Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-35/15-2/AG
z 25 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 maja 2015 r. (data wpływu 14 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki kwoty dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ponad odpis podstawowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki kwoty dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ponad odpis podstawowy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych z dnia 4 marca 1994 r., Spółka zobowiązana jest do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Działalność socjalną Spółki ureguluje Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, stanowiący odrębny dokument wewnętrzny. Spółka tworzy Fundusz na podstawie art. 5 ww. ustawy z corocznego odpisu podstawowego, naliczonego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Pracownicy Spółki nie są objęci układem zbiorowym pracy, w Spółce obowiązuje Regulamin Wynagradzania.

W związku z dużą ilością napływających od pracowników wniosków dotyczących pomocy socjalnej Spółka zamierza na podstawie uchwały dokonać dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, który zostanie w całości sfinansowany ze środków obrotowych Spółki, i który będzie tworzony w ciężar kosztów działalności. Na chwilę obecną w Regulaminie Wynagradzania nie ma zapisu mówiącego, że Spółka może zasilać konto funduszu o dodatkowe środki.

Spółka zamierza wprowadzić do Regulaminu Wynagradzania stosowny zapis o możliwości dokonania dodatkowego odpisu na ZFŚS w zależności od kondycji finansowej Spółki do wysokości trzykrotności corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych, o którym mowa w art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Po wejściu w życie zmian wniesionych do Regulaminu Wynagradzania tzn. po upływie dwóch tygodni od momentu podania go do wiadomości pracowników, Spółka na podstawie uchwały zamierza dokonać dodatkowego odpisu na ZFŚS i dokonać wpłaty na wyodrębniony rachunek funduszu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwota zwiększonego odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych ponad odpis podstawowy, o którym mowa w art. 5 Ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (do wysokości trzykrotności ww. corocznego odpisu podstawowego) po dokonaniu wpłaty na wyodrębniony rachunek funduszu, stanowi koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) nie uważa się za koszt uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w ciężar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu,
   
   

Ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. Z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm., określana w dalszej części „ustawą o ZFŚS”) określa zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy, jeżeli stanowi koszt jego działalności w rozumieniu przepisów ustawy o ZFŚS. Odpis uznaje się za koszt, o którym mowa wyżej, jeżeli został ustalony zgodnie z przepisami art. 3-5 ustawy o ZFŚS. Dotychczas Spółka ustalała odpis na fundusz zgodnie z art. 5 ustawy o ZFŚS. Tak ustalona wysokość odpisu stanowiła koszt działalności i tym samym koszt uzyskania przychodów Spółki. Obecnie Spółka rozważa możliwość zwiększenia odpisu w sposób niewynikający z powołanego art. 5 ustawy.

Zgodnie z art. 6 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 obciążają koszty działalności pracodawcy. Art. 4 ustawy o ZFŚS określa, że wysokość odpisu na fundusz świadczeń socjalnych może dowolnie kształtować układ zbiorowy pracy, a u pracodawców, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia o wysokość odpisu na fundusz świadczeń socjalnych może zawierać regulamin wynagradzania.

Dla celów podatkowych dodatkowe odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w regulaminie wynagradzania stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy funduszu. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

W świetle powołanych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy kwota zwiększonego odpisu na ZFŚS, której wysokość zostanie uchwalona zgodnie z zapisami regulaminu wynagradzania i wpłacona na rachunek funduszu, stanowi odpis o którym mowa w art. 16 ust 1 pkt 9b, uregulowany w art. 4 ustawy o ZFŚS i będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą , po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
  

• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.
  
  
  

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Podstawowym warunkiem uznania kwoty odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) za koszt uzyskania przychodu jest jej faktyczna wpłata na odrębny rachunek bankowy funduszu. Jeżeli wpłata ta nie zostanie dokonana w roku podatkowym, w którym powinna być dokonana, natomiast zostanie dokonana w którymś z następnych lat podatkowych, wówczas kwota ta stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w tym roku podatkowym, w którym została faktycznie przekazana na odrębny rachunek bankowy.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2012 r., poz. 592, z późn. zm. - dalej: ustawa o ZFŚS), odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony. Natomiast w myśl art. 4 ust. 2 ustawy ZFŚS, u pracodawców określonych w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawach, o których mowa w ust. 1, może zawierać regulamin wynagradzania.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka, zgodnie z ustawą z dnia 4 marca 1994 r. o ZFŚS, jako pracodawca tworzy fundusz świadczeń socjalnych z corocznego odpisu podstawowego, naliczonego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Pracownicy Spółki nie są objęci układem zbiorowym pracy, w Spółce obowiązuje Regulamin Wynagradzania. Spółka w związku z dużą ilością napływających wniosków dotyczących pomocy socjalnej Spółka zamierza na podstawie uchwały dokonać dodatkowego odpisu na ZFŚS, który zostanie w całości sfinansowany ze środków obrotowych Spółki, i który będzie tworzony w ciężar kosztów działalności. Na chwilę obecną w Regulaminie Wynagradzania nie ma zapisu mówiącego, że Spółka może zasilać konto funduszu o dodatkowe środki.

Spółka zamierza wprowadzić do Regulaminu Wynagradzania stosowny zapis o możliwości dokonania dodatkowego odpisu na ZFŚS w zależności od kondycji finansowej Spółki do wysokości trzykrotności corocznego odpisu podstawowego, naliczonego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych, o którym mowa w art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Po wejściu w życie zmian wniesionych do Regulaminu Wynagradzania, tzn. po upływie dwóch tygodni od momentu podania go do wiadomości pracowników, Spółka na podstawie uchwały zamierza dokonać dodatkowego odpisu na ZFŚS i dokonać wpłaty na wyodrębniony rachunek funduszu.

Biorąc pod uwagę zaprezentowane powyżej zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określone w art. 15 ust. 1 należy wskazać, że dla celów podatkowych dodatkowe odpisy na ZFŚS, ponad odpis podstawowy, tworzone zgodnie z regulacjami ustawy o ZFŚS, będą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Uwzględniając zapis art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy stwierdzić, że opisana we wniosku kwota dodatkowego odpisu na ZFŚS ponad odpis podstawowy po dokonaniu wpłaty na wyodrębniony rachunek ZFŚS, będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki kwoty dodatkowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych ponad odpis podstawowy, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.