Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-292/15-2/Aku
z 23 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie otrzymania spłaty w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania spłaty w związku z działem spadku i zniesieniem współwłasności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Zmarli na prawach majątkowej wspólności ustawowej posiadali stanowiący odrębną nieruchomość lokal mieszkalny nr 1A, położony w budynku mieszkalnym nr 1, objęty księgą wieczystą KW nr prowadzoną przez Sąd Rejonowy, o powierzchni użytkowej 60,90 m² z przynależnym segmentem gospodarczym o powierzchni użytkowej 11,80 m² i udziałem wynoszącym połowę we własności działki nr X/4 obszaru 87 m², objętych księgą wieczystą KW nr ….oraz nieruchomość położoną składającą się z działki nr X/6, obszaru 0,2119 ha, stanowiącej ogródek przydomowy, objętej księgą wieczystą KW nr.

W dniu 12 grudnia 2012 r. w kancelarii notarialnej sporządzono protokół dziedziczenia i akt poświadczenia dziedziczenia po zmarłej 8 września 2006 r., w którym poświadczono, że na podstawie ustawy spadek nabyli: mąż, syn i Wnioskodawczyni, każdy po 1/3 udziału. W tym samym dniu sporządzono również akt poświadczenia dziedziczenia, oświadczenie o przyjęciu spadku oraz protokół dziedziczenia po zmarłym 2 listopada 2012 r. Zgodnie z ww. dokumentami spadek po zmarłym na mocy ustawy nabyli po ½ części syn i Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni i jej brat stali się współwłaścicielami po ½ części w opisanych wyżej nieruchomościach i udziały te stanowiły ich majątki osobiste jako nabyte w drodze dziedziczenia oraz z tego tytułu, że Wnioskodawczyni i jej brat nie zawierali ze swymi współmałżonkami umów małżeńskich.

W dniu 18 grudnia 2012 r. w tej samej kancelarii notarialnej sporządzono umowę o dział spadku po zmarłych. Na mocy tej umowy ww. nieruchomości wchodzące w skład spadku w całości nabył brat Wnioskodawczyni, jednocześnie dokonując spłaty na rzecz Wnioskodawczyni w kwocie 20 000 zł.

W 2013 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie roczne PIT-39 za 2012 r. wykazujące otrzymaną kwotę 20 000 zł jako przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy. W związku z zamiarem wykorzystania otrzymanych środków na cele mieszkaniowe, w zeznaniu tym Wnioskodawczyni nie dokonała naliczenia podatku. W związku z tym, że począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości nie został w całości wydatkowany na cele mieszkaniowe, Wnioskodawczyni w 2015 r. złożyła korektę zeznania PIT-39 za 2012 r., w którym wykazała przychód w wysokości 20 000,00 zł, kwotę dochodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy – 2 786 zł 83 gr, podatek w kwocie 3 270 zł. Niezwłocznie po złożeniu tej korekty zeznania Wnioskodawczyni wpłaciła kwotę wyliczonego podatku w kwocie 3 270 zł wraz z odsetkami naliczonymi w związku z nieterminową wpłatą podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy kwota 20 000 zł otrzymana tytułem spłaty podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Jeżeli tak, to na jakiej podstawie prawnej? Czy słuszne było złożenie zeznania rocznego PIT-39 oraz korekty do tego zeznania i wykazanie kwoty 20 000 zł jako przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy?

Czy jeżeli stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego jest prawidłowe, a więc nie powinna Ona składać zeznania PIT-39 z tytułu otrzymania spłaty od swojej części spadku, powinna złożyć korektę PIT-39 i wykazać w niej kwotę przychodu 0 zł? Czy w związku z tym Wnioskodawczyni ma prawo do ubiegania się o zwrot nienależnego podatku wraz z odsetkami, które zapłaciła?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Otrzymana spłata spadkowa tylko wówczas nie jest przychodem spadkobiercy do opodatkowania, kiedy jej kwota nie przekracza wartości przysługującego udziału w spadku, a czynność prawna zostaje dokonana wyłącznie między spadkobiercami.

Wnioskodawczyni uważa, że należy obliczyć wartość udziału jaki przysługiwał Jej w wyniku nabycia spadku, czyli wartość masy spadkowej po zmarłych rodzicach (spadkodawcach) należy podzielić na dwa, stosownie do udziału każdego z dwóch spadkobierców (Wnioskodawczyni i brata). Otrzymana kwota odpowiadać będzie wartości udziału jaki przysługiwał Wnioskodawczyni w wyniku nabycia spadku po rodzicach. Kolejnym krokiem jest porównanie wartości otrzymanej spłaty z wartością udziału jaki przysługiwał w drodze spadku po rodzicach. Innymi słowy, skoro Wnioskodawczyni otrzymała w spadku po rodzicach prawo do połowy całego majątku, którego wartość zgodnie z § 9 pkt 3) aktu notarialnego Rep. A nr określono na kwotę 40 000 zł, to z racji istnienia dwóch spadkobierców wartość tą należy podzielić na połowę. W ten sposób otrzymamy wartość udziału w spadku po rodzicach nabytego w wysokości 20 000 zł.

W związku z tym, iż otrzymana przez Wnioskodawczynię spłata była ekwiwalentna do Jej udziału w spadku, to nie uzyskała żadnego przysporzenia majątkowego w związku z czynnością działu spadku względem odziedziczonej ułamkowej części masy spadkowej. Zdaniem Wnioskodawczyni, w takim przypadku brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku.

Dla Wnioskodawczyni istotne znaczenie ma fakt, że wysokość spłaty nie przekroczyła wartości przysługującego Jej udziału spadkowego, a czynność prawna została zawarta wyłącznie pomiędzy spadkobiercami. Zgodnie z § 9 pkt 3) aktu notarialnego Rep. A nr, łączną wartość rynkową nieruchomości wchodzących w skład spadku określono na kwotę 40.000,00 zł. W związku z tym otrzymana kwota 20.000,00 zł była ekwiwalentna i nie przekroczyła wartości rynkowej części przypadającej Wnioskodawczyni, tj. połowy spadku. W konsekwencji, Wnioskodawczyni uważa, że nie ciążył na Niej obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu otrzymania spłaty w zamian za udział nabyty w spadku po zmarłych rodzicach.

Zgodnie z art. 72 § 1-2 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Przepis art. 72 § 1a ww. ustawy stanowi, że na równi z nadpłatą traktuje się kwotę stanowiącą różnicę określoną zgodnie z art. 27f odliczenie od podatku kwoty na małoletnie dziecko ust. 8-10 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykazaną w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 termin i tryb składania zeznania podatkowego ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, lub wynikającą z decyzji. Jeżeli wpłata dotyczyła zaległości podatkowej, na równi z nadpłatą traktuje się także część wpłaty, która została zaliczona na poczet odsetek za zwłokę (art. 72 § 2 ww. ustawy).

W myśl art. 75 § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli Wnioskodawczyni kwestionuje zasadność zapłaty podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1a powyższego przepisu wynika, że uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 ustawy – podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Stanowisko Wnioskodawczyni, że nie powinna ona uiszczać opłaty i kwota ta winna Jej być zwrócona należy uznać za prawidłowe jednak nie z uwagi na to, że zdaniem Wnioskodawczyni była to logiczna wymiana elementów spadku, a nie sprzedaż, lecz z tego względu, że spłata nie przekroczyła wartości przysługującego Wnioskodawczyni udziału spadkowego.

Wnioskodawczyni jest zatem zdania, że powinna złożyć korektę złożonych uprzednio zeznań PlT-39 i wykazać w niej kwotę 0,00 zł przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy. Tym samym stoi ona na stanowisku, że nie powinna uiszczać kwoty podatku w kwocie 3 270,00 zł i kwota ta (wraz z wpłaconymi odsetkami) powinna być Jej zwrócona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Przy czym pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż, czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej oraz własności praw majątkowych za odpłatnością, a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

W przypadku nabycia w drodze spadku pięcioletni termin, o którym mowa powyżej powinien być liczony od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie spadku.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedna lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

Stosownie do art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Wskutek działu spadku poszczególni spadkobiercy stają się podmiotami wyłącznie uprawnionymi względem przyznanych im praw majątkowych, stanowiących do chwili działu przedmiot wspólności. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom.

Zgodnie z art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku.

Stosownie do art. 1037 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego dział spadku może nastąpić bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców. Jeżeli do spadku należy nieruchomość, umowa o dział powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom.

Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia Sądu.

W myśl art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli. W rezultacie w wyniku niesienia współwłasności dochodzi więc jedynie do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 12 grudnia 2012 r. w kancelarii notarialnej sporządzono protokół dziedziczenia i akt poświadczenia dziedziczenia po zmarłej 8 września 2006 r., z których wynika, że Wnioskodawczyni nabyła ⅓ udziału w spadku. W skład spadku wchodził: lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość, położony w wraz z segmentem gospodarczym i udziałem wynoszącym połowę we własności działki nr X/4 oraz nieruchomość położona w składająca się z działki nr X/6, stanowiąca ogródek przydomowy. Pozostałe udziały nabyli mąż i syn, każdy po ⅓ udziału. W tym samym dniu sporządzono również akt poświadczenia dziedziczenia, oświadczenie o przyjęciu spadku oraz protokół dziedziczenia po zmarłym 2 listopada 2012 r. Zgodnie z ww. dokumentami spadek po zmarłym na mocy ustawy nabył syn i Wnioskodawczyni, każde po ½ części. Wnioskodawczyni i jej brat stali się współwłaścicielami po ½ części w opisanych wyżej nieruchomościach i udziały te stanowiły ich majątki osobiste jako nabyte w drodze dziedziczenia oraz z tego tytułu, że Wnioskodawczyni i jej brat nie zawierali ze swymi współmałżonkami umów małżeńskich. W dniu 18 grudnia 2012 r. w tej samej kancelarii notarialnej sporządzono umowę o dział spadku po zmarłych. Na mocy tej umowy ww. nieruchomości wchodzące w skład spadku w całości nabył brat Wnioskodawczyni, jednocześnie dokonując spłaty na rzecz Wnioskodawczyni w kwocie 20 000 zł.

Mając powyższe na względzie wyjaśnić należy, że dział spadku, którego przedmiotem jest lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość oraz nieruchomość będąca przydomowym ogródkiem, następujący ze spłatą na rzecz Wnioskodawczyni, powoduje, że umowa ta ma charakter odpłatny. Nie jest to jednak równoznaczne z obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego z tytułu takiego zbycia ww. nieruchomości. Jeżeli suma spłaty nie przekracza wartości przysługującego spadkobiercy udziału spadkowego, to nie powstaje przychód z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym w sytuacji, w której spłata jest ekwiwalentna do posiadanego przez podatnika udziału w spadku, podatnik nie uzyskuje w związku z czynnością działu spadku żadnego przysporzenia majątkowego względem odziedziczonej ułamkowej części masy spadkowej. W takim przypadku brak jest podstaw do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwoty spłaty otrzymanej w wyniku działu spadku.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że skoro otrzymana przez Wnioskodawczynię w związku z dokonanym działem spadku spłata, nie przekroczyła Jej udziału w spadku – co wynika z treści wniosku – to w opisanej sytuacji nie powstał przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek zapłaty podatku od otrzymanej kwoty.

Odnosząc się do nadpłaty podatku wynikającej ze złożenia przez Wnioskodawczynię zeznania PIT-39 i wykazania w nim kwoty 20 000,00 zł jako przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych oraz wpłacenia kwoty zaległego podatku wraz z odsetkami, należy nadmienić, że zgodnie z art. 72 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) za nadpłatę uważa się kwotę:

1. nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku;
2. podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
3. zobowiązania zapłaconego przez płatnika lub inkasenta, jeżeli w decyzji, o której mowa w art. 30 § 4, określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej;
4. zobowiązania zapłaconego przez osobę trzecią lub spadkobiercę, jeżeli w decyzji o ich odpowiedzialności podatkowej lub decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy określono je nienależnie lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Stosownie do art. 72 § 2 ww. ustawy, jeżeli wpłata dotyczyła zaległości podatkowej, na równi z nadpłatą traktuje się także część wpłaty, która została zaliczona na poczet odsetek za zwłokę.

W myśl art. 75 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Ponadto z § 2 pkt 1a) powyższego przepisu wynika, że uprawnienie to przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania, jeżeli w zeznaniach (deklaracjach) rocznych wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej. Zgodnie natomiast z art. 75 § 3 ww. ustawy – podatnik równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty obowiązany jest złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Przepis art. 81 § 2 ww. ustawy stanowi, że skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Ponadto należy również wskazać, że zgodnie z art. 79 § 2 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty wygasa po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Z kolei zgodnie z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z powyższym, w celu uzyskania zwrotu zapłaconego podatku dochodowego wraz z odsetkami z tytułu otrzymania spłaty w ramach działu spadku, Wnioskodawczyni winna złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty wraz z korektą zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, przeznaczonego dla podatników, którzy w roku podatkowym uzyskali przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości (PIT-39).

Odnosząc się do przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej kwot przychodu i podatku, tutejszy Organ informuje przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. Organu, prawidłowość takiego rozliczenia podlega, bowiem weryfikacji przez inny organ podatkowy – naczelnika właściwego urzędu skarbowego. Zgodnie, bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. W związku z powyższym tut. organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez wnioskodawcę.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto wskazać należy, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni jako osoby występującej z wnioskiem, nie wywiera natomiast skutku prawnego dla pozostałych spadkobierców.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.