Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-592/13/ES
z 15 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013 r.), uzupełnionym pismem z 27 września 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania organizowanych przez Wnioskodawcę zjazdów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2013 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania organizowanych przez Wnioskodawcę zjazdów.

Wniosek został uzupełniony pismem z 27 września 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/443-592/13/ES z 24 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W statucie Wnioskodawcy jest określone, że „celem Stowarzyszenia jest odkrywanie i pielęgnowanie inteligencji człowieka dla dobra ludzkości, popieranie badań naukowych określających charakter, rodzaj oraz zastosowanie ludzkiej inteligencji, prowadzenie działalności kulturalnej, a także stwarzanie dla swoich członków korzystnego środowiska intelektualnego”. Wnioskodawca organizuje na terenie Polski kilkudniowe zjazdy dla swoich członków, które są odpłatne i na które mogą przybyć z osobami towarzyszącymi, np. współmałżonkiem, dzieckiem, partnerem. Zjazdy są organizowane w weekendy lub tak zwane długie weekendy. Odpłatność zależy przede wszystkim od standardu noclegu (pokój jednoosobowy, wieloosobowy), wyżywienia i okresu pobytu, gdyż nie ma obowiązku uczestniczyć w całym zjeździe. Przewidziane jest także uiszczenie przez uczestników opłaty zjazdowej, która jest relatywnie niska (np. 30 zł).

Z wpływów pokrywane są noclegi, wyżywienie, koszty organizacji zjazdu (materiały biurowe, delegacje organizatorów, program zjazdu, plakietki identyfikacyjne, wynajem sal, organizacja dyskoteki, ogniska, innych zabaw, konkursów). Program zjazdu może być bardzo różnorodny i obfituje w atrakcje typowo turystyczno-wypoczynkowe, jak taniec, warsztaty literackie, wycieczki turystyczne, zajęcia malarskie, turnieje szachowe, scrabble, konkursy muzyczne, gry komputerowe, sportowe (np. bieganie, piłka nożna, koszykówka), planszowe, karciane, dyskoteka, kurs sushi, kalambury.

Z racji specyficznej grupy pobytowej – (…) - w programie zjazdu przewidziane są zajęcia, które w zwykłym odbiorze społecznym można nazwać ambitniejszymi niż turystyczne, wypoczynkowe czy wykonywane w czasie wolnym, np. rozwiązywanie łamigłówek logicznych, ćwiczenia z wystąpień publicznych, wykłady informatyczno-programistyczne, o psychologii, technologii, matematyce, językach obcych, konkurs konstruktorski. Jednak wszystkie te zajęcia utrzymane są w konwencji zabawy, rozrywki i trwają zbyt krótko, aby uznać je za coś innego. Większość tych zajęć trwa godzinę lub półtorej, a w każdym razie nie przekracza dwóch godzin.

Zdecydowaną większość punktów programu zjazdu organizują społecznie członkowie Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu, na pytanie tut. organu: „Czy usługi organizacji zjazdów, które oferuje Wnioskodawca stanowią kompleksowe usługi obejmujące m.in. nocleg, wyżywienie, transport, ubezpieczenie oraz usługi związane z pobytem uczestników?”, Wnioskodawca podaje, że „Organizacja zjazdu stanowią kompleksową usługę.”

Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

Wnioskodawca nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników.

Na pytanie tut. organu: „Czy Wnioskodawca prowadzi ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników zjazdów oraz czy posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty?”, Wnioskodawca odpowiedział: „Wnioskodawca prowadzi ewidencję.”

Wnioskodawca nabywa od innych podatników noclegi, wyżywienie, koszty organizacji zjazdu (materiały biurowe, delegacje organizatorów, program zjazdu, plakietki identyfikacyjne, wynajem sal, organizacja dyskoteki, ogniska, innych zabaw, konkursów).

W opinii Wnioskodawcy usługi własne typu transportowe, gastronomiczne ani inne nie występują. Zdecydowaną większość punktów programu zjazdu organizują i koordynują społecznie członkowie Wnioskodawcy, którzy w opinii Wnioskodawcy są odrębnymi podmiotami. W opinii Wnioskodawcy usługi własne nie występują.

Na pytanie tut. organu: „Czy w związku ze świadczonymi przez siebie usługami Wnioskodawca wystawia faktury VAT? Jeśli tak, to na kogo są one wystawiane oraz świadczenie jakich usług oraz dostawę jakich towarów faktury te dokumentują?”, Wnioskodawca odpowiedział: „Wnioskodawca organizuje zjazdy dla swoich członków, na które mogą przybyć z osobami towarzyszącymi np. współmałżonkiem, dzieckiem, partnerem. Nie są to podmioty zainteresowane fakturą. Zdarzają się sporadyczne prośby o fakturę za koszty noclegu zgłaszane przez członka.”

Każdy uczestnik zjazdu płaci za wyżywienie, nocleg (np. kilkaset złotych) i relatywnie niską opłatę zjazdową (np. 30 zł), która jest obowiązkowa i nie jest wnoszona odrębnie.

Celem zjazdów jest udział członków Wnioskodawcy w opisanych przez Wnioskodawcę atrakcjach turystyczno-wypoczynkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Stowarzyszenie może opodatkować organizowane przez siebie zjazdy uznając za podstawę opodatkowania kwotę marży pomniejszoną o kwotę należnego podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, może on korzystać z procedury marży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Co do zasady, w myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przepis art. 119 ustawy o VAT określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl art. 119 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Artykuł 119 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. stanowi, iż przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w cytowanym przepisie sformułowania „w szczególności” oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ww. ustawy przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony)
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Łączne spełnienie przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Ponadto art. 119 ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Stosownie do art. 119 ust. 4 ww. ustawy podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Na podstawie art. 119 ust. 5 ww. ustawy w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Wskazać należy, że ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej usług turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Natomiast zgodnie z art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.) transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty.

Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m. in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Zatem usługa turystyki to złożona usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Powyższe prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu uczestnikowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż zarówno usługi własne, jak i usługi nabyte stanowią elementy składowe określonej usługi turystycznej. Przy czym zaznaczyć należy, że szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych polegający na opodatkowaniu marży pomniejszonej o kwotę należnego podatku odnosi się jedynie do usług, które są nabywane przez usługodawcę od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Stowarzyszenie) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie ze statutem „celem Stowarzyszenia jest odkrywanie i pielęgnowanie inteligencji człowieka dla dobra ludzkości, popieranie badań naukowych określających charakter, rodzaj oraz zastosowanie ludzkiej inteligencji, prowadzenie działalności kulturalnej, a także stwarzanie dla swoich członków korzystnego środowiska intelektualnego”. Wnioskodawca organizuje na terenie Polski kilkudniowe zjazdy dla swoich członków, które są odpłatne i na które mogą przybyć z osobami towarzyszącymi. Odpłatność zależy przede wszystkim od standardu noclegu, wyżywienia i okresu pobytu, gdyż nie ma obowiązku uczestniczyć w całym zjeździe. Przewidziane jest także uiszczenie przez uczestników opłaty zjazdowej (np. 30 zł).

Z wpływów pokrywane są noclegi, wyżywienie, koszty organizacji zjazdu (materiały biurowe, delegacje organizatorów, program zjazdu, plakietki identyfikacyjne, wynajem sal, organizacja dyskoteki, ogniska, innych zabaw, konkursów). Program zjazdu może być bardzo różnorodny i obfituje w atrakcje typowo turystyczno-wypoczynkowe, jak taniec, warsztaty literackie, wycieczki turystyczne, zajęcia malarskie, turnieje szachowe, scrabble, konkursy muzyczne, gry komputerowe, sportowe (np. bieganie, piłka nożna, koszykówka), planszowe, karciane, dyskoteka, kurs sushi, kalambury. Z racji specyficznej grupy pobytowej w programie zjazdu przewidziane są zajęcia, które w zwykłym odbiorze społecznym można nazwać ambitniejszymi niż turystyczne, wypoczynkowe czy wykonywane w czasie wolnym, np. rozwiązywanie łamigłówek logicznych, ćwiczenia z wystąpień publicznych, wykłady informatyczno-programistyczne, o psychologii, technologii, matematyce, językach obcych, konkurs konstruktorski. Jednak wszystkie te zajęcia utrzymane są w konwencji zabawy, rozrywki i trwają do dwóch godzin. Zdecydowaną większość punktów programu zjazdu organizują społecznie członkowie Wnioskodawcy. Organizacja zjazdu stanowi usługę kompleksową. Wnioskodawca działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek. Wnioskodawca nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników.

Wnioskodawca prowadzi ewidencję z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników zjazdów.

Wnioskodawca nabywa od innych podatników noclegi, wyżywienie, koszty organizacji zjazdu (materiały biurowe, delegacje organizatorów, program zjazdu, plakietki identyfikacyjne, wynajem sal, organizacja dyskoteki, ogniska, innych zabaw, konkursów).

W opinii Wnioskodawcy usługi własne nie występują.

Członkowie stowarzyszenia ani osoby towarzyszące nie są zainteresowani otrzymaniem faktury. Zdarzają się sporadyczne prośby o fakturę za koszty noclegu zgłaszane przez członka. Każdy uczestnik zjazdu płaci za wyżywienie, nocleg (np. kilkaset złotych) i relatywnie niską opłatę zjazdową (np. 30 zł), która jest obowiązkowa i nie jest wnoszona odrębnie. Celem zjazdów jest udział członków Wnioskodawcy w opisanych atrakcjach turystyczno-wypoczynkowych.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy w odniesieniu do powołanych przepisów należy stwierdzić, że usługi organizacji przez Wnioskodawcę zjazdów dla członków Stowarzyszenia i osób im towarzyszących stanowią czynność złożoną, zawierającą elementy charakterystyczne dla usług turystycznych. Charakter świadczonych usług i sposób ich realizacji wskazuje na konieczność zastosowania szczególnej procedury w rozliczaniu podatku od towarów i usług, bowiem przy świadczeniu tych usług Wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 119 ust. 3 ustawy o VAT.

W takiej sytuacji organizowane przez Wnioskodawcę zjazdy (na które składają się usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a Wnioskodawca nie świadczy usług własnych) stanowią usługi turystyki, a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług. Podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku (w przypadku towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty). Usługi te jako usługi turystyki obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, że może on korzystać z procedury marży należało uznać za prawidłowe.

Na marginesie należy zaznaczyć iż w przypadku, gdyby Wnioskodawca przy organizacji zjazdów wykonywał również usługi własne, wówczas w takiej sytuacji opodatkowanie przedmiotowych usług turystyki winno nastąpić według procedury przewidzianej w art. 119, z uwzględnieniem zasady odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla ewentualnych usług własnych i usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Podstawą opodatkowania usługi turystyki w części dotyczącej usług nabywanych od innych podatników będzie marża zdefiniowana w art. 119 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, natomiast w części usług własnych podstawą opodatkowania będzie obrót określony w art. 29 ust. 1 tej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.