Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-166/14-2/JSK
z 19 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2014 r. (data wpływu 28 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy na zarządcy nieruchomości spoczywa obowiązek w zakresie deklarowania i odprowadzania podatku od towarów i usług z tytułu zawieranych umów najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy na zarządcy nieruchomości spoczywa obowiązek w zakresie deklarowania i odprowadzania podatku od towarów i usług z tytułu zawieranych umów najmu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dla nieruchomości, której Wnioskodawca był właścicielem do dnia 18 stycznia 2011 r., ustanowiono postanowieniem Sądu Rejonowego zarząd przymusowy, którego prowadzenie powierzono firmie profesjonaliście pod nazwą „A” Sp. z o.o., a dotychczasowi współwłaściciele zostali całkowicie od zarządu odsunięci.

Podstawą ustanowienia zarządu sądowego był art. 203 k.c. Zarząd przymusowy objęty został w listopadzie 2006 r. i zakończył swą działalność w roku 2011. Zarządca sprawozdania ze sprawowanego zarządu składał raz po zamknięciu roku kalendarzowego.

Informacje o przychodach i rozchodach Wnioskodawca otrzymywał w chwili, gdy sąd dostarczał dokumentację w celu zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie treści. Miało to miejsce nawet z rocznym poślizgiem. Na dzień składanego zapytania, żadne ze sprawozdań ze sprawowanego zarządu nie zostało przyjęte przez sąd, obecnie trwa zatwierdzanie sprawozdania za lata 2010 i 2011.

Wypłata nadwyżki przychodów nad kosztami za lata 2008, 2009, 2010, 2011 czeka na realizację, która nastąpi dopiero po zatwierdzeniu jej przez sąd. Nadwyżka przychodów nad kosztami ulokowana jest na kontach zarządcy.

Zarządca nieruchomości zgodnie z postanowieniem sądu działał samodzielnie i zawierał umowy najmu lokali mieszkalnych i umowy najmu gruntu w tym również pod reklamy, pobierał na bieżąco z tego tytułu należne kwoty i lokował je na własnych rachunkach bankowych.

Ze zgormadzonych kwot opłacał koszty nieruchomości, ale nie opłacał on jednak zobowiązań podatkowych – szczególnie z tytułu zaistniałego podatku VAT od zawartych umów najmu. Sytuacja powyższa spowodowała, że zaliczki należnego podatku VAT zgromadzone są na kontach bankowych zarządcy.

Wnioskodawca nie miał informacji o pobranych przez zarządcę należności na bieżąco, dopiero sprawozdanie przesłane przez sąd po zamknięciu roku kalendarzowego umożliwiało zapoznanie się z wpływami z nieruchomości, złożenie sprawozdania z zarządu nie dało jednak dostępu do zgromadzonej nadwyżki nad kosztami.

Faktyczny zarząd nieruchomości oddany został w ręce zarządcy sądowego.

Współwłaściciel nieruchomości z momentem ustanowienia zarządcy utracił prawo zarządu nieruchomością i nie ma wpływu ani wiedzy o podejmowanych czynnościach dotyczących nieruchomości.

Zarządca miał obowiązek informowania współwłaścicieli o czynnościach raz na 12 miesięcy. Oznacza to, że Zainteresowany nie miał technicznych możliwości np. złożyć comiesięcznej lub nawet kwartalnej deklaracji podatkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, skoro nie wiedział, jakie zostały podjęte w tym czasie czynności.

W okresie sprawowania zarządu przez zarządcę sądowego czynności podatkowe są podejmowane przez zarządcę, a więc to on używał nieruchomość na cele gospodarcze, choć w imieniu i za współwłaścicieli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym obowiązek w zakresie deklarowania i odprowadzania podatku VAT ciążył na zarządcy sądowym, czy na współwłaścicielach nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym i prawnym deklarowanie i odprowadzanie podatku VAT ciążyło na zarządcy.

O statusie podatnika podatku od towarów i usług przesądza występowanie po stronie danej osoby (podmiotu) trzech przesłanek (cech charakterystycznych). Są nimi: samodzielność prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 u.p.t.u.); odpowiedzialność za jej efekty; odpłatność. Wszystkie te trzy cechy wpisują się w działalność sądowego zarządcy.

Podstawą prawną działalności zarządcy sądowego są przepisy Kodeksu cywilnego (art. 203 i art. 205 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r., Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) oraz Kodeksu postępowania cywilnego (art. 933-941 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r., Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).

Z regulacji tych wynika, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu (w szczególności postanowienia art. 935 § 1 i 2 oraz art. 936 k.p.c.), w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość.

Zgodnie z treścią art. 938 § 1 k.p.c., przesądzającego o odpowiedzialności zarządcy za swe czynności należy stwierdzić, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu. Zarządca pobiera wynagrodzenie przyznane przez sąd za wykonywane czynności.

Przedstawiony przez Wnioskodawcę pogląd podatkowej sytuacji zarządcy sądowego w analogicznym przykładzie przedstawiony został w wyroku NSA z dnia 5 marca 2008 r., sygn. akt I FSK 327/07.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ informuje, że z uwagi na fakt, że przedmiotem wniosku jest zaistniały stan faktyczny, a zarząd przymusowy, o którym mowa we wniosku, dotyczy lat 2006-2011, niniejsze rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o przepisy obowiązujące w ww. okresie.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zatem każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi, bowiem usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów.

Definicja świadczenia usług ma więc charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.);
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Mając na względzie powołane powyżej przepisy prawa należy wskazać, że okolicznością, która przesądza o wejściu w krąg podatników podatku od towarów i usług jest samodzielne wykonywanie działalności gospodarczej. O statusie podatnika podatku od towarów i usług decyduje zatem występowanie po stronie danego podmiotu trzech przesłanek. Są nimi:

1. samodzielność prowadzonej działalności;
2. odpowiedzialność za jej efekty;
3. odpłatność.
   
   

Wszystkie te cechy dostrzec można w czynnościach wykonywanych przez sądowego zarządcę nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że dla nieruchomości, której Wnioskodawca był właścicielem do dnia 18 stycznia 2011 r., ustanowiono postanowieniem Sądu Rejonowego zarząd przymusowy, którego prowadzenie powierzono firmie profesjonaliście, a dotychczasowi współwłaściciele zostali całkowicie od zarządu odsunięci. Zarząd przymusowy objęty został w listopadzie 2006 r. i zakończył swą działalność w roku 2011. Zarządca sprawozdania ze sprawowanego zarządu składał raz po zamknięciu roku kalendarzowego. Informacje o przychodach i rozchodach Wnioskodawca otrzymywał w chwili, gdy sąd dostarczał dokumentację w celu zapoznania się i wypowiedzenia w sprawie treści. Miało to miejsce nawet z rocznym poślizgiem. Na dzień składanego zapytania, żadne ze sprawozdań ze sprawowanego zarządu nie zostało przyjęte przez sąd, obecnie trwa zatwierdzanie sprawozdania za lata 2010 i 2011. Wypłata nadwyżki przychodów nad kosztami za lata 2008, 2009, 2010, 2011 czeka na realizację, która nastąpi dopiero po zatwierdzeniu jej przez sąd. Nadwyżka przychodów nad kosztami ulokowana jest na kontach zarządcy.

Zarządca nieruchomości zgodnie z postanowieniem sądu działał samodzielnie i zawierał umowy najmu lokali mieszkalnych i umowy najmu gruntu w tym również pod reklamy, pobierał na bieżąco z tego tytułu należne kwoty i lokował je na własnych rachunkach bankowych. Ze zgormadzonych kwot opłacał koszty nieruchomości, ale nie opłacał on jednak zobowiązań podatkowych – szczególnie z tytułu zaistniałego podatku VAT od zawartych umów najmu. Sytuacja powyższa spowodowała, że zaliczki należnego podatku VAT zgromadzone są na kontach bankowych zarządcy.

Wnioskodawca nie miał informacji o pobranych przez zarządcę należności na bieżąco, dopiero sprawozdanie przesłane przez sąd po zamknięciu roku kalendarzowego umożliwiało zapoznanie się z wpływami z nieruchomości, złożenie sprawozdania z zarządu nie dało jednak dostępu do zgromadzonej nadwyżki nad kosztami.

Faktyczny zarząd nieruchomości oddany został w ręce zarządcy sądowego.

Współwłaściciel nieruchomości z momentem ustanowienia zarządcy utracił prawo zarządu nieruchomością i nie ma wpływu ani wiedzy o podejmowanych czynnościach dotyczących nieruchomości. Zarządca miał obowiązek informowania współwłaścicieli o czynnościach raz na 12 miesięcy. Oznacza to, że Zainteresowany nie miał technicznych możliwości np. złożyć comiesięcznej lub nawet kwartalnej deklaracji podatkowej na potrzeby podatku od towarów i usług, skoro nie wiedział, jakie zostały podjęte w tym czasie czynności. W okresie sprawowania zarządu przez zarządcę sądowego czynności podatkowe są podejmowane przez zarządcę, a więc to on używał nieruchomość na cele gospodarcze, choć w imieniu i za współwłaścicieli.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia, czy na zarządcy nieruchomości spoczywa obowiązek w zakresie deklarowania i odprowadzania podatku od towarów i usług z tytułu zawieranych umów najmu.

W tym miejscu należy wskazać, że jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Instytucja zarządu sądowego została uregulowana w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), dalej k.p.c., stanowiącym prawną podstawę działalności zarządcy nieruchomości.

W myśl art. 939 § 1 k.p.c., zarządca sądowy może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które poniósł w związku z zarządem z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Na podstawie art. 935 § 1-3 k.p.c., zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany. Zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione. Czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w przypadku jej braku – za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą.

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 k.p.c.).

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu, co tym samym oznacza wyłączenie właściciela od możliwości dokonywania takich czynności.

Z powyższych regulacji wynika, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzaną nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości, bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku „na zewnątrz”, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Zarządca obowiązany jest zatem wykonywać czynności potrzebne do prawidłowej gospodarki. Jest uprawniony do pobierania, zamiast właścicieli, wszelkich pożytków z nieruchomości, spieniężania ich w granicach zwykłego zarządu oraz do prowadzenia spraw, które przy wykonywaniu zarządu okażą się potrzebne.

Zarządca nie jest przedstawicielem właścicieli, lecz działa w imieniu własnym na podstawie umocowania sądowego. Względem właściciela jest odpowiedzialny za należyte wypełnianie swoich obowiązków. Za wykonywane czynności zarządca sądowy otrzymuje wynagrodzenie, które określa i przyznaje sąd.

Wobec tego należy uznać, że sądowy zarządca nieruchomości wykonuje swe czynności samodzielnie, odpłatnie, a przy tym ponosi za nie odpowiedzialność zarówno wobec osób trzecich, jak i właścicieli zarządzanej nieruchomości oraz ustanawiającego go sądu.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że czynności wykonywane przez sądowego zarządcę nieruchomości, w świetle art. 15 ust. 1 w związku z ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, wypełniają przesłanki przemawiające za uznaniem go za podatnika podatku od towarów i usług.

Konsekwencją posiadania statusu podatnika podatku od towarów i usług są wskazane w przepisach dotyczących tego podatku zarówno obowiązki, jak i uprawnienia. Wskazać należy, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Każda czynność wykonywana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi. Tym samym czynności wynajmowania nieruchomości wykonywane przez zarządcę sądowego podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W konsekwencji to zarządcę nieruchomości ustanowionego przez sąd należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wynajmu nieruchomości, a nie właściciela nieruchomości. Zatem to zarządca nieruchomości ma obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu wynajmu lokali mieszkalnych oraz umowy najmu gruntu w tym również pod reklamy.

Uwzględniając art. 99 ust. 1 ustawy zauważyć należy, że czynni zarejestrowani podatnicy VAT są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu.

W świetle art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Tym samym zarządca sądowy nieruchomości jest zobowiązany, w świetle uregulowań ww. przepisów, do sporządzenia deklaracji podatkowej w podatku VAT zawierającej rozliczenie wykonywanych przez niego czynności związanych ze świadczeniem usług najmu lokali mieszkalnych oraz najmu gruntu w tym również pod reklamy.

Podsumowując, w przedstawionym przez Wnioskodawcę zaistniałym stanie faktycznym obowiązek w zakresie deklarowania i odprowadzania podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług najmu lokali mieszkalnych oraz najmu gruntu, w tym również pod reklamy, ciążył na zarządcy sądowym nieruchomości, a nie na współwłaścicielach nieruchomości. Jak bowiem wynika z powołanych powyżej przepisów prawa wyznaczony przez sąd zarządca nieruchomości, w zakresie należności, jakie pobiera z tytułu świadczonych usług najmu nieruchomości należącej do Wnioskodawcy i współwłaścicieli, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Zatem to zarządca nieruchomości winien należności te uwzględnić we własnym obrocie oraz w składanych deklaracjach VAT i odprowadzić od nich podatek.

Należy wskazać, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Nie chroni natomiast pozostałych współwłaścicieli nieruchomości. Chcąc uzyskać interpretacje indywidualne powinni oni wystąpić z odrębnymi wnioskami o ich udzielenie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.