Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-820/13/JS
z 12 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 6 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 12 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na zapłatę podatku VAT, cła i akcyzy (wraz z należnymi odsetkami), do zapłaty których Wnioskodawczyni została zobowiązana w związku z uznaniem Jej przez Urząd Celny za solidarnego dłużnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie

możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na zapłatę podatku VAT, cła i akcyzy (wraz z należnymi odsetkami), do zapłaty których Wnioskodawczyni została zobowiązana w związku z uznaniem Jej przez Urząd Celny za solidarnego dłużnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w ramach działalności gospodarczej prowadzi Agencję Celną. Działając, jako przedstawiciel pośredni, w dniu 23 października 2008 r. dokonała zgłoszenia celnego na rzecz klienta, zwracając się o objęcie procedurą dopuszczenia do obrotu, sprowadzonego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki używanego i uszkodzonego samochodu osobowego marki V., określając wartość celną pojazdu na kwotę 17.697 zł, na podstawie wartości transakcyjnej 6.900 USD, wynikającej z faktury z dnia 11 sierpnia 2008 r. Tak określona wartość stanowiła podstawę do dokonania obliczeń należnego cła w wysokości 1.770 zł, podatku akcyzowego w wysokości 2.675 zł oraz podatku od towarów i usług w wysokości 4.915 zł.

Do zgłoszenia celnego, oprócz faktury z dnia 11 sierpnia 2008 r., Wnioskodawczyni dołączyła również ocenę techniczną wraz z dokumentacją zdjęciową i wydruk z aukcji internetowej.

Organ Celny po analizie złożonych dokumentów powziął wątpliwość, czy zadeklarowana w zgłoszeniu wartość celna stanowi całkowitą płatność za importowany towar. Postanowieniem z dnia 30 września 2010 r. Naczelnik Urzędu Celnego wszczął z urzędu postępowanie w sprawie długu celnego, wzywając zarówno zgłaszającego - Agencję Celną (Wnioskodawczynię), jak i importera, do przedłożenia dodatkowych wyjaśnień i dokumentów potwierdzających zadeklarowaną wartość pojazdu. W toku postępowania organ ustalił, że deklarowana przez zgłaszającego cena zakupu stanowiła ok. 44% wartości podobnego, nieuszkodzonego samochodu.

W trakcie trwania postępowania wyjaśniającego, Wnioskodawczyni złożyła wyjaśnienie, iż w tym postępowaniu nie powinna być stroną, gdyż była tylko osobą wypisującą zgłoszenie celne i w takim charakterze i zamiarze zostało udzielone upoważnienie.

Urząd Celny nie uznał wyjaśnień właścicielki Agencji Celnej i uznał ją za solidarnego dłużnika w ww. sprawie. Właściciel pojazdu nie brał udziału w trakcie postępowania wyjaśniającego i nie uregulował kwot, o jakie Urząd Celny podwyższył opłaty za import tego samochodu.

W dniu 1 marca 2011 r. Naczelnik Urzędu Celnego określił następujące kwoty: akcyza 9.899 zł, cło 6.617 zł, podatek VAT 18.191 zł plus odsetki. W tej sprawie toczyło się postępowanie administracyjne. Cały spór dotyczył interpretacji w zakresie przedstawicielstwa pośredniego/bezpośredniego, który zakończył się w konsekwencji oddaleniem skargi kasacyjnej przez NSA w Warszawie. Wydany w tym zakresie wyrok został doręczony w dniu 8 maja 2013 r. Orzeczenie było ostateczne (nie przysługiwał na nie środek zaskarżenia).

Od dnia doręczenia orzeczenia, Wnioskodawczyni nie podejmowała żadnych dalszych kroków na drodze prawnej, uznając sprawę za zamkniętą.

Wnioskodawczyni nadmienia, że z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności i obowiązujące procedury, Agencja Celna nie może mieć żadnych zaległości podatkowych, w związku z tym zmuszona została do uregulowania zaległości klienta, by dalej prowadzić działalność gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty zapłaty podatku VAT, cła i akcyzy wraz z odsetkami, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w momencie zakończenia postępowania sądowego w miesiącu maju 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione koszty zapłaty podatku VAT, cła i akcyzy wraz z odsetkami, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), gdyż poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodów, zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów i nie są wyłączone w art. 23 ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodu, są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Wydatki muszą być zatem związane z wykonywaną działalnością gospodarczą i poniesione w celu uzyskania przychodów z tej działalności i nie mogą być wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za taki koszt. Niespełnienie którejkolwiek z wyżej wskazanych przesłanek wyklucza możliwość zaliczenia wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych, niż wymienione pod lit. a), zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach działalności gospodarczej prowadzi Agencję Celną. Działając, jako przedstawiciel pośredni, dokonała zgłoszenia celnego na rzecz klienta, zwracając się o objęcie procedurą dopuszczenia do obrotu, sprowadzonego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki samochodu osobowego. Po analizie dokumentów złożonych przez Wnioskodawczynię, organ celny powziął wątpliwość, czy zadeklarowana w zgłoszeniu wartość celna stanowi całkowitą płatność za importowany towar i wszczął z urzędu postępowanie w sprawie długu celnego. W wyniku tego postępowania, Urząd Celny uznał Wnioskodawczynię za solidarnego dłużnika w ww. sprawie. Właściciel pojazdu nie brał udziału w postępowaniu i nie uregulował kwot, o jakie Urząd Celny podwyższył opłaty za import samochodu. Cały spór dotyczył interpretacji w zakresie przedstawicielstwa pośredniego/bezpośredniego, który zakończył się w konsekwencji oddaleniem skargi kasacyjnej przez NSA w Warszawie.

Podstawową zasadą wynikającą ze wspólnotowego prawa celnego jest konieczność osobistego działania przed organami celnymi w sprawach z zakresu należności celnych. Niemniej jednak w rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. UE L 302 z 19 października 1992 r. ze zm. – obowiązującego do 31 października 2013 r.), dopuszczono instytucję przedstawicielstwa w sprawach celnych. Przedstawicielstwo w sprawach celnych zostało dopuszczone również przepisami ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz.U. Nr 68, poz. 622 ze zm.).

Zgodnie z art. 64 ust. 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, zgłoszenia celnego może dokonać każda osoba będącą w stanie przedstawić lub doprowadzić do przedstawienia właściwym organom celnym towaru, którego dotyczy zgłoszenie, jak również wszystkich dokumentów, których przedłożenie jest niezbędne dla zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której towar jest zgłaszany.

Na warunkach określonych w art. 64 ust. 2 i z zastrzeżeniem przepisów przyjętych w art. 243 ust. 2 pkt b), każda osoba ma prawo do wystawienia przedstawiciela reprezentującego ją przed organami celnymi, celem spełnienia wszelkich czynności i formalności przewidzianych w ustawodawstwie celnym (art. 5 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego).

Co do zasady w prawie celnym przedstawicielstwo można podzielić na dwa rodzaje:

1. przedstawicielstwo bezpośrednie,
2. przedstawicielstwo pośrednie.
   
   

Przedstawicielstwo bezpośrednie polega na tym, że przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby. Natomiast przedstawicielstwo pośrednie polega na tym, że przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.

Państwa członkowskie Unii Europejskiej mogą na podstawie Wspólnotowego Kodeksu Celnego zezwolić na dokonanie zgłoszenia celnego przez przedstawiciela zarówno pośredniego jak i bezpośredniego wyłącznie dla agenta celnego, który wykonuje czynności na terytorium tego państwa członkowskiego (art. 5 ust. 2).

Z treści art. 201 ust. 3 Wspólnotowego Kodeksu Celnego wynika, że dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego, dłużnikiem jest również osoba na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Jeżeli zgłoszenie celne o umieszczenie towaru pod jedną z procedur, o których mowa w ust. 1 zostało sporządzone na podstawie danych, co spowodowało, że należności przywozowe nie zostały pobrane lub zostały pobrane w kwocie niższej niż prawnie należna, to osoby które dostarczyły tych danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia i które wiedziały lub mogły wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, mogą również zostać uznane za dłużników zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem krajowym.

Z definicji zawartej w art. 4 pkt 18 ww. Wspólnotowego Kodeksu Celnego wynika, że zgłaszającym jest osoba, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu (przedstawiciel pośredni albo przedsiębiorca wykonujący czynności samodzielnie) lub osoba, w imieniu której dokonuje się zgłoszenia celnego (osoba reprezentowana przez przedstawiciela bezpośredniego). Z przedstawionej definicji wynika zatem, że przedstawiciel pośredni jest zgłaszającym, a w konsekwencji ponosi odpowiedzialność przed organem celnym za mogący powstać dług celny. Przedstawiciel pośredni, jako zgłaszający, działający we własnym imieniu, lecz na rzecz reprezentowanego, jest więc solidarnie zobowiązany razem z podmiotem na rzecz którego świadczy usługi przedstawicielstwa, z tytułu powstałego długu celnego.

Odnosząc się do powołanego już przepisu art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że zasadnym jest przyjęcie, iż dyspozycją tego przepisu objęte zostały także te zobowiązania, których obowiązek poniesienia, co do zasady, spoczywa z mocy prawa na innym niż podatnik podmiocie. Świadczy o tym użyte przez ustawodawcę sformułowanie „spłata innych zobowiązań” oraz podkreślenie, że do tej kategorii należy także spłata długów wynikających z poręczeń i gwarancji, a więc instytucji, które z natury swojej stanowią zabezpieczenie cudzego zobowiązania i z których wynika obowiązek zapłaty zobowiązania osoby trzeciej.

W przedmiotowej sprawie, prowadzona przez Wnioskodawczynię Agencja Celna występowała w sprawie, o której mowa we wniosku, jako przedstawiciel pośredni, w trybie uregulowanym art. 5 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego i właśnie ta okoliczność jest decydująca w aspekcie możliwości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jak już uprzednio wskazano, Wnioskodawczyni będąca przedstawicielem pośrednim, jest solidarnie zobowiązana razem ze swoim klientem (na rzecz którego dokonała zgłoszenia celnego), do zapłaty powstałego długu celnego. Przy czym, w myśl art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani (art. 366 § 2 k.c.). W konsekwencji, zapłacone zobowiązanie (podatek VAT, cło i akcyza wraz z należnymi odsetkami) nie jest „cudzym” zobowiązaniem, lecz zobowiązaniem Wnioskodawczyni, jako solidarnego dłużnika. Stanowi zatem koszt podatkowy w dacie jego poniesienia, w rozumieniu art. 22 ust. 5d lub art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w zależności od rodzaju prowadzonych przez Wnioskodawczynię ksiąg podatkowych). Poniesiony wydatek nie mieści się w kategorii wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, nie stanowi on bowiem realizacji zobowiązania, o którym mowa w tym przepisie.

Jednocześnie zauważyć należy, iż jeżeli w istocie jak wskazano we wniosku, z uwagi na rodzaj prowadzonej działalności i obowiązujące procedury, Agencja Celna nie może mieć żadnych zaległości podatkowych, a regulując te zaległości, może dalej prowadzić działalność gospodarczą, to zasadnym jest twierdzenie, iż poniesienie przedmiotowego wydatku miało na celu ochronę (zachowanie, czy też zabezpieczenie) istniejącego źródła przychodu, a więc spełniło przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni otrzyma zwrot zaliczonego uprzednio do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego zobowiązania, to uzyska z tego tytułu przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, w myśl art. 376 § 1 k.c., jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze. zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.