numeru;
  

• obowiązku umieszczenia numeru NIP na paragonie w przypadku, w którym dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej;
  

• możliwości wystawienia nabywcy pełnej faktury VAT zamiast paragonu z jego numerem NIP
  

– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• obowiązku umieszczania numeru NIP kontrahenta na każdym paragonie, na którym klient zażąda takiego numeru;
  

• obowiązku umieszczenia numeru NIP na paragonie w przypadku, w którym dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej;
  

• możliwości wystawienia nabywcy pełnej faktury VAT zamiast paragonu z jego numerem NIP.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest firmą handlową. Prowadzi sprzedaż głównie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz w niewielkim zakresie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Firma dokumentuje obrót fakturami VAT wystawianymi zgodnie z wymogami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, W przypadku sprzedaży prowadzonej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej sprzedaż jest ewidencjonowana za pomocą drukarek fiskalnych, a następnie wystawiane są faktury do których kopii dopinany jest oryginał paragonu. Klient natomiast otrzymuje od Wnioskodawcy oryginał faktury VAT.

Czasami dochodzi do sytuacji gdy na drukarce fiskalnej zostanie zaewidencjonowana sprzedaż dokonana na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Wynika to bądź z faktu, że klient zbyt późno zgłosi handlowcowi fakt, że dokonuje zakupu jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, bądź z faktu, że handlowiec nie dokona zmiany oznaczeń systemowych kontrahenta z osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej na podmiot prowadzący działalność gospodarczą. Zawsze w takich przypadkach po wydrukowaniu paragonu dochodzi do wystawienia faktury VAT z danymi podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Do kopii faktury dopinany jest oryginał paragonu, a kontrahent otrzymuje oryginał faktury. Postępowanie takie nie jest sprzeczne z postanowieniami ustawy o podatku od towarów i usług co potwierdzały także organy podatkowe w swoich interpretacjach (np. Izba Skarbowa w Warszawie w piśmie z dnia 12 lutego 2009r nr IPPP2/443-1846/08-2/PW).

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu, ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 18 grudnia 2012 r.) wprowadziło pewne zmiany w zakresie wystawiania faktur VAT które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Wśród tych zmian wyróżnić można postanowienia par. 5 ust. 4 pkt 6 zmienianego rozporządzenia MF z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarowi usług, w którym wprowadzono możliwość wystawiania w określonych przypadkach tzw. faktur uproszczonych. Uproszczenie polega na tym, że faktury te mogą zawierać znacznie mniej elementów obowiązkowych w porównaniu z dotychczasową zawartością pełnej faktury VAT. W rozporządzeniu ograniczono jednak możliwość stosowania faktur uproszczonych do transakcji których wartość należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro, jeżeli kwota ta jest określona w euro. Ponadto wyłączono możliwość wystawiania faktur uproszczonych między innymi w stosunku do nabywców będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

Z treści par. 5 ust. 4 pkt 6 ww. rozporządzenia wynika wprost, że możliwość wystawienia faktury uproszczonej jest prawem podatnika, a nie jego obowiązkiem. Zatem podatnik może sam zdecydować czy skorzysta z możliwości udokumentowania danej sprzedaży, spełniającej kryteria do wystawienia faktury uproszczonej, fakturą uproszczoną czy pełną.

Zainteresowany na ten moment nie skorzystał z możliwości wystawiania faktur uproszczonych, ponieważ wiązałoby się to z koniecznością dokonania zmian programistycznych, które nie oznaczałyby, w przypadku Wnioskodawcy, ułatwienia czy uproszczenia w dokumentowaniu transakcji.

W marcu 2013 r. zostało jednak opublikowane Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013r w sprawie kas rejestrujących. W paragrafie 8 ust. 1 pkt 17 tego rozporządzenia wprowadzono zapis, że paragon fiskalny na żądanie nabywcy powinien zawierać numer identyfikacji podatkowej nabywcy. Przepis ten wszedł w życie, w dniu 01 kwietnia 2013 r., jednak na mocy przepisów przejściowych podatnicy mają czas na wdrożenie tego wymogu do końca września 2013 r. Przepis jest bardzo lakoniczny i nie wyjaśnia, czy obowiązek umieszczenie numeru NIP na paragonie dotyczy bezwzględnie każdego przypadku w którym nabywca zgłosi takie żądanie, czy też jest ograniczony do jakiś określonych transakcji. Jedynie w uzasadnieniu do projektu rozporządzenia możemy przeczytać, że regulacja ta ma umożliwić podatnikom wystawienie za pomocą kasy paragonu, który pełniłby rolę tzw. faktury uproszczonej (w przypadku gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zatem Wnioskodawca zwraca się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie czy:

1. Jako podmiot dokonujący sprzedaży ewidencjonowanej za pomocą drukarki fiskalnej będzie zobowiązany do umieszczania numeru NIP kontrahenta na każdym paragonie na którym klient zażąda takiego numeru?
2. Czy też obowiązek umieszczenia numeru NIP na paragonie jest ograniczony tylko do tych przypadków w których dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej, a więc Zainteresowany może odmówić umieszczenia numeru NIP na paragonach dokumentujących sprzedaż o wartości brutto powyżej 450 zł lub 100 euro, lub na paragonie który dotyczy sprzedaży dokonanej dla osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej?
3. Czy też w każdym przypadku Wnioskodawca może odmówić umieszczenia na paragonie numeru NIP klienta i wystawić mu pełną fakturę VAT, ponieważ przepisy dotyczące zasad wystawiania faktur VAT to dają Zainteresowanemu prawo do wyboru czy chce wystawić fakturę uproszczoną czy pełną?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek umieszczania numeru NIP na paragonie na żądanie nabywcy nie może dotyczyć wszystkich przypadków, a jedynie tych w których dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej. Zatem Zainteresowany uważa, że jako sprzedawca może odmówić żądaniu klienta umieszczenia numeru NIP na paragonie np. w sytuacji gdy wartość paragonu przekracza 450 pln brutto.

Ponadto zdaniem Wnioskodawcy, żądanie klienta umieszczenia NIPu na paragonie należy potraktować jako żądanie wystawienia faktury, które nie obliguje sprzedawcy do wystawienia faktury uproszczonej w formie, paragonu fiskalnego z numerem NIP ale daje mu możliwość wyboru czy chce skorzystać z tej formy uproszczenia czy też woli wystawić pełną fakturę VAT. Zatem Zainteresowany uważa, że w takim przypadku nie jest błędem wystawienie nabywcy pełnej faktury VAT zamiast paragonu z jego numerem NIP.

UZASADNIENIE

Podstawą wykładni prawa podatkowego jest wykładnia językowa, która powinna być gwarancją bezpieczeństwa prawnego obywateli jest ona punktem wyjścia w procesie ustalania treści normy prawnej i jednocześnie zakreśla jej granice nie pozwalając na rozstrzygnięcia sprzeczne z brzmieniem językowym danego przepisu. Jednakże w wielu przypadkach gdy wykładnia językowa nie dostarcza jednoznacznych rezultatów wymaga modyfikacji poprzez uwzględnienie wykładni systemowej, celowościowej lub np. funkcjonalnej.

Zapis par. 8 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. 2013.363) brzmi:

„Paragon fiskalny zawiera co najmniej (...) numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;”

Czytając literalnie ten przepis Wnioskodawca wnioskuje, że w każdym przypadku zgłoszenia przez nabywcę żądania umieszczenia na paragonie jego numeru NIP sprzedawca powinien uwzględnić to żądanie i wydać kontrahentowi paragon z NIPem.

Ograniczenie się jednak w tym przypadku wyłącznie do wykładni językowej może doprowadzić, już chociażby ze względu na lakoniczność tego przepisu, do powstania obowiązków niemożliwych do zrealizowania.

Jako bardzo prozaiczny przykład można podać sytuację w której nabywca zgłosi żądanie umieszczenia numeru NIP na paragonie już po jego wydrukowaniu. Przywołany powyżej przepis w żadnym miejscu nie zastrzega, że żądanie nabywcy musi być zgłoszone przed wydrukowaniem paragonu. Czy zatem w takiej sytuacji sprzedawca ma obowiązek uczynić zadość temu żądaniu i w jaki sposób ma to zrobić?

Oczywiście spełnienie w takim przypadku tego warunku jest niemożliwe i nikt logicznie myślący nie zgodzi się z taką interpretacją. Każdy przyzna, że zachodzi tutaj konieczność modyfikacji efektów wykładni językowej o wykładnię funkcjonalną i logiczną.

Ten prosty przykład jest tylko wstępem do wykazania, że mimo że w prawie podatkowym bardzo ważna, jest pewność jaką daje językowe rozumienie przepisów to jednak w sytuacji gdy prowadzi to do sprzeczności i absurdów musimy sięgnąć do szerszych metod wykładni które pozwolą nam usunąć kolizję poszczególnych norm prawnych.

Możliwość przełamania znaczenia wykładni językowej dopuszcza nawet Sąd Najwyższy który w wyroku z 20 czerwca 1995 r. o sygnaturze ( III ARN 22/92) stwierdził, że „priorytet wykładni językowej można byłoby zaakceptować jedynie w warunkach dużej spójności systemu prawa i dyscypliny legislacyjnej ustawodawcy. Polski system prawa tych warunków nie spełnia, przez co wykładnia językowa dawać musi wyniki niepewne. Musi w związku z tym być wspierana wykładnią systemową i funkcjonalną”. Podobnie także wypowiedział się SN w wyroku z 8 stycznia 1993 r. (III ARN 84/92) „Wykładnia gramatyczno- językowa jest tylko jednym ze sposobów wykładni, a wnioski z niej płynące mogą być mylące i prowadzić do rezultatów merytorycznie błędnych, niezgodnych z intencjami ustawodawcy, a czasami do rezultatów niesprawiedliwych i krzywdzących. Dlatego też musi być ona uzupełniona wnioskami płynącymi z zastosowania innych rodzajów wykładni: historycznej, systemowej, funkcjonalnej, logicznej, a wreszcie - jeśli nie przede wszystkim - celowościowej.

Odchodząc od prostych przykładów Wnioskodawca uważa, że wykładnia językowa par. 8 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia prowadzi do sprzeczności normy prawnej wynikającej z tego przepisu z normami wynikającymi z przepisów określających zasady wystawiana faktur VAT określonych w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług Zatem konieczne jest sięgnięcie do wykładni celowościowej, funkcjonalnej i systemowej.

Cel wprowadzenia wymogu umieszczania na paragonie fiskalnym numeru NIP nabywcy został wyjaśniony w uzasadnieniu do projektu rozporządzenia i wynika z niego wyraźnie, że Ministrowi Finansów chodziło o to, aby paragon ten mógł pełnić rolę faktury uproszczonej i podatnik od którego kontrahent zażąda takiej faktury mógł wypełnić ten obowiązek poprzez prostą czynność dopisania do paragonu numeru NIP nabywcy, a nie konieczność osobnego wystawiania faktury.

Zatem skoro paragon z numerem NIP nabywcy ma pełnić rolę faktury uproszczonej to musi spełniać wymagania przewidziane dla takiej faktury określone w ww. rozporządzeniu. W przeciwnym razie bowiem par. 8 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących nie spełni swojej funkcji i celu w jakim został ustanowiony. Będą natomiast generowane dokumenty które nie będą pełniły żadnej roli podatkowej.

W rozporządzeniu w sprawie m. innymi wystawiania faktur jest wyraźnie określone, że sprzedawca może wystawić fakturę uproszczoną tylko w przypadku transakcji które spełniają określone warunki. Nie można zatem uznać za prawidłową interpretację która prowadzi do wniosku, że sprzedawca ma obowiązek w każdym przypadku zgłoszenia żądania przez nabywcę umieszczenia na paragonie swojego numeru NIP wydać mu taki paragon. Sprzedawca naruszałby w takim przypadku przepisy określające zasady wystawiania faktur i narażał się na sankcje karne z tytuły wadliwie wystawionych faktur.

Ponadto należałoby się wówczas zastanowić nad doktryną racjonalności ustawodawcy, skoro nakazywałby on wystawianie dokumentów które nie mają żadnego znaczenia dla rozliczania danego podatku.

Uwzględniając zatem wykładnię funkcjonalną i celowościową należy przyjąć, że obowiązek umieszczenia numeru NIP na paragonie dotyczy tylko tych transakcji które spełniają warunki do wystawiania faktury uproszczonej określone w par. 5 rozporządzenie MF z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Zatem sprzedawca nie naruszając istniejącego obowiązku prawnego będzie miał możliwość po 1 października 2013 r. odmówić umieszczenia na paragonie fiskalnym numeru NIP nabywcy w przypadku każdej transakcji nie spełniającej warunków dotyczących wystawiania tzw. faktur uproszczonych.

Co więcej wykładnia systemowa prowadzi do wniosku, że sprzedawca w każdym przypadku w którym nie chce wystawiać faktury uproszczonej może odmówić nabywcy umieszczenia na paragonie numeru NIP i wystawić mu fakturę pełną. Wniosek taki wynika z faktu, że w systemie prawnym nie mogą funkcjonować dwie sprzeczne ze sobą normy prawne.

Skoro bowiem Minister Finansów w akcie prawnym regulującym zasady wystawiania faktur VAT daje podatnikowi możliwość wystawiania faktur uproszczonych pozostawiając mu swobodę wyboru czy chce z tej opcji skorzystać czy też nie i celem tej regulacji jest wprowadzenie uproszczeń w sposobie dokumentowania transakcji i ułatwień mających służyć podatnikowi to nie można jednocześnie uznawać za słuszną interpretację innego przepisu, który narusza te normy i wprowadza dla tego samego podatnika obowiązek wystawienia takiej faktury uproszczonej niezależnie od jego woli.

Oczywiście prawodawca ma możliwość kształtowania prawa w dowolny sposób zgodny z zasadami stanowienia prawa i mógł wprowadzić regulację z których wynikałoby, że wprawdzie co do zasady podatnik może dokonać wyboru czy chce wystawić fakturę VAT pełną czy uproszczoną, ale w przypadku transakcji zaewidencjonowanych na kasie rejestrującej takiej swobody już nie ma i musi wystawić fakturę uproszczoną jeżeli tego żąda jego klient. Jednakże musiałoby to nastąpić w drodze przepisu szczególnego do ogólnych zasad wystawiania faktur VAT co w tym przypadku nie ma miejsca bowiem przepisy dotyczące kas rejestrujących regulują inną materię prawną i są wydane na podstawie innych upoważnień ustawowych które nie obejmują uprawnienia do zmian w zasadach wystawiania faktur VAT.

Skoro zatem mamy dwie normy prawne z których jedna mówi: to sprzedawca decyduje o tym czy wystawia fakturę uproszczoną czy pełną i druga która mówi to nabywca może decydować o tym czy sprzedawca ma wystawić fakturę uproszczoną to mamy tutaj do czynienia ze sprzecznością norm którą należy usunąć przez uznanie, że przepisy dotyczące drukarek fiskalnych nie mogą modyfikować zasad wystawiania faktur ponieważ nie zawierają takiego upoważnienia.

Zatem zdaniem Wnioskodawcy żądanie nabywcy umieszczenia na paragonie swojego numeru NIP należy potraktować jako żądanie wystawienia faktury i to do sprzedawcy należy decyzja, czy spełni on zadość żądaniu nabywcy wykorzystując możliwość umieszczenia na paragonie numeru NIP czy wystawi osobną fakturę VAT. Interpretacja taka jest zgodna z systemowymi zasadami podatku VAT i nie narusza niczyich uprawnień ponieważ dla nabywcy nie ma znaczenia to czy otrzyma on fakturę uproszczoną czy pełną, a sprzedawca sam decyduje o tym czy wybiera prostszą formę wystawienia faktury czy woli tradycyjną pełną fakturę.

Podsumowując, uważamy że stanowisko Zainteresowanego przedstawione powyżej jest słuszne i w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii – art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w ust. 8 powołanego artykułu, szczegółowe zasady dotyczące faktur VAT i innych dokumentów z nimi zrównanych uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68 poz. 360 ze zm.). W tym miejscu wskazać należy, iż z dniem 1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012 r. poz. 1428).

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura powinna zawierać:

1. datę jej wystawienia;
2. kolejny numer, nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany dla podatku, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany dla podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 11 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich rabatów, w tym za wcześniejsze otrzymanie należności, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku, od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zgodnie z § 5 ust. 4 pkt 6 rozporządzenia, faktura może nie zawierać w przypadku, gdy kwota należności ogółem nie przekracza kwoty 450 zł albo 100 euro, jeżeli kwota ta określona jest w euro – danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Przepisu § 5 ust. 4 pkt 6 rozporządzenia nie stosuje się w przypadku, o którym mowa w art. 106 ust. 4 ustawy, sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz w przypadku, o którym mowa w § 26a pkt 2 lit.a.

Z powyższego przepisu wynika, że podatnicy od 1 stycznia 2013 r. przy sprzedaży na rzecz podatników VAT mogą wystawiać faktury uproszczone, które nie muszą zawierać wszystkich danych nabywcy, które co do zasady na fakturach muszą być umieszczane. Nie ma konieczności wskazywania na nich nazwy nabywcy, jak i jego adresu. Faktura taka musi jednak zawierać numer identyfikacji podatkowej nabywcy – NIP.

Podkreślenia wymaga, że możliwość wystawienia faktury uproszczonej w przypadku transakcji o wartości do 450 zł (lub 100 euro) nie oznacza, że nie można wystawiać w takiej sytuacji faktury zawierającej pełną ilość danych.

Zakres danych, które obowiązkowo muszą być umieszczone na fakturze uproszczonej, został przez prawodawcę określony w sposób zbliżony do zakresu danych wymaganych (odrębnymi przepisami) na paragonie fiskalnym.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku

Od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2013 r., poz. 363).

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Jednocześnie przepisy przejściowe zawarte w ww. rozporządzeniu z dnia 14 marca 2013 r. wprowadzają terminy umożliwiające stosowanie kas na dotychczasowych warunkach i umożliwiają podatnikom dostosowanie się do wymogów określonych tym rozporządzeniem.

Zgodnie z przepisem przejściowym § 35 ww. rozporządzenia podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

1. decyzji ministra właściwego do spraw finansów publicznych wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania;
2. potwierdzenia, o którym mowa w art. 111 ust. 6b ustawy, wydanego po dniu 1 września 2011 r.

– mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Zgodnie natomiast z § 36 ww. rozporządzenia podatnicy użytkujący kasy, o których mowa w § 35 oraz art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 (rozdział ten obejmuje m. in. § 8 oraz § 9 tego rozporządzenia) stosują te przepisy odpowiednio.

Zgodnie z § 37 ww. rozporządzenia do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy, obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

W świetle ww. przepisów podatnicy:

1. mogli do dnia 30 września 2013 r. stosować dotychczasowe zasady prowadzenia ewidencji;
2. po dniu 30 września 2013 r. obligatoryjnie stosują zasady określone w rozporządzeniu z dnia 14 marca 2013 r., z uwzględnieniem jednak możliwości technicznych użytkowanych kas; oznacza to, że jeżeli kasa rejestrująca nie ma możliwości drukowania na paragonie, na żądanie nabywcy, numeru identyfikacji podatkowej nabywcy, to podatnik po 30 września 2013 r. będzie mógł stosować tę kasę (drukowane przez podatnika paragony fiskalne nie będą jednak zawierać NIP nabywcy).
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi sprzedaż głównie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą oraz w niewielkim zakresie na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. W przypadku sprzedaży prowadzonej na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej sprzedaż jest ewidencjonowana za pomocą drukarek fiskalnych, a następnie wystawiane są faktury do których kopii dopinany jest oryginał paragonu. Zainteresowany na ten moment nie skorzystał z możliwości wystawiania faktur uproszczonych, ponieważ wiązałoby się to z koniecznością dokonania zmian programistycznych, które nie oznaczałyby ułatwienia czy uproszczenia w dokumentowaniu transakcji.

Wnioskodawca powziął wątpliwości na tle przepisów, czy zawsze będzie On zobowiązany do umieszczania numeru NIP kontrahenta na paragonie, w przypadku, gdy klient zażąda wskazania na paragonie jego numeru NIP, czy też obowiązek umieszczenia numeru NIP na paragonie jest ograniczony tylko do tych przypadków, w których dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej, czy też ma możliwości wystawienia nabywcy pełnej faktury VAT zamiast paragonu z jego numerem NIP.

Tut. Organ zauważa, iż zgodnie z art. 111 ustawy o VAT, obowiązek rejestracji na kasie rejestrującej dotyczy osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Natomiast kwestię wystawiania faktur uproszczonych dotyczą sprzedaży na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą z uwzględnieniem wyłączeń, o których mowa w § 5 ust. 5 rozporządzenia.

Biorąc pod uwagę powołany wyżej § 8 ust. 1 pkt 17 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących, jeżeli kasa rejestrująca będąca w posiadaniu sprzedawcy ma możliwość drukowania na paragonie numeru NIP, to na żądanie nabywcy paragon fiskalny musi zawierać numer NIP nabywcy.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz powyższy opis sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca zawsze jest zobowiązany do umieszczania numeru NIP kontrahenta na paragonie z kasy rejestrującej posiadającej możliwość umieszczania numeru NIP na paragonie, w przypadku, gdy klient tego zażąda. Błędnym jest w tym przypadku stwierdzenie Zainteresowanego, iż obowiązek umieszczania numeru NIP na paragonie, na żądanie nabywcy, dotyczy tylko tych przypadków, w których dopuszczalne jest wystawienie faktury uproszczonej. Przepisy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących nie uzależniają umieszczenia numeru NIP nabywcy na paragonie fiskalnym od możliwości wystawienia faktury uproszczonej. Jeżeli zatem Wnioskodawca posiada kasę rejestrującą umożliwiającą drukowanie numeru NIP i rejestruje sprzedaż za pomocą tej kasy na rzecz podmiotów posługujących się numerem NIP, to na żądanie nabywcy winien umieścić jego numer NIP na paragonie fiskalnym.

Reasumując, Wnioskodawca będzie zobowiązany do umieszczania numeru NIP nabywcy na paragonie fiskalnym w każdym przypadku, gdy nabywca tego zażąda, a warunki techniczne posiadanej kasy umożliwiają drukowanie numeru NIP na paragonie. Natomiast możliwość wystawienia faktury „uproszczonej” nie zwalnia Wnioskodawcy od ww. obowiązku. Również wystawienie „pełnej” faktury nie daje Wnioskodawcy podstaw do odmowy umieszczenia numeru NIP na paragonie wydawanym podmiotowi posługującemu się numerem NIP, w każdym przypadku, gdy on tego zażąda.

Zatem oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.