Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-631/15/PSZ
z 4 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2015 r. (data wpływu 19 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 21 lipca 2015 r. (data wpływu 23 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na modernizację kamienicy, której wartość początkowa ustalona została w sposób „uproszczony” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji oraz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na modernizację kamienicy, której wartość początkowa ustalona została w sposób „uproszczony”.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 21 lipca 2015 r. (data wpływu 23 lipca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako współwłaściciel, w imieniu swoim i drugiej współwłaścicielki, kamienicy mieszkalnej, podjął Pan decyzję o zainstalowaniu windy w istniejącym szybie, oraz związanym z tą przebudową, częściowym remoncie klatki schodowej.

W związku z tym podjął Pan stosowne przygotowania zabezpieczające całość przedsięwzięcia, zlecając opracowanie właściwych dokumentacji architektonicznych i konserwatorskich. Dokumentacje te zostały zatwierdzone, zarówno przez Urząd Miejskiego Konserwatora Zabytków, jak i Wydział Architektoniczno-Budowlany Urzędu Miasta.

Obowiązujące przepisy prawa dotyczące najmu i dzierżawy przewidują w ramach kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu i dzierżawy również koszt, jakim jest amortyzacja (w Pana przypadku – amortyzacja metodą „uproszczoną” na podstawie art. 22g ust 10 ustawy).

Kamienica posiada pięć pięter (po 2 mieszkania na każdym) i jest zamieszkiwana głównie przez ludzi starszych którzy mają problemy z poruszaniem się. Część mieszkańców ma piece kaflowe na węgiel, przechowywany w piwnicy. Brak windy może spowodować odpływ lokatorów, co uszczupli dochód.

Wartościowo skala prac remontowych związanych z instalacją windy przekroczy wpływy z bieżących czynszów przez co możliwym jest, że przez jakiś czas z tej kamienicy nie będzie Pan płacić podatku dochodowego.

Kamienicę otrzymał Pan w wyniku darowizny. Wskazuje Pan, że najem opodatkowany jest na zasadach ogólnych. Kamienica amortyzowana jest metodą liniową. Wartość początkową kamienicy ustalono wg zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle obowiązujących przepisów dotyczących najmu i dzierżawy można stosować dotychczasowy sposób amortyzacji kamienicy, a całość wydatków związanych z instalacją windy można zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów tego budynku?

Zdaniem Wnioskodawcy ustalenie wartości początkowej przedmiotowej kamienicy w sposób „uproszczony” na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy powoduje, że planowane wydatki na modernizację tego budynku należy zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów z najmu. W wyniku modernizacji kamienicy, nie nastąpi zmiana jej przeznaczenia na budynek niemieszkalny a jedynie zapewniona zostanie możliwość utrzymania obecnych lokatorów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy w oparciu o wyżej wymienioną ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15 tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego, albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 10 ustawy podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Podkreślić jednak należy, że ustawodawca w art. 22h ust. 2 powołanej ustawy określił zasadę, w myśl której podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Oznacza to, iż decyzję o wyborze danej metody obliczenia wartości początkowej nieruchomości należy podjąć przed rozpoczęciem amortyzacji i jeśli podatnik decyduje się na wybór jednej z tych metod musi ją stosować konsekwentnie przez cały okres amortyzacji.

Odnosząc się natomiast do kwestii wydatków na modernizację budynku będącego środkiem trwałym wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Wskazany przepis określa zamknięty katalog przypadków, kiedy możliwe jest powiększenie wartości początkowej środka trwałego o wartość dokonanych ulepszeń. Kryterium stanowi w tym przypadku sposób ustalania wartości początkowej środka trwałego. Wskazana w art. 22g ust. 10 ww. ustawy metoda tzw. uproszczonego obliczania wartości początkowej środka trwałego (wyłącznie budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego) nie mieści się we wskazanym powyżej katalogu.

Do wydatków poniesionych na modernizację budynku mieszkalnego, którego wartość początkową ustalono metodą „uproszczoną” określoną w art. 22g ust.10 ustawy, nie znajdzie również zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, gdyż wydatki te nie powiększają, zgodnie z art. 22g ust. 17 wartości początkowej środków trwałych, a jedynie spełnienie tej przesłanki powoduje, że wydatków takich nie można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, a o ich wartość należy powiększyć wartość początkową środka trwałego i naliczać od niej odpisy amortyzacyjne.

Skoro zatem, w przypadku określenia wartości początkowej środka trwałego w sposób „uproszczony” na podstawie art. 22g ust. 10 ww. ustawy tj. w sposób wskazany we wniosku – wydatki poniesione na modernizację nie wpływają na zwiększenie wartości początkowej tego środka trwałego, to tym samym należy stwierdzić, iż wydatki te można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, o ile spełnione zostaną przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Jedynie gdyby w wyniku wykonanych prac, rozbudowy, powierzchnia użytkowa będąca przedmiotem najmu uległa zwiększeniu, to tego typu wydatki modernizacyjne nie mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów, bowiem pozyskana powierzchnia będzie uwzględniona – w następnym roku po roku w którym dokonano rozbudowy – na podstawie wyliczenia wartości początkowej ustalonej metodą „uproszczoną”.

Wskazać jednocześnie należy, że zastosowana przez Pana „uproszczona” metoda ustalenia wartości początkowej dotyczy wyłącznie budynków lub lokali mieszkalnych. W świetle objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w Sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 z zm.) w przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie. W cyt. rozporządzeniu podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne dokonany został w grupie 1 w oparciu o Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych. Budynki mieszkalne według tej klasyfikacji, są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem.

Reasumując, we wskazanym we wniosku zdarzeniu przyszłym ustalenie wartości początkowej przedmiotowej kamienicy (budynku mieszkalnego) w sposób „uproszczony” na podstawie art. 22g ust. 10 ustawy powoduje, że planowane wydatki na modernizację tego budynku należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów z najmu.

Końcowo należy wskazać, że ustalając wysokość kosztów uzyskania przychodów winien Pan uwzględnić zasady wynikające z art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.