Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-157/15-2/AK
z 21 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów otrzymanej płatności o charakterze odszkodowawczym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów otrzymanej płatności o charakterze odszkodowawczym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce i członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej T. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka realizuje m.in. kontrakty budowlano- montażowe dotyczące projektowania i budowy urządzeń sterowania ruchem kolejowym. Przy części kontraktów Spółka działa w charakterze podwykonawcy.

Stan faktyczny będący przedmiotem wniosku dotyczy sytuacji, gdzie inwestor („Zamawiający”) zawarł umowę na modernizację linii kolejowej („Umowa główna”) z konsorcjum, którego liderem jest generalny wykonawca („Generalny wykonawca”). Generalny wykonawca jest podmiotem zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce.

Następnie, Generalny wykonawca, jako lider konsorcjum, zawarł umowę ze Spółką, działającą w charakterze podwykonawcy („Umowa podwykonawcza”). Zakres Umowy podwykonawczej obejmuje część prac wynikających z Umowy głównej, tj. m.in. opracowanie dokumentacji projektowej oraz roboty budowlano-montażowe związane z budową urządzeń sterowania ruchem kolejowym określone w Umowie podwykonawczej.

Jednak przed zakończeniem realizacji prac, z przyczyn niezależnych od Spółki, Zamawiający i konsorcjum zadecydowali o częściowym rozwiązaniu Umowy głównej. W związku z częściowym rozwiązaniem Umowy głównej, kierując się zasadą wyrażoną w art. 644 Kodeksu cywilnego, Zamawiający zobowiązał się zapłacić na rzecz konsorcjum pierwotnie ustalone wynagrodzenie brutto za roboty objęte częściowym rozwiązaniem Umowy głównej, pomniejszone jednak o oszczędności konsorcjum powstałe w wyniku niewykonania Umowy głównej w pełnym zakresie (tzw. kwota niezaoszczędzona), co jest przedmiotem odrębnych uzgodnień pomiędzy Zamawiającym a konsorcjum.

Jednocześnie, w związku z brakiem realizacji części Umowy głównej, zostało zawarte odrębne porozumienie trójstronne („Porozumienie”) pomiędzy Zamawiającym, konsorcjum reprezentowanym przez Generalnego wykonawcę oraz Spółką. W Porozumieniu strony określiły m.in. zasady dotyczące zapłaty na rzecz Spółki roszczeń pieniężnych związanych z realizacją Umowy podwykonawczej w wysokości ustalonej na dzień zawarcia Porozumienia oraz roszczeń pieniężnych związanych z niezrealizowaną częścią Umowy podwykonawczej.

Celem Porozumienia było po pierwsze zaspokojenie roszczenia Spółki o zapłatę wynagrodzenia za już wykonane urządzenia i przeniesienie prawa własności tych urządzeń na Generalnego wykonawcę, a po drugie przyznanie Spółce odszkodowania, biorąc pod uwagę fakt, że Spółka poniosła już określone koszty ogólne, a Umowa podwykonawcza nie dawała Spółce wprost możliwości uzyskania wynagrodzenia dodatkowego ani kar umownych w przypadku ograniczenia zakresu Umowy głównej bądź rozwiązania Umowy głównej przez Zamawiającego.

Zgodnie z Porozumieniem, Generalny wykonawca był zobowiązany do zapłaty Spółce wynagrodzenia, na które składały się dwa elementy, określone w Załącznikach 1 i 2 do Porozumienia:

1. Wynagrodzenie za dostawę urządzeń określonych szczegółowo w Załączniku nr 1 do Porozumienia (dostawa krajowa). Wynagrodzenie to zostało udokumentowane fakturą VAT wystawioną przez Spółkę na Generalnego wykonawcę i podlegało opodatkowaniu VAT według stawki 23% (opis na fakturze: „Urządzenia zgodnie z załącznikiem nr 1 porozumienia z dnia (...)”).
   
2. Rozliczenie za tzw. koszty niezaoszczędzone, tj. koszty poniesione już przez Spółkę, ale przynależne do tego zakresu umowy, który zgodnie z treścią Porozumienia nie został wykonany w związku z opóźnieniem realizacji Umowy podwykonawczej z przyczyn nieleżących po stronie Spółki („Rozliczenie”). Kwota Rozliczenia została ustalona w wyniku negocjacji. Punktem wyjścia dla ustalenia tego Rozliczenia były skalkulowane przez Spółkę kwoty kosztów ogólnych projektu (w większości pośrednich kosztów stałych) i kosztów ogólnego zarządu, poniesione przez Spółkę w związku z niewykonaną częścią Umowy podwykonawczej, a także zysk (10% od wartości umowy pierwotnej pomniejszonej o wykonane i planowane do wykonania prace). W ramach negocjacji ustalono, że Generalny wykonawca zapłaci Spółce jedynie część tak skalkulowanej kwoty. Rozliczenie zostało udokumentowane notą księgową wystawioną przez Spółkę na Generalnego wykonawcę i nie podlegało opodatkowaniu VAT (opis na nocie: „odszkodowanie za koszty niezaoszczędzone zgodnie z porozumieniem z dnia (...)”).
   
   

Zgodnie z Porozumieniem, Generalny wykonawca i Spółka postanowili, że prawo własności oraz posiadanie urządzeń przechodzi na Generalnego wykonawcę z chwilą zapłaty przez Spółkę obu powyższych elementów (tzw. warunek zawieszający).

Porozumienie zostało w całości wykonane przez strony w nim uczestniczące, natomiast Umowa podwykonawcza bez zmian wiąże Spółkę i Generalnego wykonawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy opisane w przedstawionym stanie faktycznym Rozliczenie wypłacone przez Generalnego wykonawcę na rzecz Spółki nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. Czy opisane w przedstawionym stanie faktycznym Rozliczenie wypłacone przez Generalnego wykonawcę na rzecz Spółki powinno być rozpoznane przez Spółkę jako przychód dla celów CIT w dniu otrzymania zapłaty, zgodnie z art. 12 ust. 3e Ustawy o CIT?
   
   

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy zagadnienia w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do przychodów otrzymanej płatności o charakterze odszkodowawczym (pytanie 2).

Wniosek odnośnie podatku od towarów i usług (pytanie 1) zostanie rozpatrzony w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w przedstawionym stanie faktycznym Rozliczenie wypłacone przez Generalnego wykonawcę na rzecz Spółki powinno być rozpoznane przez Spółkę jako przychód dla celów CIT w dniu otrzymania zapłaty, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851 ze zm.; dalej: „Ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 3a Ustawy o CIT za datę powstania przychodu, o którym mowa powyżej, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury lub,
  

• uregulowania należności.
  
  
  

Zgodnie jednak z art. 12 ust. 3e Ustawy o CIT w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a. 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Przychody wynikające z Rozliczenia są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, jednak nie są następstwem zdarzeń gospodarczych wymienionych w art. 12 ust. 3a (oraz 3c, 3d i 3f) Ustawy o CIT.

Jak wskazano w pierwszej części stanowiska Wnioskodawcy, w odniesieniu do płatności o charakterze odszkodowawczym, nie mamy do czynienia z wydaniem towaru lub świadczeniem usług. Podmiot, któremu przysługuje takie świadczenie, nie dokonuje bowiem z tego tytułu żadnego świadczenia na rzecz dłużnika. Oznacza to, że przychody z tego tytułu należy zakwalifikować jako pozostałe przychody, o których mowa w art. 12 ust. 3e Ustawy o CIT.

Ponieważ otrzymane przez Spółkę Rozliczenie ma charakter odszkodowania i nie stanowi wynagrodzenia za dokonaną dostawę towarów lub świadczenie usług, Spółka stoi na stanowisku, że momentem powstania przychodu z tytułu otrzymania Rozliczenia jest dzień otrzymania zapłaty, zgodnie z art. 12 ust. 3e Ustawy o CIT.

Stanowisko Spółki w tym zakresie znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych (por. np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 lutego 2014r., sygn. IPPB3/423-1020/13-2/MS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie momentu zaliczenia do przychodów otrzymanej płatności o charakterze odszkodowawczym, jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.