Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-754/15-4/AG
z 14 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2015 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 21 maja 2015 r.) uzupełnionym w dniu 2 lipca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 23 czerwca 2015 r. znak ILPB1/4511-1-754/15-2/AG na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 czerwca 2015 r., a w dniu 2 lipca 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 26 czerwca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2014 roku Wnioskodawca zakupił nieruchomość stanowiącą grunt oddany w użytkowanie wieczyste oznaczony geodezyjnie jako działka o pow. 0,212 ha zabudowany budynkiem użytkowym, stanowiącym odrębną nieruchomość za cenę 79.500 zł. Nieruchomość Wnioskodawca nabył w drodze licytacji poprzez prawomocne postanowienie sądowe. Zakupiony budynek jest budynkiem poniemieckim i był używany jako obiekt przemysłowy, a następnie usługowo-użytkowy. Przed zakupem przez okres dwóch lat był nieużytkowany, ponieważ nie nadawał się do użytku.

Zakupiony budynek poprzez remont został ulepszony i wartość jego w chwili oddania do użytku, tj. grudzień 2014 rok, wynosiła 222.396 zł. Nieruchomość ta po raz pierwszy została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w roku 2015 i obecnie prowadzona jest działalność handlowo-usługowa.

Wnioskodawca nabył nieruchomość w drodze licytacji poprzez prawomocne postępowanie sądowe. Zakupiony budynek był budynkiem poniemieckim i był używany jako przemysłowy, a następnie usługowo-użytkowy, a przed zakupem przez okres 2 lat był nieużywany, ponieważ nie nadawał się do użytku. Zakupiony budynek poprzez wykonywany remont został ulepszony i jego wartość w chwili oddania do użytku, tj. grudzień 2014 roku wynosi 222.396,00 zł. Nieruchomość ta po raz pierwszy została wprowadzona do ewidencji środków trwałych w 2015 roku i obecnie prowadzona jest tam działalność handlowo-usługowa.

W przyszłości istnieje możliwość wykorzystania części budynku (piętro), w którym wykonywane są prace budowlane na część mieszkalną. Wówczas nieruchomość ta będzie służyć jako obiekt usługowo-mieszkalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w stosunku do przedstawionej nieruchomości Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną z okresem amortyzacji 10 lat?
2. Czy ustalona stawka amortyzacyjna ulegnie zmianie?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, taki okres byłby prawidłowy, biorąc pod uwagę wiek tego budynku i jego stan techniczny. W stosunku do ww. może być wprowadzona amortyzacja indywidualna na okres 10 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie bowiem do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych, dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3);

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, jest 1 pełny rok.

Zastosowanie właściwej indywidualnej stawki amortyzacyjnej uzależnione jest m.in. od zaliczenia środka trwałego do odpowiedniej kategorii środków trwałych wymienionych w punkcie 3 lub 4 ww. przepisu.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika m.in., że Wnioskodawca nabył poniemiecką nieruchomość, która była wykorzystywana jako budynek użytkowy. Zakupiony budynek został ulepszony. Nieruchomość została przez Wnioskodawcę po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych w 2015 roku. W przyszłości istnieje możliwość wykorzystania – po dokonaniu prac budowlanych – części budynku w celach mieszkalnych. Budynek będzie miał wtedy charakter użytkowo-mieszkalny.

Wnioskodawca uważa, że do ww. budynku może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, a zmiana charakteru budynku z użytkowego na użytkowo-mieszkalny nie ma wpływu na możliwość zastosowania wspomnianej indywidualnej stawki amortyzacyjnej i dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tego budynku przez 10 lat.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli ww. budynek jest budynkiem używanym (budowla poniemiecka) i ma charakter niemieszkalny, to Wnioskodawca może dla tego środka trwałego indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną i przyjąć okres amortyzacji 10 lat (art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy).

Natomiast w przypadku kiedy ww. budynek zmieni swój charakter z niemieszkalnego na mieszkalny, wówczas Wnioskodawca i tak zachowa prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej i przyjąć ww. okres amortyzacji (art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy).

Zatem zmiana charakteru przedmiotowego budynku z niemieszkalnego na mieszkalny nie ma w rozpatrywanej sprawie wpływu na możliwość zastosowania dla używanego środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacji i dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez 10 lat.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.