DD10.8221.109.2015.MZO

Interpretacja Ministra Finansów DD10.8221.109.2015.MZO z 20 sierpnia 2015 r.

Zmiana Interpretacji Indywidualnej

Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 29 czerwca 2009 r. Nr IPPB5/423-181/09-2/AS w ten sposób, iż uznaje stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2009 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenie przez Spółkę usług reklamowych na rzecz spółek zagranicznych z grupy kapitałowej - za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 31 marca 2009 r., Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca), zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na świadczenie przez Spółkę usług reklamowych na rzecz spółek zagranicznych z grupy kapitałowej.

Ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będący polską spółką kapitałową świadczy usługi reklamowe na rzecz Spółek Zagranicznych z tej samej Grupy. Usługi te dotyczą leków oraz innych wyrobów medycznych, sprzedawanych przez Spółki z Grupy na terenie Polski. Przedstawiciele handlowi Spółki organizują spotkania z lekarzami pracującymi w szpitalach, które miałyby nabywać produkty „P.”, albo którzy mieliby przypisywać pacjentom te produkty.

W trakcie tych spotkań prowadzone są szkolenia dotyczące zastosowania produktów Spółki w zwalczaniu określonych schorzeń lub zapobieganiu im, itd. W tym celu Spółka ponosi wydatki w postaci kosztów wynajmu sal, zużycia produktów Spółki, wydrukowania broszur, katalogów, przygotowania slajdów, itd., ale też koszty gastronomii, tj. wyżywienia podczas spotkania jego uczestników.

Wydatki poniesione przez Spółkę są podstawą do obliczenia wynagrodzenia (powiększonego o marżę), należnego Spółce od Spółek Zagranicznych z tytułu świadczenia usług reklamowych.

Zgodnie bowiem z umowami łączącymi Spółkę, jako wykonawcą usług reklamowych, ze Spółkami Zagranicznymi, jako nabywcami tych usług, Spółka otrzyma wynagrodzenie na podstawie wydatków faktycznie poniesionych przez Spółkę w celu świadczenia usług reklamowych. Przed rozpoczęciem danego roku podatkowego strony uzgadniają budżet tych wydatków na przyszły rok, Spółka co miesiąc wystawia fakturę na kwotę równą 1/12 planowanej kwoty rocznej, jednak w ostatnim miesiącu każdego kwartału Spółka wystawia fakturę na kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wydatkami faktycznie poniesionymi w tym kwartale, a kwotami już zafakturowanymi w poprzednich dwóch miesiącach.

Jeżeli planowany budżet roczny ma wynieść 1.200 j.p. (jednostek pieniężnych), a faktyczne wydatki w danym kwartale wyniosły np. 270 j.p., to Spółka w pierwszym i drugim miesiącu kwartału wystawia faktury na kwoty po 100 j.p., zaś w trzecim miesiącu na kwotę 70 j.p. Analogicznie jeżeli suma wydatków poniesionych przez Spółkę w ciągu kwartału byłaby wyższa od prognozowanych 300 j.p., to w ostatnim miesiącu kwartału Spółka wystawiłaby fakturę na wyższą kwotę. W konsekwencji bez względu na sposób obliczania wynagrodzenia należnego Spółce za świadczenie usług reklamowych w danym kwartale, Spółka otrzymuje wynagrodzenie obliczone ostatecznie na podstawie wydatków poniesionych przez Spółkę w celu wykonania tych usług, w tym także wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, ze zm.; dalej: updop), tj. usługi gastronomiczne nabywane w trakcie organizacji spotkań dla lekarzy, ale też wpłaty na PFRON, koszty wynajmu samochodów osobowych w części przekraczającej tzw. kilometrówkę, itd. Do tak obliczonej podstawy Spółka dolicza marżę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki poniesione w celu świadczenia usług reklamowych, określone w art. 16 ust. 1 updop, w tym w szczególności wydatki na usługi gastronomiczne, jeżeli wydatki te (powiększone o marżę) są następnie doliczane do wynagrodzenia należnego Spółce za świadczenie usług na rzecz Spółek zagranicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy na przedstawione wyżej pytanie należy odpowiedzieć twierdząco, tj. Spółka ma prawo zaliczać do kosztów również wydatki określone w art. 16 ust. 1 updop, jeżeli wydatki te (powiększone o marżę) stanowiły podstawę do obliczenia wynagrodzenia należnego Spółce za świadczenie usług reklamowych na rzecz Spółek Zagranicznych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Spółka podkreśliła, że zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1updop.

Treść przywołanych wyżej przepisów updop, zdaniem Wnioskodawcy, powinna być punktem wyjścia do analizy konsekwencji podatkowych związanych ze świadczeniem usług reklamowych przez Spółkę na rzecz Spółek Zagranicznych. Na ich podstawie można bowiem sformułować tezę, iż w sytuacji opisanej w stanie faktycznym Spółka powinna ostatecznie płacić podatek dochodowy od kwoty stanowiącej marżę doliczaną do poniesionych wydatków, nawet jeżeli są to wydatki określone w art. 16 ust. 1 updop. Wszelkie bowiem wydatki poniesione przez Spółkę są do facto przerzucane na Spółki Zagraniczne, a ponadto Spółka dolicza do tych kwot swoją marżę. Wobec tego wszystkie wydatki poniesione przez Spółkę, przerzucane następnie na Spółki Zagraniczne, powinny stanowić koszty jako wydatki bezpośrednio związane z przychodami za świadczenia usług.

W opinii Wnioskodawcy przepisy art. 15 ust. 4b-4e updop wskazują sposób rozliczania kosztów podatkowych w czasie, w zależności od tego, czy są to koszty pośrednie, czy bezpośrednie oraz kiedy zostały poniesione, jednak nie definiując tych pojęć. Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze zasady obliczania wynagrodzenia należnego Spółce, opisane w stanie faktycznym, wydatki ponoszone przez Spółkę są kosztami bezpośrednimi, a Spółka nie ponosi wydatków, które mogłyby być zakwalifikowane do kategorii wydatków nie stanowiących kosztów w świetle art. 16 ust. 1 updop.

Wnioskodawca podkreślił, że koszty bezpośrednio związane z przychodem to takie, których poniesienie jest warunkiem koniecznym uzyskania przychodu z tego tytułu (najprostszym przykładem jest wydatek na nabycie towaru handlowego w celu jego odsprzedaży). W analizowanej sytuacji, z punktu widzenia związku poniesionego wydatku z osiągniętym przychodem, Spółka po prostu odsprzedaje Spółce zagranicznej nabyte towary i usługi, doliczając do tych wydatków swój zysk (marżę). Zdaniem Spółki, nie ma znaczenia, czy Spółka ponosi wydatki, które obiektywnie, w innych okolicznościach byłyby ocenione jako niezwiązane z działalnością Spółki polskiej, albo jako wydatki wymienione w art. 16 ust. 1 updop (np. nieodpłatne przekazanie produktów „P.” potencjalnym kontrahentom Spółki, lekarzom na spotkaniach, wydatki na gastronomię, wyżywienie podczas spotkań czy konferencji dla lekarzy, które w innych okolicznościach należałoby rozpatrywać w kategoriach reprezentacji, itd.). Jeśli bowiem tego rodzaju wydatkami Spółka obciąża inną spółkę z Grupy, np. Spółkę zagraniczną, to wszystkie powyższe wydatki powinny stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki.

W opinii Spółki, gdyby Spółka nie poniosła danego wydatku (np. gdyby Spółka nie kupiła danej usługi gastronomicznej), to nie tylko nie odzyskałaby od Spółki zagranicznej tego (nie poniesionego) wydatku, ale też nie uzyskałaby zarobku w postaci marży od tego wydatku. Można się nawet pokusić o stwierdzenie, że w pewnym sensie ponoszenie jak największej kwoty tych wydatków (choć w ramach zaplanowanego budżetu, ewentualnie z możliwością jego przekroczenia, jeżeli Spółka Zagraniczna wyrazi na to zgodę) leży w interesie Spółki, gdyż wówczas wyższa będzie podstawa doliczania marży, a tym samym powiększy się zysk Spółki za świadczenie usług na rzecz Spółki Zagranicznej.

Powyższe najlepiej dowodzi, iż wydatki ponoszone przez Spółkę, opisane przykładowo w stanie faktycznym, powinny w całości stanowić koszt uzyskania przychodu Spółki, skoro są w całości przenoszone na inne spółki (i to z marżą). Dotyczy to w szczególności wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 updop, które - gdyby nie zostały bezpośrednio przeniesione na nabywców usług - mogłyby nie stanowić kosztów uzyskania przychodu Spółki.

Spółka wskazała, że nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu wydatków na tak zwaną reprezentację, w szczególności kosztów usług gastronomicznych, zakupu napojów alkoholowych, itd. (art. 16 ust. 1 pkt 28 updop). Zaznaczyła, że w doktrynie oraz orzecznictwie podnosi się, że pod pojęciem reprezentacji należy rozumieć wystawność, okazałość; celem reprezentacji jest zrobienie jak najlepszego wrażenia na potencjalnych klientach, itd. Jednym z najczęstszych przykładów kosztów reprezentacji są wydatki na spotkania biznesowe z kontrahentami w lokalach gastronomicznych, wytworne kolacje czy drogie alkohole.

Spółka podkreśliła, że w analizowanej sytuacji nie mamy do czynienia z tego rodzaju wydatkami. Spółka zamawia bowiem usługi gastronomiczne głównie w celu zapewnienia wyżywienia w trakcie spotkań grupowych z lekarzami (szkolenia, konferencje, prezentacje produktów, itd.). Nie są to wydatki, które można byłoby określić mianem okazałości, czy wystawności. Ponadto, jeśli Spółka dolicza te wydatki do podstawy obliczania wynagrodzenia należnego za świadczenie usług (czyli po prostu przenosi ten koszt na Spółkę Zagraniczną), to wówczas wydatek poniesiony na usługi gastronomiczne będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w Spółce, zaś art. 16 ust. 1 pkt 28 updop nie znajdzie zastosowania. Spółka polska nie poniesie bowiem wydatków na reprezentację, lecz nabędzie usługi w celu ich odsprzedaży.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka powołała interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której zaliczono do kosztów uzyskania przychodu wydatki na usługi gastronomiczne przez firmę, która koszt tych usług doliczała do ryczałtowego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług doradczych. W powołanej interpretacji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że w takim przypadku wydatki na nabycie usługi gastronomicznej „nie mają charakteru reprezentacyjnego. Stanowią bowiem bezpośredni koszt wykonania usługi doradczej. Zakup tych usług pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. A zatem na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są kosztem uzyskania przychodów”.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe konkluzje należy odnieść do wszystkich innych wydatków ponoszonych przez Spółkę, które mogłyby być potencjalnie zakwalifikowane do art. 16 ust. 1 updop, skoro wydatki te podwyższają podstawę obliczenia wynagrodzenia należnego Spółce. Innymi słowy z ekonomicznego punktu widzenia wydatków tych nie ponosi Spółka, lecz Spółka zagraniczna, jako nabywca usług.

Wnioskodawca powołał się także na wydaną Spółce w dniu 4 września 2007 r. Nr 1472/ROP1/423-272/07/MG) interpretację Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, w której potwierdzono możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Spółkę na nabycie towarów (np. komputerów), przekazywanych jej kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom (np. szpitalom) bez wynagrodzenia, w sytuacji, w której wydatki na nabycie tych rzeczy Spółka doliczała do wynagrodzenia należnego jej za świadczenie usług reklamowych innym spółkom zagranicznym. W powyższej interpretacji stwierdzono, że: „Wydatki na przekazanie przez spółkę urządzeń medycznych, komputerów albo wpłacania środków pieniężnych na rzecz szpitali oraz innych placówek medycznych nie stanowią darowizn, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...) Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, wszelkie koszty ponoszone przez podatnika w związku ze świadczeniem usług [na rzecz spółki z Irlandii] są zwracane Spółce w ramach należnego jej wynagrodzenia. Zatem dokonywane przez spółkę czynności nieodpłatnego przekazania wymienionych we wniosku urządzeń medycznych, komputerów oraz wypłacania środków pieniężnych nie stanowią darowizn w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Zatem zdaniem Spółki w powołanej interpretacji organ podatkowy uznał, iż art. 16 ust. 1 pkt 14 updop nie znajdzie zastosowania ze względu na fakt, iż Spółka otrzymuje zwrot tych wydatków od Spółki zagranicznej.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe wnioski znajdą w pełni zastosowanie również w analizowanej sytuacji, gdyż również w niniejszej sprawie Spółka otrzymuje od Spółki Zagranicznej zwrot wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 updop, wraz z marżą.

W podsumowaniu Spółka stwierdziła, że w sytuacji przedstawionej w stanie faktycznym będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wszelkie wydatki, którymi następnie (wraz z marżą) obciąża Spółkę Zagraniczną wynagrodzeniem za świadczenie usług reklamowych. Dotyczy to także wydatków na nabycie towarów i usług, o których mowa w art. 16 ust. 1 updop, w tym w szczególności wydatków na gastronomię. W analizowanej sytuacji przepis ten nie znajdzie zastosowania, gdyż jest to wydatek bezpośrednio związany z wykonaniem przez Spółkę usług dla Spółki zagranicznej, doliczany do wynagrodzenia należnego Spółce.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 29 czerwca 2009 r. interpretację indywidualną (IPPB5/423-181/09-2/AS), w której uznał stanowisko Spółki za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 29 czerwca 2009 r. Nr IPPB5/423-181/09-2/AS, nie można uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem za koszty uzyskania przychodu, uważa się takie wydatki, których poniesienie przez podatnika jest spowodowane racjonalnym dążeniem i obiektywną możliwością osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia tego źródła i które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

W wyroku z dnia 1 grudnia 2014 r. sygn. akt I SA/Łd 923/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że „zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1. Jak wynika z powyższego przepisu, aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika,
2. jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. nie został wyłączony z kategorii podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy”.
   
   

Mając powyższe na uwadze, koszty ponoszone przez Spółkę należy oceniać przede wszystkim pod kątem celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo – skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub na jego zachowanie oraz zabezpieczenie.

Istnienie jednak tego związku nie oznacza, że poniesiony koszt jest zawsze kosztem uzyskania przychodu. Zaznaczyć bowiem należy, że uznanie kosztu za koszt uzyskania przychodu ma charakter normatywny zgodnie z którym wydatki określone w art. 15 ust. 1 updop nie mogą zostać wymienione w art. 16 ust. 1 updop.

W rozpatrywanej sprawie zauważyć należy, że Spółka pomija negatywną przesłankę, która determinuje możliwość ujęcia ponoszonych przez nią wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Ustalenie ekonomicznej kalkulacji ponoszonych wydatków dla celu określenia świadczonej usługi nie może być utożsamiane z automatycznym uznaniem, iż wydatki te spełniają kryteria art. 15 ust. 1 updop.

Jak już wcześniej bowiem wskazano definicja kosztów uzyskania przychodów zawarta w przepisie art. 15 ust. 1 updop odwołuje się także do obligatoryjnej przesłanki negatywnej, która stawia wymóg, aby dany koszt nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 updop. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że „powinna ostatecznie płacić podatek dochodowy od kwoty stanowiącej marżę doliczaną do poniesionych wydatków, nawet jeżeli są to wydatki określone w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”. Jest to bowiem sprzeczne z zasadą określoną w art. 7 ust. 2 updop (dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), przy czym jak wskazano kategoria „kosztów uzyskania przychodów” ma charakter normatywny, a nie tylko faktyczny.

Powyższe nie wyklucza uznania iż szereg wydatków określonych w stanie faktycznym podanym przez Spółkę np. koszt wynajmu sal, zużycia produktów Spółki, wydrukowania broszur, katalogów etc., a także zakup usług gastronomicznych może nie spełniać przesłanek określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, jeżeli nie zostały poniesione jako koszty reprezentacji Wnioskodawcy.

Nie jest jednak możliwe uznanie - a priori – jak chciałaby Spółka, iż o kwalifikacji wydatku jako kosztu uzyskania przychodu decyduje ekonomiczne obciążenie nim nabywcy usługi świadczonej przez Spółkę. Fakt ten nie ma wpływa bowiem w szczególności na rozpatrzenie danego wydatku w świetle art. 16 ust. 1 updop. Nieprawidłowe zatem jest twierdzenie Spółki, że „jeśli bowiem tego rodzaju wydatkami Spółka obciąża inną spółkę z Grupy, np. Spółkę zagraniczną, to wszystkie wydatki powinny stanowić k.u.p. Spółki”.

Także powoływanie przez Spółkę interpretacji dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków na nabycie towarów przekazanych następnie nieodpłatnie na rzecz podmiotów trzecich w ramach usługi reklamowej nie uzasadnia zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Wydatki poniesione na nabycie towarów są uwzględnione w wyliczeniu wynagrodzenia należnego za kompleksową usługę reklamową. Spółka wskazała, że przekazanie towarów podmiotom trzecim nie może być uznane za nieodpłatne świadczenie i w związku z tym, że Spółka otrzymuje za przekazanie tych towarów wynagrodzenie od kontrahenta (nabywcy usługi reklamowej) wydanie tych towarów nie jest darowizną. Czynność ta nie jest objęta zakresem przepisu art. 16 ust. 1 pkt 14 updop, gdyż stanowi to zwrot wydatków, a zatem w opinii Spółki wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu. Takie rozumowanie prowadziłoby do sytuacji w której wydatki objęte zakresem stosowania art. 16 ust. 1 updop, a więc wyłączone z kosztów w konsekwencji uznane zostałyby kosztami uzyskania przychodów. Jak już wcześniej podkreślono art. 16 ust. 1 updop stanowi katalog zamknięty wydatków, których podatnik nie może zaliczyć do kosztów pomniejszających przychody.

Warto zwrócić uwagę, na stanowisko WSA w Warszawie, który w wyroku z dnia 14 grudnia 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 1109/12, wskazał: „Należy zaznaczyć, że w przypadku metody "koszt plus", która stanowi podstawę kalkulacji wynagrodzenia Skarżącej rynkowy poziom ceny ustala się poprzez dodanie do kosztów dostawcy odpowiedniej marży (tzn. takiej, która stanowi wynagrodzenie adekwatne do funkcji przezeń pełnionych, ponoszonego ryzyka i angażowanych aktywów). Metoda "koszt plus" gwarantuje wykonującemu usługę pokrycie kosztów oraz zapewnia określoną marżę (zob. Paweł Małecki, Małgorzata Mazurkiewicz - Komentarz do art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U.00.54.654), [w:] M. Mazurkiewicz, P. Małecki, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz, LEX, 2011, wyd. II).

W ocenie Sądu wynagrodzenie Skarżącej nie jest zwrotem kosztów poniesionych przez Spółkę, jest natomiast świadczeniem ekwiwalentnym za świadczenia wykonane przez Spółkę w ramach istniejącego zobowiązania. Zapłata umówionej ceny, kalkulowanej jako koszt plus marża, nie stanowi zwrotu wydatków w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Nieprawidłowa jest zatem argumentacja Spółki prowadząca do stwierdzenia, że wystarczy, gdy wydatki są poniesione bezpośrednio w celu uzyskania przychodu, poprzez takie obliczenie wynagrodzenia za wykonaną usługę, że wszelkie wydatki poniesione przez podatnika są powiększone o ustaloną umownie marżę, aby uznać, że regulacja art. 16 ust. 1 updop nie spowoduje wyłączenia wydatków z kosztów.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).