Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-441/14-3/EC
z 13 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2014r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę, jako powiernika, własności udziałów, akcji lub obligacji w wykonaniu umowy powierniczej oraz powstania przychodu z tytułu ich późniejszego zwrotu na rzecz Zlecającego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę, jako powiernika, własności udziałów, akcji lub obligacji w wykonaniu umowy powierniczej oraz powstania przychodu z tytułu ich późniejszego zwrotu na rzecz Zlecającego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w I. sp. k (dalej: I. bądź Spółka) I. jest kancelarią prawną świadczącą na rzecz swoich klientów kompleksowe usługi w zakresie doradztwa prawnego oraz podatkowego. Aktualnie I. zamierza uruchomić dla klientów nowy produkt polegający na świadczeniu usług powiernictwa na rzecz klientów Spółki. Powiernictwo ma dotyczyć trzymania w imieniu i na rzecz klienta udziałów, akcji w spółkach prawa handlowego (zarówno krajowych jak i zagranicznych), a także innych instrumentów finansowych (np. obligacji).

Istotą zawarcia umowy powiernictwa jest zapewnienie klientowi anonimowości względem osób trzecich w zakresie posiadanych przez klienta aktywów. Wnioskodawca wskazuje, że jest to jedyny cel takiej umowy, tj. w żadnym wypadku celem zawarcia umowy nie będzie obejście powszechnie obowiązujących przepisów prawa dotyczących ograniczeń w zakresie nabywania określonych aktywów przez nierezydentów (np. ograniczenia w zakresie nabywania nieruchomości, bądź spółek inwestujących w nieruchomości).

Zgodnie z postanowieniami umowy powiernik zobowiązuje się do trzymania instrumentów finansowych w imieniu i na rzecz klienta. W tym celu własność instrumentów finansowych przenoszona jest na rzecz powiernika. Zgodnie z zawartą umową wszelkie pożytki pobierane z instrumentów finansowych należą do klienta. Powiernik nie jest uprawniony do wykonywania działań na instrumentach finansowych w zakresie przekraczającym jego umocowanie. W szczególności nie może dokonywać czynności rozporządzających aktywami polegających m. in. na ich zbywaniu, zastawianiu etc. Wszelkie pożytki osiągnięte z instrumentów finansowych będą przekazywane klientowi w terminach określonych w umowie powiernictwa, bądź też po ustaniu stosunku powiernictwa.

W ramach umowy aktywa będą również przenoszone zwrotnie na rzecz klienta. W tej sytuacji możliwe są dwa rozwiązania;

• Zwrotne przeniesienie tych samych aktywów, które pierwotnie zostały przeniesione na rzecz powiernika celem wykonanej umowy,
  

• Zwrotne przeniesienie innych aktywów (gotówki, instrumentów finansowych, innych składników majątkowych), w przypadku gdy na polecenie klienta doszło do zbycia przekazanych aktywów (a następnie przekazania gotówki bądź innych aktywów nabytych na polecenie klienta po transakcji).
  
  
  

Powiernik otrzymuje wynagrodzenie w związku ze świadczeniem usług na rzecz klienta. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Spółce podlegają jej wspólnicy, tj. komplementariusz i komandytariusze (dalej; Wspólnicy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przekazanie aktywów w ramach umowy powiernictwa na rzecz powiernika oraz ich późniejszy zwrot stanowią czynność opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy przeniesienie aktywów w ramach umowy powiernictwa z majątku zleceniodawcy do majątku powiernika jak również późniejsze zwrotne przekazanie tych aktywów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych?

Odpowiedź na pyt. Nr 1 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pytanie nr 2 została udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie aktywów na rzecz powiernika oraz późniejsze zwrotne ich przeniesienie na rzecz klienta nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) - dalej ustaw o PIT, źródłami przychodów są:

• Umowa o pracę (i inne umowy z nią zrównane na podstawie przepisów PIT),
  
• Działalność wykonywana osobiście,
  
• Pozarolnicza działalność gospodarcza,
  
• Najem, podnajem, dzierżawa i inne umowy o podobnym charakterze,
  
• Kapitały pieniężne i prawa majątkowe,
  
• Odpłatne zbycie,
  
• Inne źródła.
  
  
  

Z powyższego przepisu, a także z analizy przepisów art. 11 do 20 ustawy o PIT wynika, że przeniesienie własności w ramach umowy powiernictwa nie stanowi żadnego ze źródeł przychodów wymienionych w ustawie o PIT. W przypadku tym, nie dochodzi bowiem do żadnego przysporzenia po stronie Wnioskodawcy (poza otrzymywaniem wynagrodzenia co nie jest przedmiotem zapytania i pozostaje bez związku ze sprawą) w związku z przeniesieniem własności aktywów (oraz zwrotnym przeniesieniem aktywów) oraz po stronie klienta. Przeniesienia własności dokonywane są jedynie w ramach wykonywanej umowy i celem zapewnienia skutków prawnych z niej wynikających. Osoba faktycznego beneficjenta zysków wynikających z umowy nie podlega w tym przypadku zmianie.

Pogląd Wnioskodawcy, zgodnie z którym przeniesienie własności aktywów w wykonaniu umowy nie jest związane z powstaniem obowiązku podatkowego potwierdza również analiza stosunku prawnego łączącego klienta i powiernika.

Na gruncie prawa cywilnego umowa powiernictwa ma charakter podobny do umowy zlecenia. Zgodnie z art. 734 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie (w tym przypadku: powiernik) zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej (trzymanie i zarządzanie instrumentami finansowymi) dla dającego zlecenie. Zgodnie z art. 740 Kodeksu cywilnego (zdanie drugie) zleceniobiorca powinien wydać zleceniodawcy wszystko co przy wykonywaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym. Konsekwentnie przeniesienie własności aktywów oraz ich zwrot są immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie niezależnym, samoistnym świadczeniem.

Tym samym opodatkowanie tego zdarzenia po stronie powiernika bądź klienta doprowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej czynności.

Pogląd taki podzielił m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 9 listopada 2004r. Sygn. III SA 3031/03, w którym stwierdził co następuje: „przepisy ustaw podatkowych regulują podatkowe skutki określonych zdarzeń prawnych; określają podmiot, przedmiot opodatkowania, stawki podatkowe, zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorie podmiotów zwolnionych od podatków. Przy ocenie tych zdarzeń prawnych nie można jednakże pomijać wszystkich aspektów tych stosunków gospodarczych, a te należy analizować na gruncie prawa cywilnego. Stąd nie do zaakceptowania w świetle art. 187 § l i art. 191 Ordynacji podatkowej jest pominięcie przez organy podatkowe przy ustalaniu obowiązków podatkowych wynikających z dokonanych transakcji, że czynności te są wynikiem umowy zlecenia powierniczego".

Zdaniem Wnioskodawcy ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera przepisów, które wprost regulują zasady opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umów powierniczych. Wnioskodawca wskazuje, że umowa powiernicza, która ze swej istoty polega na przekazaniu i zwrocie wartości majątkowej powinna być traktowana jako generująca świadczenie, które ma charter zwrotny. W ocenie Wnioskodawcy zatem, powinna ona być traktowana jako neutralna podatkowo i stawiana na równi z umowami o podobnym charakterze, np. pożyczka (tzn. nie generująca przychodu w momencie przekazania, jak i w momencie zwrotu aktywów przez powiernika).

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy, że przekazanie aktywów w ramach umowy powiernictwa stanowi czynność neutralną podatkowo należy uznać za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Katalog źródeł przychodów, których osiągnięcie powoduje powstanie obowiązku podatkowego, zawarty został w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z jego treścią źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
   
2. działalność wykonywana osobiście;
   
3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
   
4. działy specjalne produkcji rolnej;
   
5. (uchylony)
   
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
   
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
   
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
   1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
      
   2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
      
   3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
      
   4. innych rzeczy
   • jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
9. inne źródła.
   
   
   

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Wynika z tego, że pojęciem pierwotnym dla dochodu jest pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny.

Z przepisów tych wynika również, że przedmiotem opodatkowania jest suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów, z wyjątkiem dochodów (przychodów), które nie podlegają sumowaniu z pozostałymi przychodami i są opodatkowane w sposób ryczałtowy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
   
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Generalnie przyjąć należy, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie korzyści i przysporzenia majątkowe uzyskane lub choćby należne podatnikowi z tytułu prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, za wyjątkiem przysporzeń, które ustawa wyłącza z kategorii przychodów, bądź kwalifikuje do innego źródła przychodów. Przy czym wysokość tej korzyści, w dniu w którym staje się należna, bądź w dniu jej uzyskania musi być możliwa do określenia, a uzyskane przysporzenie musi mieć charakter definitywny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce komandytowej, Spółka jest kancelarią prawną świadczącą na rzecz swoich klientów usługi w zakresie doradztwa prawnego i podatkowego. Aktualnie spółka zamierza uruchomić dla klientów nowy produkt polegający na świadczeniu usług powiernictwa na rzecz klientów spółki. Powiernictwo ma dotyczyć trzymania w imieniu i na rzecz klienta udziałów, akcji w spółkach prawa handlowego (zarówno krajowych jak i zagranicznych), a także innych instrumentów finansowych (np. obligacji). W tym celu własność instrumentów finansowych przenoszona jest na rzecz powiernika. Zgodnie z zawartą umową wszelkie pożytki pobierane z instrumentów finansowych należą do klienta. Powiernik nie jest uprawniony do wykonywania działań na instrumentach finansowych w zakresie przekraczającym jego umocowanie. W szczególności nie może dokonywać czynności rozporządzających aktywami polegających m. in. na ich zbywaniu, zastawianiu etc. Wszelkie pożytki osiągnięte z instrumentów finansowych będą przekazywane klientowi w terminach określonych w umowie powiernictwa, bądź też po ustaniu stosunku powiernictwa.

W ramach umowy aktywa będą również przenoszone zwrotnie na rzecz klienta. W tej sytuacji możliwe są dwa rozwiązania;

• Zwrotne przeniesienie tych samych aktywów, które pierwotnie zostały przeniesione na rzecz powiernika celem wykonanej umowy,
  

• Zwrotne przeniesienie innych aktywów (gotówki, instrumentów finansowych, innych składników majątkowych), w przypadku gdy na polecenie klienta doszło do zbycia przekazanych aktywów (a następnie przekazania gotówki bądź innych aktywów nabytych na polecenie klienta po transakcji).
  
  
  

Powiernik otrzymuje wynagrodzenie w związku ze świadczeniem usług na rzecz klienta.

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne jak i prawne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawne. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana – mianem reprezentowanego.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, iż prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem.

Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

• ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa na pierwsze żądanie zleceniobiorcy;
  

• ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa;
  

• pod względem korzyści ekonomicznych związanych z wykonaniem umowy – prawa będące efektem wykonania umowy powierniczej przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie. Zleceniodawca zwraca powiernikowi wydatki, które ten poczynił w celu wykonania zlecenia, zwalnia go od zobowiązań i wynagradza go zgodnie z poczynionymi w tym zakresie ustaleniami.
  
  
  

Jak wskazano na wstępie przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw otrzymania przez podatnika kwoty należnej. Jest to tym bardziej istotne, jeśli zważyć, że w niektórych przypadkach kwoty otrzymane nie są kwotami należnymi.

Dotyczyć to może w szczególności tych umów, w których podatnik występuje jako szeroko rozumiany pośrednik (przedstawiciel, pełnomocnik, zastępca pośredni etc.). W tych przypadkach, gdy podatnik działa na rzecz kogoś innego, kwotami należnymi nie są kwoty otrzymane od osoby, która jest drugą stroną umowy zawieranej i wykonywanej przez pośrednika, lecz wynagrodzenie wypłacane podatnikowi przez osobę, na rzecz której działa. Przychodem jest wówczas prowizja (lub inaczej: określone wynagrodzenie), a nie kwoty otrzymywane z tytułu czynności dokonywanej przez podatnika (działającego na rzecz innej osoby).

Biorąc pod uwagę cyt wyżej przepisy stwierdzić należy, że zarówno w momencie przeniesienia własności udziałów, akcji oraz instrumentów finansowych, np. obligacji w wykonaniu umowy powierniczej na Powiernika jak również późniejsze przeniesienie przez powiernika nieodpłatnie własności udziałów, akcji, obligacji lub innych aktywów (gotówki, instrumentów finansowych, innych składników majątkowych), w przypadku gdy na polecenie klienta doszło do zbycia przekazanych aktywów - na Zleceniodawcę (powierzającego) będzie immanentną cechą łączącego ich stosunku prawnego, a nie należnym, samoistnym świadczeniem, które zaskutkowałoby przysporzeniem majątkowym.

Tym samym z tytułu otrzymania udziałów, akcji oraz obligacji jak również z tytułu późniejszego przeniesienia przez Powiernika własności udziałów, akcji, obligacji lub innych aktywów na Zlecającego, po stronie Wnioskodawcy jako powiernika nie powstanie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

To oznacza, że organ uprawniony do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego posiada kompetencje jedynie do rozstrzygania w zakresie uregulowań zawartych w przepisach podatkowych. Tym samym przedmiotem interpretacji nie była ocena czy zawarta umowa spełnia warunki umowy powierniczej. Ustalenia w tym zakresie dokonane w niniejszej sprawie przez Wnioskodawcę przyjmuje więc jako element zdarzenia przyszłego, który nie podlega ocenie gdyż nie regulują go przepisy prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.