Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/4510-666/15-2/JC
z 10 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2015 r. (data wpływu 30 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na poczęstunek wydawany wybranym klientom Spółki w celu zachęcenia ich do dalszego pobytu (pozostania) w kasynach - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na poczęstunek wydawany wybranym klientom Spółki w celu zachęcenia ich do dalszego pobytu (pozostania) w kasynach.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie gier losowych i zakładów wzajemnych. Działalność ta prowadzona jest w dziewięciu ośrodkach gier (kasynach) na terenie kraju na podstawie zezwoleń wydanych przez Ministra Finansów. Dążąc do osiągnięcia jak najwyższych przychodów z prowadzonej działalności Spółka oferuje klientom darmowy poczęstunek. Rodzaj poczęstunku (np. produkty spożywcze lub napoje, w tym alkoholowe) wybierany jest przez samego klienta, zaś decyzję o jego wydaniu podejmują na bieżąco osoby zarządzające kasynem, przykładowo dyrektor lub kierownik zmiany.

Opisany powyżej poczęstunek wydawany jest jedynie wybranym klientom, tj. otrzymać go mogą w szczególności klienci angażujący w grę znaczne sumy pieniędzy, zarówno jednorazowo jak i regularnie w dłuższym okresie czasu. Wydanie poczęstunku każdorazowo ma na celu zachęcenie klienta do dłuższego pobytu (pozostania) w kasynie, a tym samym wygenerowanie Spółce większego przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w analizowanym stanie faktycznym, koszty poczęstunku wydawanego wybranym klientom Spółki w celu zachęcenia ich do dalszego pobytu (pozostania) w kasynach stanowić będzie dla niej koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty poczęstunku wydawanego klientom Spółki w celu zachęcenia ich do dalszego pobytu w kasynach stanowić będą dla niej koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Stanowisko Spółki jest w pełni zgodne z obowiązującymi Spółkę przepisami prawa oraz z jednolitym w tym zakresie stanowiskiem organów podatkowych wyrażonym w analogicznych sprawach.

Art. 15 ust. 1 ustawy CIT stanowi, że: „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1”. W ocenie Spółki, wszystkie rodzaje kosztów opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku są kosztami ponoszonym przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów. Co więcej, w związku z charakterem procesu wyboru klientów Spółki otrzymujących poczęstunek, nie można uznać, że koszty te ponoszone są w celach reprezentacyjnych w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT.

Zdaniem Spółki, zasadniczym celem wydawania wybranym klientom Spółki poczęstunków jest skłonienie ich do pozostania w kasynie i dalszego korzystania z dostępnych w nim usług. W ten sposób klienci, którzy przebywają w kasynie grając przez wiele godzin mogą otrzymać posiłek, dzięki czemu nie muszą korzystać z usług restauracji i opuszczać terenu kasyna. Z doświadczenia Spółki wynika, że tego rodzaju przerwy na posiłek znacznie zwiększają ryzyko, że klienci nie zdecydują się już na powrót do gry, zmniejszając potencjalne przychody Wnioskodawcy. Poczęstunek taki mogą ponadto otrzymać jedynie nieliczni, wybrani klienci. W praktyce, otrzymują go przykładowo grający o najwyższe stawki w jednej z dostępnych w kasynie gier lub też niektórzy stali klienci Spółki (sumarycznie angażujący w grę znaczne kwoty). Wieloletnie doświadczenie Spółki w prowadzeniu kasyn wskazuje, że przedmiotowy poczęstunek stanowi pewnego rodzaju standard obsługi dla otrzymujących go klientów i jest powszechnie stosowany również przez konkurencję. W obecnych realiach życia gospodarczego to sami generujący największe przychody klienci oczekują tego rodzaju dodatkowych świadczeń. O ile więc poczęstunek taki nie wzmacnia szczególnie motywacji potencjalnych klientów do skorzystania z usług Spółki (jako zwyczajowo przyjęty standard obsługi), to w przypadku jego braku, klienci ci byliby bardziej skłonni do wizyty w innym kasynie, ze względu na wyższy, oferowany przez konkurencję, standard. Ponadto, ze względu na zaangażowanie przez ww. graczy znacznych środków finansowych taki poczęstunek jest przez nich postrzegany jako poniekąd „wliczony” w cenę usługi.

Wskazać należy dodatkowo, że oferowany poczęstunek pozbawiony jest jakichkolwiek cech wystawności i okazałości (nie wiąże się z reprezentacją ani ponadstandardowym traktowaniem klientów). Proponowane klientom drobne artykuły spożywcze i napoje znajdują się w standardowej ofercie działającego w kasynie baru. Podobnie jest w przypadku oferowanych klientom obiadów, każdy z graczy ma bowiem możliwość zamówienia tego samego posiłku w znajdujących się w sąsiedztwie kasyn hotelowych restauracjach. Udostępnienie możliwości zamówienia takiego posiłku dla konkretnego klienta, angażującego w grę znaczne sumy pieniędzy, wiąże się zaś ze wskazaną już powyżej tendencją graczy do niepowracania do stanowiska gry po posiłku. Działania Spółki mają więc na celu zmniejszenie ww. ryzyka, a docelowo, zwiększenie osiąganego przychodu (a nie stworzenie wrażenia wystawności lub okazałości w stosunku do tych klientów). Zdaniem Wnioskodawcy, trudno ponadto oczekiwać, aby drobny poczęstunek o niewielkiej wartości miał sprawiać wrażenie okazałości lub zaimponować otrzymującym go klientom (w szczególności klientom angażującym znaczne kwoty). Jego jedynym celem jest więc uprzyjemnienie czasu spędzonego w kasynie, zachęcenie klienta do dalszej gry (i pozostania w kasynie), a tym samym bezpośrednie działanie na rzecz zwiększenia przychodów.

Spółka podkreśla, że kwestia wykładni pojęcia „reprezentacja” na potrzeby prawa podatkowego była przedmiotem postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów z dnia 17 czerwca 2013 r. (sygn. II FSK 702/11). Sąd wskazał w nim, że: „każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny ze względu na rodzaj konkretnych wydatków kwalifikowanych jako koszty reprezentacji wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Natomiast podobnie jak to miało miejsce w rozpatrywanej sprawie takimi decydującymi kwalifikatorami nie mogły być ani miejsce świadczenia usług gastronomicznych ani też przypisana im cecha bliżej nie określonej "wystawności", przepychu" czy też "okazałości". W wyroku tym wskazane zostało ponadto, że aby wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT stanowić mogły koszty uzyskania przychodów: „muszą być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, nie mogą odbiegać od standardów przyjętych w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, a o zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie konkretny stan faktyczny sprawy”.

Analiza tego wyroku jasno wskazuje, że wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT przykładowe koszty, tj. wydatki na zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie zawsze powinny być wyłączane z kosztów uzyskania przychodów. Każdorazowo należy bowiem rozważyć konkretne okoliczności ich poniesienia oraz stan faktyczny w sprawie.

Wnioskodawca wskazuje ponadto, że możliwość zaliczenia wydatków na zapewnienie poczęstunku dla klientów do kosztów uzyskania przychodów Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził również w wyroku z dnia 27 września 2012 r. (sygn. II FSK 392/11), podkreślając, że: „nie zawsze wydatek na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych będzie uznawany za wydatek na cele reprezentacji. (...) Wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f. muszą kreować wizerunek firmy w sposób „ponadstandardowy”, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych”. W ocenie Spółki, opisywane w niniejszym wniosku wydatki nie kreują jej wizerunku w sposób ponadstandardowy. Oferowanie wybranym klientom poczęstunku na koszt firmy jest bowiem jedną z podstawowych usług świadczonych przez podmioty prowadzące kasyna i salony gry. Co więcej, jak zostało wskazane powyżej, zaprzestanie takich działań mogłoby przynieść Spółce wymierne straty. Klienci, przyzwyczajeni do pewnego standardu obsługi byliby bowiem w takiej sytuacji bardziej skłonni do skorzystania z usług przedsiębiorstw konkurencyjnych (i o wyższym standardzie obsługi) dla Spółki. Podobny pogląd wyraził również Naczelny Sąd Administracyjnych w wyroku z dnia 14 lutego 2003 r. (sygn. I SA/Wr 339/01), w którym wskazał, że: „wydatki na poczęstunek dla osób będących klientami, muszą być uznane za koszt uzyskania przychodów, nie ulega bowiem wątpliwości, ze stworzenie właściwego klimatu dla prowadzonej działalności rodzi skutek w postaci zwiększenia przychodu. Pomiędzy poniesionym wydatkiem polegającym na serwowaniu w lokalu poczęstunku w postaci między innymi darmowych napoi, w tym alkoholu, a osiągniętym przychodem zachodzi związek przyczynowy”.

Spółka podkreśla ponadto, że kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ponoszonych przez podatników wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów była przedmiotem interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2013 r. (nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521). Minister Finansów stwierdził w niej, że: „nie podlegają wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof ponoszone przez podatników wydatki na drobne poczęstunki (np. ciastka, paluszki, kanapki), napoje (np. kawa, herbata, woda mineralna, soki), a także posiłki (np. obiady, lunche), niezależnie od miejsca ich podawania (w siedzibie podatnika, czy też poza nią) podawane podczas prowadzenia rozmów z kontrahentami, inwestorami, wykonawcami, etc. dotyczących zakresu prowadzonej przez podatników działalności gospodarczej”. Analizując przytoczone stanowisko Ministra Finansów, Spółka nie ma wątpliwości, że wykluczeniu z kosztów uzyskania przychodów nie podlegają również opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku poczęstunki oferowane przez Spółkę klientom. Wydawany poczęstunek bez wątpienia dotyczy prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej - poprzez zachęcenie klientów do dłuższego pozostania w kasynie zwiększa jego przychody, a ponadto pozbawiony jest jakichkolwiek elementów reprezentacyjnych.

Dodatkowo warto rozważyć sytuację, w której Spółka zaniechałaby ponoszenia wydatków na poczęstunek dla wybranych klientów. Jak zostało to już wskazane powyżej, grupę klientów Spółki, którzy mogą otrzymać opisywany poczęstunek cechuje z jednej strony gra o wysokie stawki, z drugiej zaś przyzwyczajenie do odpowiedniego (wysokiego) standardu obsługi. W przypadku rezygnacji z serwowania poczęstunków na koszt firmy, Spółka poniosłaby „podwójną” stratę:

• w krótkim okresie, straciłaby potencjalne korzyści, które mogłaby uzyskać, gdyby klienci, zachęceni otrzymaniem np. drinka lub ciastka, pozostali w kasynie i dalej korzystali z usług Spółki;
  

• w średnim/długim okresie, klienci porównujący warunki korzystania z usług Spółki i jej konkurencji, przenieśliby się do innych kasyn, w których otrzymują tego rodzaju dodatkowe świadczenia.
  
  
  

Zatem brak ponoszenia ww. wydatków mógłby w znaczący sposób wpłynąć na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów.

Za poprawnością stanowiska Spółki, poza przytoczonymi powyżej argumentami, przemawia także linia interpretacyjna prezentowana przez organy skarbowe. Przykładowo, w podobnym stanie faktycznym w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 sierpnia 2010 r. (sygn. IPPB5/423-332/10-5/AM) wskazane zostało, że: „wydatki na drobny poczęstunek (...) dla klientów podawany w siedzibie, lokalu Spółki, nie noszą znamion reprezentacji. Co prawda koszty te dotyczą oficjalnych kontaktów z klientami utrzymywanych przez Wnioskodawcę, jednak jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte, nie stanowią one kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca może zatem zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy. Wskazać należy, iż podanie klientowi kawy bądź herbaty w lokalu Spółki nie świadczy o wystawności lub okazałości Spółki, zaś wpływ takiego postępowania na kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy jest znikomy”.

W ocenie Spółki, przedstawione w niniejszym wniosku argumenty jednoznacznie potwierdzają, że Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy CIT wszystkich wydatków wskazanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku.

Mając na uwadze przedstawione argumenty oraz biorąc pod uwagę jednolitą linię interpretacyjną organów podatkowych w tym zakresie, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego przez nią stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z poźn. zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Stosownie do regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji terminu reprezentacja. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podejmowały wielokrotnie sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami). Dla uznania wydatków za koszty poniesione na reprezentację nie jest koniecznie, by posiadały one takie cechy jak wystawność, wytworność, czy okazałość. Nie są to bowiem wartości wymierne, nie ma możliwości stworzenia jednakowego miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości, czy przepychu dla wszystkich podmiotów gospodarczych. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny.

Ponadto NSA uznał za zasadne odwołanie się do etymologii terminu reprezentacja. Wyraz „reprezentacja” pochodzi od łacińskiego „repraesentatio” oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że ,,reprezentacja” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 updop stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Z powyższym stanowiskiem NSA koreluje treść interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 25 listopada 2013 r., nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521, w której wskazano m.in., że: „wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych, wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i art. 23 ust. 1 pkt 23 updof należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań. (…) Poniesione wydatki na zakup żywności, napojów i usług gastronomicznych powinny spełniać wymogi przepisów art. 15 ust. 1 updop lub art. 22 ust. 1 updof, czyli być poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów”.

Organ interpretacyjny w całości podziela pogląd zawarty w powyższych rozstrzygnięciach, że w sytuacji gdy celem wydatku jest poprawa wizerunku podatnika, to takie działania podlegają pod hipotezę art. 16 ust. 1 pkt 28 updop.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy uznać, że wydatki na poczęstunek wydawany wybranym klientom Spółki w celu zachęcenia ich do dalszego pobytu (pozostania) w kasynach są właśnie przykładem wydatków, których jeśli nawet nie wyłącznym to jednak dominującym celem jest poprawa wizerunku Wnioskodawcy, służąca stworzeniu pozytywnego odbioru Spółki wśród klientów. Spółka wskazała bowiem w opisie stanu faktycznego, że oferuje klientom darmowy poczęstunek. Rodzaj poczęstunku (np. produkty spożywcze lub napoje, w tym alkoholowe) wybierany jest przez samego klienta, zaś decyzję o jego wydaniu podejmują na bieżąco osoby zarządzające kasynem, przykładowo dyrektor lub kierownik zmiany. Opisany powyżej poczęstunek wydawany jest jedynie wybranym klientom, tj. otrzymać go mogą w szczególności klienci angażujący w grę znaczne sumy pieniędzy, zarówno jednorazowo jak i regularnie w dłuższym okresie czasu. Wydanie poczęstunku każdorazowo ma na celu zachęcenie klienta do dłuższego pobytu (pozostania) w kasynie, a tym samym wygenerowanie Spółce większego przychodu.

W ocenie organu, dla uznania działań za reprezentacyjne, istotny jest cel tych działań, którym w przedmiotowej sprawie jest stworzenie oczekiwanego wizerunku Spółki poprzez uprzyjemnienie czasu spędzonego w kasynie wybranym, nielicznym klientom.

Powyższe potwierdza zresztą sama Spółka argumentując, że poczęstunek taki mogą otrzymywać jedynie nieliczni, wybrani klienci. W praktyce, otrzymują go przykładowo grający o najwyższe stawki w jednej z dostępnych w kasynie gier lub też niektórzy stali klienci Spółki (sumarycznie angażujący w grę znaczne kwoty). Przedmiotowy poczęstunek stanowi pewnego rodzaju standard obsługi dla otrzymujących go klientów i jest powszechnie stosowany również przez konkurencję. W obecnych realiach życia gospodarczego to sami generujący największe przychody klienci oczekują tego rodzaju dodatkowych świadczeń. Jednocześnie Spółka podnosiła, że jedynym celem poczęstunku jest więc uprzyjemnienie czasu spędzonego w kasynie, zachęcenie klienta do dalszej gry (i pozostania w kasynie).

Jeśli zatem celem działań jest poprawa wizerunku Wnioskodawcy, to w powyższym zakresie zastosowanie znajdzie norma z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop i tym samym wydatki te nie mogą zostać uznane za podatkowe koszty uzyskania przychodów. Przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę kosztów reprezentacji, bowiem służą budowaniu relacji Wnioskodawcy z wybranymi klientami, czy wywołaniu jak najlepszego wrażenia.

Stanowisko Spółki w kontekście okoliczności przedstawionych we wniosku jest zatem nieprawidłowe.

Stanowisko to pokrywa się więc zarówno z treścią powołanej powyżej interpretacji ogólnej Ministra Finansów jak i stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów zaprezentowanym w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11. Sąd zaakcentował bowiem, że: (…) tylko wydatek na zakup tych usług gastronomicznych, których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.

Odnosząc się zaś do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że zostały wydane w oparciu o inne stany faktyczne, niż stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Sprawy te nie są więc analogiczne. Jednocześnie niniejsza interpretacja nie pozostaje w sprzeczności z powołanymi przez Wnioskodawcę rozstrzygnięciami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.