Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-935/14/ASz
z 10 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) − Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 listopada 2014 r. (wpływ do Biura – 10 listopada 2014 r.), uzupełnionym 26 stycznia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania (zwolnienia z opodatkowania) świadczeń wypłacanych przez Szpital tytułem odszkodowania, zadośćuczynienia, renty skapitalizowanej, renty uzupełniającej oraz w zakresie opodatkowania odsetek od ww. świadczeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania zasądzonego odszkodowania, zadośćuczynienia, renty skapitalizowanej, renty uzupełniającej oraz w zakresie opodatkowania odsetek od ww. świadczeń.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 19 stycznia 2015 r. znak: IBPB II/1/415-934/14/ASz oraz IBPB II/1/415-935/14/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 26 stycznia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wskazał, że podczas operacji w dniu 30 października 2008 r. doprowadzono u niego do niedotlenienia ośrodkowego układu nerwowego rozlanym w moście i rdzeniu przedłużonym mózgu, nastąpił niedowład czterokończynowy, doszło do zakażenia sepsą, wystąpiła padaczka pourazowa. W wyniku zaniedbania po stronie lekarzy przeprowadzających zabieg medyczny Wnioskodawca stał się osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z I grupą inwalidzką z orzeczonym brakiem samodzielnej egzystencji.

Od dnia zdarzenia do dnia obecnego Wnioskodawca wymaga opieki osób trzecich, stałej rehabilitacji, opieki lekarzy specjalistów (wszystkie czynności związane z pielęgnacją, wożeniem na rehabilitację, na wizyty okresowe do lekarzy specjalistów, realizowanie recept są wykonywane przez osoby trzecie). Samodzielnie nie jest w stanie egzystować.

Na podstawie wyroku z dnia 17 września 2014 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy od stron pozwanych: Towarzystwa Ubezpieczeniowego X oraz Szpitala Specjalistycznego in solidum:

1. Zadośćuczynienie w kwocie 285.000,00 zł z odsetkami od pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeniowego X i kwotę 65.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od pozwanego Szpitala Specjalistycznego.
2. Odszkodowanie w kwocie 48.820,74 zł wraz z ustawowymi odsetkami od pozwanego Szpitala Specjalistycznego.
3. Skapitalizowaną rentę w kwocie 238.098,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od pozwanego Szpitala.
4. Rentę uzupełniającą w kwocie 3.320,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od pozwanego Szpitala.
   
   

Wyrok Sądu został wykonany w zakresie wypłaty zadośćuczynienia od pozwanego Towarzystwa Ubezpieczeniowego X wraz z ustawowymi odsetkami. Pozostałe kwoty zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty oraz renty uzupełniającej pozwany Szpital Specjalistyczny nie wypłacił i zaskarżył do Sądu Apelacyjnego. Wypłata powyższych kwot nastąpi po rozpatrzeniu apelacji.

Wnioskodawca wskazał, że zasądzono zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę skapitalizowaną i rentę uzupełniającą na zwiększone potrzeby przejawiające się koniecznością ponoszenia stale powtarzających się wydatków na leczenie, opiekę osób trzecich, zabiegi, kuracje i inne (art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zadośćuczynienie i odszkodowanie przyznano na podstawie art. 445 § 1 w związku z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, na podstawie art. 444 § 2 ww. Kodeksu rentę na zwiększone potrzeby, natomiast odsetki zostały zasądzone na podstawie art. 455 i 481 Kodeksu cywilnego.

W dniu 23 października 2014 r. pozwane Towarzystwo Ubezpieczeniowe X dokonało przelewu kwoty zasądzonego zadośćuczynienia w wysokości 285.000,00 zł oraz wypłaciło odsetki za zwłokę w kwocie 200.983,56 zł.

Pozostałe zasądzone kwoty zadośćuczynienia, odszkodowania, skapitalizowanej renty oraz renty uzupełniającej pozwany Szpital Specjalistyczny nie wypłacił i zaskarżył do Sądu Apelacyjnego. Wypłata powyższych kwot nastąpi po rozpatrzeniu apelacji.

Wnioskodawca wskazał, że jest osobą fizyczną, nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca poinformował, że wynagrodzenie dla Kancelarii Prawnej z kwotą 44.153,96 zł jako zapłata za reprezentowanie w postępowaniu Sądowym zostało przelane z konta wspólnego rodziców Wnioskodawcy. Matka posiada notarialne pełnomocnictwo ogólne do dysponowania jego rachunkiem bankowym i dokonywania i przyjmowania płatności. Środki ww. zostały przelane z jego konta na konto rodziców, z którego został wykonany przelew dla pełnomocnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy odsetki od zadośćuczynienia wypłaconego przez stronę pozwaną, tj. Towarzystwo Ubezpieczeniowe X są przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy odsetki od zadośćuczynienia i odszkodowania oraz tytułem skapitalizowanej renty, które zostaną wypłacone w przyszłości przez stronę pozwaną, tj. Szpital Specjalistyczny będą przychodem stosownie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy koszty poniesione na rzecz pełnomocnika prawnego, tj. Kancelarii Adwokackiej reprezentującego Wnioskodawcę przed Sądem Cywilnym w celu otrzymania zadośćuczynienia, odszkodowania i renty można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu?
4. Czy zasądzone przez Sąd zadośćuczynienie wypłacone przez pozwane Towarzystwo Ubezpieczeniowe X ma charakter odszkodowawczy i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy?
5. Czy zasądzone przez Sąd zadośćuczynienie, które zostanie w przyszłości wypłacone przez pozwany Szpital ma charakter odszkodowawczy i będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy?
6. Czy zasądzone przez Sąd odszkodowanie, które zostanie w przyszłości wypłacone przez pozwany Szpital ma charakter odszkodowawczy i będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy?
7. Czy zasądzona przez Sąd skapitalizowana renta, która zostanie w przyszłości wypłacona przez pozwany Szpital ma charakter odszkodowawczy i będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy?
8. Czy zasądzona przez Sąd renta uzupełniająca, która zostanie w przyszłości wypłacona przez pozwany Szpital ma charakter odszkodowawczy i będzie korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznane wyrokiem Sądu zadośćuczynienie, odszkodowanie, skapitalizowana renta oraz renta uzupełniająca mają charakter odszkodowawczy i korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie odpowiednio art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zasądzone przez Sąd odsetki od zadośćuczynienia wypłacone przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe X podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypłacone odsetki przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe X można pomniejszyć o koszt opłacenia pełnomocnika prawnego i zaliczyć ww. koszty jako koszty uzyskania przychodu, tj. wynagrodzenia należnego za prowadzenie sprawy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 22 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odsetki będące przychodem podlegają obniżeniu o koszty poniesione w związku z ich otrzymaniem.

Według jego wiedzy kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanymi przychodami. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, tj. skutków podatkowych wypłacenia Wnioskodawcy w przyszłości przez Szpital Specjalistyczny zasądzonego zadośćuczynienia (pyt. nr 5), odszkodowania (pyt. nr 6), renty skapitalizowanej (pyt. nr 7) oraz renty uzupełniającej (pyt. nr 8) a także skutków wypłacenia odsetek od ww. świadczeń (pyt. nr 2). Natomiast w zakresie skutków podatkowych wypłacenia Wnioskodawcy w 2014 r. przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe X zasądzonego zadośćuczynienia (pyt. nr 4 ), opodatkowania odsetek od ww. zadośćuczynienia (pyt. nr 1) a także możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów poniesionych na rzecz pełnomocnika prawnego (pyt. nr 3) wydano interpretację znak: IBPB II/1/415-934/14/ASz.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1),
• inne źródła (pkt 9).
  
  

Na mocy art. 12 ust. 7 ustawy, przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych.

Należy podkreślić, że definicja renty, określona w art. 12 ust. 7 ustawy, nie ogranicza pojęcia renty wyłącznie do świadczeń rentowych wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obejmuje również renty mające charakter odszkodowawczy, otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego. Dlatego też należy przyjąć, że tzw. renta wyrównawcza, zasądzona na podstawie art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, mieści się w definicji renty, określonej w art. 12 ust. 7 ustawy, a tym samym stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Należy podkreślić, iż użyte w konstrukcji art. 20 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie „w szczególności”, świadczy o przykładowym katalogu przychodów z innych źródeł. Oznacza to, że przychodami z innych źródeł są także inne przychody, nie wymienione wprost w tym przepisie.

Tym samym uznaje się, że katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści oraz świadczeń otrzymanych w związku z działalnością gospodarczą. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl natomiast przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że podczas operacji w dniu 30 października 2008 r. doprowadzono u Wnioskodawcy do niedotlenienia ośrodkowego układu nerwowego rozlanym w moście i rdzeniu przedłużonym mózgu, nastąpił niedowład czterokończynowy, doszło do zakażenia sepsą, wystąpiła padaczka pourazowa. W wyniku zaniedbania po stronie lekarzy przeprowadzających zabieg medyczny Wnioskodawca stał się osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z I grupą inwalidzką z orzeczonym brakiem samodzielnej egzystencji.

Na podstawie wyroku z dnia 17 września 2014 r. Sąd Okręgowy zasądził na rzecz Wnioskodawcy m.in. od Szpitala Specjalistycznego zadośćuczynienie w kwocie 65.000,00 zł, odszkodowanie w kwocie 48.820,74 zł, skapitalizowaną rentę w kwocie 238.098,00 zł oraz rentę uzupełniającą w kwocie 3.320,40 zł. Ww. kwoty zostały zasądzone wraz z ustawowymi odsetkami.

Wnioskodawca wskazał, że zadośćuczynienie i odszkodowanie zasądzono na podstawie art. 445 § 1 w związku z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, rentę na podstawie art. 444 § 2 ww. Kodeksu natomiast odsetki zostały zasądzone na podstawie art. 455 i 481 Kodeksu cywilnego.

Wnioskodawca nie prowadził i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

W myśl art. 444 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Stosownie do art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślenia wymaga, że zadośćuczynienie, analogicznie jak odszkodowanie, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia „zadośćuczynienia” z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji pojęcie odszkodowania odnosi się również do zadośćuczynienia, będącego formą wynagrodzenia szkody.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawcy w wyroku sądowym – na podstawie art. 445 § 1 w związku z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego − przyznano odszkodowanie i zadośćuczynienie. Przedmiotowe odszkodowanie oraz zadośćuczynienie korzystają ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako otrzymane na podstawie wyroku sądowego do wysokości określonej w tym wyroku. Ww. świadczenia nie są świadczeniami przyznanymi Wnioskodawcy w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z wniosku nie wynika również, aby odszkodowanie oraz zadośćuczynienie przyznane Wnioskodawcy dotyczyły korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zatem przyznane w wyroku sądowym odszkodowanie oraz zadośćuczynienie są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b.

Natomiast w odniesieniu do przyznanej Wnioskodawcy renty skapitalizowanej oraz renty uzupełniającej, należy zauważyć, że zgodnie z powołanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3c wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość. Mając powyższe na uwadze należy zatem stwierdzić, że świadczenie w postaci renty wyrównawczej korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jednakże nie na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lecz na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy. Rozbieżność ta pozostaje jednak bez wpływu na podleganie opodatkowaniu (jego brak) omawianej renty (skapitalizowanej i uzupełniającej).

Natomiast odnosząc się do kwestii opodatkowania odsetek ustawowych od ww. świadczeń, należy wskazać, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości głównego świadczenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego. Przepis ten ma zastosowanie do odsetek ustawowych, z którymi zasądzono świadczenia główne.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, iż nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem czy też innym świadczeniem (np. naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej (zadośćuczynienia/odszkodowania, renty skapitalizowanej czy też uzupełniającej) nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia – co do zasady − od podatku odsetek od ww. świadczeń – zwalnia od opodatkowania jedynie należność główną, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Od powyższej reguły, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewidziano jednak wyjątki i w katalogu zwolnień przedmiotowych wymieniono wprost odsetki wolne od podatku. Mianowicie, zgodnie z przepisami art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy, wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, tj. stosunku służbowego, stosunku pracy, w tym spółdzielczego stosunku pracy, członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracy nakładczej, emerytury lub renty.

Jak wynika z treści powołanego przepisu, o zastosowaniu omawianego zwolnienia, decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

1. dotyczącej źródła przychodu, do którego kwalifikowane jest świadczenie,
2. dotyczącej nieterminowości jego zapłaty.
   
   

W przypadku renty skapitalizowanej i uzupełniającej (wyrównawczej), która jest przyznawana na żądanie poszkodowanego (o ile dojdzie do zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu, określających w szczególności wysokość oraz terminy wypłaty przyznanego świadczenia), odsetki przyznane za okres od dnia wystąpienia z roszczeniem do ich zapłaty dokonanej zgodnie z ww. umową, ugodą lub wyrokiem, nie spełniają warunku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten ma bowiem wyłącznie zastosowanie w sytuacji gdy – od momentu zawarcia umowy, ugody lub ogłoszenia wyroku sądu (jego uprawomocnienia) przyznających rentę skapitalizowaną (wyrównawczą) – zobowiązany spóźni się z wypłatą świadczenia na rzecz poszkodowanego. Nie ma natomiast zastosowania do odsetek naliczonych za okres poprzedzający datę zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia w tej sprawie. Tego rodzaju odsetki stanowią przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy i podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach według skali podatkowej.

Mając na uwadze powyższe, należy zatem stwierdzić, że kwoty zasądzonych w wyroku Sądu z 17 września 2014 r. odsetek od zadośćuczynienia, odszkodowania, renty skapitalizowanej oraz renty uzupełniającej stanowią dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Z opodatkowania będzie zwolniona jedynie ta część odsetek należnych od renty, która przypadałaby na świadczenie wypłacone nieterminowo.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W związku z dołączeniem do wniosku pliku dokumentów, należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.