Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-493/14/AZb
z 28 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 maja 2014 r. (data wpływu 19 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z 13 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy gazu wodorowego dokonywanej przez Wnioskodawcę za dostawę gazu przewodowego oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy gazu wodorowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2014 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania dostawy gazu wodorowego dokonywanej przez Wnioskodawcę za dostawę gazu przewodowego oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy gazu wodorowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 8 sierpnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem działającym w branży naftowej, zajmującym się kompleksowo produkcją i dystrybucją środków smarnych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wytwarza wyroby energetyczne, które co do zasady są przeznaczone do celów smarowych.

Na jednej z instalacji produkcyjnych w Składzie podatkowym, gdzie produkowane są oleje bazowe, produktem ubocznym procesu produkcyjnego jest gaz wodorowy. Produkt ten powstaje w wyniku skierowania czystego wodoru kupowanego od kontrahenta zewnętrznego i przesyłanego rurociągiem przez licznik pomiarowy na instalację produkcyjną. W wyniku reakcji wodorowej na reaktorach instalacji, Wnioskodawca otrzymuje gaz wodorowy, którego 90% po wstępnym uzdatnieniu na ww. instalacji dodawany jest dalej jako dostrzyk (dodatek) do czystego wodoru i wykorzystywany w obiegu zamkniętym na instalacji. Nadmiar gazu wodorowego, który nie może być wykorzystany w procesie (max 10%), kierowany jest przez rurociąg instalacyjny oraz układ regulacyjny (regulujący ciśnienie w układzie) do rurociągu magistralnego i przesyłany (sprzedawany) rurociągiem do kontrahenta zewnętrznego na instalację odzysku wodoru.

Gaz ten transportowany jest w każdym przypadku za pomocą rurociągów czyli przewodów mających postać rury, kanału, który umożliwia przepływ po ściśle wytyczonej trasie.

Sprzedaż odbywa się w oparciu o zawartą z kontrahentem umowę. Sprzedaż gazu wodorowego jest dokumentowana fakturą. Okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy.

Faktura wystawiana zgodnie z postanowieniami umowy do 7 dni od daty zakończenia danego okresu rozliczeniowego.

W uzupełnieniu wniosku z 13 sierpnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym zgodnie z potwierdzeniem zgłoszenia rejestracyjnego VAT-5 z dnia 7 września 1998 r. w zakresie przedmiotu działalności.
   
2. Nabywca gazu wodorowego jest podatnikiem podatku od towarów i usług.
   
3. W odpowiedzi na pytanie tut. organu zawarte w wezwaniu cyt.: „Czy też dostawy gazu wodorowego są dokonywane na rzecz kontrahenta Wnioskodawcy jako podmiotu niewymienionego powyżej. tj. niebędącego podatnikiem podatku od towarów i usług lub niebędącego podatnikiem podatku od wartości dodanej lub też podatku o podobnym charakterze?” Wnioskodawca wskazał - nie dotyczy.
   
4. Z uwagi na fakt, że pojęcie „gazu przewodowego” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług jak też w Prawie Energetycznym oraz w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, Spółka w uzasadnieniu swojego stanowiska w przesłanym wniosku odwołała się do potocznego rozumienia pojęcia „przewód” (zgodnie z definicją zawartą w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego - Wydawnictwo Naukowe PWN, W-wa 2003). Zgodnie z powołanym źródłem przez przewód należy rozumieć urządzenie mające postać rury, węża, kanału, umożliwiające przepływ wzdłuż wytyczonej trasy cieczy, gazu, ciał sypkich itp.
   
5. Rozliczenie dostarczanego gazu następuje w oparciu o układ pomiarowy rejestracji ciągłej, odczyty z układu wykonywane są dobowo, suma odczytów dobowych stanowi podstawę do rozliczenia miesięcznego.
   
6. Dostawy gazu wodorowego realizowane są sukcesywnie w ciągu miesiąca z wyłączeniem sytuacji awaryjnych. Jest możliwe precyzyjne określenie momentu wydania poszczególnych jednostek miary za pomocą licznika.
   
7. Gaz wodorowy dostarczany przez Spółkę do kontrahenta nie jest dostarczany za pomocą sieci gazowych spełniających definicję sieci w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz sieci stanowiących element systemu gazowego w rozumieniu art. 3 pkt 23 Prawa energetycznego.Gaz wodorowy dostarczany jest do odbiorcy wewnętrznym rurociągiem instalacyjnym łączącym się po przejściu przez licznik z rurociągiem magistralnym należącym odbiorcy.
   
8. Faktury za dostawę gazu wodorowego wystawiane są miesięcznie na podstawie obustronnie podpisanego protokołu Dostawy/Odbioru. Faktura zawiera datę zakończenia dostawy określoną na ostatni dzień każdego miesiąca.
   
9. Umowa handlowa, na podstawie której realizowane są dostawy gazu wodorowego zawarta jest na czas nieokreślony. Dostawy gazu wodorowego realizowane są na podstawie zamówień kwartalnych odbiorcy określających ich wielkość.
   
10. Zgodnie z zapisami umowy płatność za dostawy gazu określona jest w następujący sposób: „w ciągu 30 dni od daty rozliczenia dostawy (podpisania protokołu dostawy za dany miesiąc) po zakończeniu miesiąca.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dostawa towarów (gazu wodorowy), jaka jest dokonywana przez Spółkę powinna być kwalifikowana jako dostawa gazu przewodowego?
2. Czy Spółka powinna rozpoznawać obowiązek podatkowy w VAT z tytułu opisywanych dostaw zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 ww. ustawy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 19a ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy generalnie powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi.

Jednocześnie ustawodawca przewidział wyjątki od ogólnej zasady powstania obowiązku podatkowego. Zapisem art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, określił moment powstania obowiązku podatkowego miedzy innymi w przypadku dystrybucji gazu przewodowego na dzień wystawienia faktury.

Z uwagi na brak w ustawie o VAT jak też w innych aktach prawnych (w Prawie energetycznym i w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) definicji „gazu przewodowego” Spółka w swoim stanowisku odwołała się do potocznego pojęcia przewodu (zawartego w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego), przez który należy rozumieć urządzenie mające postać rury, węża, kanału, umożliwiające przepływ wzdłuż wytyczonej nim trasy cieczy, gazu, ciał sypkich, itp.

Działając w oparciu o powołaną wyżej definicję słownikową gazu przewodowego zdaniem Spółki, opisane w przedstawionym stanie faktycznym dostawy gazu wodorowego realizowane, poprzez sieć rurociągów, w oparciu o system pomiarowo rozliczający stanowią dostawy gazu przewodowego.

W związku z tym zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy w VAT powstaje na zasadach określonych art. 19a ust. 5 pkt 4 tj. z dniem wystawienia faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Z dniem 1 stycznia 2014 r. weszły w życie przepisy dotyczące m.in. powstania obowiązku podatkowego wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35). Art. 1 pkt 17 ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy o VAT przepis art. 19a, zawierający uregulowania dotyczące określania momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Z kolei ustawa z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 1027) wprowadza w życie z dniem 31 grudnia 2013 r. zmiany w ww. ustawie zmieniającej we wspomnianym art. 1 pkt 17 oraz pkt 50. Przytoczone poniżej regulacje prawne obejmują obydwie zmiany.

I tak, zgodnie z art. 19a ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, iż podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zgodnie z treścią art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:

a.dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,

b.świadczenia usług:

• telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych,
• wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
• najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
• ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
• stałej obsługi prawnej i biurowej,
• dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego

-z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.

Jak stanowi art. 19a ust. 7 ww. ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

W myśl art. 19a ust. 8 ww. ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W związku ze zmianami wprowadzonymi ww. ustawą z 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, na mocy art. 1 pkt 49 ww. ustawy uchylono art. 106 ustawy o VAT. Wprowadzono natomiast blok przepisów dotyczących fakturowania w dodanych do ustawy o VAT art. 106a – 106q oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz.U. poz. 1485). Tym samym rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68 poz. 360 ze zm.), wydane m.in. na podstawie art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, z dniem 1 stycznia 2014 r. (w związku z uchyleniem art. 106) utraciło moc w zakresie dotyczącym szczegółowych zasad wystawiania faktur.

Na podstawie zmian wprowadzonych ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. większość regulacji dotyczących fakturowania, a objęta dotychczas rozporządzeniem z dnia 28 marca 2011 r., została przeniesiona do ustawy o VAT.

Art. 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W myśl art. 106a pkt 1 ww. ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z brzmieniem art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1 oraz jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W myśl art. 106i ust. 1 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy, fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.

Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi (art. 106i ust. 7 pkt 1 ustawy).

Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy (art. 106i ust. 8 ustawy).

Z opisu sprawy wynika, że produktem ubocznym procesu produkcyjnego u Wnioskodawcy jest gaz wodorowy. Produkt ten powstaje w wyniku skierowania czystego wodoru kupowanego od kontrahenta zewnętrznego i przesyłanego rurociągiem przez licznik pomiarowy na instalację produkcyjną. W wyniku reakcji wodorowej na reaktorach instalacji, Wnioskodawca otrzymuje gaz wodorowy, którego 90% po wstępnym uzdatnieniu na ww. instalacji dodawany jest dalej jako dostrzyk (dodatek) do czystego wodoru i wykorzystywany w obiegu zamkniętym na instalacji. Nadmiar gazu wodorowego, który nie może być wykorzystany w procesie (max 10%), kierowany jest przez rurociąg instalacyjny oraz układ regulacyjny (regulujący ciśnienie w układzie) do rurociągu magistralnego i przesyłany (sprzedawany) rurociągiem do kontrahenta zewnętrznego na instalację odzysku wodoru. Nabywca gazu wodorowego jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Gaz ten transportowany jest w każdym przypadku za pomocą rurociągów czyli przewodów mających postać rury, kanału, który umożliwia przepływ po ściśle wytyczonej trasie.

Jak wyjaśnił Wnioskodawca, z uwagi na fakt, że pojęcie „gazu przewodowego” nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług jak też w Prawie Energetycznym oraz w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, odwołał się on do potocznego rozumienia pojęcia „przewód” (zgodnie z definicją zawartą w Uniwersalnym Słowniku Języka Polskiego - Wydawnictwo Naukowe PWN, W-wa 2003). Zgodnie z powołanym źródłem przez przewód należy rozumieć urządzenie mające postać rury, węża, kanału, umożliwiające przepływ wzdłuż wytyczonej trasy cieczy, gazu, ciał sypkich itp.

Gaz wodorowy dostarczany przez Spółkę do kontrahenta nie jest dostarczany za pomocą sieci gazowych spełniających definicję sieci w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne oraz sieci stanowiących element systemu gazowego w rozumieniu art. 3 pkt 23 Prawa energetycznego.

Gaz wodorowy dostarczany jest do odbiorcy wewnętrznym rurociągiem instalacyjnym łączącym się po przejściu przez licznik z rurociągiem magistralnym należącym odbiorcy.

Rozliczenie dostarczanego gazu następuje w oparciu o układ pomiarowy rejestracji ciągłej, odczyty z układu wykonywane są dobowo, suma odczytów dobowych stanowi podstawę do rozliczenia miesięcznego.

Dostawy gazu wodorowego realizowane są sukcesywnie w ciągu miesiąca z wyłączeniem sytuacji awaryjnych. Jest możliwe precyzyjne określenie momentu wydania poszczególnych jednostek miary za pomocą licznika.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania dokonywanej na rzecz kontrahenta dostawy gazu wodorowego za dostawę gazu przewodowego oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy gazu wodorowego.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, że zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i rozporządzenia wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia „gazu przewodowego”. Pojęcie to nie zostało również zdefiniowane w ustawie z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1059 ze zm.) oraz w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług - PKWiU (Dz.U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

W związku z powyższym, odwołując się do potocznego rozumienia pojęcia „przewód” wskazać należy, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod ww. pojęciem należy rozumieć urządzenie w postaci rury lub kanału umożliwiające przepływ cieczy, gazu, ciał sypkich itp. W konsekwencji, za gaz przewodowy należy uznać każdy gaz transportowany za pośrednictwem przewodów takich jak rury, węże i kanały.

Stosownie do art. art. 3 pkt 11 ww. ustawy Prawo energetyczne, przez sieci należy rozumieć instalacje połączone i współpracujące ze sobą, służące do przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, należące do przedsiębiorstwa energetycznego, natomiast w myśl w art. 3 pkt 23 ww. ustawy system gazowy albo elektroenergetyczny to sieci gazowe, instalacje magazynowe lub instalacje skroplonego gazu ziemnego albo sieci elektroenergetyczne oraz przyłączone do nich urządzenia i instalacje, współpracujące z tymi sieciami lub instalacjami.

Z kolei, zgodnie z art. 2 pkt 26a ww. ustawy o VAT, przez system gazowy rozumie się system gazowy znajdujący się na terytorium Unii Europejskiej lub jakąkolwiek sieć połączoną z takim systemem.

Należy jednak zwrócić uwagę, że przedstawione powyżej definicje zarówno wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług jak i ustawy Prawo energetyczne, nie mogą być utożsamiane z wyrażeniem „gaz przewodowy” jakim posługuje się regulacja art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, określająca szczególny moment powstania obowiązku podatkowego.

Jak zatem wynika z opisu stanu faktycznego, nadmiar gazu wodorowego, który nie może być wykorzystany w procesie produkcyjnym Wnioskodawcy, kierowany jest przez rurociąg instalacyjny oraz układ regulacyjny (regulujący ciśnienie w układzie) do rurociągu magistralnego i przesyłany (sprzedawany) rurociągiem do kontrahenta zewnętrznego na instalację odzysku wodoru. Gaz ten transportowany jest w każdym przypadku za pomocą rurociągów czyli przewodów mających postać rury, kanału, który umożliwia przepływ po ściśle wytyczonej trasie.

Wobec powyższego uznać należy, że opisany we wniosku gaz wodorowy dostarczany przez Wnioskodawcę kontrahentowi stanowi gaz przewodowy, tym samym Wnioskodawca jest zobowiązany do zastosowania dla dostaw tego gazu unormowań wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, dotyczących momentu powstania obowiązku podatkowego.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, sprzedaż odbywa się w oparciu o zawartą z kontrahentem umowę. Sprzedaż gazu wodorowego jest dokumentowana fakturą. Okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy. Faktura wystawiana zgodnie z postanowieniami umowy do 7 dni od daty zakończenia danego okresu rozliczeniowego.

Faktury za dostawę gazu wodorowego wystawiane są miesięcznie na podstawie obustronnie podpisanego protokołu Dostawy/Odbioru. Faktura zawiera datę zakończenia dostawy określoną na ostatni dzień każdego miesiąca.

Umowa handlowa, na podstawie której realizowane są dostawy gazu wodorowego zawarta jest na czas nieokreślony. Dostawy gazu wodorowego realizowane są na podstawie zamówień kwartalnych odbiorcy określających ich wielkość.

Zgodnie z zapisami umowy płatność za dostawy gazu określona jest w następujący sposób: „w ciągu 30 dni od daty rozliczenia dostawy (podpisania protokołu dostawy za dany miesiąc) po zakończeniu miesiąca.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, że łączna analiza przywołanych powyżej norm prawnych - dotyczących zarówno obowiązku podatkowego jak też dokumentowania sprzedaży - prowadzi do wniosku, że obowiązek podatkowy z tytułu dostaw gazu przewodowego powstaje z chwilą wystawienia faktury. Natomiast w sytuacji, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje nie późnej jednak niż z chwilą upływu terminu płatności.

Innymi słowy, o tym kiedy ma być rozliczony podatek należny z tytułu ww. dostaw świadczonych przez Wnioskodawcę decyduje moment wystawienia faktury, jednak nieprzekraczalnym momentem jest termin płatności ustalony pomiędzy stronami. Ustawodawca w omawianym przypadku nie wymaga udokumentowania fakturą wpłat należności (np. zaliczki, przedpłaty) lub dokonania dostawy.

Z powyższych regulacji wynika, że w przypadku dokonywania dostaw gazu przewodowego na rzecz innego podatnika podatku VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, jednakże faktura taka powinna być wystawiona najpóźniej z chwilą upływu terminu płatności. W sytuacji, gdy podatnik nie wystawił w tym terminie faktury lub wystawił ją z opóźnieniem - obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu na jej wystawianie tj. z chwilą upływu terminu płatności.

W przedmiotowej sprawie faktura wystawiana jest przez Wnioskodawcę zgodnie z postanowieniami umowy do 7 dni od daty zakończenia danego okresu rozliczeniowego, zaś okresem rozliczeniowym jest miesiąc kalendarzowy. Natomiast zgodnie z zapisami umowy płatność za dostawy gazu określona jest w następujący sposób: „w ciągu 30 dni od daty rozliczenia dostawy (podpisania protokołu dostawy za dany miesiąc) po zakończeniu miesiąca”.

Odnosząc się zatem do przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy stwierdzić należy, że jeśli faktura VAT wystawiana jest na rzecz kontrahenta nie później niż z upływem terminu płatności, wówczas obowiązek podatkowy dla dokonywanych przez Wnioskodawcę dostaw gazu przewodowego powstaje – zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a ustawy – z chwilą wystawienia faktury.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.