INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 09 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 10 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 11 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z dnia 06 marca 2012 r. Znak: IBPBII/2/415-37/12/MMa wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 11 marca 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni wynajmuje dom o metrażu 71 m², który na początku 2011 r., otrzymała w akcie darowizny od swojej siostry jako rozliczenie zachowku po zmarłych rodzicach jako odrębną własność i nie wchodzący do wspólnoty majątkowej. Przed dokonaniem darowizny dom był użytkowany przez siostrę i rodziców wnioskodawczyni przez okres minimum 10 lat. Po dokonaniu darowizny do czasu wynajęcia dom został przygotowywany do wynajmu, z uwagi na bardzo zły stan budynku, przez dokonanie remontu. Końcem roku po dokonaniu remontu dom został wynajęty osobie fizycznej, przy wykorzystaniu umowy najmu okazjonalnego. O fakcie wynajmu domu wnioskodawczyni poinformowała właściwy urząd skarbowy wybierając rozliczenie z fiskusem według skali podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób dokonać rozliczenia wszystkich kosztów poniesionych na przysposobienie lokalu do wynajmu i rozliczenie ich przez zastosowanie amortyzacji indywidualnej oraz część z nakładów rozliczenie na zasadzie kosztów bezpośrednich... Mianowicie w akcie darowizny nie zapisano wartości rozdzielnej gruntów oraz domu. Uniemożliwia to bezpośrednie ustalenie wartości początkowej środka trwałego celem jego amortyzacji wykorzystując stawkę indywidualną amortyzacji na poziomie 10%. Wnioskodawczyni nie ma możliwości zmiany treści powyższej darowizny. Zastosowanie metody amortyzacji uproszczonej dla podatnika jest mniej korzystne z uwagi na poniesienie dosyć wysokich kosztów przysposobienia lokalu do wynajmu w kwocie około 30.000 zł. Dodatkowo od miesiąca lutego podatnik utrzymywał lokal i równocześnie przysposabiał go metodą gospodarczą (prace były wykonywane we własnym zakresie) do wynajmu do dnia 14 grudnia 2011 r. Oznacza to, że relatywnie realna wartość środka trwałego nie ma odzwierciedlenia w poniesionych kosztach materiałowych. Dodatkowo koszty również powstały po okresie rozpoczęcia wynajmu przez zmiany sugerowane przez najmujących lokal, a poniesione przez wynajmującego.

Zdaniem wnioskodawczyni, na podstawie obowiązujących przepisów jest możliwe ustanowienie wartości samego domu (lokalu wynajmowanego) na podstawie dokonanego przeglądu wycen nieruchomości, mieszkań i domów zgodnych co do własności z przedmiotem wyceny, przyjmując jako wartość środka cenę średnią metra kwadratowego według ogłoszeń. Jednak z uwagi na powierzchnię użytkową domu trudno znaleźć porównywalną nieruchomość, z uwagi na dosyć mały metraż. Wnioskodawczyni proponuje przeanalizowanie cen mieszkań zawierających jedynie wartość środka trwałego w formie mieszkania, bez cen gruntów. To pozwoli na ustanowienie wartości początkowej środka trwałego w postaci samego domu będącego przedmiotem wynajmu. Na tej podstawie możliwe jest wyznaczenie wartości początkowej środka trwałego i doliczenie do tej wartości kosztów związanych z przysposobieniem nieruchomości do wynajmu przed okresem wprowadzenia środka do wykazu. Koszty poniesione bezpośrednio po okresie podpisania umowy o wynajem (po rozpoczęciu wynajmu) zostaną zakwalifikowane jako koszty bezpośrednie - koszty uzyskania przychodu. Finalnie wnioskodawczyni pragnie zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10% lub mniejszą z powodu użytkowania lokalu w okresie poprzedzającym fakt wprowadzenia środka do wykazu, a nieprzerwanym przez 60 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowania budynku do wynajmu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Z powołanych przepisów wynika, że amortyzacji może podlegać jedynie budynek a nie cała nieruchomość czyli budynek wraz z gruntem. Wnioskodawczyni wskazała, że w umowie darowizny nie zapisano odrębnie wartości gruntu i budynku. Jednak słusznie wnioskodawczyni twierdzi, że nie jest to przeszkodą w ustaleniu rynkowej wartości samego domu. Z umowy darowizny z pewnością wynika wartość całej darowanej nieruchomości. W wartości tej zawiera się zarówno grunt jak i budynek. Wnioskodawczyni ustalając rynkową cenę 1m² powierzchni użytkowej budynku na dzień zawarcia umowy darowizny może to robić samodzielnie analizując ceny 1m² domów mieszkalnych o porównywalnej powierzchni użytkowej, stanie, położeniu. Może skorzystać również z analizy cen mieszkań o ile nie zawyży to wartości budynku. Wnioskodawczyni winna bowiem pamiętać, że na wartość nieruchomości składa się jeszcze grunt, którego wartość na dzień zawarcia umowy darowizny również powinna odpowiadać wartości rynkowej. Suma zaś wartości rynkowej gruntu i wartości rynkowej budynku nie może przekroczyć wartości nieruchomości wycenionej na jedną kwotę w dacie zawarcia umowy darowizny.

Ustaliwszy wartość rynkową budynku mieszkalnego na dzień zawarcia umowy darowizny wnioskodawczyni winna następnie ustalić na dzień przyjęcia środka trwałego do używania (przeznaczenia do wynajmowania) jego wartość początkową z uwzględnieniem art. 22g ust. 2-18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż zarówno przed podpisaniem umowy najmu jak również po zawarciu umowy najmu wykonano remont otrzymanego w drodze darowizny domu poprzez przeprowadzenie sugerowanych przez najmujących zmian.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Z ugruntowanego piśmiennictwa i orzecznictwa wynika, iż:

• przebudowa to rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury,
• rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku,
• rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały, zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych,
• adaptacja polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił,
• modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.
  
  

Wnioskodawczyni wskazała, że po otrzymaniu darowizny a przed wynajęciem domu, z uwagi na jego zły stan, dokonała remontu budynku.

Pod pojęciem remontu należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Istotą remontu jest zatem przywrócenie (odtworzenie) pierwotnego stanu technicznego rzeczy, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, następujące w trakcie eksploatacji i wynikające z tej eksploatacji. Remont polega zatem na wykonaniu robót niezbędnych do utrzymania obiektu w odpowiednim stanie technicznym, by nie uległ on pogorszeniu z powodu eksploatacji. Za remont nie mogą być więc uznane prace, w wyniku których powstają nowe elementy Warto zauważyć, że remont nie został wymieniony w art. 22g ust 17 ustawy co oznacza, że remont nie mieści się w pojęciu ulepszenie. Skoro tak, to co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru ulepszenia, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie muszą być zaliczone do jego wartości początkowej. Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższa zasada nie dotyczy jednak przypadku, w którym nakłady zostały poniesione przed oddaniem środka trwałego do używania, zaś ich celem było przystosowanie tego środka do używania. Takie wydatki powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego. Mogą zatem wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów, ale tylko poprzez odpisy amortyzacyjne, a nie bezpośrednio. Tym samym wartość początkowa składnika majątku spełniającego definicję środka trwałego, w rozumieniu art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej regulacje, w odniesieniu do zaprezentowanego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez wnioskodawczynię na przystosowanie budynku mieszkalnego do wynajmu nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do koszów uzyskania przychodów. W sytuacji bowiem, gdy podatnik nabywa środek trwały, co ma miejsce w rozpatrywanej sytuacji w drodze darowizny, a następnie ponosi wydatki mające na celu przystosowanie go do używania (np. najmu), tj. czyni ten środek kompletnym, zdatnym do używania, wówczas wartość poczynionych nakładów, stanowi obok jego wartości rynkowej element wartości początkowej środka trwałego.

Gdyby remont obejmował również wydatki poniesione na nabycie wyposażenia wnioskodawczyni może je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio lub poprzez odpisy amortyzacyjne.

Składniki wyposażenia danego lokalu uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność wynajmującego, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania najemcy, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok, co wynika z treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy. W takiej sytuacji wydatek na ich zakup będzie stanowił koszt uzyskania poprzez odpisy amortyzacyjne. W tym celu konieczne jest wprowadzenie danego składnika majątku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek wprowadzono do tej ewidencji.

Nie w każdym przypadku wymagane jest, aby składnik wyposażenia był amortyzowany. Ustawodawca dopuszcza możliwość dokonania jednorazowego odpisu według zasad określonych w art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym). Przy czym dotyczy to składników, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3.500 zł.

Podsumowując środek trwały musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania. Zatem wszystkie wydatki (z zastrzeżeniem art. 23 ww. ustawy) poniesione w celu przystosowana domu do wynajmu poniesione przed przekazaniem go do użytkowania są składnikami wartości początkowej i nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, lecz zwiększają wartość początkową tego środka trwałego stanowiącą podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle powyższego, dopiero w momencie, gdy nieruchomość przeznaczona na wynajem, zostanie przekazana do użytkowania jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania składnik majątkowy, może zostać wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z tym, że zapis w ewidencji winien być dokonany najpóźniej w miesiącu przekazania środka trwałego do używania. Późniejsze wprowadzenie stanowi ujawnienie środka trwałego.

Natomiast możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 powoływanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane, albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Stosownie do przedstawionych wcześniej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wnioskodawczyni może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10% wartości początkowej przedmiotowej nieruchomości, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując, do celów amortyzacyjnych wartość początkową budynku mieszkalnego należy ustalić w przypadku jego nabycia w darowiźnie według jego wartości rynkowej z dnia otrzymania darowizny (art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy). Ustaloną w ww. sposób wartość początkową domu należy powiększyć o wszelkie wydatki poniesione na prace remontowe do dnia przekazania budynku do użytkowania. Wydatki te nie w sposób bezpośredni, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne będzie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodu. Wydatki poniesione po dniu przyjęcia do używania o ile były to nadal wydatki na remont będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Jeśli natomiast poniesione na życzenie najemców wydatki spełniają definicję ulepszenia budynku, to będą one stanowiły koszty uzyskania przychodów wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne. Od tak ustalonej wartości zgodnie ze wskazaniem zawartym we wniosku wnioskodawczyni może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.

Tym samym stanowisko wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.