Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1207/13-2/AG
z 28 stycznia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2013 r. (data wpływu 28 października 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 października 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2000 na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawca nabył do majątku prywatnego od Spółdzielni Mieszkaniowej prawo wieczystego użytkowania kilku działek (dalej jako: działka nr 1) wraz z przydzieleniem lokali użytkowych o łącznej powierzchni 2.637,40 m². Spółdzielnia zobowiązała się w treści ww. aktu przydzielić Wnioskodawcy ww. lokale użytkowe. W roku 2010 Wnioskodawca wykupił prawo własności gruntu, który był przedmiotem wieczystego użytkowania. Wnioskodawca posiada również prawo użytkowania wieczystego działki gruntu (dalej jako: działka nr 2) nabyte w 2004 r., którym dysponuje do dziś w niezmienionej formie.

Wnioskodawca dotychczas posiadał ją nieustannie w majątku prywatnym i nie użytkował na potrzeby i w ramach działalności gospodarczej. Początkowo działka nr 2 była przedmiotem wynajmu w ramach wynajmu prywatnego Wnioskodawcy (poza działalnością gospodarczą), przy czym Wnioskodawca jako podatnik VAT zobowiązany był do dokumentowania ww. usług najmu fakturami VAT.

Obecnie przedmiotem wynajmu jest budynek umiejscowiony na działce nr 1. Wynajem ten również realizowany jest w ramach wynajmu prywatnego (poza działalnością gospodarczą), przy czym również w tym przypadku Wnioskodawca jako podatnik VAT zobowiązany był do dokumentowania ww. usług najmu fakturami VAT.

Obecnie Wnioskodawca postanowił wnieść ww. prawo własności gruntu (działka nr 1) wraz z lokalami użytkowymi, a także prawo wieczystego użytkowania gruntu (działka nr 2) do prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Od dnia nabycia ww. nieruchomości (praw) do chwili obecnej rynek nieruchomości, a co za tym idzie również wartość ww. majątku, ulegał licznym zmianom. Przede wszystkim przystąpienie Polski do Unii Europejskiej w zasadniczy sposób wpłynęło na ceny nieruchomości, w tym w szczególności w tak prężnie rozwijającym się mieście, jakim jest Wrocław. Co więcej okolica ww. nieruchomości stała się jednym z centrów biurowych Wrocławia, w związku z licznymi inwestycjami realizowanymi w okolicy wartość przedmiotowej nieruchomości uległa znacznemu wzrostowi. W związku z powyższym niewątpliwie cena przedmiotowej nieruchomości, po jakiej została ona nabyta przez Wnioskodawcę w żaden sposób nie odzwierciedla jej aktualnej wartości. W okresie od dnia jej nabycia do dnia dzisiejszego wiele okoliczności spowodowało jej istotny wzrost.

Jako że przedmiotowa nieruchomość ma zostać wniesiona do jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy powziął wątpliwość w zakresie ustalenia wartości początkowej ww. gruntu na potrzeby ujęcia w ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkową nieruchomości (praw) wskazanych w stanie faktycznym, które Wnioskodawca zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, winna być ustalona wg wartości rynkowej nieruchomości na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy o PIT:

„Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;

• 1a. w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b;
  

2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia;
3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości;
4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną:
   1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
   2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
   3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie;
5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustaloną przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.”
   
   

Natomiast ust. 3 ww. artykułu definiuje cenę nabycia:

„Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.”

Z kolei ust. 8 informuje podatnika, w jaki sposób ma on ustalić wartość początkową środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji, gdy nie można ustalić ceny nabycia. Zgodnie z ww. regulacją:

„Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.”

W ocenie Wnioskodawcy, przy wykładni przepisów art. 22g ust. 1-19 ustawy o PIT regulujących sposoby ustalenia wartości początkowej środków trwałych nie można tracić z pola widzenia celu, jakiemu ma służyć dokonywanie ustalenie wartości początkowej środków trwałych. Wartość ta powinna być ustalona w taki sposób, aby podatnik mógł uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów realną wartość takiego środka trwałego, czy to za pomocą odpisów amortyzacyjnych, czy też zaliczenia w koszty całości jego wartości jednorazowo.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że wprowadzenie do majątku jego przedsiębiorstwa jako środków trwałych nieruchomości (praw) uprzednio nabytych i wykorzystywanych do celów prywatnych jest swoistym nabyciem środka trwałego. Wprawdzie w takiej sytuacji prawo własności pozostaje przy tej samej osobie, jednak następuje istotna zmiana przeznaczenia i statusu środka trwałego (z rzeczy używanej na potrzeby osobiste na środek trwały wykorzystywany w działalności gospodarczej). Za takim rozumieniem nabycia przemawia przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, gdzie stwierdzono, że środek trwały można nabyć „na drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób”. Ustawodawca celowo użył w tym przepisie klauzuli generalnej, chcąc objąć zakresem tego przepisu jak najszerszą grupę stanów faktycznych i prawnych. W konsekwencji nabycie „w inny nieodpłatny sposób” może oznaczać także przekazanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej rzeczy dotychczas używanej prywatnie, zwłaszcza że rzecz wykorzystywana na cele związane z wykonywaną działalnością gospodarczą poddana jest zupełnie innemu reżimowi prawnemu niż rzecz wykorzystywana jedynie dla prywatnych celów (np. podatnik nabywa prawo do jej amortyzowania czy uwzględnienia w kosztach w przypadku sprzedaży).

Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 9 maja 20}3 r. (sygn. akt I SA/Ke 217/13), w którym to stwierdził:

„Podczas gdy w ocenie Sądu wymagał rozważenia pogląd skarżącego, że w sytuacji gdy podatnik wprowadza do majątku swego przedsiębiorstwa jako środek trwały samochód ciężarowy uprzednio nabyty do celów prywatnych i tak wykorzystywany, to dochodzi do swoistego nabycia środka trwałego, bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel pojazdu, jednakże pojazd ten zaczyna z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą służyć uzyskiwaniu przychodu przez podatnika, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku. Można przyjąć na gruncie niniejszej sprawy, że prawodawca w tym przepisie umożliwił również podatnikom swoiste nabywanie na potrzeby działalności gospodarczej (np. poprzez wprowadzenie do ewidencji środków trwałych), rzeczy stanowiących własność podatnika, a wykorzystywanych dotychczas jedynie prywatnie. W konsekwencji nabycie „w inny nieodpłatny sposób” może oznaczać także przekazanie przez podatnika rzeczy dotychczas używanej do celów osobistych podatnika dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Uprawniony jest w efekcie wniosek, że przekazanie przedmiotowego samochodu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej było swoistym jego nieodpłatnym nabyciem przez skarżącego, występującego tutaj w podwójnej roli - zbywcy (prywatnej osoby fizycznej) i nabywcy (przedsiębiorcy).”

Podobnie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1231/05. Skoro Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w sposób przewidziany w art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, to wartość pojazdu wyznaczyć należy na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia, tj. wprowadzenia pojazdu do ewidencji na cele prowadzonej działalności.

W analizowanym stanie faktycznym nie można ustalić wartości początkowej ww. nieruchomości (praw) w oparciu o art. 22g ust. 3 ustawy o PIT. Cena nabycia wynikająca z aktów notarialnych w żaden sposób nie odzwierciedla wartości ww. środków trwałych, gdyż można stwierdzić, iż obecnie nieruchomości (prawa) te posiadają zupełnie odmienną charakterystykę niż miało to miejsce w latach, gdy Wnioskodawca wszedł w ich posiadanie. Są to zatem odmienne nieruchomości niż w czasie ich nabycia przez Wnioskodawcę. Pojęcie „nie może ustalić” użyte w powołanym przepisie art. 22g ust. 8 ustawy o PIT winno być odnoszone do okoliczności danej sprawy, może ono wynikać z rożnych sytuacji, nie zostało bowiem wyraźnie przez prawodawcę określone. Należy brać pod uwagę trudności obiektywne, związane z czynnikami niezależnymi od podatnika. W analizowanym stanie faktycznym takie właśnie czynniki wystąpiły.

Przede wszystkim jest to upływ czasu, który jednoznacznie i w znaczący sposób wpływa na wartość nieruchomości. Z upływem czasu powiązane są również inne czynniki obiektywne, jak zmieniająca się rzeczywistość gospodarcza, czy też otoczenie przedmiotowych gruntów i nieruchomości. Kwestie te są szczególnie istotne w dobie przemian związanych z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, a co za tym idzie intensywnego rozwoju największych polskich miast, co skutkuje znacznym wzrostem cen gruntów w nich umiejscowionych. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości, iż sytuacja Wnioskodawcy jest szczególna. W ocenie Wnioskodawcy właśnie dla takich przypadków ustawodawca wprowadził, jako rozwiązanie szczególne, możliwość oceny wartości środka trwałego metodą określoną w art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

Słuszność powyższego stanowiska potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w treści przywołanego już wyroku, w którym to wskazał również:

„Tymczasem, użyte w powołanym przepisie art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. pojęcie „nie może ustalić” winno być odnoszone do okoliczności obiektywnych, może ono wynikać z różnych sytuacji, nie zostało bowiem wyraźnie przez prawodawcę określone. Każda sytuacja winna być analizowana indywidualnie zarówno w kontekście trudności obiektywnych, jak i w kontekście nałożonych na podatnika obowiązków odnoszących się do dokumentowania określonych zdarzeń w zależności od tego, czy wydatki ponoszone są w związku z działalnością gospodarczą, czy dotyczą majątku nie służącego jeszcze tej działalności. Organ pominął możliwości ustalenia wartości początkowej /wprowadzanego po raz pierwszy do ewidencji/ środka trwałego - metodą określoną w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. w sytuacji, gdy podatnik w odniesieniu do tego składnika majątku nie miał jeszcze obowiązku gromadzić dokumentów księgowych i nie obciążał go obowiązek dokumentowania wydatków w sposób, który uzależnia uznanie ich za koszt uzyskania przychodów. Oceniając w tym kontekście sytuację skarżącego nie sposób nie zauważyć, że jest ona szczególna. Wydaje się, że właśnie dla takich przypadków ustawodawca wprowadził, jako rozwiązanie szczególne, możliwość oceny wartości środka trwałego metodą określoną w art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.”

Podsumowując w ocenie Wnioskodawcy z uwagi na znaczny upływ czasu od dnia nabycia przedmiotowych nieruchomości (praw), a co za tym idzie również radykalną zmianę rzeczywistości gospodarczej i w efekcie również wartości tych nieruchomości, w analizowanej sprawie uzasadnione jest zastosowanie art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

Przeniesienie majątku prywatnego na potrzeby działalności gospodarczej należy bowiem traktować, jako ich nieodpłatne nabycie. Natomiast posiadane dokumenty nabycia nie pozwalają ustalić wartości początkowej ww. nieruchomości (praw), ze względu na znaczny upływ czasu od nabycia ww. nieruchomości (praw) oraz liczne czynniki wskazane w stanie faktycznym, które wpłynęły na zmianę ich wartości. Zatem w analizowanej sprawie, na potrzeby ustalenia ich wartości początkowej w ramach wprowadzenia do działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zastosowanie znajdzie ww. art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

W związku z powyższym odpowiedź na postawione przez Wnioskodawcę pytanie brzmi następująco:

Wartość początkową nieruchomości (praw) wskazanych w stanie faktycznym, które Wnioskodawca zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej winna być ustalona wg wartości rynkowej nieruchomości na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 cyt. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Przepis art. 22g ust. 3 ww. ustawy stanowi, że za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ww. artykułu definiujące cenę nabycia, łączą „koszty zakupu” i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Zgodnie natomiast z treścią art. 22g ust. 8 cyt. ustawy - jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w roku 2000 na podstawie aktu notarialnego nabył do majątku prywatnego od Spółdzielni Mieszkaniowej prawo wieczystego użytkowania kilku działek wraz z przydzieleniem lokali użytkowych. W roku 2010 Wnioskodawca wykupił prawo własności gruntu, który był przedmiotem wieczystego użytkowania. Zainteresowany posiada również prawo użytkowania wieczystego działki gruntu nabyte w 2004 roku, którym dysponuje do dziś w niezmienionej formie.

Obecnie Wnioskodawca postanowił wnieść ww. prawo własności gruntu wraz z lokalami użytkowymi, a także prawo wieczystego użytkowania gruntu do prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca uważa, że wartość początkową nieruchomości winna być ustalona wg wartości rynkowej nieruchomości na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 cyt. ustawy.

Tut. Organ nie podziela takiego stanowiska.

W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (nieruchomości) nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tych nieruchomości jest znana i wynika ona z aktu notarialnego.

Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, mając na uwadze art. 22g ust. 3 ww. ustawy, w przedstawionej sytuacji wartość początkową nieruchomości będzie stanowiła cena nabycia wynikająca z aktu notarialnego.

Zauważyć należy, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia.

Przesłanką uzasadniającą zastosowanie art. 22g ust. 8 powołanej ustawy nie może być wyłącznie okoliczność, że Wnioskodawca zakupił nieruchomości do majątku prywatnego, natomiast obecnie zamierza je przeznaczyć na cele prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej.

Każdorazowo, w przypadku gdy od dnia zakupu lub od dnia przystosowania środka trwałego do używania do dnia przekazania go na potrzeby działalności upłynie określony przedział czasowy, to wartość tego środka trwałego wyrażona w cenie nabycia powiększonej o koszty związane z przystosowaniem go do używania, nie odpowiada wartości rynkowej środka trwałego.

Jednakże nie oznacza to, że zachodzi przesłanka wymieniona w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tzn. nie można ustalić ceny nabycia. Cenę można bowiem ustalić, tylko może być ona nieadekwatna do aktualnej wartości rynkowej. Natomiast fakt, że wartość wynikająca z aktu notarialnego nie odzwierciedla aktualnej wartości nieruchomości, nie stanowi przesłanki uzasadniającej zastosowanie art. 22g ust. 8 ww. ustawy.

Przepis art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości.

Reasumując, wartość początkowa nieruchomości (praw) wskazanych we wniosku, które Zainteresowany zamierza wprowadzić na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, nie może zostać ustalona wg wartości rynkowej na dzień przyjęcia do ewidencji, zgodnie z art. 22g ust. 8 powołanej ustawy.

W przedmiotowej sprawie wartość początkową nieruchomości (praw) należy ustalić zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. wg ceny nabycia.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.