INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 6 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 czerwca 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z budową infrastruktury wodno-kanalizacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2012 r. złożono wniosek, uzupełniony w dniu 26 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z budową infrastruktury wodno-kanalizacyjnej.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Składa do urzędu skarbowego miesięczne deklaracje VAT-7. Od wielu lat prowadzi szereg projektów inwestycyjnych polegających na budowie infrastruktury wodno-kanalizacyjnej na Jej terenie. W ostatnich latach poniosła wydatki między innymi na realizację następujących projektów inwestycyjnych:

• przebudowa wodociągu K…,
• budowa kanalizacji i oczyszczalni Z…,
• włączenie do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej.

Z powyższymi projektami łączy się ponoszenie wydatków na zakup różnych towarów i usług. Faktury VAT dokumentujące zakupy były wystawiane na Gminę, która widnieje jako nabywca na tych fakturach. Gmina nie odliczała dotychczas podatku naliczonego związanego z tymi inwestycjami. W efekcie powyższych inwestycji powstały elementy infrastruktury wodno-kanalizacyjnej stanowiące własność Gminy. Od dnia 1 stycznia 2010 r. przedmiotowa infrastruktura jest użytkowana przez samorządowy zakład budżetowy – Z…. Został on utworzony na podstawie uchwały Rady Gminy z dnia…. Zakład użytkuje infrastrukturę wodno-kanalizacyjną od swego powstania i świadczy usługi odpłatnego zaopatrzenia w wodę i odpłatnego odprowadzania ścieków na podstawie pisemnych umów zawartych z odbiorcami. Rozliczenia za ww. usługi prowadzone są na podstawie ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 ze zm.). W rozliczeniach obowiązany jest stosować aktualnie obowiązującą taryfę zatwierdzoną uchwałą Rady Gminy, bądź wprowadzoną w trybie art. 24 ust. 8 ww. ustawy. Dostawa wody i odbiór ścieków opodatkowane są podatkiem od towarów i usług. Zakład jest odrębnym od Gminy podatnikiem podatku od towarów i usług. Składa miesięczne deklaracje VAT, w których wykazuje sprzedaż opodatkowaną z tytułu dostawy wody i odbioru ścieków. Wytworzona w ramach projektu infrastruktura przekazana do użytkowania Zakładowi jest w całości wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Nie są świadczone za jej pomocą żadne czynności dodatkowe, które nie podlegałyby opodatkowaniu, bądź były zwolnione od podatku. Infrastruktura, o której mowa we wniosku, użytkowana jest przez Z….

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina, będąca czynnym i zarejestrowanym podatnikiem, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji ww. inwestycji, w przypadku gdy sprzedaż opodatkowana prowadzona jest przez zakład budżetowy Gminy...

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy realizacji ww. inwestycji, także w przypadku gdy sprzedaż opodatkowana, wykorzystująca efekt powyższych inwestycji, prowadzona jest przez zakład budżetowy. W następstwie zakupów - z którymi związany jest podatek naliczony, o odliczenie którego chodzi - powstała infrastruktura kanalizacyjno-wodociągowa. Jest ona użytkowana przez samorządowy zakład budżetowy utworzony przez Gminę, który realizuje sprzedaż opodatkowaną w zakresie odprowadzania ścieków oraz dostarczania wody. Gmina stwierdziła, że wydawać by się mogło, że nie ma prawa do odliczenia podatku od zakupów, których efekt jest użytkowany przez samorządowy zakład budżetowy. Należy jednak zwrócić uwagę na specyfikę relacji pomiędzy Gminą, a Jej zakładem budżetowym (innymi jednostkami organizacyjnymi przez nią utworzonymi). Świadczenia pomiędzy Gminą, a Jej zakładem budżetowym nie stanowią świadczenia usług, ani innej czynności opodatkowanej. Zwrócił na to uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 2011 r. sygn. I FSK 1369/10, w którym stwierdził, że „realizacja przez samorządowy zakład budżetowy zadań własnych tworzącej go jednostki samorządu terytorialnego o charakterze użyteczności publicznej w zakresie gospodarki komunalnej, nie stanowi świadczeń (usług w rozumieniu art. 8 u. p. t. u.) podlegających opodatkowaniu VAT pomiędzy tymi podmiotami, co nie wyklucza ich opodatkowania z tytułu ich odpłatnego świadczenia na rzecz podmiotów zewnętrznych (konsumentów czynności w zakresie gospodarki komunalnej)”. Gmina stwierdziła, że w związku z powyższym wyrokiem powstaje pytanie, czy i w jakim zakresie pogląd powyższy może skutkować zmianami w zakresie prawa do odliczenia po stronie jednostki samorządu terytorialnego, bądź po stronie samorządowego zakładu budżetowego. W tego rodzaju przypadkach należałoby postawić pytanie, czy istnieje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów inwestycyjnych dokonanych przez Gminę, w przypadku, gdy efekt tej inwestycji jest wykorzystywany przez samorządowy zakład budżetowy do prowadzenia sprzedaży opodatkowanej i kto powinien to prawo do odliczenia zrealizować (Gmina, czy samorządowy zakład budżetowy)... Nawet jeśli przyjąć, że czynności pomiędzy jednostkami organizacyjnymi samorządu terytorialnego (np. samorządowym zakładem budżetowym), a ich macierzystą jednostką nie są sprzedażą, to jednostka samorządu terytorialnego (jako podatnik podatku od towarów i usług) ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach, których efekt jest później wykorzystywany przez jednostki organizacyjne do ich sprzedaży opodatkowanej. Względnie prawo to powinny mieć same te jednostki, nawet jeśli zakupy zostały dokonane nie przez nie, lecz przez jednostkę samorządu terytorialnego.

Gmina zauważyła, że tego rodzaju przypadki były i są nadal rozważane w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. W sprawie Abbey National (orzeczenie z dnia 22 lutego 2001 r. C-408/98) podatnikowi przyznano prawo do odliczenia podatku od zakupów służących zakończeniu działalności. Uznano prawo do odliczenia podatku, choć podatek ten nie kreował podatku należnego. Podobnie w orzeczeniu w sprawie Faxworld (orzeczenie z dnia 29 kwietnia 2004 r., C-137/02) uznano prawo do odliczenia przez spółkę cywilną, która została założona i poniosła określone wydatki tylko po to, aby przenieść cały majątek (co było czynnością wyłączoną z opodatkowania) do tworzącej się spółki kapitałowej.

Gmina wskazała, że w swojej opinii w sprawie Trawertyn (opinia Rzecznika Generalnego Cruz Villalón z dnia 15 września 2011 r. w sprawie C-280/10) Rzecznik Generalny stwierdził, że w przypadku, gdy określonych zakupów (dla celów działalności) dokonali przyszli wspólnicy spółki, należy przyznać im, bądź spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego. Potwierdzając stanowisko Rzecznika Generalnego, Trybunał w wyroku z dnia 1 marca 2012 r. stwierdził, że nie są zgodnie z przepisami unijnymi (i nie mogą być stosowane) przepisy krajowe, które nie umożliwiają wspólnikom spółki, ani tej spółce, dochodzenia prawa do odliczenia podatku naliczonego poniesionego w związku z wydatkami inwestycyjnymi, dokonanymi przed zawiązaniem i rejestracją spółki, na potrzeby i cele jej działalności gospodarczej. Podstawową cechą podatku od wartości dodanej jest neutralność tego podatku. Niekiedy w powiązaniu z zasadą neutralności podatku wskazuje się na wynikającą z niej zasadę faktycznego opodatkowania „konsumpcji”. Zgodnie z powyższymi cechami podatek od wartości dodanej powinien obciążać jedynie „konsumpcję”. Nie powinien on być obciążeniem dla podatników, którzy nabywają towary i usługi nie w celu ich konsumpcji, lecz w celu dalszej odprzedaży, przerobu, wykorzystania na potrzeby działalności. Podatek ten winien być zatem neutralny dla przedsiębiorców, obciążać zaś wyłącznie konsumentów. Stąd też możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług, jako podatku od wartości dodanej. Gmina wskazała, iż z uzasadnienia orzeczenia w sprawie C-110/94 (orzeczenie z dnia 29 lutego 1996 r., Intercommunale voor zeewaterontzilting INZO v. Belgian State) wynika, że już pierwsze wydatki inwestycyjne, które zostały poniesione dla rozpoczęcia działalności, muszą być potraktowane jako działalność gospodarcza. Niezgodne z zasadą neutralności podatku byłoby uznanie, że działalność gospodarcza nie rozpoczyna się aż do momentu, gdy zaczyna przynosić przychody. Inna interpretacja obciążałaby podatnika podczas prowadzenia działalności gospodarczej, bez przyznania mu prawa do odliczenia podatku naliczonego, a to prowadziłoby do rozróżnienia pomiędzy wydatkami inwestycyjnymi poniesionymi przed wykorzystaniem nieruchomości, a wydatkami poniesionymi podczas jej użytkowania. Gmina podniosła, że w uzasadnieniu orzeczenia w połączonych sprawach C-177/99 oraz C-181/99 (orzeczenie z dnia 19 września 2000 r., Ampafrance SA v. Directeur des services fiscaux de Maine-et-Loire oraz Sanofi Synthelabo v. Directeur des services fiscaux du Val-de-Marne) stwierdzono, że istnieje ugruntowana linia orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którą prawo do odliczenia podatku jest integralną częścią schematu (systemu) VAT i zasadniczo nie może być ograniczane.

Stwierdziła, że na powyższe kwestie zwraca się także uwagę w powoływanych już orzeczeniach, w których przyznano prawo do odliczenia podmiotom, które same bezpośrednio nie wykonywały czynności opodatkowanych, lecz przygotowywały warunki do wykonywania tych czynności związanych z nimi podatnikom. W powoływanej opinii w sprawie Trawertyn, Rzecznik Generalny stwierdził m. in.: „cel wskazanego powyżej orzecznictwa powinien być spełniony również wówczas, gdy działalność gospodarcza już istnieje lub gdy znajduje się w fazie początkowej. W przeciwnym razie istnieje ryzyko zastosowania podatku w sytuacjach trudnych do pogodzenia z zasadą neutralności podatkowej. Jeśli (przyszłemu wspólnikowi) naliczony zostaje podatek VAT, który powstał w związku z dostawą towarów i usług, których rzeczywistym i właściwym odbiorcą jest spółka użytkująca te towary, to jest konieczne, aby albo ów wspólnik, albo spółka mieli możliwość natychmiastowego odliczenia podatku naliczonego przy przerzuceniu na następny etap obrotu”. Rzecznik wskazał także: „(przyszły wspólnik) będący nabywcą towarów i usług, w związku z którymi uiszcza on naliczony mu podatek VAT, jest podatnikiem również wówczas, gdy nabycie to jest dokonywane jedynie w celu późniejszego wniesienia tych dóbr do spółki w chwili jej powstania i w celu wykonywania działalności gospodarczej stanowiącej uzasadnienie owego nabycia”. W orzeczeniu w sprawie Faxworld Trybunał konstatuje, że podatnik (tj. spółka cywilna) nawet nie zamierzał wykonywać transakcji opodatkowanych, zaś jego jedynym celem było przygotowanie działalności spółki kapitałowej. Niemniej podatek, który spółka cywilna chce odliczyć był związany z zakupami dokonywanymi dla celów wykonywania transakcji opodatkowanych, nawet jeśli te transakcje były planowanymi transakcjami spółki kapitałowej. W tych okolicznościach, w celu zapewnienia neutralności opodatkowania, jeśli państwo członkowskie skorzystało z opcji wyłączenia z opodatkowania i wówczas odbiorca traktowany jest jako następca przekazującego, wówczas spółka cywilna jako przekazujący musi być uprawniona do uwzględnienia transakcji opodatkowanych odbiorcy (spółki akcyjnej), tak samo jak musi być uprawniona do odliczenia podatku zapłaconego przy zakupach, które zostały wykorzystane do celów czynności opodatkowanych odbiorcy.

Gmina stwierdziła, że w przedmiotowej sprawie występuje podobna sytuacja. Z uwagi na specyfikę stosunków między odrębnymi podatnikami (tj. Gminą i Jej zakładem budżetowym), która to specyfika jest wynikiem uregulowań czysto krajowych, zostaje „zagubiony” jeden etap obrotu (świadczenia między Gminą, a Jej jednostką organizacyjną). W tym przypadku podatek naliczony, który miałaby odliczyć Gmina, będzie związany z zakupami dokonywanymi dla celów wykonywania transakcji opodatkowanych, choć te transakcje będą transakcjami Jej zakładu budżetowego. Rzeczywistym odbiorcą zakupów dokonywanych przez Gminę będzie Jej jednostka organizacyjna (prowadząca działalność opodatkowaną). Gmina ponosi określone wydatki jedynie w celu późniejszego oddania tych dóbr do używania swojej jednostce organizacyjnej (co jest transakcją nieobjętą zakresem opodatkowania) i w celu wykonywania działalności gospodarczej stanowiącej uzasadnienie nabycia. W świetle powołanego orzecznictwa można stwierdzić, iż zasada neutralności wymaga, aby przyznać Gminie prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów inwestycyjnych dokonywanych przez Gminę, wówczas gdy celem tych zakupów jest prowadzenie opodatkowanej działalności przez gminną jednostkę organizacyjną (samorządowy zakład budżetowy, jednostkę budżetową), zaś mienie nabyte, bądź wytworzone przez Gminę jest przekazywane do Jej jednostki organizacyjnej w ramach czynności niepodlegającej w ogóle opodatkowaniu. Brak prawa do odliczenia skutkowałby faktycznym obciążeniem Gminy. Biorąc pod uwagę specyfikę stosunków finansowych pomiędzy Gminą, a Jej jednostkami, należy stwierdzić, że podatek należny wykazywany przez jednostki organizacyjne z tytułu ich sprzedaży opodatkowanej ostatecznie i mniej, czy bardziej bezpośrednio obciąża Gminę. Mając na uwadze ten fakt, stwierdzić należy, iż „uwolnienie” Gminy od ciężaru podatku naliczonego (poprzez przyznanie prawa do odliczenia) jest całkowicie zgodne z zasadą neutralności podatku. Z uwagi na to, że „zgubiony” jest jeden etap obrotu (świadczenia między Gminą, a podległą Jej jednostką) podatek naliczony oraz podatek należny „rozbity” jest między dwa podmioty, które w stosunkach z podmiotami trzecimi są niezależnymi podatnikami, natomiast względem siebie nie „rozpoznają” sprzedaży opodatkowanej. W związku z tym rozbiciem istnieje niebezpieczeństwo, że podatek naliczony, który jest związany ze sprzedażą opodatkowaną i który jest faktycznym obciążeniem dla Gminy i dla zakładu budżetowego, pozostaje nieodliczony. To stanowi naruszenie zasady neutralności.

Gmina stwierdziła, że Rzecznik Generalny w sprawie Trawertyn zwrócił uwagę, że może wystąpić przesunięcie czasowe: z jednej strony działania przygotowawcze odpowiadają celowi wykonywania działalności gospodarczej podlegającej podatkowi VAT, jednak z drugiej strony brak jest jeszcze rozliczenia podatku, które umożliwiałoby podmiotowi dokonanie odliczenia podatku. W celu rozwiązania tego problemu należałoby przyznać wskazanym podmiotom prawo do odzyskania podatku naliczonego, nawet gdy nie podjęli oni jeszcze działalności gospodarczej. Pogląd ten podtrzymuje Trybunał Sprawiedliwości w wyroku w sprawie Trawertyn, wskazując m.in., że „gdy wspólnicy spółki przed jej rejestracją oraz identyfikacją do celów podatku dokonali inwestycji niezbędnych do przyszłego wykorzystywania nieruchomości przez ich spółkę, wspólników można uważać za podatników dla potrzeb podatku VAT, a zatem co do zasady mogą oni dochodzić prawa do odliczenia podatku naliczonego”.

Podobna sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Po stronie Gminy występują czynności przygotowawcze (polegające na realizacji inwestycji), lecz z uwagi na specyfikę sektora finansów publicznych, nie wystąpi u niej sprzedaż. Te same względy, które we wcześniejszych sprawach przed Trybunałem były przyczyną przyznania prawa do odliczenia podatnikom, którzy nie realizowali sprzedaży opodatkowanej, choć podejmowali czynności zmierzające do jej kreowania u innych podmiotów, przemawiają za tym, aby przyznać to prawo także Gminie, która podejmuje czynności przygotowawcze (inwestycyjne) zmierzające do tego, aby zakład budżetowy miał sprzedaż opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z treści cytowanego przepisu wynika, że warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek nabytych towarów lub usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na postawie art. 5 ust. 1 pkt ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…) – art. 8 ust. 1 ustawy.

Na podstawie ust. 2 pkt 1 ww. artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W świetle art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi – art. 9 ust. 1 cyt. ustawy.

Na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 3 z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.), zadania własne jednostki samorządu terytorialnego w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz, mogą być wykonywane przez samorządowe zakłady budżetowe.

Z treści wniosku wynika, że Gmina jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. W ostatnich latach poniosła wydatki na budowę infrastruktury wodno-kanalizacyjnej stanowiące Jej własność. Od dnia 1 stycznia 2010 r. przedmiotowa infrastruktura jest użytkowana nieodpłatnie przez samorządowy zakład budżetowy. Zakład świadczy usługi odpłatnego zaopatrzenia w wodę i odpłatnego odprowadzania ścieków na podstawie pisemnych umów zawartych z odbiorcami. Gmina nie odliczała dotychczas podatku naliczonego związanego z inwestycją. Powstała infrastruktura jest własnością Gminy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że Gminie nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług. Infrastruktura wodno-kanalizacyjna została przekazana do użytkowania nieodpłatnie odrębnemu od Gminy podatnikowi podatku od towarów i usług – Z…, wobec czego barak jest związku dokonanych zakupów z czynnościami opodatkowanymi.

Należy podkreślić, iż na powyższe rozstrzygnięcie nie mogą mieć wpływu powołane przez Gminę wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, bowiem zapadły one w odmiennych stanach faktycznych.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego I FSK 1369/10 dotyczył kwestii ustalenia, czy zakład usług komunalnych posiada odrębną od jednostki samorządu terytorialnego podmiotowość podatkową w zakresie podatku od towarów i usług oraz ustalenia, czy realizacja przez zakład zadań własnych tej jednostki jest świadczeniem usług, co nie ma miejsca w przedstawionym stanie faktycznym. Natomiast wyrok TSUE w sprawie C-280/10 dotyczył przyznania spółce, bądź jej wspólnikom prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami inwestycyjnymi dokonanymi przez wspólników przed zawiązaniem i rejestracją powyższej spółki, na potrzeby i cele jej działalności gospodarczej. Zatem nie można przenieść tego rozstrzygnięcia na grunt niniejszej sprawy. Podobnie w sprawie C-408/98, w której chodziło o prawo do odliczenia w związku z wydatkami poniesionymi dla celów zbycia przedsiębiorstwa. Wyrok w sprawie C-137/07 dotyczył sytuacji gdy wydatki zawierające podatek naliczony są ponoszone przez jeden podmiot, a sprzedaż opodatkowana, z którą są związane te wydatki, dokonywana jest przez inny podmiot. Trybunał uznał, że w tym przypadku pierwszy podmiot ma prawo do odliczenia, jeżeli ten drugi jest jego następcą prawnym, a taka okoliczność nie występuje w przedmiotowej sprawie. To samo stwierdzić należy w odniesieniu do sprawy C-110/94, która dotyczyła przyznania przymiotu podatnika i prawa do odliczenia podatku naliczonego spółce, która zadeklarowała podjęcie działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, nawet jeżeli wskutek przeprowadzonej następnie analizy opłacalności przedsięwzięcia zrezygnowała z rozpoczęcia tej działalności. W niniejszym postępowaniu nie występują również okoliczności przedstawione w sprawach C-177/99 i C-181/99, gdzie TSUE odniósł się do sytuacji, w której prawo krajowe przewiduje szersze ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego niż prawo wspólnotowe, wobec czego nie mogą być one stosowane.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.