Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4514-190/15/MD
z 3 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 sierpnia 2015 r. (data wpływu do Biura – 12 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczek udzielonych Spółce przez udziałowca w latach 2009 i 2010 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczek udzielonych Spółce przez udziałowca w latach 2009 i 2010.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., której udziałowcami są osoby fizyczne: Pan A. P. – posiadający 60% udziałów oraz rezydencję podatkową francuską (Pan P. nie był rezydentem podatkowym polskim) i Pan R. G. posiadający 40 % udziałów. Zarząd spółki do 13 grudnia 2011 r. był dwuosobowy. Wnioskodawca zawarł z jednym ze swoich udziałowców – Panem A. P. – umowy pożyczek w latach 2009 i 2010, przy czym pożyczkodawcą był Udziałowiec, natomiast pożyczkobiorcą była Spółka. Umowa pożyczki obowiązywała od dnia jej zawarcia (podpisania). Umowa pożyczki zawarta pomiędzy Udziałowcem a Spółką była typową umową pożyczki. Umowy pożyczki zostały zawarte i podpisane na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, środki pieniężne będące przedmiotem wpłaty w chwili zawarcia umowy pożyczek znajdowały się na rachunku bankowym Udziałowca, prowadzonym dla pożyczkodawcy (Udziałowca), w Rzeczpospolitej Polskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udzielone pożyczki Spółce z o.o. przez jej Udziałowca – Wspólnika podlegają obowiązkowi podatkowemu w podatku od czynności cywilnoprawnych i czy zawarte umowy podlegają zgłoszeniu do urzędu skarbowego przez pożyczkodawcę i pożyczkobiorcę?

Wnioskodawca uważa, że do czynności prawnej zawarcia umowy pożyczki miało zastosowanie zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych, o którym mowa w art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku pożyczki udzielane przez wspólnika spółki kapitałowej. Przez spółkę kapitałową rozumie się zgodnie z art. 1a pkt 2 spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną lub europejską. Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie Spółce pożyczki przez Udziałowca na podstawie umowy pożyczki, zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Udziałowcem korzystało ze zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych. Gdy pożyczkodawcą spółki jest udziałowiec, to czynność ta nie wiąże się z obowiązkiem zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlega umowa pożyczki pieniędzy. Przedmiotem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest zatem umowa pożyczki, jako czynność cywilnoprawna wskazana w wyczerpującym wyliczeniu przedmiotów opodatkowania zawartym w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Z kolei zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnych. Przepis dotyczący zapłaty podatku i złożenia deklaracji (art. 10 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) również odnosi się do dnia dokonania czynności cywilnoprawnej stanowiąc, że podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Niezależnie od tego czy pożyczka podlega wyłączeniu spod opodatkowania czy zwolnieniu, nie ma potrzeby składania zerowej deklaracji PCC-3. W myśl art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę czyli na Spółce. Wobec tego osoba udzielająca pożyczki w tym przypadku Pan A. P. nie miał obowiązku złożenia deklaracji oraz zgłoszenia do urzędu skarbowego faktu udzielenia pożyczki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów pożyczek wynikających wyłącznie dla Wnioskodawcy.

W zakresie skutków podatkowych zawarcia opisanych we wniosku umów pożyczek wynikających dla pożyczkodawcy wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. Nr 68 z 2007 r., poz. 450, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w latach 2009-2010) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, podatkowi temu podlegają umowy pożyczki.

Opodatkowaniu podlegają również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 (art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy).

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że wspólnik udzielił Wnioskodawcy (Sp. z o.o.) pożyczek. Umowy pożyczek zostały zawarte w 2009 i 2010 r.

Zgodnie z art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w latach 2009-2010) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy przy umowie pożyczki i umowie depozytu nieprawidłowego, ciąży na biorącym pożyczkę lub przechowawcy (art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych) i powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy). Natomiast podstawę opodatkowania stanowi kwota lub wartość pożyczki albo depozytu (art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy). Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy stawka podatku wynosi 2%.

Jednakże w myśl art. 9 pkt 10 lit. i) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. – zwalnia się od ww. podatku pożyczki udzielane przez wspólnika (akcjonariusza) spółce kapitałowej. Przy czym przez spółkę kapitałową stosownie do art. 1a pkt 2 ustawy, rozumie się spółkę: z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną lub europejską.

Z powyżej zacytowanych uregulowań prawnych wynika zatem, iż pożyczki udzielone Spółce z o.o. przez jej wspólnika w latach 2009-2010 były zwolnione od podatku od czynności cywilnoprawnych, w konsekwencji czego obowiązek zapłaty podatku z tegoż tytułu nie wystąpił. Wnioskodawca nie miał zatem obowiązku składania do Urzędu Skarbowego deklaracji w związku z udzielonymi pożyczkami.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.