Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-221/15/BD
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 09 czerwca 2015 r. (data wpływu do Biura – 12 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczeń przekazywanych w ramach promocji i reklamy:

• w części dotyczącej świadczeń rzeczowych przekazanych potencjalnym klientom – jest prawidłowe.
• w pozostałej części − jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczeń przekazywanych w ramach promocji i reklamy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – bank krajowy w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe – wykonuje czynności bankowe oraz czynności wymienione w art. 6 Prawa bankowego. W związku z tą działalnością, Bank przeprowadza akcje marketingowe mające na celu promocję oraz reklamę marki i usług oferowanych przez Bank. Akcje skierowane są zarówno do dotychczasowych klientów Banku, jak i do potencjalnych klientów i polegają na wręczaniu gadżetów, które są opatrzone logo Banku (np. kubki z logo Banku) albo nie mają logo Banku (np. butelka wina czy szampana), lub też na przekazywaniu świadczeń pieniężnych o określonej wartości.

Odbiorcami świadczeń, w ramach prowadzonych akcji promocyjnych – mogą być:

• potencjalni klienci – np. anonimowe osoby, które uczestniczą w imprezach, wystawach, forum gospodarczym, podczas których Bank organizuje prelekcje, prezentacje czy też ma swoje stanowisko i wręcza uczestnikom tychże imprez wyżej opisane gadżety czy też osoby, które odwiedzają nowo otwartą placówkę Banku w pierwszym dniu jej otwarcia i otrzymują gadżet powitalny (np. parasolkę), niezależnie od tego, czy zdecydują się na zakup określonych produktów oferowanych przez Bank czy też nie;
• klienci Banku, którzy korzystają już z określonych usług Banku (np. są posiadaczami rachunku bankowego czy karty kredytowej), a Bank w celu zaktywizowania tychże klientów przekazuje im określone świadczenie – np. w przypadku zasilenia posiadanego rachunku bankowego w okresie promocji kwotą min. 1000 zł klient otrzymuje od Banku świadczenie pieniężne w wysokości 100 zł, przekazywane na rachunek bankowy klienta, albo określony gadżet (portfel), np. po podpisaniu umowy kredytu czy pożyczki.
  
  

Opisane świadczenia związane z promocją i reklamą Banku mogą być przekazywane zarówno w ramach szczegółowo opisanych w regulaminach akcji, jak również wydawane są ad hoc, w zależności od uznania danego doradcy klienta (np. wyróżnienie konkretnego klienta).

Niektóre ze świadczeń wydawanych w oparciu o regulaminy promocji spełniają kryteria nagród czy też wygranych wydawanych w ramach sprzedaży premiowej, konkursu czy loterii promocyjnej, natomiast inne – nie spełniają kryteriów ich zakwalifikowania do jednej z ww. rodzajów promocji.

W opisanych przypadkach wartość świadczeń, które nie spełnia kryteriów nagrody/wygranej w sprzedaży premiowej, konkursie i loterii promocyjnej – nie przekracza kwoty 200 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenia zarówno rzeczowe, jak i w postaci środków pieniężnych zasilających rachunki bankowe klientów, przekazywane klientom i potencjalnym klientom w ramach promocji i reklamy Banku, o ile nie są wydawane jako wygrane, nagrody w grach losowych, konkursach czy sprzedaży premiowej (w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 6a i 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i których wartość nie przekracza kwoty 200 zł – korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a cyt. ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą – jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

W prawie podatkowym brak jest definicji promocji i reklamy. Na potrzeby prawa podatkowego pod pojęciem promocji rozumieć należy ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji, obietnic, a także zachęty, skłaniającej do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzających przychylną opinię o firmie. Reklamę można natomiast określić jako rozpowszechnianie informacji o towarach i usługach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, w celu zachęty do nabywania towarów i korzystania z określonych usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych nie zawierają również definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne”. Należy zatem przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu i bez znaczenia jest, czy przysporzenie ma charakter świadczenia w naturze czy świadczenia pieniężnego (zasilenie rachunku bankowego klienta).

W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę powyższe trudno zgodzić się z poglądem, jakoby zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmowało przypadków wypłacania określonych kwot pieniężnych i miało zastosowanie wyłącznie do świadczeń o charakterze niepieniężnym, a nie do wypłaty jakichkolwiek kwot pieniężnych.

Nieodpłatne świadczenia, o których mowa w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dzielą się na: świadczenia pieniężne (pieniądze i wartości pieniężne) oraz świadczenia w naturze. Skoro art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posługuję się wyrażeniem: „nieodpłatnych świadczeń”, to brak jest podstaw do ograniczania zakresu tego zwolnienia wyłącznie do nieodpłatnych świadczeń wyrażonych w pieniądzu.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, iż w sytuacji, w której wartość świadczenia przekazywanego osobie fizycznej w ramach promocji i reklamy – przekroczyłaby wartość 200 zł, w stanie prawnym:

• obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. – na Banku ciążył obowiązek sporządzenia informacji na druku PIT-8C, tzn. raportowania o uzyskaniu przez daną osobę fizyczną przychodu z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. – na Banku, jako płatniku ciąży obowiązek pobrania 19% podatku od świadczeń, o których mowa w art. 30 ust. l pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Wszystkie z ww. przepisów posługują się pojęciem „świadczeń” – i tak:

• art. 20 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – mówi o: „(...) kwotach wypłaconych (...), zasiłkach pieniężnych, (...) i innych nieodpłatnych świadczeniach”;
• art. 21 ust. l pkt 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – mówi o: „wartości nieodpłatnych świadczeń”;
• art. 30 ust. l pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – mówi o: „świadczeniach otrzymanych od banków (...) w związku z promocjami”.
  
  

Przy założeniu słuszności poglądu, że pod pojęciem „świadczeń”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy podatkowej należy rozumieć wyłącznie świadczenia w naturze (a nie świadczenia pieniężne) – identyczną wykładnię należałoby zastosować do normy z art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co z kolei prowadziłoby do wniosku, że obowiązujący od 1 stycznia 2015 r. 19% podatek, którego obowiązek poboru obciąża m.in. banki – nie ma zastosowania do świadczeń pieniężnych oferowanych w ramach promocji przez instytucje finansowe, w tym Bank.

Analizując zakres podmiotowy wyłączenia ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawarty w sformułowaniu: „zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym” – należy podkreślić, że uzasadnione pozostaje wyłączenie zakresu zastosowania analizowanego zwolnienia w stosunku do świadczeń otrzymywanych przez pracowników w różnorakiej formie i pod różnymi tytułami, pozostających w związku ze świadczoną pracą. Taki – w ocenie Banku – był właśnie cel ustawodawcy wprowadzenia powyższego wyłączenia, tj. spośród świadczeń otrzymywanych nieodpłatnie wyłączone zostały świadczenia otrzymywane przez pracownika (lub osoby pozostające ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym podobnym do stosunku pracy – np. umowy o dzieło czy umowy zlecenia), w związku ze świadczoną przez niego pracą (relacją), co do których Bank jako pracodawca miałby obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy. A zatem przekazanie nieodpłatnego świadczenia osobom będącym pracownikami Banku, czy zleceniobiorcom – stanowić będzie dla tych osób przychód ze stosunku pracy określony w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dla pracowników Banku) albo przychód z działalności wykonywanej osobiście w rozumieniu art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dla osób pozostających z Bankiem w stosunku cywilnoprawnym typu umowa o zlecenie czy umowa o dzieło). W konsekwencji w tych przypadkach Bank jest zobowiązany jako płatnik do naliczenia, pobrania i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Oznacza to, że w przypadku świadczeń wydawanych potencjalnym klientom Banku oraz aktualnym klientom Banku, z którymi Banku nie będzie wiązać umowa o pracę albo umowa cywilnoprawna typu umowa zlecenia, umowa o dzieło – wydawane, w ramach reklamy i promocji Banku – świadczenie, którego wartość nie przekroczy 200 zł objęte będzie zwolnieniem z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy podatkowej.

Biorąc pod uwagę przedstawioną argumentację zdaniem Wnioskodawcy świadczenia zarówno rzeczowe, jak i pieniężne, przekazywane klientom i potencjalnym klientom w ramach promocji i reklamy banku, o ile nie są wydawane jako wygrane, nagrody w grach losowych, konkursach czy sprzedaży premiowej (w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 6a i 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i których wartość nie przekracza kwoty 200 zł – korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska powołał się na interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa katalog źródeł przychodów, wyszczególniając m.in. inne źródła (pkt 9).

Stosownie do art. 20 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody z innych źródeł, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do treści art. 30 ust. 1 pkt 4b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu świadczeń otrzymanych od banków, spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych lub instytucji finansowych w rozumieniu odrębnych przepisów, w związku z promocjami oferowanymi przez te podmioty pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19% świadczenia.

W myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (tj. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13 i 14 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

W myśl art. 41 ust. 7 pkt 2 ustawy, jeżeli przedmiotem świadczeń, o których mowa w art. 30 ust. 1 pkt 4 i 4b, nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

Z kolei art. 42 ww. ustawy stanowi, iż płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują m.in. kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Na mocy art. 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-8AR).

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, otrzymanych od świadczeniodawcy w związku z jego promocją lub reklamą − jeżeli jednorazowa wartość tych świadczeń nie przekracza kwoty 200 zł; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane na rzecz pracownika świadczeniodawcy lub osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym.

Z treści wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca (Bank) przeprowadza akcje marketingowe mające na celu promocję oraz reklamę marki i usług oferowanych przez siebie. Akcje polegają na wręczaniu gadżetów, które są opatrzone logo Banku (np. kubki z logo Banku) albo nie mają logo Banku (np. butelka wina czy szampana), lub też na przekazywaniu świadczeń pieniężnych o określonej wartości.

Odbiorcami świadczeń, w ramach prowadzonych akcji promocyjnych – mogą być:

• potencjalni klienci – np. anonimowe osoby, które uczestniczą w imprezach, wystawach, forum gospodarczym, podczas których Bank organizuje prelekcje, prezentacje czy też ma swoje stanowisko i wręcza uczestnikom tychże imprez wyżej opisane gadżety czy też osoby, które odwiedzają nowo otwartą placówkę Banku w pierwszym dniu jej otwarcia i otrzymują gadżet powitalny (np. parasolkę), niezależnie od tego, czy zdecydują się na zakup określonych produktów oferowanych przez Bank czy też nie;
• klienci Banku, którzy korzystają już z określonych usług Banku (np. są posiadaczami rachunku bankowego czy karty kredytowej), a Bank w celu zaktywizowania tychże klientów przekazuje im określone świadczenie, np. w przypadku zasilenia posiadanego rachunku bankowego w okresie promocji kwotą min. 1000 zł klient otrzymuje od Banku świadczenie pieniężne w wysokości 100 zł, przekazywane na rachunek bankowy klienta, albo określony gadżet (portfel), np. po podpisaniu umowy kredytu czy pożyczki.
  
  

Świadczenia związane z promocją i reklamą Banku mogą być przekazywane zarówno w ramach szczegółowo opisanych w regulaminach akcji, jak również wydawane są ad hoc, w zależności od uznania danego doradcy klienta (np. wyróżnienie konkretnego klienta). Wartość świadczeń, które nie spełniają kryteriów nagrody/wygranej w sprzedaży premiowej, konkursie i loterii promocyjnej – nie przekracza kwoty 200 zł.

Przenosząc przedstawiony we wniosku stan faktyczny na grunt przepisów prawa podatkowego wskazać należy, iż aby zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy znalazło zastosowanie jednorazowa wartość świadczenia otrzymanego w związku z promocją i reklamą nie może przekroczyć 200 zł. Jeżeli kwota ta zostanie przekroczona przedmiotowe zwolnienie nie ma zastosowania. Należy również zwrócić uwagę, iż powołane zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli świadczenie jest dokonywane m.in. na rzecz osoby pozostającej ze świadczeniodawcą w stosunku cywilnoprawnym oraz gdy jest świadczeniem w postaci kwoty pieniężnej.

W treści wniosku Wnioskodawca wskazał, iż świadczenia są przekazywane w ramach promocji i reklamy zarówno na rzecz potencjalnych klientów, jak również osób będących już klientami banku (posiadającymi rachunek bankowy lub kartę kredytową).

Umowa rachunku bankowego jest uregulowana w art. 725 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), który stanowi, że przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. W konsekwencji ten stosunek prawny nosi znamiona umowy zlecenia (a zatem umowy cywilnoprawnej).

Zatem w stosunku do świadczeń w postaci rzeczowej jak i w postaci środków pieniężnych, przekazywanych w ramach promocji klientom banku (a zatem osobom, które pozostają już z bankiem w stosunku cywilnoprawnym – czy to umowy zlecenia, czy też umowy kredytu) powołane przez Wnioskodawcę zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy podatkowej nie znajdzie tutaj zastosowania.

Przepis ten będzie miał jedynie zastosowanie w przypadku przekazywania świadczeń (innych niż kwoty pieniężne) związanych z promocją lub reklamą (jeżeli wartość tych świadczeń nie przekroczy 200 zł) potencjalnym klientom banku, a zatem osobom, których nie będzie – w momencie dokonywania na ich rzecz ww. świadczenia – łączył z Bankiem stosunek cywilnoprawny.

W tym miejscu zauważyć również należy, że powołany przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy jedynie nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując więc wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenie „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Przepis art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika świadczenie pieniężne od świadczeń otrzymanych w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W kontekście tego przepisu określającego ogólną definicję przychodów, podkreślić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyróżnia następujące kategorie przychodów: pieniądz, wartość pieniężna, świadczenie w naturze, nieodpłatne świadczenie. Zatem opisane przez Wnioskodawcę świadczenie pieniężne w wysokości 100 zł, które jest przekazywane klientom w ramach promocji Banku nie stanowi świadczenia nieodpłatnego. Z tego też powodu zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 68a ustawy nie może znaleźć zastosowania do świadczenia wyrażonego w pieniądzu.

Nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że skoro ustawodawca posługuje się w przywołanych przez niego (Wnioskodawcę) przepisach pojęciem „świadczenie” to przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć każdy rodzaj świadczenia. Jak wyżej wykazano tak nie jest. Ustawodawca rozróżnia bowiem rodzaj przychodu ze względu na jego przedmiot, wyróżnia więc świadczenia pieniężne i niepieniężne. Tymi ostatnimi są świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia. Ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 68a cyt. ustawy korzystają właśnie „nieodpłatne świadczenia (czyli w naturze i inne nieodpłatne)”. Gdyby ustawodawca chciał objąć tym zwolnieniem każdy rodzaj świadczenia – ze względu na rodzaj świadczenia – to zapewne użyłby sformułowania „świadczenie” tak jak uczynił to dyspozycji zawartej w art. 30 ust. 1 pkt 4b cyt. ustawy, na który również Wnioskodawca się powołuje.

Reasumując, to jedynie świadczenia inne niż w pieniądzu przekazywane potencjalnym klientom w ramach promocji i reklamy Banku, o ile nie są wydawane jako wygrane, nagrody w grach losowych, konkursach czy sprzedaży premiowej (w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 6a i 68 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i których wartość nie przekracza kwoty 200 zł – korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 68a ww. ustawy.

Z przedmiotowego zwolnienia nie korzystają natomiast świadczenia pieniężne przekazywane klientom, gdyż nie spełniają one definicji nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust.1 pkt 68a ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczeń przekazywanych w ramach promocji i reklamy w części dotyczącej świadczeń rzeczowych przekazanych potencjalnym klientom należało uznać za prawidłowe. Natomiast w pozostałym zakresie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego należy stwierdzić, że interpretacje ta zostały wydana w indywidualnych sprawach i nie są wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.