Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB3/423-428/14-4/KC
z 27 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 9 lutego 2015 r., nr IPTPB3/423-428/14-2/KC na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 lutego 2015 r., następnie w dniu 16 lutego 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 13 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (po uzupełnieniu):

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji energii cieplnej, energii elektrycznej oraz przesyłu i dystrybucji ciepła przez własną sieć ciepłowniczą. W ramach szeroko rozumianej aktywności gospodarczej Spółka, na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, utworzyła zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: Fundusz).

Zasady tworzenia oraz korzystania z Funduszu opisane zostały w regulaminie Funduszu (dalej: Regulamin), który stanowi integralną część obowiązującego w Spółce Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Wnioskodawcy (dalej: ZUZP).

Zapisy Regulaminu w § 1 wskazują, że Fundusz:

1. „tworzy się z corocznego odpisu podstawowego”, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych;
2. ,,może być powiększony z zysku Spółki”
   
   

W związku z uzyskaną w trakcie 2013 r. przez Wnioskodawcę nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania, rozumianą w kontekście ZUZP jako zysk, oraz przewidywanym utrzymaniem wskazanej nadwyżki do końca 2013 r., Spółka w porozumieniu z działającymi organizacjami związkowymi oraz w oparciu o art. 4 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz § 1 pkt 2 Regulaminu dokonała zwiększenia odpisu na Fundusz z bieżących środków obrotowych. Przedmiotowy zabieg miał również miejsce w roku 2014 r. na tych samych zasadach.

Przywołane powyżej znaczenie zysku stanowi odzwierciedlenie zgodnej woli Stron, którą każdorazowo potwierdza praktyka realizacji zapisów ZUZP oraz porozumień zawartych z organizacjami związkowymi.

Warto wskazać, że przywołane wyżej porozumienie z organizacjami związkowymi, które leży u podstaw aprecjacji odpisu na Fundusz, wskazuje, że to Zarząd dokona tego zwiększenia.

Jednocześnie, owe porozumienie jak i zwiększenie odpisu miało miejsce w trakcie danego roku podatkowego, bez udziału innych organów statutowych. Potwierdza to zatem fakt, że Zarząd podejmując się takiego zobowiązania i realizując je w tym samym roku może to uczynić jedynie z zysku rozumianego jako bieżąca nadwyżka przychodów nad kosztami.

Dodatkowo Spółka nadmienia, że przekazane środki finansowe zostały wpłacone na wyodrębniony rachunek bankowy dedykowany dla Funduszu i zostaną przeznaczone na finansowanie działalności socjalnej Spółki, realizowanej w zgodzie z postanowieniami Regulaminu.

Wobec powyższego, Spółka powzięła wątpliwość odnośnie prawidłowego rozliczenia na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych wpłaty dokonanej na rzecz Funduszu.

W piśmie z dnia 11 lutego 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w odniesieniu do zysku, o którym mowa w art. 395 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030; dalej: KSH), tj. zysku wykazanego w sprawozdaniu finansowym sporządzonym po zakończeniu roku obrotowego), Spółka informuje, że nie przeznaczała i nie przeznacza jego części lub całości na dodatkowy odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Spółka ponownie podkreśla, że dokonanie dodatkowego odpisu na Fundusz w porozumieniu z działającymi organizacjami związkowymi nastąpiło w trakcie roku podatkowego z bieżących środków obrotowych (tj. z zysku rozumianego tutaj jako bieżący dodatni wynik na różnicy pomiędzy przychodami, a kosztami ich uzyskania). Zawarcie owego porozumienia należało do kompetencji zarządu Spółki oraz nastąpiło w zgodzie z art. 4 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych oraz § 1 pkt 2 Regulaminu Funduszu, który stanowi integralną część obowiązującego w Spółce Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy. Wobec powyższego dokonany odpis na Fundusz obciążył koszty działalności Spółki.

Wnioskodawca wskazał następnie, że zarówno przepisy KSH, jak i statut Spółki nie przewidują innej możliwości, aniżeli podział zysku za rok poprzedni w drodze uchwały Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

Wnioskodawca zasygnalizował również, że równowartość zwiększenia odpisu na Fundusz przekazana z bieżących środków obrotowych na mocy porozumienia Zarządu Spółki z działającymi organizacjami związkowymi została wpłacona na wyodrębniony rachunek bankowy dedykowany dla Funduszu. Przedmiotowa wypłata następuje w tym samym okresie sprawozdawczym co obciążenie kosztów księgowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy kosztem uzyskania przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych jest wartość środków pieniężnych przekazanych przez Spółkę z bieżącej nadwyżki przychodów nad kosztami ich uzyskania, na wyodrębniony rachunek bankowy prowadzony dla Funduszu, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zasilenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych z zysku, rozumianego jako środki obrotowe pochodzące z bieżącego, dodatniego wyniku finansowego jest kosztem uzyskania przychodów.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 tejże ustawy (tj. pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a tejże ustawy oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3 ww. ustawy, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zatem, w myśl przewołanej regulacji, strony układu zbiorowego pracy mogą w sposób dowolny kształtować wysokość odpisu na Fundusz.

W pierwszej kolejności Spółka wskazuje, że ZUZP, a w efekcie również Regulamin, są dokumentami, których zawarcie znajduje się w kompetencji Zarządu Spółki, zgodnie z art. 368 § 1 KSH.

W konsekwencji, wszelkie ustalenia dokonane w ramach powyższych dokumentów nie mogą wykraczać poza zakres uprawnień, jakie zostały nadane Zarządowi stosownymi przepisami prawa, tj. nie mogą wykraczać poza czynności zwykłego zarządu.

W szczególności zaznaczyć należy, że w ramach kompetencji Zarządu nie znajdują się czynności wskazane w art. 395 § 1 KSH, tj. powzięcie uchwały o podziale zysku albo o pokryciu straty, które zarezerwowane jest dla Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

Powyższy zakres kompetencji poszczególnych organów Spółki należy uwzględnić dokonując analizy postanowień ZUZP oraz zawartego w nim Regulaminu, a w szczególności § 1 pkt 2 Regulaminu. Stosownie do treści tego zapisu, Spółka przewidziała możliwość zasilenia Funduszu ,,z zysku Spółki” W ocenie Spółki, zgodnym zamiarem stron, które podpisały Regulamin było zdefiniowanie, że Spółka ma możliwość dokonania dodatkowego odpisu na Fundusz w oparciu o art. 4 ust. 1 ustawy o ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tj. w oparciu o zapisy układu zbiorowego pracy.

Zdaniem Stron ustalających kształt przedmiotowego układu, powyższe wyrażenie miało na celu umożliwienie zasilenia Funduszu z bieżących środków obrotowych jedynie w przypadku takiej sytuacji ekonomicznej Spółki, która wskazuje na aktualną realizację dodatniego wyniku na różnicy pomiędzy przychodami, a kosztami ich uzyskania (tj. dodatniego wyniku finansowego zysku) obliczonego na podstawie rachunku zysków i strat tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości. Strony nie miały na celu natomiast umożliwienia Zarządowi decydowania o podziale zysku Spółki wykazanego w sprawozdaniu finansowym. Takie stanowisko prowadziłoby bowiem do wyraźnej sprzeczności przyjętego układu z przepisami prawa handlowego.

Pojęcie „zysk” zawarte w treści Regulaminu stanowi bowiem jedynie bieżący wskaźnik ekonomiczny uprawdopodobniający powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez akcjonariuszy.

Co istotne, przywołany sposób dokonywania wykładni przedmiotowego pojęcia, stanowi odzwierciedlenie zgodnej woli Stron, którą każdorazowo potwierdza praktyka realizacji zapisów ZUZP oraz porozumień zawartych z organizacjami związkowymi.

Idąc dalej, koniecznym jest wskazanie, że porozumienie z organizacjami związkowymi, które leży u podstaw zwiększenia odpisu na Fundusz, jednoznacznie wskazuje, że to Zarząd dokona tego zwiększenia. Dodatkowo, zarówno owe porozumienie jak i zwiększenie odpisu miało miejsce w trakcie jednego roku podatkowego. A zatem uznać należy, że Zarząd podejmując się takiego zobowiązania i realizując je w tym samym roku mógł to uczynić jedynie z zysku rozumianego jako bieżącej nadwyżki przychodów nad kosztami.

Biorąc pod uwagę powyżej przywołane przepisy, w związku z regulacją ZUZP, zwiększenie odpisu na Fundusz dokonane na podstawie porozumienia z działającymi w Spółce organizacjami związkowymi, w oparciu o stosowną delegację prawną, stanowi koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach, jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.; dalej PDOP), kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które:

1. zostały poniesione przez podatnika,
2. ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów (tzw. przesłanka celowości kosztów),
3. nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 16 ust. 1 PDOP.
   
   

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 9 PDOP nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.
   
   

W efekcie, kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, obciążające zgodnie z przepisami ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, koszty działalności pracodawcy, pod warunkiem, że środki pieniężne stanowiące ich równowartość zostaną wpłacone na rachunek Funduszu.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że kwota zasilenia Funduszu, która uzależniona jest od bieżącego zysku, jest kosztem uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w ramach szeroko rozumianej aktywności gospodarczej Spółka, na podstawie przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, utworzyła zakładowy fundusz świadczeń socjalnych (dalej: Fundusz). Zasady tworzenia oraz korzystania z Funduszu opisane zostały w regulaminie Funduszu (dalej: Regulamin), który stanowi integralną część obowiązującego w Spółce Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Wnioskodawcy. Spółka dokonała zwiększenia odpisu na Fundusz z bieżących środków obrotowych. Przekazane środki finansowe zostały wpłacone na wyodrębniony rachunek bankowy dedykowany dla Funduszu i zostaną przeznaczone na finansowanie działalności socjalnej Spółki. Dokonanie dodatkowego odpisu na Fundusz w porozumieniu z działającymi organizacjami związkowymi nastąpiło w trakcie roku podatkowego z bieżących środków obrotowych. Przedmiotowa wypłata następuje w tym samym okresie sprawozdawczym, co obciążenie kosztów księgowych Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
   
   

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

1. przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
2. potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
   
   

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Podstawowym warunkiem uznania kwoty odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych za koszt uzyskania przychodu jest jej faktyczna wpłata na odrębny rachunek bankowy funduszu. Jeżeli wpłata ta nie zostanie dokonana w roku podatkowym, w którym powinna być dokonana, natomiast zostanie dokonana w którymś z następnych lat podatkowych, wówczas kwota ta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w tym roku podatkowym, w którym została faktycznie przekazana na odrębny rachunek bankowy.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 111), u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 (pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W oparciu o przywołane przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że kwota zasilenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, której wysokość uzależniona jest od zysku pochodzącego z bieżącego, dodatniego wyniku finansowego Spółki, może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że stanowisko Spółki jest prawidłowe

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.