Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-640/15-4/PR
z 18 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2015 r. (data wpływu do IS w Poznaniu 17 sierpnia 2015 r., data wpływu do BKIP w Lesznie 20 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 2 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży przyczepki i skrapiarki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży przyczepki i skrapiarki. Wniosek został uzupełniony w dniu 2 listopada 2015 r. o dokumenty, z których wynika prawo osób podpisanych na wniosku do reprezentowania Wnioskodawcy przed organem właściwym do wydawania interpretacji indywidualnych w zakresie prawa podatkowego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Jednostka samorządu terytorialnego – Powiat – jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny od dnia 3 listopada 2014 r. Powiat jest właścicielem mienia ruchomego – przyczepki i skrapiarki. Mienie to w 2011 r. Powiat przejął po zlikwidowanej jednostce budżetowej – Powiatowym Zarządzie Dróg. Jednostka ta w latach 1998–2011 była jednostką organizacyjną Powiatu, przy pomocy której Powiat wykonywał czynności z zakresu publicznych zadań własnych dotyczących powiatowych dróg publicznych, nałożone na powiat przepisami art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.). Powiatowy Zarząd Dróg nabył przyczepkę na początku lat 90-tych, tj. przed wejściem w życie ustawy o VAT, natomiast skrapiarkę w 2004 r. i wykorzystywał je wyłącznie do czynności z zakresu zadań publicznych na drogach. W momencie zakupu obu sprzętów Powiatowy Zarząd Dróg nie był podatnikiem VAT i nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od ich nabycia. Sprzęt nie służył działalności w celu osiągnięcia przychodu, a wyłącznie do prac remontowych na drogach – czyli działalności niepodlegającej podatkowi VAT. Od momentu przejęcia przez Powiat sprzęt był wykorzystywany wyłącznie do prac na publicznych drogach powiatowych. Sprzęt nie był wykorzystywany ani udostępniany innym podmiotom odpłatnie, ani nieodpłatnie. W 2015 r. Powiat sprzedał na podstawie umów sprzedaży skrapiarkę i przyczepkę podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. W związku ze sprzedażą Powiat, na wyraźne żądanie nabywców, wystawił faktury dokumentujące sprzedaż niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednocześnie wskazując podstawę prawną art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż skrapiarki i przyczepki jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
2. Czy Powiat prawidłowo postąpił dokumentując fakturami czynności polegające na sprzedaży skrapiarki i przyczepki? Jeśli nie, to czy należy anulować tak wystawione faktury?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Powiat sprzedając skrapiarkę i przyczepkę nie działał w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, stąd ich sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne na własną odpowiedzialność i we własnym imieniu. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie powiatowym, do zakresu jego działania należy transport zbiorowy i drogi publiczne. W celu wykonywania swoich zadań może tworzyć jednostki organizacyjne. Taką jednostką był utworzony przez Radę Powiatu Powiatowy Zarząd Dróg. Jednostce, z tytułu nabycia sprzętu – przyczepki i skrapiarki – nie przysługiwało prawo odliczenia podatku VAT naliczonego. Ponadto sprzęt nie został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, a był przez cały okres wyłącznie wykorzystywany do działalności publicznoprawnej (pozostającej poza opodatkowaniem VAT) związanej z utrzymaniem powiatowych dróg publicznych. Ponadto sprzęt nigdy nie był wykorzystywany ani udostępniany innym podmiotom odpłatnie, ani nieodpłatnie. Art. 15 ust. 6 ustawy o VAT wyłącza z kręgu podatników podatku od towarów i usług organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy – w zakresie czynności nałożonych przepisami prawa, dla których powołano te organy, z wyłączeniem czynności realizowanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W tej sytuacji, zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż skrapiarki i przyczepki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Powiat dokonując sprzedaży na podstawie umów sprzedaży podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, nie działał w charakterze podatnika, a sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ad. 2)

Wystawienie faktury dla udokumentowania czynności niepodlegającej podatkowi od towarów i usług nie znajduje uzasadnienia, ponieważ przedmiotowa sprzedaż została dokonana poza ustawą o podatku od towarów i usług.

Art. 106b ustawy o VAT obliguje jedynie podatników do wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż. Z uwagi na fakt, iż na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, Powiat z tytułu odpłatnej dostawy przyczepki i skrapiarki nie występował w roli podatnika, a sprzedaż ta jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu, nie powinny być wystawione faktury dokumentujące transakcje sprzedaży. Jednak anulowanie tak wystawionych faktur jest już niemożliwe, ponieważ funkcjonują one już w obrocie prawnym. Ponadto wystawione przez Powiat faktury zawierają oprócz danych nabywcy i sprzedawcy oraz dat wystawienia tylko ceny sprzedaży. Stawkę podatku VAT określono jako „NP” (tzn. „nie podlega”), zaś kwoty podatku nie zostały wpisane. Takie dokumenty nie uprawniają nabywców do odliczenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis art. 15 ust. 6 ustawy jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym – krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wyłączenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

• dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,
• odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.
  
  

Wyłączenie z grona podatników organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane.Należy zaznaczyć, że takie pojęcia jak „organ władzy publicznej”, czy „urzędy obsługujące te organy” nie zostały zdefiniowane w ustawie, która odwołuje się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Powołany przepis art. 15 ust. 6 ustawy, jak i cyt. przepis art. 13 ust. 1 Dyrektywy, wyłączają z opodatkowania organy podlegające prawu publicznemu, jeżeli prowadzą daną działalność jako organy publiczne, nawet wtedy, gdy pobierają z tytułu tej działalności wynagrodzenie. Czynności, w których organy te uczestniczą jako organy publiczne, to określone prawem czynności wykonywane w interesie publicznym. Zatem czynności, w stosunku do których organy publiczne nie są traktowane jako podatnicy, to czynności wykonywane przez nie w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych, a także czynności, do których wykonywania są uprawnione wyłącznie organy publiczne.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami, należy stwierdzić, że organy oraz urzędy publiczne są uznawane za podatników. Dotyczy to jednakże tylko tej sfery, w której faktycznie występuje konsumpcja oraz gdzie podmioty te mogą konkurować z podmiotami prawa prywatnego.

Kryterium decydującym o uznaniu organu (urzędu) władzy publicznej za podatnika podatku od towarów i usług jest zachowywanie się nie jak organ władzy, lecz jak podmiot gospodarczy (przedsiębiorca) w stosunku do określonych transakcji lub czynności. Szczególnie jest to uzasadnione w tych przypadkach, gdzie identyczne czynności lub bardzo zbliżone czynności bądź też transakcje mogą być wykonywane przez podmioty prywatne (np. przedsiębiorców).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1445) – powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Ponadto zgodnie z ust. 2 – powiat ma osobowość prawną – a zatem posiada zdolność do działania w imieniu własnym.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – powiat wykonuje określone ustawami zadania publiczne o charakterze ponadgminnym w zakresie transportu zbiorowego i dróg publicznych.

Stosownie do treści art. 6 ww. ustawy – w celu wykonywania zadań powiat może tworzyć jednostki organizacyjne i zawierać umowy z innymi podmiotami.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460) – organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi.

Jak stanowi art. 19 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy – zarządcami dróg, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 8, są dla dróg: powiatowych – zarząd powiatu.

Należy zwrócić uwagę na postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 marca 2014 r. w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że: „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminą Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy”.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowienie, należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego (lub innego organu władzy publicznej) podlega wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (odpowiednio art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Powiat jest właścicielem mienia ruchomego – przyczepki i skrapiarki. Mienie to w 2011 r. Powiat przejął po zlikwidowanej jednostce budżetowej – Powiatowym Zarządzie Dróg. Jednostka ta w latach 1998–2011 była jednostką organizacyjną Powiatu, przy pomocy której wykonywał on czynności z zakresu publicznych zadań własnych dotyczących powiatowych dróg publicznych, nałożone na Powiat przepisami art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy o samorządzie powiatowym. Powiatowy Zarząd Dróg nabył przyczepkę na początku lat 90-tych, tj. przed wejściem w życie ustawy o VAT, natomiast skrapiarkę w 2004 r. i wykorzystywał je wyłącznie do czynności z zakresu zadań publicznych na drogach. W momencie zakupu obu sprzętów Powiatowy Zarząd Dróg nie był podatnikiem VAT i nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od ich nabycia. Sprzęt nie służył działalności w celu osiągnięcia przychodu, a wyłącznie do prac remontowych na drogach – czyli działalności niepodlegającej podatkowi VAT. Od momentu przejęcia przez Powiat, sprzęt był wykorzystywany wyłącznie do prac na publicznych drogach powiatowych. Sprzęt nie był wykorzystywany ani udostępniany innym podmiotom odpłatnie, ani nieodpłatnie. W 2015 r. Powiat sprzedał na podstawie umów sprzedaży skrapiarkę i przyczepkę podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. W związku ze sprzedażą Powiat wystawił faktury dokumentujące sprzedaż niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednocześnie wskazując jako podstawę prawną art. 15 ust. 6 ustawy.

Wątpliwości Powiatu dotyczą kwestii opodatkowania sprzedaży przyczepki i skrapiarki oraz prawidłowości udokumentowania tych transakcji.

Z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że składniki majątku Powiatu, tj. przyczepka i skrapiarka, nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy (były wykorzystywane do realizacji zadań własnych dotyczących dróg powiatowych), a Powiatowi nie przysługiwało z tytułu ich nabycia prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Skoro więc przedmiotowe składniki majątku w postaci przyczepki i skrapiarki (nabyte i wykorzystywane wyłącznie do prac remontowych na publicznych drogach powiatowych) były faktycznie użytkowane dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną Powiatu (pozostającą poza zakresem uregulowanym przepisami o podatku od towarów i usług), to Powiat, przy ich sprzedaży nie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, co wynika z art. 15 ust. 6 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przez Powiat skrapiarki i przyczepki była czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy – przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

W myśl przepisu art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W związku z tym, że sprzedaż przyczepki i skrapiarki Powiat realizował w ramach zadań publicznoprawnych nałożonych odrębnymi przepisami, był on objęty regulacją art. 15 ust. 6 ustawy. Tym samym Powiat nie miał obowiązku dokumentowania tych sprzedaży fakturami, o których mowa w art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy.

W przedmiotowej sprawie wyjaśnienia wymaga także kwestia, czy Powiat może anulować wystawione faktury dokumentujące sprzedaż opisanych we wniosku składników majątkowych.

Odnosząc się do powyższej kwestii, należy wskazać, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego (potwierdzeniem nabycia określonych towarów i usług) i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura sporządzona, a niewprowadzona do obrotu prawnego (nie została doręczona adresatowi), nie jest fakturą wystawioną w rozumieniu art. 106b i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do niej, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie.

Podkreślić jednak należy, że anulowanie faktur powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i może dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego.

Podatnik powinien dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych. W przypadku anulowania faktury sprzedawca (wystawca faktury) winien posiadać w swojej dokumentacji zarówno kopię, jak i oryginał dokumentu sprzedaży z dokonaną na nich adnotacją unieważniającą fakturę, która uniemożliwi ich powtórne wydanie i wykorzystanie. Anulowanie faktury dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynności rzeczywiście niedokonane.

Z przedstawionych informacji wynika, że w 2015 r. Powiat sprzedał przyczepkę i skrapiarkę podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, którym wystawił faktury dokumentujące te transakcje jako niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bez wykazania kwoty podatku. Z opisu sprawy nie wynika, aby faktury te nie zostały wprowadzone do obrotu.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, że w przypadku gdy przekazano nabywcom przyczepki i skrapiarki faktury dokumentujące ich sprzedaż, a przez to nastąpiło wprowadzenie tych faktur do obrotu prawnego, to Powiat nie może anulować przedmiotowych faktur.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.