Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-735/15/RS
z 2 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2015 r. (data wpływu 14 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dojazdami samochodami służbowymi z ustalonego miejsca garażowania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dojazdami samochodami służbowymi z ustalonego miejsca garażowania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) z siedzibą w P. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży obuwia i wyrobów skórzanych w wyspecjalizowanych sklepach.

Wnioskodawca posiada również biuro poza siedzibą, w W., a także sieć salonów sprzedażowych zlokalizowanych w całej Polsce. Aby zapewnić optymalne warunki pracy i możliwość przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi lokalizacjami Wnioskodawca wyposaża część pracowników w samochody osobowe, służące wyłącznie do wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wnioskodawca posiada zarówno pojazdy, które nie są przypisane do konkretnego pracownika, używane do załatwiania bieżących spraw, zależnie od aktualnych potrzeb (dalej: „samochody zadaniowe”), jak również pojazdy, przydzielone konkretnym pracownikom do wykonywania obowiązków służbowych (dalej: „samochody funkcyjne”). Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu funkcyjnego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności oraz dyspozycyjności. Do otrzymania samochodu służbowego uprawnieni są w szczególności członkowie kluczowego personelu, którzy ze względu na zajmowane stanowiska posiadają zasadniczy wpływ na kształt działalności operacyjnej i stan finansów Wnioskodawcy. Od tej grupy pracowników oczekuje się m. in. ponadprzeciętnego zaangażowania oraz najwyższego stopnia mobilności i gotowości do świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy w różnych lokalizacjach i o każdej porze.

W uproszczeniu, wśród członków kluczowego personelu można wyróżnić:

1. kadrę zarządzająca – P.; praca tych osób jest świadczona głównie w siedzibie Wnioskodawcy, gdzie znajduje się będący w posiadaniu Wnioskodawcy strzeżony parking. Mimo to, wyznaczonym miejscem garażowania pojazdów używanych przez tę grupę członków kluczowego personelu jest miejsce zamieszkania pracowników. Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie oczekiwanej mobilności i dyspozycyjności pracowników, a także uzyskanie oszczędności czasu.
2. kadrę zarządzającą – W.; ta część członków kluczowego personelu wykonuje swoje obowiązki w warszawskim biurze Wnioskodawcy. Biuro nie jest wyposażone w wystarczającą liczbę miejsc parkingowych, dlatego też ustalonym miejscem garażowania pojazdów jest miejsce zamieszkania pracowników. Dodatkowo również w tym przypadku zasady garażowania mają na celu zapewnienie oczekiwanej mobilności i dyspozycyjności pracowników.
3. kadrę koordynatorów regionalnych ds. sprzedaży; obowiązki tych pracowników są wykonywane w obrębie wyznaczonego im regionu i polegają głównie na systematycznych wizytach w poszczególnych salonach sprzedaży należących do Wnioskodawcy. Również w przypadku kadry koordynatorów regionalnych ds. sprzedaży wyznaczonym miejscem garażowania pojazdów jest miejsce zamieszkania pracowników. Takie zasady parkowania mają na celu zapewnienie nie tylko oczekiwanej dyspozycyjności i mobilności pracowników, ale również optymalizację czasu pracy, dzięki czemu pracownicy zamiast poświęcać czas na dojazd do biura i pobranie samochodu mogą wykonywać obowiązki służbowe „w terenie”, szczególnie biorąc pod uwagę, że koordynatorzy posiadają miejsce zamieszkania w różnych miejscach na terytorium kraju i nie wykonują pracy w żadnym biurze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu dojazdu służbowymi samochodami osobowymi z ustalonego miejsca garażowania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem, po stronie pracowników powstaje przychód?

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu dojazdu służbowymi samochodami osobowymi z ustalonego miejsca garażowania do miejsca świadczenia pracy i z powrotem po stronie pracowników nie powstaje przychód.

Pracownicy są zobowiązani do parkowania samochodów w miejscu zamieszkania w sposób zapewniający bezpieczeństwo i minimalizujący ryzyko kradzieży bądź uszkodzenia. Wnioskodawca zwraca uwagę na treść art. 124 § 2 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Pracownik akceptując warunki korzystania z pojazdu przewidujące miejsce garażowania w miejscu jego zamieszkania bierze na siebie obowiązki dbania o powierzone mu mienie. W opinii Wnioskodawcy, świadczy to o tym, że takie, a nie inne wyznaczenie miejsca garażowania pojazdu leży w najlepiej pojętym interesie Spółki.

W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a wyznaczonym miejscem garażowania, co pozwala zapewnić mobilność pracowników i oszczędność czasową podczas podróży do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. Dlatego w opinii Wnioskodawcy, przejazdy pomiędzy miejscem garażowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzenie obowiązku garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania pracowników jest racjonalne z tego względu, że dyspozycyjność kluczowych pracowników jest niezbędna do prawidłowej działalności Spółki, a także wymagana od pracowników. Pracownicy muszą szybko reagować na zdarzenia występujące w gospodarczym otoczeniu Spółki. Z uwagi na szczególne wymagania dotyczące dyspozycyjności i mobilności pracowników, przejazdy samochodem służbowym z ustalonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy nie służą osobistym celom pracowników, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych.

Zdaniem Wnioskodawcy nie można więc twierdzić, że realizacja ustalonych przez pracodawcę obowiązków służbowych stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu.

Przedstawiony powyżej sposób garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania pracowników zamiast siedziby bądź biura Spółki, w ocenie Wnioskodawcy ma korzystny wpływ na organizację pracy i pozwala na zwiększenie dyspozycyjności pracowników, przez co - zabezpiecza źródła przychodów Wnioskodawcy.

Skoro więc przejazdy z miejsc garażowania pojazdów, które zostały wyznaczone przez Wnioskodawcę, do miejsc wykonywania działalności i z powrotem stanowią realizację obowiązków służbowych pracowników, to nie można stwierdzić, że wiążą się z przychodem po stronie pracowników w postaci nieodpłatnego świadczenia. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, przejazdy z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie mają charakteru dobrowolności po stronie pracownika. Co więcej, korzyść dla pracownika z tytułu dojazdu do miejsca garażowania jest wątpliwa, ponieważ wraz z wyznaczeniem miejsca garażowania w miejscu swojego zamieszkania, nabywa on obowiązki dbania o powierzony mu majątek Spółki.

Wyznaczenie miejsca garażowania samochodów używanych przez pracowników na cele prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, a także ich dojazdy z miejsca garażowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych pozwala zrealizować dwa istotne dla Wnioskodawcy cele: wysoką ochronę mienia Spółki oraz zapewnienie stałej gotowości do szybkich realizacji zadań służbowych przez pracowników, co przekłada się głównie na oszczędności oraz dbałość o źródła przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w związku z podróżami z miejsca garażowania pojazdów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie występuje nieodpłatne świadczenie ze strony pracodawcy, tj. Wnioskodawcy, na rzecz pracowników. Pracodawca ma obowiązek zapewnić pracownikom narzędzia niezbędne do wykonywania obowiązków, których sam wymaga. Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przejazdami nie ma podstaw do rozpoznawania przychodu po stronie pracowników.

Potwierdzenie stanowiska Spółki znaleźć można w interpretacjach indywidualnych. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 2 lutego 2015 r., nr IBPBII/1/415-905/14/MZ stwierdził, iż „pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy (czy też miejsca wykonywania zadania) oraz z siedziby firmy (czy też z miejsca wykonywania zadania) do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników”.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje także interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 kwietnia 2015 r., nr IBPBII/1/4511-68/15/BJ,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., nr IPTPB1/415-742/14-5/MR,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2014 r., nr IBPBII/2/415-946/14/AK,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2014 r., nr IBPBII/2/415-945/14/MZM,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 października 2014 r., nr ITPB2/415-720/14/MN,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 sierpnia 2014 r., nr IBPBII/1/415-399/14/MK,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2014 r., nr ILPB2/415-1072/13-27WM.

Wnioskodawca uważa, że w związku z przejazdami z miejsca garażowania pojazdów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie jest zobowiązany jako płatnik do obliczania i pobrania od pracowników zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 , art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka z o.o.) z siedzibą w P. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży obuwia i wyrobów skórzanych w wyspecjalizowanych sklepach.

Wnioskodawca posiada również biuro poza siedzibą, w W., a także sieć salonów sprzedażowych zlokalizowanych w całej Polsce. Aby zapewnić optymalne warunki pracy i możliwość przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi lokalizacjami Wnioskodawca wyposaża część pracowników w samochody osobowe, służące wyłącznie do wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wnioskodawca posiada zarówno pojazdy, które nie są przypisane do konkretnego pracownika, używane do załatwiania bieżących spraw, zależnie od aktualnych potrzeb (dalej: „samochody zadaniowe”), jak również pojazdy, przydzielone konkretnym pracownikom do wykonywania obowiązków służbowych (dalej: „samochody funkcyjne”). Decyzja o przyznaniu danemu pracownikowi samochodu funkcyjnego uzależniona jest od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska, wymogów co do jego mobilności oraz dyspozycyjności. Do otrzymania samochodu służbowego uprawnieni są w szczególności członkowie kluczowego personelu, którzy ze względu na zajmowane stanowiska posiadają zasadniczy wpływ na kształt działalności operacyjnej i stan finansów Wnioskodawcy. Od tej grupy pracowników oczekuje się m. in. ponadprzeciętnego zaangażowania oraz najwyższego stopnia mobilności i gotowości do świadczenia pracy na rzecz Wnioskodawcy w różnych lokalizacjach i o każdej porze.

W uproszczeniu, wśród członków kluczowego personelu można wyróżnić:

1. kadrę zarządzająca – P.; praca tych osób jest świadczona głównie w siedzibie Wnioskodawcy, gdzie znajduje się będący w posiadaniu Wnioskodawcy strzeżony parking. Mimo to, wyznaczonym miejscem garażowania pojazdów używanych przez tę grupę członków kluczowego personelu jest miejsce zamieszkania pracowników. Takie zasady garażowania mają na celu zapewnienie oczekiwanej mobilności i dyspozycyjności pracowników, a także uzyskanie oszczędności czasu.
2. kadrę zarządzającą – W.; ta część członków kluczowego personelu wykonuje swoje obowiązki w warszawskim biurze Wnioskodawcy. Biuro nie jest wyposażone w wystarczającą liczbę miejsc parkingowych, dlatego też ustalonym miejscem garażowania pojazdów jest miejsce zamieszkania pracowników. Dodatkowo również w tym przypadku zasady garażowania mają na celu zapewnienie oczekiwanej mobilności i dyspozycyjności pracowników.
3. kadrę koordynatorów regionalnych ds. sprzedaży; obowiązki tych pracowników są wykonywane w obrębie wyznaczonego im regionu i polegają głównie na systematycznych wizytach w poszczególnych salonach sprzedaży należących do Wnioskodawcy. Również w przypadku kadry koordynatorów regionalnych ds. sprzedaży wyznaczonym miejscem garażowania pojazdów jest miejsce zamieszkania pracowników. Takie zasady parkowania mają na celu zapewnienie nie tylko oczekiwanej dyspozycyjności i mobilności pracowników, ale również optymalizację czasu pracy, dzięki czemu pracownicy zamiast poświęcać czas na dojazd do biura i pobranie samochodu mogą wykonywać obowiązki służbowe „w terenie”, szczególnie biorąc pod uwagę, że koordynatorzy posiadają miejsce zamieszkania w różnych miejscach na terytorium kraju i nie wykonują pracy w żadnym biurze.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania (parkowania) w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie (parkowanie) stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników, z miejsca garażowania (parkowania) samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy – o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz stanowią realizację zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.