Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB4/423-17/14-2/ŁM
z 10 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 14 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od czasowo nieużytkowanych środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od czasowo nieużytkowanych środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług medycznych. Spółka prowadzi dwa Oddziały Kardiologii Inwazyjnej i Angiologii (w B i T), dwie Pracownie Rezonansu Magnetycznego (w X. i S) oraz świadczy usługi w zakresie elektroterapii i elektrofizjologii w szpitalach w T, I i G.

Na początku października 2013 r. Spółka zawiesiła działalność ośrodka w B i przestała przyjmować pacjentów w tej placówce. Spółka ma nadzieję na wznowienie działalności w tym ośrodku w przyszłości, pod warunkiem podpisania kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia. Oddział zorganizowany jest na powierzchni wydzierżawionej od szpitala na okres 10 lat. Spółka nie wypowiedziała umowy i w dalszym ciągu ponosi koszty najmu i mediów. Wyposażenie oddziału nie zostało zdemontowane, ani przeniesione. Środki trwałe pozostają w miejscu dotychczasowego użytkowania, jednak w związku z zawieszeniem działalności tego ośrodka nie są wykorzystywane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka słusznie nalicza amortyzację za czas nieużytkowania środków trwałych?

Zdaniem Wnioskodawcy postępuje on prawidłowo, ponieważ żaden z przepisów prawa bilansowego oraz podatkowego nie zobowiązuje do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku czasowej przerwy w użytkowaniu środków trwałych.

Podatnik zawieszając działalność w jednym z oddziałów, nie zaprzestał świadczenia usług o profilu medycznym w ogóle. Dla kwalifikacji odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów nie ma znaczenia, że Spółka aktualnie nie uzyskuje przychodów z tytułu eksploatacji niektórych środków trwałych, bowiem kosztami uzyskania przychodów są również koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, a Spółka ma nadzieję na podpisanie kontraktu z NFZ i wznowienie działalności w zawieszonym oddziale.

Spółka pragnie zauważyć, iż odpisy amortyzacyjne odzwierciedlają utratę wartości środka trwałego zarówno na skutek jego używania, jak i upływu czasu. Tak więc również w sytuacji, gdy firma nie wykorzystuje środka trwałego w swojej działalności gospodarczej, ma miejsce utrata wartości ekonomicznej w związku z upływem czasu.

Dopiero decyzja kierownika jednostki o sprzedaży bądź likwidacji niewykorzystywanych aktywów trwałych stanowić będzie przesłankę do zakończenia odpisów amortyzacyjnych, zarówno dla celów podatkowych, jak i bilansowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Z uwagi na fakt, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu (a nie tylko w roku ich nabycia) ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki na ich nabycie lub wytworzenie zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Powyższa zasada wynika z przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a–16m, z uwzględnieniem art. 16.

Wykluczając możliwość jednorazowego uznania wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej za koszt uzyskania przychodu, ustawodawca kierował się zasadą współmierności kosztów i przychodów podatkowych. W innym przypadku jednorazowe uznanie wydatku za koszty uzyskania przychodów pozwalałoby podatnikom w skrajnych przypadkach – przy dużych wydatkach inwestycyjnych – na wykazywanie przez kilka lat podatkowych wyższych kosztów nad przychodami podatkowymi.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższą regulacją, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.
  
  

Mając na uwadze treść cytowanych powyżej przepisów stwierdzić należy, że odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych, które zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów, dokonywane są wyłącznie, jeżeli spełniono wszystkie powyższe warunki.

Jednocześnie zgodnie z art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Treść omawianego przepisu wskazuje, że amortyzacji podatkowej nie podlega składnik majątku, który nie jest używany na skutek zawieszenia lub zaprzestania działalności, w której był on wykorzystywany. Tym samym, czasowy brak wykorzystania danego środka trwałego w przypadku kontynuowania prowadzenia działalności, w której środek ten był wykorzystywany, nie powoduje utraty prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tego środka, stanowiących koszty uzyskania przychodów na podstawie cytowanego powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zatem przesłanką powodującą niemożność dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątkowych jest zaprzestanie działalności, w związku z którym nastąpi zaprzestanie używania tych składników. Należy przez to rozumieć całkowite zaniechanie danego rodzaju działalności, na skutek czego składniki majątkowe przestają być używane. Przejściowe zaprzestanie użytkowania danych środków trwałych nie jest przesłanką uzasadniającą zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść wyżej przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że dopuszczalne jest amortyzowanie czasowo wyłączonych z używania środków trwałych, jeżeli podatnik nie zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, w której były one używane. Tak więc, w przypadkach okresowego zaprzestania używania niektórych środków trwałych w działalności gospodarczej, podatnik uprawniony jest do kontynuowania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy usługi medyczne. W październiku Spółka zawiesiła działalność jednego z prowadzonych ośrodków ze względu na brak kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia. Spółka nie wypowiedziała umowy najmu ośrodka i w dalszym ciągu ponosi koszty najmu i mediów. Wyposażenie oddziału nie zostało zdemontowane ani przeniesione. Środki trwałe pozostają w miejscu dotychczasowego użytkowania, jednak w związku z zawieszeniem działalności tego ośrodka nie są wykorzystywane. Jednocześnie Spółka ma nadzieję na wznowienie działalności wskazanego ośrodka, pod warunkiem podpisania kontraktu z NFZ.

Wobec tego – stwierdzić należy, że Spółka nie zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej. Zawieszone czasowo środki trwałe nie zostały zlikwidowane i są w ciągłej gotowości do świadczenia przy ich pomocy usług medycznych. Tym samym nie ma podstaw do zaprzestania dokonywania przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych od niniejszych środków trwałych.

Reasumując – Spółka słusznie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od czasowo nieużytkowanych środków trwałych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.