Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-528/14-4/MP
z 23 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2014 r. (data wpływu 16 września 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 2 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy wykonywanej na pokładzie statku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy wykonywanej na pokładzie statku.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 14 listopada 2014 r., Nr IPTPB2/415-528/14-2/MP, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 14 listopada 2014 r. (skutecznie doręczono w dniu 20 listopada 2014 r.). W dniu 2 grudnia 2014 r. (data nadania 26 listopada 2014 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący osobą fizyczną, posiadający w myśl obowiązujących przepisów podatkowych rezydencję podatkową w Polsce, wykonuje pracę na statkach eksploatowanych w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo z faktycznym/efektywnym zarządem w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wnioskodawca świadczy pracę w charakterze muzyka, występując na promach pasażerskich. Podstawą zatrudnienia Wnioskodawcy są „Umowy z artystą”.

W uzupełnieniu wniosku pismem z dnia 26 listopada 2014 r., Wnioskodawca dodał: Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Wobec powyższego Wnioskodawca ma nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Przedsiębiorstwo eksploatujące statek, na którym Wnioskodawca świadczy pracę najemną ma siedzibę w Stanach Zjednoczonych Ameryki. „Umowa z artystą” jest w rzeczywistości umową o pracę. Wnioskodawca jest członkiem regularnej załogi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy pracę wykonywaną przez Wnioskodawcę w ww. stanie faktycznym w 2013 r. należy zakwalifikować jako pracę najemną?
2. Czy dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę w ww. stanie faktycznym w 2013 r. będą podlegały opodatkowaniu w Polsce?
3. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego w Polsce za 2013 r. w ww. sytuacji?
4. Czy pracę wykonywaną przez Wnioskodawcę w ww. stanie faktycznym w 2014 r. należy zakwalifikować jako pracę najemną?
5. Czy dochody osiągnięte przez Wnioskodawcę w ww. stanie faktycznym w 2014 r. będą podlegały opodatkowaniu w Polsce?
6. Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do złożenia zeznania podatkowego w Polsce za 2014 r. w ww. sytuacji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Powyższy przepis wskazuje, że podstawowym kryterium określającym miejsce (kraj), w którym osoba fizyczna podlega obowiązkowi podatkowemu jest miejsce zamieszkania podatnika. Norma ta, dotyczy zarówno osób osiągających dochody na terenie Polski jak i osób, których źródła przychodu położone są za granicą, co potwierdza Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 stycznia 1999 r. w sprawie o sygn. akt III SA 2836/97, LEX nr 37171: „W przypadku osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, opodatkowaniu podlega całość dochodów podatnika bez względu na to, gdzie położone są źródła przychodów”. W chwili obecnej jedynym kryterium decydującym o powstaniu po stronie podatnika nieograniczonego obowiązku podatkowego jest miejsce zamieszkania. Jeżeli miejsce zamieszkania to, będzie znajdować się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, to podatnik będzie obciążony nieograniczonym obowiązkiem podatkowym.

Jednocześnie Wnioskodawca podkreśla, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych do 1 stycznia 2007 r., nie zawierała legalnej definicji pojęcia „miejsce zamieszkania”, dlatego też odnieść się trzeba do treści przepisu art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Zgodnie z tą regulacją, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Na tej podstawie uznać należy, że o miejscu zamieszkania osoby fizycznej decydują dwa czynniki występujące i trwające łącznie: obiektywny (faktyczne przebywanie) i subiektywny (zamiar stałego pobytu). O stałości pobytu na określonym terytorium decyduje przede wszystkim takie przebywanie, które ma na celu założenie tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów, chodzi zatem według Wnioskodawcy o aktualne centrum życiowej działalności człowieka. Przez pojęcie „zamiar” należy rozumieć w tym kontekście nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Zatem miejscem zamieszkania będzie miejscowość, która dla danej osoby fizycznej stanowi centrum jej interesów życiowych.

Jednocześnie należy podkreślić, że miejsce zamieszkania nie musi być tożsame z miejscem zameldowania osoby fizycznej (Por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki, PIT. Komentarz, 2 wydanie, Wolters Kulwer Polska Sp. z o.o., stan prawny na 1 stycznia 2010 r., s. 46-52).

Z dniem 1 stycznia 2007 r. do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzono przepisy określające, jakie przesłanki powodują uznanie, że dana osoba ma miejsce zamieszkania w Polsce. W myśl przywołanego przepisu art. 3 ust. la, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Wnioskodawca stwierdza, że obie powyższe przesłanki - powodujące ustalenie miejsca zamieszkania w Polsce - mają charakter rozłączny. Wystarczające jest spełnienie choćby jednej z nich aby uznać, że podatnik ma miejsce zamieszkania w Polsce. Zgodnie z punktem 1 powyższego przepisu miejsce zamieszkania w Polsce ma osoba, która w Polsce ma centrum interesów życiowych. Pojęcie „centrum interesów życiowych” od dawna funkcjonuje w doktrynie cywilistycznej jako kryterium rozstrzygające o miejscu zamieszkania, a to właśnie na podstawie przepisów prawa cywilnego dotychczas określano miejsce zamieszkania. Pojęcie centrum interesów życiowych jest w ocenie Wnioskodawcy dość ogólne, a jego zakres znaczeniowy jest nieostry, w związku z czym, przy określaniu miejsca zamieszkania (w Polsce) należy odnosić się do dorobku doktryny prawa cywilnego, która wypracowała dyrektywy określania centrum interesów życiowych danej osoby. Istotne wskazówki w tym zakresie znajdują się w uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1978 r. (IV CR 242/78, OSNC 1979, nr 6, poz. 120), które bezpośrednio odnoszą się do przepisu art. 25 Kodeksu cywilnego, według którego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Druga przesłanka - powodująca ustalenie miejsca zamieszkania danej osoby w Polsce - jest związana z długością pobytu w Polsce. Miejsce zamieszkania w Polsce będzie miała zatem osoba, która przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w ciągu roku podatkowego. Chodzi tutaj według Wnioskodawcy o łączną liczbę dni pobytu w Polsce, liczoną w danym roku kalendarzowym (a nie w okresie dowolnych kolejnych 12 miesięcy). Przepis nie wymaga, aby okres ten był ciągły. Owe 183 dni mogą zostać zliczone podczas kilku pobytów w Polsce w danym roku podatkowym. W tym miejscu podkreślić trzeba, że powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie prawa polskiego obowiązuje zasada, w myśl której każda osoba fizycznie ma jedno - i tylko jedno - miejsce zamieszkania.

Powyższa zasada na gruncie podatkowym w niektórych wypadkach doznaje pewnego ograniczenia. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swych dochodów bez względu na miejsce położenie źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Należy podkreślić, że przytoczony powyżej „nieograniczony obowiązek podatkowy” jest korygowany w oparciu o art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym stwierdza się, że przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiający się Państwie”, odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego (por. interpretacja indywidualna Ministra Finansów o sygn. ITPB2/415-215/10/IB).

W związku z powyższym, miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w niniejszej sprawie należy ustalić w oparciu o przytoczone powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z przepisami Kodeksu cywilnego.

Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 7 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r., określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski oznacza jakąkolwiek osobę (oprócz spółki lub innej jednostki organizacyjnej, traktowanej zgodnie z polskim prawem jako spółka) mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski dla celów jej opodatkowania (...)”.

Szczegółowej analizy wymaga art. 16 ust. 3 Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r., Nr 31, poz.178).

Mając na uwadze art. 16 ust. 3 ww. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wskazać należy, że „wynagrodzenia otrzymywane z tytułu wykonywanej pracy lub usług osobistych jako pracownik na statku (...) eksploatowanym w transporcie międzynarodowym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw będą zwolnione z opodatkowania przez drugie umawiające się Państwo, jeżeli taka osoba fizyczna jest członkiem regularnej załogi statku”.

Wobec braku ścisłej definicji legalnej przyjęto, że pod szeroką definicją marynarza rozumie się wszystkie specjalności morskie. Marynarzem jest każdy, kto należy do załogi statku morskiego lub rzecznego i pełni w zespole pewną funkcję.

Natomiast załogę statku morskiego stanowią pracownicy wpisani na listę załogi danego statku, wystawioną przez armatora. Wpisanie pracownika na listę załogi, dokonuje się najpóźniej w chwili wyjścia statku w morze. Pracownikiem jest osoba pozostająca z armatorem w stosunku pracy na statku - przede wszystkim - marynarz lub rybak, tj. osoba posiadająca morskie kwalifikacje zawodowe, stwierdzone zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie Kodeksu morskiego. Pracownikiem, a w efekcie członkiem załogi statku może być także inna osoba, nie będąca marynarzem lub rybakiem, lecz posiadająca niezbędne kwalifikacje zawodowe, np. fachowy pracownik służby zdrowia, muzyk na promie, kelner.

W ustawie o pracy na morskich statkach handlowych z dnia 20 lutego 2014 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 430), regulującej stosunki pracy na morskich statkach handlowych o polskiej przynależności, zwanych dalej „statkami”, z wyłączeniem statków uprawiających żeglugę w odległości nieprzekraczającej 12 mil morskich od linii brzegu morskiego Rzeczypospolitej Polskiej wskazano, że pracownikiem jest osoba pozostająca z armatorem w stosunku pracy na statku.

Ponadto, powołując się na Konwencję o pracy na morzu z 2006 r., która obowiązuje w Polsce od 20 sierpnia 2013 r., dalej jako MLC 2006, wskazać należy na definicję marynarza. Pod tym pojęciem rozumie się „każdą osobę zatrudnioną lub pracującą w jakimkolwiek charakterze na statku, do którego odnosi się niniejsza Konwencja” (Artykuł II ust. 1 pkt f).

Celem, definicji było objęcie wszystkich osób pracujących na statku, niezależnie od charakteru w jakim są one zatrudnione, minimalnymi standardami pracy na morzu. Pojęcie marynarza nie sprowadza się zatem jedynie do tzw. tradycyjnych stanowisk na statku (np. kapitan, starszy marynarz). Obejmuje ono również osoby świadczące usługi hotelowe, czy cateringowe na statkach pasażerskich lub osoby które wykonują inne zawody.

W takim wypadku przepisami Konwencji o pracy na morzu z 2006 r., są objęte również osoby zatrudnione na statkach pasażerskich, czy jachtach.

Powyższe, kompleksowe objęcie przepisami omawianej Konwencji wyżej wskazanych podmiotów jest zatem, niezależne od obywatelstwa danego marynarza, czy jego stanowiska na statku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem regularnego wykonywania pracy najemnej na statkach nie powinno budzi wątpliwości, że Wnioskodawca posiadał status „członka regularnej załogi”.

Mając na względzie wyżej analizowane przepisy, w kontekście zaistniałego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że przy ustalaniu sytuacji podatkowej polskiego marynarza zastosowanie znajdą przepisy dotyczące pracy najemnej, zawarte w Umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy USA a Polską.

W przedmiotowej sprawie miejscem zamieszkania podatnika jest bezwzględnie Polska, co determinuje możliwość powołania się na szczególne postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Polską, a USA w zakresie dochodów uzyskiwanych z pracy najemnej na statkach morskich.

W związku z dochodami uzyskiwanymi w latach podatkowych tylko z tytułu pracy najemnej na statkach eksploatowanych w komunikacji międzynarodowej u pracodawcy/armatora z faktycznym zarządem w Stanach Zjednoczonych Ameryki, na marynarzu nie będzie spoczywał obowiązek podatkowy w Polsce. W opinii Wnioskodawcy przez wzgląd na powyższe, Wnioskodawca nie był zobowiązany do składania w Polsce zeznań podatkowych. Powyższe wprost potwierdza interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 12 czerwca 2013 r., sygnatura IPTPB2/415-228/13-2/JR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 9) w zakresie art. 15 ust. 3, do wynagrodzeń załóg statków morskich lub statków powietrznych eksploatowanych w transporcie międzynarodowym (…) stosuje się zasadę, która zgodna jest z zasadą odnoszącą się do dochodów z żeglugi morskiej, śródlądowej i transportu lotniczego, zatem podlegają one opodatkowaniu w państwie, w którym znajduje się faktyczny zarząd przedsiębiorstwa.

Dla rozstrzygnięcia, jaką umowę międzynarodową należy zastosować do osoby wykonującej pracę na pokładzie statku morskiego – niezależnie od tego pod jaką banderą pływa – istotne jest więc w jakim państwie znajduje się miejsce faktycznego zarządu przedsiębiorstwa eksploatującego ten statek.

Z treści złożonego wniosku i uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy, wykonuje pracę na statkach eksploatowanych w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo, które ma siedzibę i zarząd w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Wnioskodawca świadczy pracę najemną w charakterze muzyka, występując na promach pasażerskich. Podstawą zatrudnienia Wnioskodawcy jest „umowa z artystą”, która w swej istocie odpowiada umowie o pracę. Wnioskodawca jest członkiem regularnej załogi statku.

Uwzględniając powyższe, w przedmiotowej sprawie mają zastosowanie postanowienia Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Wnioskodawca wskazał, że na statku jest zatrudniony na podstawie „umowy z artystą”, która jest umową o pracę, zaś regulacje w zakresie pracy najemnej zawiera przepis art. 16 ww. Umowy między Polską a USA.

Stosownie bowiem do treści art. 16 ust. 1 ww. Umowy, płace, wynagrodzenia i inne świadczenia o podobnym charakterze, otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium jednego Umawiającego się Państwa z tytułu zatrudnienia, będą opodatkowane tylko przez to Umawiające się Państwo, chyba że osoba ta wykonuje pracę w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to takie wynagrodzenia świadczone za tę pracę mogą być opodatkowane przez to drugie Umawiające się Państwo.

W myśl art. 16 ust. 2 ww. Umowy, niezależnie od postanowień ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania na terytorium jednego z Umawiających się Państw osiąga z pracy najemnej podejmowanej na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Umawiającym się Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas danego roku podatkowego,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w imieniu osoby, która nie ma na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład, który posiada osoba płacąca wynagrodzenie na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 3 ww. Umowy, bez względu na postanowienia ustępu 2 wynagrodzenia otrzymywane z tytułu wykonywanej pracy lub usług osobistych jako pracownik na statku lub samolocie eksploatowanym w transporcie międzynarodowym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw będą zwolnione od opodatkowania przez drugie Umawiające się Państwo, jeżeli taka osoba fizyczna jest członkiem regularnej załogi statku lub samolotu.

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 pkt 9) ww. Umowy, w rozumieniu niniejszej Umowy, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej: określenia „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa” oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium jednego Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium drugiego Umawiającego się Państwa.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że uzyskany w 2013 r. i 2014 r. dochód Wnioskodawcy, jako osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu zatrudnienia na podstawie „umowy z artystą” odpowiadającej umowie o pracę, w charakterze muzyka - jako członka regularnej załogi statku na pokładzie statku morskiego eksploatowanego w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo mającego siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych, będzie zwolniony z opodatkowania w Polsce na podstawie art. 16 ust. 3 ww. Umowy między Polską a USA.

Stosownie do treści art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z art. 27 ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w art. 27 ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Wynika stąd, że dochód ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce jest zwolniony z podatku w tym Państwie, jednak dochód ten ma wpływ na wysokość stawki podatku zastosowanej do dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce. Zagraniczne dochody uwzględnia się bowiem przy ustalaniu stopy procentowej, według której będzie obliczony podatek należny od dochodu uzyskanego w Polsce. Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że jeżeli członek regularnej załogi statku osiąga dochód objęty zwolnieniem przewidzianym w art. 16 ust. 3 ww. Umowy między Polską a USA i nie osiąga żadnych dochodów ze źródeł krajowych, to osoba ta jest zwolniona od uiszczania podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce. W konsekwencji, nie ma również obowiązku składania zeznania podatkowego za dany rok podatkowy. Jeżeli jednak w danym roku podatkowym, oprócz dochodów zagranicznych zwolnionych od podatku, podatnik uzyskałby dochody w Polsce, które będzie rozliczał według skali podatkowej (ogólne zasady opodatkowania), to stosowanie tej metody oznacza, że dochód zagraniczny będzie zwolniony z opodatkowania w Polsce, ale będzie miał wpływ na wysokość stawki podatkowej i bezpośrednio podatku zastosowanego do dochodów opodatkowanych w Polsce.

Zatem, w przypadku osiągnięcia przez członka regularnej załogi statku, dochodów wyłącznie za pracę najemną na statku armatora amerykańskiego, nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego. Natomiast w przypadku uzyskania dodatkowo dochodów za pracę w Polsce, podatek należy obliczyć zgodnie z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawca zatrudniony na podstawie „umowy z artystą” odpowiadającej umowie o pracę, uzyskuje dochód z tytułu pracy najemnej. Dochód ten, uzyskany przez Wnioskodawcę w okresie 2013-2014, jako członka regularnej załogi na statku eksploatowanym w transporcie międzynarodowym przez przedsiębiorstwo mające siedzibę na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki, jest zwolniony w Polsce z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 16 ust. 3 ww. Umowy polsko-amerykańskiej. Wnioskodawca w sytuacji uzyskania w latach podatkowych 2013 i 2014, dochodu tylko z tej pracy, nie ma obowiązku składania zeznań podatkowych za ww. lata.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.