INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura w dniu 05 stycznia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną własność

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 29 czerwca 2007 r. aktem notarialnym wnioskodawca kupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego za cenę 98.000 zł. Taksa notarialna od tej umowy wyniosła 732 zł a podatek od czynności cywilnoprawnych 1.960 zł.

Od listopada 2008 r. wnioskodawca mieszkanie wynajmuje jako osoba prywatna (nie prowadzi działalności gospodarczej) i od przychodu płaci ryczałt od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

W dniu 14 lipca 2011 r. aktem notarialnym spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu mieszkalnego wnioskodawca przekształcił w prawo odrębnej własności i dla lokalu została założona księga wieczysta. Taksa notarialna od tego aktu wyniosła 425,58 zł.

Przedmiotowy lokal mieszkalny został oddany do zasiedlenia w latach 70-tych ubiegłego wieku.

Od 2012 r. wnioskodawca zamierza dochody z najmu tego lokalu opodatkować na zasadach ogólnych stosując odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przy opodatkowaniu dochodu z najmu wskazanego mieszkania jako koszt uzyskania przychodu - po wcześniejszym przejściu na zasady ogólne rozliczenia PIT i wprowadzeniu mieszkania do wykazu środków trwałych – wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 7,2 % do obliczenia odpisu amortyzacyjnego...
2. Czy wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego tzn. mieszkania na kwotę 101.117,58 zł, na którą składają się 98.000 zł tj. cena zakupu mieszkania + 732 zł tj. taksa notarialna od umowy sprzedaży, którą nabył mieszkanie w formie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu + 1.960 zł podatek od czynności cywilnoprawnych od tej umowy + 425,58 zł tj. taksa notarialna od umowy ustanowienia odrębnej własności tego lokalu.
3. Czy roczny odpis amortyzacyjny wynoszący 7.280 zł (101.117,58 zł x 0,072 = 7.280 zł) wnioskodawca może odliczyć od przychodu tylko po zakończeniu roku podatkowego czy też może podzielić go na 12 rat miesięcznych i odliczać każdą ratę (602 zł) co miesiąc od miesięcznego przychodu...
   
   

Ad. 1

Zdaniem wnioskodawcy, stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat,

Lokal wnioskodawcy jest użytkowany od lat 70-tych XX wieku i wprowadził go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych zatem, zdaniem wnioskodawcy, może ustalić stawkę indywidualną. Będzie ona wynosić 7,2 %, zatem lokal zamortyzuje się po ok. 14-15 latach więc okres amortyzacji nie będzie krótszy niż 10 lat.

Ad. 2

Zdaniem wnioskodawcy, w myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych.

Zatem wskazane przez wnioskodawcę w pytaniu nr 2 koszty (cena zakupu mieszkania, podatek PCC i opłaty notarialne) składają się na wartość początkową przedmiotowego środka trwałego tj. mieszkania.

Ad. 3

Zdaniem wnioskodawcy, stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu).

Zatem w ocenie wnioskodawcy, może dokonywać co miesiąc odpisów rat amortyzacyjnych a nie tylko po zakończeniu roku podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.
  
  

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że wnioskodawca w 2007 r. kupił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Od 2008 r. przedmiotowy lokal wnioskodawca wynajmuje a uzyskane przychody rozlicza w formie ryczałtu. W 2011 r. wnioskodawca przekształcił spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu w odrębną własność. Od 2012 r. uzyskane dochody z najmu wnioskodawca zamierza rozliczać na zasadach ogólnych według skali podatkowej i rozpocząć amortyzację lokalu.

Wyjaśnić należy, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego jest ograniczonym prawem rzeczowym. Jest to prawo zbywalne, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Umożliwia ono korzystanie z lokalu oraz rozporządzanie tym prawem, z pewnymi ograniczeniami, na zasadach zbliżonych do prawa własności. Świadczy o tym chociażby umiejscowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w Księdze Drugiej Kodeksu cywilnego „Własność i inne prawa rzeczowe”.

Natomiast ustanowienie prawa odrębnej własności lokalu powoduje, że osoba, której przysługuje to prawo, uzyskuje pełnię uprawnień właścicielskich do lokalu mieszkalnego oraz prawo do udziału w związanej z tym lokalem nieruchomości.

Biorąc pod uwagę opisane zdarzenie i przytoczone przepisy ustawy wskazać należy, iż z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu. Od tego momentu, jako lokal będący odrębną własnością może on być środkiem trwałym. Posiadane uprzednio spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mogło zaś stanowić jedynie wartość niematerialną i prawną.

Podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu, musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (…).

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, iż co do zasady wartość początkową środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej nabytej w drodze kupna stanowi cena nabycia, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.

W związku z powyższym wartość początkową tego środka trwałego stanowią łączne wydatki na jego nabycie. W przedmiotowej sprawie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nie podlegało amortyzacji z uwagi na fakt, że do końca 2011 r. przychody z najmu były opodatkowane w formie ryczałtu. W związku z powyższym ustalając wartość początkową lokalu stanowiącego odrębną własnością należy uwzględnić wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w lokal będący odrębną własnością oraz wydatki związane z nabyciem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko wnioskodawcy, że wartość początkową środka trwałego stanowić będzie suma kosztów nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego poniesionych przez wnioskodawcę (tj. cena zakupu mieszkania, taksa notarialna i podatek od czynności cywilnoprawnych) oraz kosztów związanych z przekształceniem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność (tj. taksa notarialna).

Po ustaleniu wartości początkowej lokalu jako środka trwałego pozostaje jeszcze określenie właściwej stawki amortyzacyjnej. Standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5% dla lokali mieszkalnych.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest przedmiotowy lokal, przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy lokal jest użytkowany od lat 70-tych XX wieku.

Z powyższych przepisów wynika m.in., że dla budynków mieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co odpowiada indywidualnej stawce amortyzacyjnej wynoszącej 10% rocznie. W wyniku przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego wnioskodawca pozyska środek trwały po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, który jest użytkowany ponad 60 miesięcy. Istnieje zatem możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości maksymalnie 10%.

Prawidłowe jest zatem stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym po przejściu na zasady ogólne rozliczania przychodów z najmu i wprowadzeniu lokalu stanowiącego odrębną własność do ewidencji środków trwałych, będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości niższej niż 10% rocznie.

Zgodnie natomiast z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do z art. 22h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22h ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 22i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji (wykazu) do końca tego roku podatkowego.

Jeżeli zatem wnioskodawca zdecyduje się dokonywać odpisów amortyzacyjnych co miesiąc, to winien roczny odpis amortyzacyjny podzielić przez 12 miesięcy aby ustalić jaką wartość co miesiąc poprzez odpisy amortyzacyjne będzie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko wnioskodawcy i w tej części należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do przedstawionych kwot podanych we wniosku, Organ informuje, iż ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. Organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.