INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 marca 2012 r. (data wpływu), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania usługi transportowej o koszty poniesione na nabycie towarów i usług za pomocą karty paliwowej spedytora – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 9 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości obniżenia podstawy opodatkowania usługi transportowej o koszty poniesione na nabycie towarów i usług za pomocą karty paliwowej spedytora.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pani działalność gospodarczą w zakresie transportu ciężarowego, jest podatnikiem VAT czynnym. Wyraziła Pani zgodę na zawarcie umowy na świadczenie usług transportowych ze spedytorem fińskim (spółką z o.o.), od którego otrzymała kartę paliwową. Opłaca nią Pani różne wydatki związane ze świadczeniem usług transportowych typu: paliwo, opłaty drogowe , promowe - zarówno w kraju, jak i za granicą. Z tytułu otrzymanej karty paliwowej przedstawiony został Pani aneks do umowy. W myśl punktu 3 załącznika do umowy o współpracy, spedytor zastrzegł sobie, iż koszty pokrywane kartą paliwową stanowią jego koszty, zaś Pani należnością za świadczone usługi jest różnica pomiędzy faktyczną wartością wykonanego świadczenia a wydatków pokrytych kartą paliwową. Spedytor twierdzi, iż jest to umowa standartowa dla klientów z Polski i nie zamierza jej zmieniać.

Karta paliwowa, o której mowa we wniosku, jest własnością spedytora fińskiego i jest Pani udostępniona na podstawie aneksu do umowy. Faktury za wydatki ponoszone za pomocą karty paliwowej sprzedawcy wystawiają bezpośrednio na spedytora. W Pani posiadaniu są winiety, paragony i inne dokumenty udostępniane w momencie zakupu. Spedytor fiński nie wystawia Pani oddzielnych faktur za poniesione koszty z tytułu pobranych przez Panią świadczeń. Zawarł w aneksie do umowy transportowej, iż są to jego koszty i tylko pomniejsza Pani należność główną z tytułu świadczenia usług transportowych o koszty zrealizowane za pomocą karty paliwowej. Tak też jest to uwidocznione na fakturze za usługi transportowe – wyliczona należność główna pomniejszona jest o koszty zrealizowane kartą paliwową. Na okoliczność wyliczenia wartości tego pomniejszenia, spedytor załącza kodowany wykaz zrealizowanych świadczeń, którego daty i wartości zgadzają się z posiadanymi przez Panią paragonami i winietami.

Fakturowania wykonanych przez Panią usług transportowych w Pani imieniu dokonuje spedytor fiński, co znacznie przyspiesza obieg dokumentów i płatność za usługi. Faktury zawierają informację o odwrotnym obciążeniu w zakresie VAT.

Spedytor fiński nie posiada w Polsce swego oddziału, ani przedstawicielstwa podatkowego. Brak też informacji jakoby posiadał sieć własnych stacji paliw. Przy tankowaniu korzysta Pani ze stacji dużych koncernów paliwowych, z którymi spedytor posiada umowy i które honorują jego kartę paliwową. Spedytor korzysta z rabatów cenowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy możliwe jest obniżanie obrotu dla celów podatku od towarów i usług o świadczenia wzajemne, pokryte kartą paliwową...
2. Czy w przypadku odpowiedzi negatywnej na pierwsze pytanie, wystarczającymi dokumentami dla celów wystawienia faktur wewnętrznych VAT będą: faktura wystawiona w Pani imieniu przez spedytora, zawierająca pełne rozliczenie należności za transport, potrącenie Pani wydatków na podstawie przesłanego Pani zestawienia (wydatki posiadają własne potwierdzenie w postaci paragonów otrzymanych w momencie zakupu)...

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę swobodę w zawieraniu umów, obrotem dla celów podatku od towarów i usług winna być różnica pomiędzy wartością świadczonych usług oraz wydatków dotyczących działalności gospodarczej pokrytych kartą paliwową spedytora, zgodnie z pkt 3 uzgodnienia - załącznika do umowy o współpracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl postanowień art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W oparciu o ust. 3 powołanego artykułu, jeżeli należność jest określona w naturze, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towaru lub usługi pomniejszona o kwotę podatku.

W przypadku wykonania czynności, o których mowa w art. 5, dla których nie została określona cena, podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa towarów lub usług pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 10 i 12 (ust. 9 ww. artykułu).

W świetle zapisów art. 2 pkt 27b ustawy, przez wartość rynkową rozumie się całkowitą kwotę, jaką, w celu uzyskania w danym momencie danych towarów lub usług, nabywca lub usługobiorca na takim samym etapie sprzedaży jak ten, na którym dokonywana jest dostawa towarów lub świadczenie usług, musiałby, w warunkach uczciwej konkurencji, zapłacić niezależnemu dostawcy lub usługodawcy na terytorium kraju; w przypadku gdy nie można ustalić porównywalnej dostawy towarów lub świadczenia usług, przez wartość rynkową rozumie się:

1. w odniesieniu do towarów - kwotę nie mniejszą niż cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a w przypadku braku ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy,
2. w odniesieniu do usług - kwotę nie mniejszą niż całkowity koszt poniesiony przez podatnika na wykonanie tych usług;

Przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) stanowi, że cena to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Zgodnie z wolą ustawodawcy, kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.). Stosownie do treści tego przepisu, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub ze świadczeniem usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Istotą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest opodatkowanie działalności gospodarczej. Z tego względu, mając na uwadze autonomiczny charakter regulacji zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług związanej ściśle z prawem wspólnotowym, przy ustalaniu przedmiotu opodatkowania tą ustawą decydujące znaczenie powinny mieć aspekty ekonomiczne i cel danej czynności, a nie jej cywilnoprawna forma. Takie założenie pozwala na utrzymanie wspólnego systemu opodatkowania tym podatkiem w krajach Unii Europejskiej, w których obowiązują różne rozwiązania w zakresie prawa cywilnego.

Art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze (art. 106 ust. 2 ustawy).

Zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne są wystawiane także dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Kwestie dotyczące wystawiania faktur zostały doprecyzowane w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), wydanego na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy. Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Z powyższego przepisu wynika, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. Jednakże na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 3 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych mógł w drodze rozporządzenia określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

W ww. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. uregulowano szczegółowe zasady wystawiania faktur, w tym również zasady wystawiania faktur przez nabywcę, będące wyjątkami od ogólnej reguły ustawowej.

I tak, zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia, nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w § 4 ust. 1, mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenia usług oznaczone jako „FAKTURA VAT”, w tym również faktury, o których mowa w § 10, jeżeli nabywca towarów lub usług:

1. jest podatnikiem zarejestrowanym, jako podatnik VAT czynny;
2. ma zawartą z dokonującym dostawy towarów lub świadczącym usługi umowę odpowiadającą warunkom wymienionym w ust. 2, upoważniającą do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów - w imieniu i na rachunek dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy;
3. w terminie 14 dni od dnia zawarcia umowy, o której mowa w pkt 2, dostarczy właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemną informację o zawarciu takiej umowy, zawierającą w szczególności:

1. dane dotyczące dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi, z którym zawarł tę umowę,
2. datę zawarcia umowy,
3. okres obowiązywania umowy

W myśl § 6 ust. 2 rozporządzenia, umowa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zawierać:

1. postanowienia, iż podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczący usługi:

1. upoważnia nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek,
2. poinformuje nabywcę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;

2. postanowienia, iż podatnik dokonujący nabycia towarów lub usług:

1. będzie wystawiał faktury, faktury korygujące i duplikaty zgodnie z obowiązującymi przepisami,
2. będzie przedstawiał drugiej stronie umowy oryginał i kopię faktury do jej akceptacji w formie podpisu, z tym że termin przedstawienia do akceptacji oryginału faktury ma tak być określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi; kopia faktury pozostaje u dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi,
3. poinformuje drugą stronę w trybie natychmiastowym w przypadku wykreślenia go z rejestru jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa;

3. określenie terminu jej obowiązywania, z tym że termin ten nie może być dłuższy niż 2 lata;

4. określenie towarów lub usług, w odniesieniu do których nabywca będzie wystawiał faktury w imieniu i na rzecz dokonującego dostawy lub usługodawcy w okresie obowiązywania umowy.

Faktura wystawiana na zasadach określonych w ust. 1 i 2 powinna dodatkowo zawierać informację, kto był wystawcą faktury i że wystawił ją w imieniu i na rachunek podatnika wymienionego w fakturze jako sprzedawca (§ 6 ust. 3 cyt. rozporządzenia).

Obowiązujące regulacje rozporządzenia przewidują szczególną formę wystawiania faktur, jaką jest możliwość wystawiania faktur dokumentujących dostawę towarów lub świadczenie usług przez nabywcę tych towarów i usług, w imieniu dostawcy lub świadczącego usługi. Aby jednak nabywca był upoważniony do wystawiania faktur, musi spełnić wskazane powołanymi wyżej przepisami warunki. Niespełnienie warunków do wystawiania faktur przez nabywcę skutkuje, z mocy powołanych przepisów, brakiem uprawnień dla nabywcy.

Z treści wniosku wynika, iż zawarła Pani umowę na świadczenie usług transportowych ze spedytorem fińskim (spółką z o.o.), od którego otrzymała kartę paliwową. Opłaca nią Pani różne wydatki związane ze świadczeniem usług transportowych typu: paliwo, opłaty drogowe, promowe - zarówno w kraju jak i za granicą. Z tytułu otrzymanej karty paliwowej przedstawiony został Pani aneks do umowy. W myśl punktu 3 załącznika do umowy o współpracy, spedytor zastrzegł sobie, iż koszty pokrywane kartą paliwową stanowią jego koszty, zaś Pani należnością za świadczone usługi jest różnica pomiędzy faktyczną wartością wykonanego świadczenia a wydatków pokrytych kartą paliwową. Przedmiotowa karta jest własnością spedytora fińskiego. Faktury za wydatki ponoszone za pomocą karty paliwowej sprzedawcy wystawiają bezpośrednio na spedytora. W Pani posiadaniu są winiety, paragony i inne dokumenty udostępniane w momencie zakupu. Spedytor fiński nie wystawia Pani oddzielnych faktur za poniesione koszty z tytułu pobranych przez Panią świadczeń. Zawarł w aneksie do umowy transportowej, iż są to jego koszty i tylko pomniejsza Pani należność główną z tytułu świadczenia usług transportowych o koszty zrealizowane za pomocą karty paliwowej. Tak też jest to uwidocznione na fakturze za usługi transportowe – wyliczona należność główna pomniejszona jest o koszty zrealizowane kartą paliwową. Na okoliczność wyliczenia wartości tego pomniejszenia, spedytor załącza kodowany wykaz zrealizowanych świadczeń, którego daty i wartości zgadzają się z posiadanymi przez Panią paragonami i winietami. Fakturowania wykonanych przez Panią usług transportowych w Pani imieniu dokonuje spedytor fiński. Faktury zawierają informację o odwrotnym obciążeniu w zakresie VAT. Spedytor fiński nie posiada w Polsce swego oddziału ani przedstawicielstwa podatkowego. Brak też informacji jakoby posiadał sieć własnych stacji paliw.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że dla świadczonych przez Panią usług została określona cena i w takim przypadku podstawą ich opodatkowania, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jest kwota należna pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwotą należną w omawianej transakcji jest wartość odpowiadająca należności głównej.

Bez znaczenia przy tym jest okoliczność, że realnie wypłacana Pani w pieniądzu kwota nie jest równa określonej w umowie należności głównej. Fakt określenia w umowie kwotowo należności głównej przesądza, iż koszty poniesione za towary i usługi nabyte za pomocą karty paliwowej, o wartość których spedytor fiński pomniejsza należne Pani wynagrodzenie, nie mogą zmniejszyć kwoty należnej w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, bowiem wchodzą w skład tego wynagrodzenia.

Ponadto, skoro – jak wynika z treści wniosku - na fakturze wystawionej przez spedytora fińskiego za usługi transportowe wyliczona jest należność główna (pomniejszona następnie o wartość towarów i usług nabytych za pomocą karty paliwowej), oznacza to, że określona została kwota należna dla celów rozliczenia jej w deklaracji dla potrzeb podatku od towarów i usług, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie.

Wskazać przy tym należy, mając na uwadze treść art. 106 ust. 7 ustawy, iż w przypadku opisanej we wniosku sytuacji ustawodawca nie przewidział obowiązku wystawiania faktur wewnętrznych.

Zaznaczyć należy, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii miejsca świadczenia i opodatkowania świadczonych przez Panią usług transportowych a także prawidłowości wystawiania faktur przez nabywcę ww. usług, nie przedstawiono bowiem w tym zakresie stanowiska, ani nie postawiono pytania.

Ponadto, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Końcowo wskazać należy, że to strony dokonujące czynności cywilnoprawnych określają w zawieranych przez siebie umowach kwotę należną z tytułu transakcji, a nie organ podatkowy. Wobec powyższego analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych, a zwłaszcza kwestii rozliczeń miedzy stronami, nie mieści się w ramach postępowania określonego w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.