Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-380/15/AP
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 31 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy możliwe jest zaliczenie do wydatków kwalifikowanych zakupu od podmiotów powiązanych zarówno nowych, jak też używanych środków trwałych w przypadku zmiany statusu Spółki ze średniego na dużego przedsiębiorcę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy możliwe jest zaliczenie do wydatków kwalifikowanych zakupu od podmiotów powiązanych zarówno nowych, jak też używanych środków trwałych w przypadku zmiany statusu Spółki ze średniego na dużego przedsiębiorcę.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podmiot składający zapytanie posiada zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej wydane na podstawie art. 16 ustawy z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282, dalej: „u.s.s.e.”). Uzyskiwane przez niego przychody objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „u.p.d.o.p”) w związku z art. 12 u.s.s.e.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy wydane zostało na podstawie art. 16 i następnych u.s.s.e. w formie decyzji administracyjnej. Decyzja ta została wydana w określonym stanie faktycznym i prawnym 28 października 2004 r. Wnioskodawcy przysługiwał wtedy status średniego przedsiębiorstwa, ponieważ spełniał on przesłanki w rozumieniu przepisu z § 4 ust. 1 pkt 3) i ust. 2 rozporządzenia o Specjalnej Strefie Ekonomicznej, zgodnie z definicjami zawartymi w załączniku I do rozporządzenia nr 70/2001/WE z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa dla małych i średnich i przedsiębiorstw (Dz. Urz. WE L 10 z 13 stycznia 2001 r.). W związku z tym Spółce przysługiwał - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów o specjalnych strefach ekonomicznych z 2004 r. zwiększony o 15% pułap maksymalnej intensywności pomocy publicznej.

W 2009 r. nastąpiła zmiana właściciela Spółki. Ze skonsolidowanego bilansu wynika, że roczny obrót Spółki oraz zatrudnienie przekraczają wskaźniki pozwalające uznać Spółkę za średniego przedsiębiorcę, i tym samym Spółka z uwagi na powiązania kapitałowe uzyskała status przedsiębiorcy dużego. Nastąpiło to jednak już po wydaniu zezwolenia. Wnioskodawca dokonał zakupu od podmiotu powiązanego środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może zaliczyć do wydatków kwalifikowanych zakup od podmiotów powiązanych zarówno nowych, jak też używanych środków trwałych?

Przez wydatki kwalifikowane rozumie się wydatki związane z nabyciem środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które uwzględniane są do obliczenia wartości pomocy publicznej. Czyli są to wydatki o jakich mowa w przepisach § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. Nr 222 poz. 2251 ze zm., dalej: „rozporządzenie z dnia 14 września 2004 r.”).

Zdaniem Spółki, ma ona prawo zaliczyć do wydatków kwalifikowanych koszty poniesione na zakup środków trwałych od podmiotów powiązanych. Uprawnienie to dotyczy zarówno nowych jak też używanych środków trwałych.

W ocenie Wnioskodawcy, do określania zasad korzystania z pomocy publicznej otrzymanej na podstawie zezwolenia z 28 października 2004 r., należy stosować dotychczasowe warunki udzielania tej pomocy, czyli warunki zdefiniowane w zezwoleniu oraz w przepisach obowiązujących w dniu wydania zezwolenia, tj. rozporządzania z dnia 14 września 2004 r. Przepisy § 6 rozporządzenia z dnia 14 września 2004 r. (definicja kosztów kwalifikowanych) nie zawierają ograniczeń dotyczących zarówno nabywania używanych środków trwałych, jak również ograniczeń podmiotowych dotyczących sprzedającego środki trwałe. Środki trwałe nabywane w ramach kosztów kwalifikowanych mogą być nabywane skutecznie zarówno od podmiotu obcego, jak też od podmiotu powiązanego. Niezależnie od tego czy są to środki trwałe nowe, czy też używane.

Analogicznie dla oceny statusu Podatnika jako przedsiębiorstwa małego, średniego lub dużego brane powinny być pod uwagę przepisy obowiązujące w dacie uzyskania zezwolenia oraz status Spółki, jaki posiadała w tym momencie. Późniejsza zmiana przepisów regulujących zasady udzielania pomocy publicznej ani późniejsza zmiana statusu Spółki w związku z jej rozwojem lub zmianami w strukturze właścicielskiej nie mają wpływu na określenie zasad realizacji przyznanej uprzednio pomocy publicznej.

W celu uzasadnienia stanowiska Spółki wyrażonego powyżej należy dokonać analizy przepisów prawa, które regulują działalność w strefie ekonomicznej.

Zagadnieniem wstępnym dla uzasadnienia stanowiska Spółki jest określenie charakteru zwolnienia podatkowego określonego w przepisach art. 17 ust. 1 pkt 34, oraz ust. 4-6 u.p.d.o.p. Przepisy te definiują podstawę prawną zwolnienia przedmiotowego w podatku CIT dochodów uzyskanych z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Specjalne strefy ekonomiczne funkcjonują w oparciu o przepisy u.s.s.e., oraz właściwego dla każdej strefy rozporządzenia Rady Ministrów. Dla ustalenia zasad korzystania z ulg podatkowych przepisy te odsyłają, w przypadku podatników CIT, do art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p., oraz ogólnie do przepisów o pomocy publicznej. Nie wdając się w tym miejscu w szczegółową analizę charakteru prawnego opisywanego zwolnienia podatkowego niespornym jest, że stanowi ono jedną z form pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom.

Drugim zagadnieniem wstępnym, które wymaga wyjaśnienia, jest wskazanie przepisów właściwych, jakie stosują podmioty uprawnione do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia w podatku dochodowym. Czyli należy określić właściwe akty prawne dotyczące danej specjalnej strefy ekonomicznej (SSE), który znajdują zastosowanie dla oceny sytuacji prawnej danego podmiotu funkcjonującego w SSE. Podstawowym aktem prawnym, o czym była mowa wyżej, jest u.s.s.e. Szczegółowe reguły korzystania z pomocy publicznej z tytułu działalności w SSE zdefiniowane były natomiast w rozporządzeniach wykonawczych, przy czym przed 30 grudnia 2008 r. obowiązywały odrębne rozporządzenia dla każdej ze stref.

Dopiero od tego dnia obowiązuje wspólne rozporządzenie dla wszystkich SSE.

Od roku 2001 regulacja dotycząca preferencji podatkowych związanych z prowadzeniem działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej została dodana również do ustaw o podatkach dochodowych. Zagadnienie zwolnienia przedmiotowego w podatkach dochodowych dochodu uzyskanego z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia regulują przepisy art. 17 ust. 1 pkt 34 oraz ust. 4-6 u.p.d.o.p.

Przepisy dotyczące specjalnych stref ekonomicznych ewoluowały, przy czym niektóre zmiany miały radykalny charakter. Stąd ustalając, który akt prawny jest właściwy dla oceny sytuacji prawnej danego podmiotu należy dokonać wyboru pomiędzy kolejnymi rozporządzeniami Rady Ministrów dotyczącymi danej specjalnej strefy ekonomicznej oraz rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (dalej: „rozporządzenie o SSE z 2008 r.”).

W omawianym przypadku chodzi o rozporządzenia dotyczące specjalnej strefy ekonomicznej (dalej: SSE). W przypadku SSE zasady udzielania zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE oraz korzystania ze zwolnienia w podatkach dochodowych z tego tytułu regulowane były przepisami następujących rozporządzeń:

• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 czerwca 1996 r. w sprawie ustanowienia specjalnej strefy ekonomicznej - rozporządzenie o SSE z 1996 r., które obowiązywało od 8 sierpnia 1996 r. do 28 października 2004 r.;
• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej - rozporządzenie o SSE z 2004 r., które obowiązywało od 27 października 2004 r. do 23 listopada 2006 r.;
• rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej - rozporządzenie o SSE z 2006 r., które obowiązywało od 23 listopada 2006 r. do 30 grudnia 2008 r.
  
  

Z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie o SSE z 2008 r., które zastąpiło wszystkie rozporządzenia szczegółowe dotyczące poszczególnych specjalnych stref ekonomicznych. Dotychczasowe rozporządzenia wykonawcze utraciły moc na podstawie przepisu art. 5 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (dalej: „ustawa zmieniająca z 30 maja 2008 r.”). Przepis ten stanowi, że dotychczasowe przepisy wykonawcze zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie znowelizowanych przepisów art. 4 ust. 1 i 4, art. 9 oraz art. 20 ust. 1 tej ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie nowelizacji.

Z przepisu art. 4 ustawy zmieniającej z 30 maja 2008 r. wynika, że zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie stref wydane przed dniem wejścia w życie tej ustawy zachowują moc. Do zezwoleń tych stosuje się przepis art. 19 ust. 4 u.s.s.e. w brzmieniu dotychczasowym. Przepis ten przewiduje zatem utrzymanie w mocy zezwoleń wydanych przed dniem wejścia w życie nowelizacji ustawy oraz utrzymuje w mocy dotychczasowe reguły zmiany zezwolenia „strefowego” przez Ministra Gospodarki. Podobny przepis przejściowy zawiera rozporządzenie o SSE z 10 grudnia 2008 r. Przepis § 8 rozporządzenia o SSE z 2008 r. stanowi, że do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej. Analogicznych przepisów przejściowych właściwie nie przewidywały wcześniejsze nowelizacje u.s.s.e., ani kolejne rozporządzenia dotyczące poszczególnych SSE lub ich nowelizacje. Niemniej nie budziło wątpliwości, że reguła ta miała zastosowanie również wcześniej, dla czego uzasadnieniem był i jest argument, że skoro zwolnienie przedmiotowe w podatku dochodowym stanowi pomoc publiczną, to zasady udzielenia pomocy publicznej muszą być znane w momencie jej udzielenia, a momentem tym jest moment uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie SSE. Stanowisko wzmacniają argumenty odwołujące się do koncepcji ochrony praw nabytych - prawo do pomocy publicznej jest prawem nabytym w dacie uzyskania zezwolenia.

Z analizy przywołanych wyżej przepisów przejściowych należy wyprowadzić wniosek, że wobec jednoznacznego brzmienia przepisów przejściowych nie powinno obecnie budzić wątpliwości, że do zasad korzystania z pomocy publicznej na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności w SSE stosuje się dotychczasowe warunki udzielania tej pomocy, czyli warunki zdefiniowane po pierwsze, w zezwoleniu lub jego zmianie, a po wtóre w przepisach obowiązujących w dacie wydania zezwolenia.

Ochrona praw nabytych polega na zakazie pozbawiania podmiotów ich praw podmiotowych i ekspektatyw, ukształtowanych przez ustawy wydane w wyniku realizacji praw podstawowych lub na zakazie ich ograniczania w stopniu naruszającym istotę danego prawa bez pełnego ekwiwalentu praw (uprawnień) utraconych. Formuła ta oznacza, że przedmiotowa zasada obejmuje zarówno prawa podmiotowe prywatne, jak i publiczne prawa podmiotowe (skuteczne względem państwa), a także ich ekspektatywy (oczekiwania prawnego). Odnosi się ona do praw, których źródłem (podstawą) jest ustawa zwykła, lecz które funkcjonalnie związane są z prawami podstawowymi gwarantowanymi przez Konstytucję, stanowią bowiem realizację praw podstawowych (np. prawa do ochrony własności osobistej). Zasada ochrony praw nabytych zakłada jednocześnie określoną swobodę w zakresie kształtowania (modyfikowania) treści danego prawa, jednakże bez możliwości przekroczenia granic, o których wyżej była mowa. Wreszcie zasada ochrony praw nabytych nie wyklucza dopuszczalności ograniczenia, a nawet pozbawienia podmiotu przysługującego mu prawa podmiotowego, jeżeli wymaga tego ważny interes społeczny, lecz tylko w zakresie niezbędnym i pod warunkiem pełnego wyrównania (ekwiwalentności) praw (korzyści) utraconych.

Odnosząc powyższe uwagi dotyczące ochrony praw nabytych do przypadku zmiany przepisów strefowych w trakcie obowiązywania zezwolenia należy wskazać, że dany podmiot uzyskując zezwolenie na prowadzenie działalności w SSE nabywał określone w zezwoleniu prawa podmiotowe - prawo do uzyskania pomocy publicznej. Nabycie tego prawa wiązało się ze świadczeniem tego podmiotu polegającym na spełnieniu warunków określonych w zezwoleniu - m.in. realizacji inwestycji o określonej minimalnej wartości oraz utworzeniu określonej liczby miejsc, pracy. Zatem, zmiana przepisów w późniejszym okresie nie mogła wpływać negatywnie na jego sytuację prawną, bowiem zmiana niekorzystna prowadziłaby do utraty praw nabytych, a te podlegają ochronie.

Z tego punktu widzenia należy również oceniać zagadnienie zmian stanu prawnego poprawiających sytuację podmiotu „strefowego” jeśli przepis intertemporalny w wyraźny sposób nie przewidział wyłączenia stosowania znowelizowanych przepisów wobec podmiotów, które uprzednio uzyskały zezwolenie strefowe. Koncepcja ochrony praw nabytych pozwala wyprowadzić wniosek, że w takich przypadku nie dochodzi do naruszenia praw nabytych. Zatem tak znowelizowane przepisy powinny być stosowane również w odniesieniu do podmiotów, które wcześniej uzyskały zezwolenie.

Powyższe uwagi pozwalają na wyprowadzenie wniosku, że w odniesieniu do składającej zapytanie Spółki właściwymi są przepisy obowiązujące na dzień uzyskania zezwolenia, to jest na 28 października 2004 r. W dniu tym obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (obowiązywało od 27 października 2004 r. do 23 listopada 2006 r.). Zatem dla oceny sytuacji prawnej Spółki należy stosować przepisy tego rozporządzenia.

W odniesieniu natomiast do oceny statusu Spółki, stosując konsekwentnie opisane wyżej zasady, przesądzający jest status Spółki w momencie uzyskania zezwolenia. Jeśli w wyniku dalszego rozwoju Spółki lub zmian właścicielskich w przyszłości jej status ulegnie zmianie, np. stanie się dużym przedsiębiorcą, to zmiana ta nie wpłynie na ocenę statusu Spółki na potrzeby określenia zasad pomocy publicznej z tytułu działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Status Spółki oceniany jest bowiem zgodnie ze stanem faktycznym i przepisami obowiązującymi w dacie uzyskania zezwolenia.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w adresowanym do pełnomocnika Spółki piśmie zarządcy specjalnej strefy ekonomicznej z 15 stycznia 2015 r., którego odpis stanowi załącznik do niniejszego zapytania.

Przechodząc do uzasadnienia stanowiska w sprawie problemu szczegółowego przedstawionego w zapytaniu pogląd Spółki, że do zasad korzystania z pomocy publicznej na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności w specjalnej strefie ekonomicznej stosuje się dotychczasowe warunki udzielania tej pomocy, czyli warunki zdefiniowane w zezwoleniu oraz w przepisach obowiązujących w dacie wydania zezwolenia, jest uzasadniony i, co do zasady, nie budzi wątpliwości.

Rozporządzanie z dnia 14 września 2004 r. w § 6 ust. 1 stanowi, że za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy na zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub ich spłatę określoną w umowie leasingu lub innej umowie o podobnym charakterze, z wyłączeniem środków transportu nabywanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, pod warunkiem zaliczenia ich - zgodnie z odrębnymi przepisami - do składników majątku podatnika, rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych - zaliczone do wartości początkowej tych środków trwałych zgodnie z przepisami o podatku dochodowym. W związku z powyższym wydatki na nabycie używanych środków trwałych można uznać za koszty kwalifikowane, ponieważ obowiązujące w dniu wydania zezwolenia rozporządzenie z dnia 14 września 2004 r. nie zawierało ograniczeń w tym zakresie.

W konsekwencji nie dotyczy Wnioskodawcy zastrzeżenie umieszczone w § 6 ust. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie strefy ekonomicznej (Dz.U. z 2006 r., Nr 202, poz. 1485 ze zm.), ani § 6 ust. 7 rozporządzenia SSE z dnia 10 grudnia 2008 r., zgodnie z którymi środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2 zakupione przez przedsiębiorcę innego niż mały i średni, mają być nowe. Przepis § 6 ust. 8 (dotyczący ograniczeń w nabywaniu używanych środków trwałych) wszedł w życie dopiero z dniem 24 lutego 2007 r. i w związku z tym nie może mieć zastosowania do Spółki z powodów wskazywanych przez nią powyżej. Zdanie przeciwne powodowałoby dla Wnioskodawcy skutek w postaci stosowania niekorzystnych rozwiązań prawnych przyjętych po dniu udzielenia zezwolenia. Tym samym naruszona byłaby zasada ochrony praw nabytych, wyrażona w przywołanych wyżej przepisach przejściowych do nowelizacji z 2008 r.

Wnioskodawca uprawniony jest zatem do zaliczenia do kosztów kwalifikowanych wydatków na zakup od osób trzecich nowych oraz używanych środków trwałych. Podobnie uprawniony jest do zaliczenia do kosztów kwalifikowanych zakupu od podmiotów powiązanych nowych i używanych środków trwałych. Przeprowadzenie transakcji z podmiotem powiązanym nie wpływa na możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego przewidzianego w art. 17 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.p. Przepis § 6 ust. 1 rozporządzania Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. nie wyłącza z grona podmiotów transakcji nabycia środków trwałych podmiotów powiązanych. Rozporządzenie przywiązuje istotną wagę do charakteru stosunku łączącego nabywającego i sprzedającego jedynie przy transakcjach dotyczących nabywania wartości niematerialnych i prawnych - w tym szczególnym przypadku aby wydatek mógł być zaliczony do kosztów kwalifikowanych transakcja musi być dokonana z „osobą trzecią na warunkach rynkowych” - § 6 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia z dnia 14 września 2004 r. Zastrzeżenie takie nie dotyczy nabywania środków trwałych określonych w § 6 ust. 1.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że nabycie nowych, używanych, zarówno nowych jak i używanych środków trwałych, także od podmiotów powiązanych stanowi koszt kwalifikowany. Przepis § 6 rozporządzania z dnia 14 września 2004 r. nie zawiera ograniczeń dotyczących rodzaju nabywanych środków trwałych, które są uznawane za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną oraz podmiotów, od których takie nabycie może nastąpić. Pogląd Spółki w tym zakresie jest zgodny ze stanowiskiem prezentowanym przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (pismo z 08 lipca 2008 r., znak: DDO-522-5712/08/JB), a więc organu odpowiedzialnego za monitorowanie i nadzorowanie udzielania pomocy publicznej w Polsce. W ocenie Spółki wykładnia przedstawiona przez UOKiK - wyrażona w cytowanym piśmie - może być zastosowana odpowiednio do sytuacji Wnioskodawcy. W szczególności, że UOKiK stwierdził, że wprowadzenie w okresie późniejszym niekorzystnych dla przedsiębiorców przepisów (tu zakaz zaliczania do kosztów kwalifikowanych kosztów transportu) nie może rodzić dla nich skutków prawnych (negatywnych).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 282), dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnienie to stanowi pomoc publiczną, przy czym wielkość tej pomocy nie może przekroczyć jej maksymalnej wielkości określonej w przepisach wydanych na podstawie art. 4 ust. 4.

W przypadku osób prawnych, właściwy w tym zakresie jest przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), który stanowi, że wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274, z 2008 r. Nr 118, poz. 746 oraz z 2009 r. Nr 18, poz. 97), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Równocześnie art. 17 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Podkreślenia wymaga fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczące zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową.

Na mocy art. 4 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, strefa taka jest ustanawiana w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, wydawanego na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki. Rozporządzenie określa wielkość i warunki udzielania pomocy publicznej przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy.

Specjalna strefa ekonomiczna, na terenie której działalność gospodarczą prowadzi Wnioskodawca, została ustanowiona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. Nr 222, poz. 2251 ze zm.).

Od 30 grudnia 2008 r. szczegółowe zasady funkcjonowania tej strefy określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. z 2014, poz. 229 ze zm.).

Z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 465).

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, pomoc publiczna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) stanowi regionalną pomoc inwestycyjną z tytułu:

1. kosztów nowej inwestycji, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i kosztów inwestycji kwalifikujących się do objęcia pomocą, określonych w § 6 lub
2. tworzenia nowych miejsc pracy, której wielkość jest liczona jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o składki obowiązkowe, takie jak składki na ubezpieczenie społeczne, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.
   
   

Przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, albo zorganizowanej części takiego przedsiębiorstwa, o ile nabywca nie jest powiązany ze zbywcą (§ 3 ust. 4 rozporządzenia).

W przypadku tego rodzaju przedsięwzięcia, zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, zgodnie z treścią § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r., począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:

1. utrzyma własność składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców – przez okres 3 lat, przy czym nie wyklucza się wymiany przestarzałych instalacji lub sprzętu w związku z szybkim rozwojem technologicznym;
2. utrzyma inwestycję w regionie, w którym udzielono pomocy, przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres nie krótszy niż 3 lata.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonała zakupu środków trwałych od podmiotu powiązanego. W momencie uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej Spółka miała status średniego przedsiębiorcy. W 2009 r. w skutek zmian właściciela, zwiększenia obrotów i wskaźników zatrudnienia, Spółka uzyskała status dużego przedsiębiorcy.

Zgodnie z brzmieniem § 6 ust. 7 ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r. środki trwałe zakupione przez przedsiębiorcę innego niż mały i średni, mają być nowe. Oznacza to, że koszty zakupu używanych środków trwałych przez dużego przedsiębiorcę nie zostaną zaliczone do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą.

Podkreślić należy, że zmiana pozbawiająca przedsiębiorcy innego niż mały i średni prawa zakupu używanych środków trwałych i uznania ich za wydatki kwalifikowane została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz.U. Nr 202, poz. 1485 ze zm.), które weszło w życie z dniem 23 listopada 2006 r.

Ww. rozporządzenie uchyliło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. i nie wprowadziło przepisów przejściowych dotyczących podmiotów działających na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwoleń wydanych przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia. Takie działanie ustawodawcy pozbawiło dużych przedsiębiorców możliwości zakupu używanych środków trwałych oraz zaliczenia ich do wydatków kwalifikowanych, bez względu na to kiedy uzyskali zezwolenie, przy czym bez znaczenia jest fakt czy będzie to zakup od podmiotu powiązanego kapitałowo, osobowo lub w inny sposób z Wnioskodawcą.

Nie można się zgodzić z argumentacją Spółki w zakresie przysługującego jej prawa do ochrony praw słusznie nabytych. Jak wynika z opisu stanu faktycznego Spółka uzyskała status „dużego przedsiębiorcy” pod rządami przepisów zabraniających uznawania za wydatki kwalifikowane kosztów poniesionych na nabycie innych niż nowe środków trwałych; skoro tak to nie można w jej wypadku mówić o „nabyciu uprawnień”. Spółka błędnie uznała, że wraz z uzyskaniem zezwolenia na działalność w strefie specjalnej otrzymała prawo do prowadzenia działalności w brzmieniu z dnia wydania zezwolenia. Tymczasem, Spółka uzyskała zezwolenie uprawniające ją do prowadzenia działalności w specjalnej strefie, w której stosowane są reguły szczególne, ale które jako powszechne obowiązujące przepisy mogą ulegać zmianom w trybie prawem przepisanym.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Wskazać należy, że prawidłowość powyższego stanowiska została potwierdzona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 czerwca 2011 r. sygn. akt II FSK 214/10 oddalającym skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 21 września 2009 r. sygn. akt I SA/Gl 385/09.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że do wniosku Spółka dołączyła w formie załącznika pismo, które, w jej ocenie, potwierdza przedstawione przez nią stanowisko. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.