Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/227/SEW/2014/RD-18539
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2012 r. Nr IPTPB1/415-268/12-2/KSU wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do źródła przychodów wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu - jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając na podstawie § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 5 lipca 2012 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji przychodów uzyskiwanych przez adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu. Interpretacja wydana została na wniosek Pana ….z dnia 17 kwietnia 2012 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – adwokat prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawnych. W ramach tej działalności, w sprawach cywilnych, Wnioskodawca reprezentuje swoich klientów również na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego od art. 117 do art. 124 (pomoc prawna z urzędu). Za ww. usługi Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, które wypłacane jest stosownie do okoliczności sprawy albo przez przeciwnika procesowego, albo przez klienta, albo przez - sąd.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy przychody uzyskane przez Wnioskodawcę - adwokata ze świadczenia usług prawnych na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego od art. 117 do art. 124 (pomoc prawna z urzędu), są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Jeśli tak, to czy ww. przychody można zakwalifikować do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody uzyskane przez Niego jako adwokata za świadczenie usług prawnych na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego od art. 117 do art. 124 (pomoc prawna z urzędu), są przychodami z pozarolniczej działalności gospodarczej o których mowa w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym ww. przychody można zakwalifikować do przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Stosownie do treści wyroku NSA z dnia 22 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1532/2010, działalność zawodowa doradcy podatkowego (radcy prawnego, adwokata) świadczona w ramach pomocy prawnej z urzędu to pozarolnicza działalność gospodarcza, o której stanowi art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiąganych przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Podobnie stanowisko przedstawia A. Gomułowicz w artykule: „Świadczenie pomocy prawnej lub obrony z urzędu a źródło przychodów” - Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego 2008, Nr 4 oraz Rafał Zajączkowski: „Podatkowe aspekty rozliczeń z tytułu pomocy prawnej świadczonej z urzędu” - Przegląd Podatkowy 8/2011.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, działalność gospodarcza albo pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zatem, aby zakwalifikować przychód adwokata z usług prawnych, polegających na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu cywilnym, do przychodu z działalności gospodarczej muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

1. działalność musi mieć charakter zarobkowy, prowadzony we własnym imieniu bez względu na jej rezultat oraz w sposób zorganizowany i ciągły,
2. nie są spełnione przesłanki zakwalifikowania przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Ad 1.

Działalność Wnioskodawcy, jako adwokata, ma charakter zarobkowy, prowadzona jest we własnym imieniu bez względu na jej rezultat oraz w sposób zorganizowany i ciągły. W ramach prowadzonej działalności adwokat uzyskuje przychód m.in. z tytułu wykonywania usług prawnych polegających na świadczeniu pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu cywilnym. Spełnienie pierwszej przesłanki jest zatem oczywiste.

Ad 2.

Zgodnie z art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie zatem do ww. przepisu, aby zakwalifikować przychód adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu cywilnym do przychodu osiąganego z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą być spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. „zleceniodawcą” może być wyłącznie
:
1. organ władzy,
2. organ administracji państwowej,
3. organ administracji samorządowej,
4. sąd lub prokurator,
2. musi istnieć szczególny przepis prawa, na podstawie którego organ zleca wykonanie określonych czynności określonym osobom,
3. przedmiotem zlecenia mogą być tylko czynności określone przez organ,
4. zlecenie wykonania czynności powinno przyjąć formę żądania ich wykonania obwarowanego przymusem państwowym,
5. „zleceniobiorcy” przysługuje wynagrodzenie od organu, który zlecił wykonanie czynności, co wynika z istoty regulacji oraz istoty stosunku zlecenia,
6. działalność musi być wykonywana osobiście, a zatem:

-zlecenie wykonania określonych czynności musi dotyczyć określonej osoby, niezależnie od tego, czy wykonuje działalność gospodarczą oraz w jakiej formie prawnej tą działalność wykonuje.

Wszystkie ww. przesłanki mogą spełniać biegli w postępowaniu sądowym lub administracyjnym, ale żadnej ww. przesłanki nie spełnia adwokat świadczący pomoc prawną z urzędu w postępowaniu cywilnym.

Ad 1. Podmiot zlecający.

Podmiotem, który zleca wykonanie czynności może być tylko i wyłącznie organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator.

W przypadku biegłych w postępowaniu cywilnym tym podmiotem jest zawsze sąd. Odmiennie jest w przypadku adwokatów świadczących pomoc prawną z urzędu w postępowaniu cywilnym. Sąd, w tym przypadku ustanawia adwokata, tzn. wydaje postanowienie o przyznaniu stronie postępowania prawa do bezpłatnej pomocy prawnej, tzn. zobowiązuje się do pokrycia kosztów takiej pomocy. Następnie sąd informuje odpowiedni organ samorządu zawodowego, np. Izbę Adwokacką o wydaniu takiego postanowienia.

Ad 2. Podstawa prawna zlecenia.

W przypadku biegłych sąd nakłada na konkretną osobę (imiennie wskazanego biegłego) obowiązek wykonania określonej czynności (specjalistycznej opinii) na podstawie art. 278 Kodeksu postępowania cywilnego (ewentualnie art. 284 i 286 tej ustawy).

W przypadku adwokatów świadczących pomoc prawną z urzędu w postępowaniu cywilnym nie ma takiego przepisu. W przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu sąd nie zleca wykonania określonych czynności, ani w cywilistycznym rozumieniu zlecenia, ani zlecenia rozumianego jako nakaz, polecenie. W konsekwencji, pomiędzy pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu, a sądem nie powstaje żaden stosunek prawny, ani cywilnoprawny, ani o charakterze publicznoprawnym. Sąd bowiem nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania adwokata, a on nie ponosi odpowiedzialności wobec sądu (wyrok NSA z dnia 22 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1532/2010).

Ad 3. Przedmiot zlecenia.

Czynności określone przez organ w przypadku biegłych to specjalistyczna opinia na określony temat w określonym zakresie.

W przypadku adwokatów w postępowaniu cywilnym sąd nie określa czynności, które mają być wykonane. Sąd przyznaje tylko prawo do bezpłatnej pomocy prawnej konkretnej osobie, w konkretnej sprawie, o czym informuje stosowny organ samorządu zawodowego.

Jakie czynności podejmie ustanowiony z urzędu pełnomocnik, nie wynika z samego faktu jego ustanowienia i wyznaczenia, czyli nie z decyzji sądu, lecz z woli osoby, na rzecz której ma być świadczona pomoc prawna, stanu sprawy, przepisów procesowych (wyrok NSA z dnia 22 września 2011 r., sygn. akt II FSK 1532/2010).

Zgodnie z art. 118 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, ustanowienie adwokata przez sąd to jedynie udzielenie pełnomocnictwa procesowego (a nie zlecenie wykonania określonych czynności).

Ad 4. Przymus państwowy.

Sąd może skazać biegłego na grzywnę za nieusprawiedliwione niestawiennictwo, za nieuzasadnioną odmowę złożenia i przyrzeczenia lub opinii albo za nieusprawiedliwione opóźnienie złożenia opinii (art. 287 ww. ustawy).

Sąd nie ma podstaw prawnych do ukarania adwokata grzywną za nieudzielenie pomocy prawnej w postępowaniu cywilnym.

Ad 5 Wynagrodzenie.

Biegłemu przysługuje wynagrodzenie zawsze od organu, który zlecił mu wykonanie czynności, czyli od sądu – Skarbu Państwa.

Adwokatowi świadczącemu pomoc prawną z urzędu w postępowaniu cywilnym stosownie do okoliczności przysługuje wynagrodzenie:

• albo od strony, którą reprezentuje,
  

• albo od przeciwnika procesowego,
  

• albo od sądu - Skarbu Państwa.
  
  

Stosownie więc do art. 122 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, w sytuacji, gdy sąd zasądził koszty na rzecz strony, którą adwokat reprezentował - adwokat ściąga należne mu wynagrodzenie od przeciwnika procesowego, a dopiero gdy egzekucja okaże się bezskuteczna wynagrodzenie wypłaca sąd (§ 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

W sytuacji, gdy sąd nie zasądził kosztów na rzecz strony, którą adwokat reprezentował, sąd wypłaci wynagrodzenie tylko wtedy, gdy adwokat złożył oświadczenie, że koszty nie zostały już wcześniej opłacone. Ponadto, gdy okaże się, że stronę stać na pokrycie wynagrodzenia adwokata, stosownie do art. 120 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego, to strona obowiązana jest uiścić wynagrodzenie adwokata. Wynagrodzenie wypłacane przez sąd ma zatem charakter subsydiarny i przysługuje tylko wtedy, gdy koszty adwokata nie zostały opłacone przez inny podmiot. Sąd bowiem zobowiązuje się pokryć należne adwokatowi wynagrodzenie za usługę wykonaną na rzecz osoby, której nie stać na fachową pomoc prawną.

Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, Skarb Państwa ponosi koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu tylko wtedy, gdy są one nieopłacone.

Jeśli by przyjąć, że sąd może potrącić zaliczkę na podatek dochodowy, to wówczas nie pokryje całych kosztów pomocy prawnej udzielonej stronie z urzędu. Ponadto, jeżeli adwokat dochodzi wynagrodzenia od przeciwnika procesowego to powinien otrzymać wynagrodzenie bez potrącenia zaliczki na podatek dochodowy. Przyjęcie istnienia obowiązku potrącania zaliczki na podatek dochodowy w zależności od tego kto wypłaca wynagrodzenie adwokata jest nieracjonalne i nie znajduje oparcia w przepisach prawa.

Ad 6. Osobiste wykonywanie zlecenia.

Biegłego sąd powołuje niezależnie od tego, czy prowadzi działalność gospodarczą, w jakiej formie i co jest przedmiotem jego działalności. Sąd powołuje biegłego nie dlatego, że ktoś wykonuje zawód biegłego, ale dlatego, że posiada pewne wiadomości specjalne. Dla sądu ważna jest bowiem osoba biegłego ze względu na jego szczególną cechę, jaką jest specjalistyczna wiedza.

Zgodnie z wyrokiem WSA w Warszawie z dnia 5 czerwca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4187/2006, przychód osiągany przez biegłego może być przychodem z działalności gospodarczej i nie jest przychodem z działalności wykonywanej osobiście, jeżeli biegły wykonuje wolny zawód w celach zarobkowych, zawodowo we własnym imieniu i na własny rachunek, a działalność ma charakter zorganizowany i ciągły.

W przypadku adwokatów Izba Adwokacka wyznacza konkretnego adwokata nie dlatego, że adwokat dysponuje wiedzą prawniczą, ani nawet nie dlatego, że posiada tytuł zawodowy adwokata. Izba wyznacza konkretnego adwokata dlatego, że ten adwokat wykonuje zawód w jednej z prawem przewidzianych form. Gdyby bowiem adwokat nie wykonywał zawodu w jednej z przewidzianych prawem form to nie otrzymałby pełnomocnictwa w danej sprawie.

Stosownie bowiem do treści art. 4a ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce świadczącej wyłącznie pomoc prawną. Za usługę wykonaną w ramach pomocy prawnej z urzędu wystawiana jest faktura VAT przez adwokata albo spółkę, jeśli adwokat wykonuje zawód w spółce (wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2011 r., sygn. akt I FSK 1312/2010 z aprobującą glosą Ryszarda Mastalskiego OSP 2011/9, str. 641). Należy zatem stwierdzić, iż gdyby adwokat prowadził działalność w formie spółki osobowej to wynagrodzenie za usługę wykonaną na rzecz klienta z urzędu stanowi przychód spółki, który powinien zostać uwzględniony w księdze podatkowej prowadzonej przez spółkę. Usługę na rzecz klienta reprezentowanego w ramach pomocy prawnej z urzędu wykonuje zatem zawsze przedsiębiorca i nie ma podstaw prawnych do odmiennego traktowania adwokata prowadzącego działalność w formie indywidualnej kancelarii, od adwokata wykonującego zawód w formie spółki.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że działalność zawodowa adwokata świadczona w ramach pomocy prawnej z urzędu w postępowaniu cywilnym to pozarolnicza działalność gospodarcza, o której stanowi art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiąganych przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 5 lipca 2012 r. Nr IPTPB1/415-268/12-2/KSU, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, stwierdzając m.in., że (...) przychód Wnioskodawcy – adwokata z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu należy zakwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w powołanym wyżej art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...).

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 6 ustawy jest to działalność zarobkowa:

1. wytwórcza, budowlana handlowa, usługowa,
2. polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywania kopalin ze złóż,
3. polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy, odrębnym źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Podkreślić przy tym należy, że umocowanie do świadczenia pomocy prawnej z urzędu obliguje pełnomocnika do podejmowania stosownych czynności procesowych na rzecz strony (oskarżonego), dla której został ustanowiony pełnomocnikiem (obrońcą) z urzędu, i jednocześnie stanowi zobowiązanie Skarbu Państwa do wypłaty ustanowionemu w tym trybie pełnomocnikowi wynagrodzenia nieopłaconej pomocy prawnej.

Problematyka, na gruncie przepisów wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpowiedniego kwalifikowania do źródła przychodów wynagrodzenia otrzymywanego przez pełnomocników (adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych) ustanowionych z urzędu, wykonujących zawód w różnych formach prawnych przewidzianych dla tych pełnomocników, z tytułu udzielonej przez nich nieopłaconej pomocy prawnej, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Wobec zaistniałej rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie całej Izby Finansowej, podjął w dniu 21 października 2013 r. uchwałę, sygn. akt II FPS 1/13, w której stwierdził, że "wynagrodzenie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, zależnie od formy prawnej w jakiej wykonuje on swój zawód, należy kwalifikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – w przypadku gdy pomoc prawną z urzędu pełnomocnik wykonuje prowadząc działalność zawodową w formie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 lit. a) u.p.d.o.f., a gdy czyni to w ramach innych form wykonywania swojego zawodu – wynagrodzenie to należy kwalifikować do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy".

Mając na uwadze powyższe, Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 21 listopada 2013 r. Nr DD3/033/181/CRS/13/RD-90955/13, w której stwierdził m.in., że (...) kwalifikacja do źródła przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, jest zależna od formy prawnej wykonywania przez niego zawodu adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego czy rzecznika patentowego.

Jeżeli adwokat, radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy działalność zawodową wykonuje w formie organizacyjnej, w ramach której osiąga dochody kwalifikowane do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, wówczas wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy zaliczyć do przychodów z tego źródła.

Jeżeli natomiast radca prawny, doradca podatkowy czy rzecznik patentowy wykonuje swoją działalność zawodową w innej formie, np. w ramach stosunku pracy, wówczas ich wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 6 ustawy PIT. W tym przypadku na sądzie spoczywają obowiązki płatnika, określone w art. 41 ust. 1 oraz w art. 42 ust. 1 i 2 ustawy PIT(...).

Należy również wskazać, że wyżej wymienioną interpretacją ogólną, Minister Finansów zmienił dotychczasową interpretację ogólną z dnia 4 września 2002 r. Nr PB5/KD-033-317-2122/02, kwalifikującą omawiane przychody do źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, należy uznać za prawidłowe.

W konsekwencji należało również, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … , po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.