2015.07.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-242/15-2/JS
z 2 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych nabytych uprzednio w drodze darowizny – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieopodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych nabytych uprzednio w drodze darowizny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, czynnym podatnikiem VAT świadczącym usługi doradcze, m.in. w zakresie doradztwa technologiczno-produkcyjnego i strategicznego.

Wnioskodawca otrzyma w drodze darowizny prawa majątkowe, o których mowa w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410), w postaci praw ochronnych na znak lub znaki towarowe wynikające z rejestracji (dalej: Znaki lub Znaki towarowe). Znaki zostaną przekazane do majątku osobistego Wnioskodawcy.

Wnioskodawca planuje wniesienie Znaków w ramach wkładu niepieniężnego do spółki osobowej, w której jest już wspólnikiem, ewentualnie do spółki osobowej (w tym spółki cywilnej), w której w wyniku aportu Wnioskodawca stanie się wspólnikiem (dalej: Spółka). Znaki zostaną wniesione do Spółki od razu po otrzymaniu ich w drodze darowizny i zostaną wprowadzone do jej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej dla celów podatkowych. W momencie wniesienia do Spółki, Znaki będą mogły być wykorzystane dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółki.

Wnioskodawca podkreśla, że przed dokonaniem aportu nie będzie korzystał ze Znaków w celach zarobkowych, nie ujawni także Znaków w swojej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, a także nie będzie dokonywał od Znaków odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca nie planuje również odsprzedaży Znaków nabytych w drodze darowizny.

Wnioskodawca wskazuje także, że nie prowadzi i w momencie wniesienia aportu do Spółki nie będzie prowadził działalności gospodarczej dotyczącej wytwarzania znaków towarowych, jak również obrotu prawami z nimi związanymi. Oznacza to, że bieżąca działalność gospodarcza Wnioskodawcy nie jest i w momencie darowizny nie będzie w żaden sposób związana ze znakami towarowymi. W związku z tym, planowana darowizna Znaków zostanie dokonana poza zakresem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci Znaków, nabytych uprzednio w drodze darowizny, będzie podlegać opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wniesienie do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci Znaków nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Wnioskodawca wskazuje, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie łącznie następujących przesłanek:

dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

czynność została wykonana przez podatnika w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Aport Znaków będzie co do zasady uznany za usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako że Znaki nie są towarem w rozumieniu przepisów tej ustawy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej. Tym samym, należy wskazać, że przeniesienie praw ochronnych do Znaków jako wartości niematerialnej i prawnej jest świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Wniesienie do Spółki wkładu (aportu) obejmującego Znaki spełnia zatem definicję odpłatnego świadczenia usług, a tym samym, może podlegać opodatkowaniu VAT.

W związku z tym, należy zbadać kolejną przesłankę opodatkowania podatkiem VAT, tj. działanie w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do ust. 2, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, przy czym działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uznanie danej osoby za podatnika w myśl ustawy o VAT, uzależnione jest zatem od prowadzenia zdefiniowanej powyżej działalności gospodarczej. Wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, że działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT jest w zasadzie tylko taka aktywność, która wykonywana jest zawodowo, w sposób profesjonalny. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Jeżeli więc dana czynność zostanie wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, nie mają charakteru ciągłego i zorganizowanego, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, nie można uznać za podatnika VAT podmiotu dokonującego tych czynności.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest uznanie, iż nie powinien on być uznany za podatnika VAT z tytułu planowanego aportu Znaków. Jak wskazano, Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie związanym ze znakami towarowymi. Zdaniem Wnioskodawcy uznanie natomiast czynności jednorazowej jaką jest wniesienie Znaków do Spółki za działalność gospodarczą oznaczałoby, że Wnioskodawca będzie miał zamiar dokonywać tej czynności wielokrotnie. Jednak ze względu na charakter aportu do Spółki nie można takiej czynności przypisać przymiotu wielokrotności. W związku z powyższym w ocenie Wnioskodawcy działanie polegające na wniesieniu przez niego Znaków tytułem wkładu nie mieści się w pojęciu działalności gospodarczej na gruncie ustawy o VAT.

Wskazać należy, iż Wnioskodawca nabędzie Znaki w drodze umowy darowizny do majątku osobistego, przy czym nie zostaną one nabyte w celu odsprzedaży. Wnioskodawca nie ujawni Znaków w swojej ewidencji wartości niematerialnych i prawnych, jak również nie będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca podkreśla, że przed dokonaniem aportu Znaki nie będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę do celów zarobkowych, a także nie będą udostępnione odpłatnie osobom trzecim.

Wnioskodawca także zauważył, że w ramach opisanego zdarzenia przyszłego nie będzie również wykorzystywać Znaków (wartości niematerialnej i prawnej) w sposób ciągły. Wynika to przede wszystkim z charakteru planowanego aportu – zdarzenia jednorazowego. Wraz z chwilą jego dokonania Wnioskodawca utraci prawo do Znaków, tym samym nie będzie mógł posługiwać się nimi oraz czerpać korzyści. W związku z tym, nie można uznać, że Wnioskodawca będzie działał w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, nie można uznać, że w zakresie aportu Znaków Wnioskodawca będzie działał jako podatnik w rozumieniu ustawy o VAT. W tej sytuacji aport Znaków do Spółki również nie może być przedmiotem opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w orzeczeniach wydanych np. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 1335/13 oraz I SA/Sz 1338/13).

Powyższy pogląd został również podzielony w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 19 sierpnia 2014 r. nr ITPP2/443-408/13/14-S/AK: „Wobec powyższego, uznanie jednorazowego świadczenia usług w postaci przekazania praw do znaku towarowego za działalność gospodarczą wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie. Z taką sytuacją w niniejszym zdarzeniu przyszłym nie mamy do czynienia. Wobec powyższego, Pani zdaniem, nie można uznać jej za podatnika VAT zgodnie z powyżej powołanymi przepisami oraz wyjaśnieniami”.

Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w kolejnej interpretacji indywidualnej z tego samego dnia nr ITPP2/443-409/13/14-S/AK: „W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie będzie Pani wykorzystywała znaku towarowego w sposób ciągły, bowiem czynność dokonania aportu ma charakter jednorazowy i z chwilą jej dokonania utraci Pani wszelkie prawa do wykorzystywania tego znaku, posługiwania się nim, czy czerpania z niego korzyści, w tym finansowych. Wobec powyższego, uznanie jednorazowego świadczenia usług w postaci przekazania praw do znaku towarowego za działalność gospodarczą wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie”.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, że dokonując aportu Znaków do Spółki, Wnioskodawca nie będzie działał w charakterze podatnika VAT. Oznacza to, że opisywana czynność pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za usługę, w rozumieniu przepisów ustawy. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania usługi. Wynagrodzenie musi być należne za jej wykonanie.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje, co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”. Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”. W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Czynność wniesienia aportu (w zależności od jego przedmiotu) może spełniać przesłanki uznania jej za dostawę towarów w świetle art. 7 (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel) lub za świadczenie usług w świetle art. 8 (każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów, w szczególności przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie nieopodatkowania podatkiem VAT czynności wniesienia przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych nabytych uprzednio w drodze darowizny, wskazać należy na przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410).

Zgodnie z treścią art. 120 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Stosownie do treści art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Własność intelektualna przynosić może uprawnionemu korzyść dzięki właściwemu zarządzaniu prawami wyłącznymi. Zarządzanie obejmuje działania związane z rejestrowaniem, nabywaniem, zachowywaniem, wykonywaniem i rozporządzaniem prawami własności intelektualnej.

Jednym ze sposobów wykonywania praw wyłącznych jest rozporządzanie nimi poprzez ich przenoszenie (całkowity transfer uprawnień na inny podmiot) lub licencjonowanie (udzielanie upoważnienia do korzystania z dobra intelektualnego w sposób wyłączny lub niewyłączny).

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów bądź usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób wpływa pozytywnie na myślenie o danym towarze bądź usłudze. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Nie ulega wątpliwości, że wniesienie aportu nie jest świadczeniem pod tytułem darmym. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść. Wynagrodzenie otrzymywane w zamian za wniesienie aportu w postaci m.in. ogółu praw i obowiązków, jest specyficzną formą odpłatności (wynagrodzenia), w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Wnoszący aport uzyskuje pewną, wymierną korzyść, otrzymuje bowiem określone prawa związane z uczestnictwem w spółce obejmującej aport. W szczególności prawo do udziału w zysku.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko, co nie będąc pieniądzem, przedstawia jakąkolwiek wartość ekonomiczną mogącą się składać na udział kapitałowy. Za aport uważa się wkład niepieniężny wniesiony do spółki na pokrycie udziałów, w postaci wartości niematerialnych (praw) lub rzeczy. Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

Zarówno dostawa towarów jak i świadczenie usług mieszczą się w definicji sprzedaży, określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, według której sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Wniesienie aportem towarów jako odpłatna dostawa towarów, jak również wniesienie aportem praw do wartości niematerialnych i prawnych, które w świetle ustawy o podatku od towarów i usług stanowi świadczenie usług, do spółki prawa handlowego lub cywilnego w rozumieniu powołanego art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – w myśl ust. 2 tego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Cytowane przepisy stanowią implementację przepisów wspólnotowych. W art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) zawarta została definicja podatnika oraz działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 Dyrektywy „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ponadto, z cyt. powyżej art. 15 ust. 2 ustawy wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Analizując okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę czynność wniesienia do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych będzie stanowiła działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w ust. 1 tego artykułu.

W ocenie tut. Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczenie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i nie korzystanie z nich, w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z niego wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

W podsumowaniu dotyczącym przyjęcia praw ochronnych na znak lub znaków towarowych jako majątku osobistego, należy również zaznaczyć, że otrzymanie ich w drodze darowizny nie dowodzi, że będziemy mieć do czynienia z majątkiem osobistym osoby prowadzącej działalność gospodarczą. Podkreślenia wymaga, że podatnicy na podstawie art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) mają prawo do swobodnego kształtowania umów handlowych, których przedmiotem jest prawo majątkowe. Z kolei na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, organy podatkowe posiadają uprawnienie do oceny skutków, jakie w sferze prawa wywołują zawierane przez podatników transakcje. Uprawnienie takie, w przypadku braku wątpliwości co do rzeczywistego przebiegu transakcji wynika z zasad ogólnych postępowania podatkowego, a zatem organy mają prawo do samodzielnego dokonywania oceny zawartych przez podatnika umów pod kątem ich zgodności z przepisami podatkowymi, a także rzeczywistych zamiarów stron umowy, gdy wykażą one w sposób bezsporny pozorność danych transakcji (patrz wyrok NSA sygn. akt I FSK 1851/07).

Zatem w świetle powyższego otrzymanie praw ochronnych na znak lub znaków towarowych w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że będziemy mieć tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był nabyty w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wniesienie przez Wnioskodawcę do Spółki wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych będzie spełniać definicję odpłatnego świadczenia usług, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, będzie uznawane za sprzedaż, ponieważ czynność ta będzie prowadzić do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych na rzecz otrzymującego aport. Zatem będziemy mieli do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a Wnioskodawca będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Jednakże ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie, nie przewidują opodatkowania stawkami obniżonymi bądź zwolnienia od podatku wkładu niepieniężnego w postaci praw ochronnych na znak lub znaków towarowych, zatem czynność ta będzie podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Należy podkreślić także, że na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ponieważ stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Odnośnie natomiast powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin