Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-437/14-4/AD
z 14 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z 27 maja 2014 r. (data wpływu 2 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nazw świadczonych usług na paragonach fiskalnych jest:

• prawidłowe – w zakresie obecnie stosowanych oznaczeń.
• nieprawidłowe – w zakresie możliwości stosowania oznaczeń „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” oraz „bilet wstępu”.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nazw świadczonych usług na paragonach fiskalnych. Wniosek został uzupełniony w dniu 2 czerwca 2014 r. o własne stanowisko do pytań 2 i 3 oraz w dniu 24 czerwca 2014 r. o brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność wesołych miasteczek i parków rozrywki. Świadcząc usługi w zakresie zaspokajania potrzeb rekreacyjnych swoich klientów sprzedaje bilety wstępu umożliwiające korzystanie z różnego rodzaju urządzeń rekreacyjnych i rozrywkowych oraz atrakcji jak np. karuzela łańcuchowa, diabelski młyn, pałac śmiechu, zjeżdżalnia itp. W chwili obecnej oferowane przez Wnioskodawcę usługi w kasie fiskalnej zakodowane są następująco:

• usługa karuzela,
• usługa dmuchawce i skakańce,
• usługa pałac śmiechu i strachu.
  
  

We wszystkich grupach oferowanych usług Wnioskodawca stosuje stawkę 8% VAT. Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że ceny za korzystanie z urządzeń w poszczególnych grupach usług są zróżnicowane. Informacja o cenie za korzystanie z danego urządzenia rekreacyjnego i rozrywkowego znajduje się jednak na cenniku umieszczonym przy kasach sprzedających bilety wstępu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących wystarczające jest przyjęte przez Wnioskodawcę kodowe oznaczenie usług świadczonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jeśli firma stosuje stawkę 8% VAT do wszystkich grup usług?
2. Czy możliwe jest oznaczenie usługi na paragonie jedynie poprzez wskazanie nazwy „usługa rekreacyjno-rozrywkowa”?
3. Ewentualnie czy możliwe jest oznaczenie na paragonie nazwy „bilet wstępu” na wszystkie urządzenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, rodzaj wykonywanej przez niego działalności gospodarczej i szeroki asortyment urządzeń rozrywkowych i rekreacyjnych oraz innego rodzaju atrakcji oferowanych przez firmę uniemożliwia wręcz rozbudowywanie nazw usług. Spore trudności powodowałoby zaprogramowanie kasy fiskalnej na każde urządzenie. Oddzielnie wydłużyłoby to czas obsługi klientów. Poza tym w różnych miejscowościach, na różnych festynach i imprezach, na których jedna z atrakcji jest wesołe miasteczko obowiązują inne ceny za korzystanie z tych samych urządzeń. Ceny te ulegają także niekiedy zmianie w zależności od tego czy usługi oferowane są w dni robocze czy też w weekendy. Ograniczenia wynikają także z powodów technicznych. Wnioskodawca wskazuje, że ustawodawca nie określił katalogu nazw, które podatnik może stosować. Tym samym Wnioskodawca uważa, że w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia nazwa towaru lub usługi powinna spełniać dwa cele:

1. umożliwić organowi podatkowemu weryfikację prawidłowości zastosowanej stawki podatku,
2. zapewnić kupującemu możliwość kontroli zakupów.

Według Wnioskodawcy nazwy oferowanych grup są prawidłowe, gdyż organ ma podaną stawkę 8% VAT na paragonie, natomiast klient ma wyszczególnione, że jest to np. usługa karuzela, na podstawie otrzymanego biletu może skorzystać z każdego urządzenia w danej grupie w tej samej cenie.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał:

W związku z pytaniem czy możliwe jest oznaczenie na paragonie nazwy „bilet wstępu” na wszystkie urządzenia rekreacyjne i rozrywkowe Wnioskodawca wyjaśnia, że sprzedaż w kasie biletowej może być prowadzona przy użyciu sytemu komputerowego do sprzedaży biletów kompatybilnego z drukarką fiskalną. Przy zakupie biletu osoba fizyczna otrzymywałaby bilet oraz paragon fiskalny. Na bilecie zamieszczone byłyby następujące informacje: firma wnioskodawcy, data, cena i rodzaj urządzenia rekreacyjnego lub rozrywkowego. Na paragonie fiskalnym wydawanym do biletu, jako oznaczenie nazwy usługi widniałoby: bilet wstępu. Na paragonie znajdowałby się również specjalny kod kreskowy, po którym transakcja jest jednoznacznie identyfikowana w systemie. Na podstawie kodu kreskowego zamieszczonego na paragonie, system jednoznacznie utożsamiałby transakcję – pokazując w systemie, których urządzeń dotyczą bilety wykazane na tym paragonie. Bilety wstępu opodatkowane są stawką podatku od towarów i usług w wysokości 8%. W systemie komputerowym stworzony byłby cennik, w którym określone są ceny biletów z podziałem na urządzenia.

Zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących paragon fiskalny powinien zawierać m.in. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. Podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w celu zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczenia podatku, powinni posługiwać się nazwami towarów lub usług, które pozwalają na ich jednoznaczną identyfikację. Jeżeli Wnioskodawca zaopatrzyłby się w system do sprzedaży biletów kompatybilny z drukarką fiskalną, który pozwalałby za pomocą kodu kreskowego oznaczyć przedmiot transakcji w sposób niebudzący wątpliwości co do rodzaju usługi w tym przypadku – urządzenia rekreacyjnego lub rozrywkowego z którego korzysta klient. W związku z powyższym przesłanki zawarte w § 8 ust. 1 pkt 6 byłyby spełnione i nie byłoby konieczności zamieszczania na paragonie informacji uszczegółowiającej urządzenie rozrywkowe lub rekreacyjne.

W związku z pytaniem czy możliwe jest oznaczenie usługi na paragonie fiskalnym poprzez wskazanie nazwy „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” Wnioskodawca wskazuje, że Ministerstwo Finansów w wyjaśnieniu dotyczącym „jednoznacznej nazwy na paragonie fiskalnym” stwierdza, iż wymóg „jednoznaczności”, o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 ww. rozporządzenia wyklucza możliwość stosowania nazw grup towarów. W praktyce oznacza konieczność używania uściślonej nazwy towaru w danej grupie towarowej jak np. pomidory, jabłka, czy też urządzenia rekreacyjno-rozrywkowe jak w przedmiotowej sprawie. W przypadku sprzedaży jednej (lub kilku) usług dotyczących różnych tego rodzaju urządzeń podatnik może zatem zaprogramować w kasie nazwę np. „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” dla oferowanych tego typu usług. Stosowanie jednej nazwy jest bowiem dozwolone również wtedy, gdy usługi są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie usługi objęte różnymi stawkami podatku VAT, co jednak nie dotyczy Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy podatnicy świadczący usługi mogą więc przy określaniu nazwy usługi wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika). W przypadku podatnika prowadzącego wesołe miasteczko sprzedającego usługę na różne urządzenia rekreacyjne i rozrywkowe nie ma konieczności i uzasadnienia wyliczania wszystkich urządzeń na paragonie fiskalnym.

Jak stwierdza Ministerstwo Finansów, stosowana przez podatnika kasa rejestrująca (system kasowy) i jej możliwości techniczne (w kontekście prowadzonej przez podatnika działalności, w szczególności jej zakresu) mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, że brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy). Sytuacja taka może mieć miejsce jeśli asortyment towarów i usług u danego podatnika jest większy niż liczba dostępnych pozycji w bazie towarowej lub usługowej kasy rejestrującej, którą podatnik wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Wtedy stosuje on przepis dotyczący jednoznacznego identyfikowania towarów odpowiednio, co oznacza, że dostosowuje używane przez siebie nazewnictwo do liczby dostępnych pozycji w bazie towarowej lub usługowej kasy rejestrującej.

Podsumowując powyższe podatnicy nie są zatem obowiązani, w związku z doprecyzowaniem ww. przepisów w zakresie nazwy towaru lub usługi, wymieniać „stare” kasy na nowe, czy też zaopatrywać się w dodatkowe urządzenia służące do jednoznacznej identyfikacji towarów lub usług, gdyż brak odpowiednich możliwości technicznych w „starych” kasach nie powoduje, że nie mogą być one stosowane dla rozliczeń podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie obecnie stosowanych oznaczeń oraz nieprawidłowe w zakresie możliwości stosowania oznaczeń „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” oraz „bilet wstępu”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy – podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy – minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Należy wskazać, że od 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących – przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących – paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wskazuje, że podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Ponadto, podatnicy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy (§ 14 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwy, uwzględniające „jednoznaczne” identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazwy towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, przy czym należy pamiętać, że przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność wesołych miasteczek i parków rozrywki. Świadcząc usługi w zakresie zaspokajania potrzeb rekreacyjnych swoich klientów sprzedaje bilety wstępu umożliwiające korzystanie z różnego rodzaju urządzeń rekreacyjnych i rozrywkowych oraz atrakcji jak np. karuzela łańcuchowa, diabelski młyn, pałac śmiechu, zjeżdżalnia itp. W chwili obecnej oferowane przez Wnioskodawcę usługi w kasie fiskalnej zakodowane są następująco:

• usługa karuzela,
• usługa dmuchawce i skakańce,
• usługa pałac śmiechu i strachu.
  
  

We wszystkich grupach oferowanych usług Wnioskodawca stosuje stawkę 8% VAT. Wnioskodawca jednocześnie wskazuje, że ceny za korzystanie z urządzeń w poszczególnych grupach usług są zróżnicowane. Informacja o cenie za korzystanie z danego urządzenia rekreacyjnego i rozrywkowego znajduje się jednak na cenniku umieszczonym przy kasach sprzedających bilety wstępu.

Wobec powyższego powstało zapytanie czy wskazane sposoby wykazywania na paragonach fiskalnych nazw świadczonych usług są wystarczające, by wyczerpać określenie wskazane w rozporządzeniu w sprawie kas rejestrujących dotyczące nazw usług pozwalających na jednoznaczną ich identyfikację.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Podatnik jest zobowiązany na paragonie opisać wykonane świadczenie, podać jego nazwę, tak aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem obrotu świadczeniem. Jednocześnie nazwa świadczenia na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jakie świadczenie zostało zakupione. Dopiero taki sposób ewidencjonowania sprzedaży skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności, dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie.

Podatnik powinien bowiem wystawiać paragony zawierające nazwy towarów/usług na tyle szczegółowe, żeby – z jednej strony – pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowości rozliczenia podatku, a z drugiej – zapewniały konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Należy w tym miejscu wskazać, że dokonując sprzedaży jednej (lub kilku) odmian danego asortymentu towarowego podatnik może zaprogramować w kasie jedną nazwę dla danego typu towarów/usług. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Przy czym należy zauważyć, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy towaru lub usługi w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego w szczegółach nazewnictwa ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, charakter fakultatywny.

W tym miejscu trzeba zauważyć, że to podatnik decyduje, w jaki sposób dobierze nazwę towaru lub usługi, tak by jego klient mógł jednoznacznie zidentyfikować przedmiot nabytego świadczenia, a sposób jednoznacznego identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem, jaki podatnik oferuje.

Istotny jest również fakt, że obowiązujące w tym zakresie przepisy nie wykluczają stosowania skrótów.

Należy również zauważyć, że podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na świadczenie) mogą przy określaniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazewnictwo stosowane przez siebie przy tworzeniu zasad odpłatności (cennika usług).

Należy wskazać, że z własnego stanowiska Wnioskodawcy wynika, że z uwagi na szeroki asortyment urządzeń rozrywkowych i rekreacyjnych oraz innego rodzaju atrakcji oferowanych przez firmę nie ma możliwości rozbudowywania nazw usług. Spore trudności powodowałoby zaprogramowanie kasy fiskalnej na każde urządzenie.

Ponadto, dla identyfikacji rodzaju usługi w sposób niebudzący wątpliwości Zainteresowany byłby skłonny zaopatrzyć się w system do sprzedaży biletów kompatybilny z drukarką fiskalną, który pozwalałby za pomocą kodu kreskowego oznaczyć przedmiot transakcji

Oznacza to, że Wnioskodawca posiada tak szeroki asortyment świadczonych usług, że sam ma problemy z ich identyfikacją. Tym samym oznaczenie na paragonach fiskalnych świadczonych usług jako „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” czy „bilet wstępu” są pojęciami zbyt ogólnymi, gdyż mogą się odnosić do wszystkich świadczonych przez Zainteresowanego usług.

Natomiast, stosowane obecnie przez Wnioskodawcę usługi zakodowane w kasie fiskalnej jako: usługa karuzela, usługa dmuchawce i skakańce, usługa pałac śmiechu i strachu identyfikują świadczone usługi w sposób wystarczający i na tyle jednoznaczny, że stosowanie takich oznaczeń spełnia warunki § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że stosowanie na paragonach fiskalnych wskazanych we wniosku nazw świadczeń: „usługa karuzela”, „usługa dmuchawce i skakance”, „usługa pałac śmiechu i strachu” – w ocenie tut. Organu – spełnia warunek określony w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. Tak skonstruowane nazwy świadczeń dają możliwość ich identyfikacji, a co za tym idzie, nie ma konieczności dalszego rozszerzenia opisu. Natomiast usługi oznaczone jako „usługa rekreacyjno-rozrywkowa” czy „bilet wstępu” są oznaczeniami zbyt ogólnymi i wymagają uszczegółowienia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.