Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.895.2016.1.IN
z 22 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z 27 września 2016 r. (data otrzymania 29 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku zapłaty odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych powstałych w związku z nieterminowym przekazaniem na zakładowy fundusz aktywności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 września 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zapłaty odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych powstałych w związku z nieterminowym przekazaniem na zakładowy fundusz aktywności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Stowarzyszenie jest organizacją pożytku publicznego. Działalność statutową Stowarzyszenie realizuje w różnym formach. Jedną z form działalności jest prowadzenie Zakładu Aktywności Zawodowej (ZAZ). Zakład Aktywności Zawodowej nie posiada odrębnego numeru NIP ani numeru REGON.

Na podstawie art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy będący zakładami aktywności zawodowej, kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, wypłacanych przez tych płatników:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują na zakładowy fundusz aktywności,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a, przekazują na zasadach określonych w ust. 1.
   
   

Wymienione wyżej przepisy prawa podatkowego zobowiązują płatnika będącego zakładem aktywności zawodowej do przekazywania podatku dochodowego na zakładowy fundusz aktywności, w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Część zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od wynagrodzeń za miesiąc maj 2014 roku, została przekazana na rachunek bankowy Zakładowego Funduszu Aktywności (ZFA) w październiku 2014 roku, a nie w czerwcu 2014 roku. Stowarzyszenie przyjęło, że wpłaty zaliczek powinno dokonać w ciągu 7 dni od powstania obowiązku. W związku z niedokonaniem przelewu w tym terminie, Stowarzyszenie naliczyło odsetki od nieterminowej wpłaty tak jak od pozostałych zaległości podatkowych i przekazało je na rachunek ZFA.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy płatnik posiadający status ZAZ ma obowiązek uiścić odsetki na rachunek ZFA, w związku z przekazaniem na ZFA zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych bez uwzględnienia terminu, o którym mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z obowiązującymi przepisami ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (art. 29 ust. 3a¹), przekazanie należności na rachunek ZFA odbyło się w terminie „do dnia 31 grudnia roku, w którym uzyskano te środki”. W związku z powyższym, naliczenie i zapłata odsetek od tej zaległości była bezzasadna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatku, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a.

Na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przepisu zatem wynika, że przekazanie zaliczki na podatek do urzędu skarbowego następuje w miesiącu następującym po miesiącu dokonania wypłaty.

Kolejne przepisy art. 38 ust. 2-2c ww. ustawy, regulują zasady przekazania zaliczki w przypadku płatnika będącego zakładem pracy chronionej lub zakładami aktywności zawodowej oraz płatnika, który utracił status zakładu pracy chronionej.

Na podstawie art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy, płatnicy będący zakładami aktywności zawodowej kwoty pobranych zaliczek na podatek od przychodów z tytułów określonych w art. 12 oraz od zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego, wypłacanych przez tych płatników:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, przekazują na zakładowy fundusz aktywności,
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku u tego płatnika przekroczył kwotę, o której mowa w lit. a, przekazują na zasadach określonych w ust. 1.
   
   

Przepisy art. 38 ust. 2-2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają charakter norm szczególnych, stanowiących odstępstwo od ogólnej reguły określonej w art. 38 ust. 1, z tym że odstępstwo to dotyczy wyłącznie podmiotu, na rzecz którego należy przekazać zaliczkę. Przekazanie zaliczki do tych podmiotów następuje natomiast w terminie określonym w art. 38 ust. 1 ustawy, tj. do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Zatem wymienione wyżej przepisy prawa podatkowego uprawniają płatnika będącego zakładem aktywności zawodowej do przekazywania podatku dochodowego na zakładowy fundusz aktywności i zwalniają tego płatnika z obowiązku przekazywania na rzecz organu podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od dochodu pracownika za miesiące, w których jego dochód nie przekroczył kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej oraz miesiąca, w którym następuje przekroczenie.

Po przekroczeniu wymienionej kwoty, zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek, w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu umowy o pracę, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, powstaje w momencie wypłaty wynagrodzenia. Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pobrana zaliczka powinna być przekazana w terminie do 20 miesiąca po miesiącu, w którym ją pobrano. Wyżej wskazany termin przekazania dotyczy również tych podmiotów, które przekazują zaliczki na zakładowy fundusz aktywności.

Zakłady aktywności zawodowej są rozwiązaniem prawnym wprowadzonym ustawą z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2046).

O utworzenie zakładu aktywności zawodowej (wyodrębnionej organizacyjnie i finansowo jednostki), zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, ubiegać się może gmina, powiat oraz fundacja, stowarzyszenie lub inna organizacja społeczna, której statutowym zadaniem jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych jeżeli:

1. co najmniej 70% ogółu osób zatrudnionych w tej jednostce stanowią osoby niepełnosprawne, w szczególności skierowane do pracy przez powiatowe urzędy pracy:
   
   1. zaliczone do znacznego stopnia niepełnosprawności,
      
   2. zaliczone do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono autyzm, upośledzenie umysłowe lub chorobę psychiczną, w tym osób, w stosunku do których rada programowa, o której mowa w art. 10a ust. 4, zajęła stanowisko uzasadniające podjęcie zatrudnienia i kontynuowanie rehabilitacji zawodowej w warunkach pracy chronionej;
2. spełnia warunki, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 2 i 3;
   
3. przeznacza uzyskane dochody na zakładowy fundusz aktywności;
   
4. uzyska pozytywną opinię starosty o potrzebie utworzenia zakładu aktywności zawodowej, z wyjątkiem przypadku, gdy organizatorem jest powiat.
   
   

Jak wynika z pkt 3 przywołanego wyżej przepisu, zakład aktywności zawodowej ma obowiązek utworzenia zakładowego funduszu aktywności.

Sposób tworzenia i wykorzystywania zakładowego funduszu aktywności określają przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zakładów aktywności zawodowej (Dz.U. poz. 850) . W myśl § 14 ust. 1 rozporządzenia, fundusz tworzy się ze środków, o których mowa w art. 31 ust. 4 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz art. 38 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem organizator zakładu aktywności zawodowej ma obowiązek utworzenia zakładowego funduszu aktywności, na który przeznacza środki pochodzące z zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że zarówno przepisy ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych jak i rozporządzenia w sprawie zakładów aktywności zawodowej nie określają w jakim terminie środki te powinny być wpłacone na rachunek bankowy zakładowego funduszu aktywności, tak jak ma to miejsce w przypadku zakładów pracy chronionej. Zgodnie z art. 33 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy, prowadzący zakład pracy chronionej, zobowiązany jest do przekazywania środków na rachunek zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano.

Przepis § 14 ust. 2 przywołanego rozporządzenia, nakłada na zakład aktywności zawodowej obowiązek prowadzenia ewidencji środków funduszu aktywności oraz oddzielnego rachunku bankowego.

Wydatkowanie środków zakładowego funduszu aktywności, niezgodnie z przepisami rozporządzenia lub nieprzekazanie niewykorzystanych środków tego funduszu na wyodrębniony rachunek bankowy, w terminie do dnia 31 grudnia roku, w którym uzyskano te środki obliguje, w myśl art. 29 ust. 3a¹ ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, do dokonania:

1. zwrotu 100% kwoty tych środków na zakładowy fundusz aktywności oraz
2. wpłaty w wysokości 30% tych środków na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło ujawnienie odpowiednio wydatkowania zakładowego funduszu aktywności niezgodnego z przepisami lub niedotrzymania terminu do przekazania niewykorzystanych środków zakładowego funduszu aktywności na wyodrębniony rachunek bankowy.
   
   

W opisanym stanie faktycznym, Stowarzyszenie przyjęło, że wpłaty zaliczek na Zakładowy Fundusz Aktywności powinno dokonać w ciągu 7 dni od powstania obowiązku.

Należy zauważyć, że przyjęty przez Wnioskodawcę 7-dniowy termin przekazania środków do zakładowego funduszu aktywności, liczony od daty wypłaty wynagrodzeń, może wynikać z błędnego przekonania Wnioskodawcy, że w omawianym przypadku należy zastosować postanowienia art. 33 ust. 3 pkt 3 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Wnioskodawca nie powołuje się wprost na tę regulację). Jednak norma ta, jak wskazano wyżej, odnosi się wyłącznie do zakładów pracy chronionej zobowiązanych do przekazywania środków na rachunek zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych i nie dotyczy zakładów aktywności zawodowej zobowiązanych do przekazywania środków na zakładowy fundusz aktywności; w ustawie nie ma odesłania by normę tę stosować odpowiednio. Przywołany przepis stanowi, że pracodawca prowadzący zakład pracy chronionej, który jest zobowiązany do prowadzenia rozliczeniowego rachunku bankowego środków zakładowego funduszu osób niepełnosprawnych (ZFRON) jest też zobowiązany do przekazywania środków funduszu rehabilitacji na ten rachunek w terminie 7 dni od dnia, w którym środki te uzyskano. Dniem uzyskania środków pochodzących z części zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 33 ust. 2 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r, jest dzień wypłaty wynagrodzeń. W brzmieniu przepisu obowiązującym do końca 2015 r. ustawodawca nie definiował terminu uzyskania środków.

Z kolei w ocenie prawnej zaistniałego stanu faktycznego, Stowarzyszenie wskazało, że przekazanie należności (zaliczek) na rachunek ZFA odbyło się, zgodnie z art. 29 ust. 3a¹ ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, w terminie do dnia 31 grudnia roku, w którym uzyskano te środki.

Tymczasem termin, o którym mowa w art. 29 ust. 3a¹ ustawy, odnosi się do przekazywania na wyodrębniony rachunek bankowy niewykorzystanych środków funduszu i nie dotyczy terminu przekazania należnych kwot z tytułu pobranych zaliczek na rzecz funduszu. Dotyczy on zachowania się pracodawcy po uzyskaniu przez zakładowy fundusz środków z zaliczek na podatek dochodowy. W sytuacji, gdy środki zgromadzone w zakładowym funduszu aktywności, pochodzące m.in. z wpłat zaliczek, nie zostaną wykorzystane na cele określone w rozporządzeniu w sprawie zakładów aktywności zawodowej, należy je przekazać na wyodrębniony rachunek bankowy, w terminie do dnia 31 grudnia roku, w którym uzyskano te środki. Z przepisu tego nie wynika, że zakład aktywności zawodowej ma wpłacać w terminie do 31 grudnia roku zaliczki na podatek dochodowy. Zasadnym jest odróżnienie terminu wpłat zaliczek pobranych przez płatników na zakładowy fundusz aktywności od terminu przekazywania już zgromadzonych na tym funduszu środków (obejmujących m.in. pobrane, odprowadzone i już wpłacone zaliczki przez płatników) na wyodrębniony rachunek bankowy.

Termin dokonywania wpłat na zakładowy fundusz aktywności wynika z art. 38 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W jego ust. 1 ustawa przewiduje generalną, nieznającą wyjątków regułę, że pracodawca przekazuje zaliczki na podatek dochodowy (co do zasady – do urzędu skarbowego) w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. W zakresie przedmiotowego terminu przepis ten jest jasny, ma ponadto walor normy generalnej. Przepisem o charakterze szczególnym, specjalnym, jest natomiast art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym. Szczególność tego przepisu polega na wskazaniu innego, niż w ust. 1, adresata zaliczek. Zaliczki w pewnym zakresie roku podatkowego, powinny być przekazywane do zakładowego funduszu aktywności, natomiast w innej części roku podatkowego, zależnej dla każdego pracodawcy od tego, kiedy dochód pracownika uzyskany od początku roku u tego pracodawcy przekroczy kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, powinna być przekazana „na zasadach określonych w ust. 1”. Zasadniczą okolicznością prawną jest zatem to, że art. 38 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ogóle nie normuje terminu, w jakim powinno nastąpić przekazanie środków z zaliczek. Zarówno w ust. 1, jak i 2, termin jest taki sam, tj. do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki. Art. 38 ust. 2 pkt 2 jest przepisem szczególnym względem ust. 1, ale tylko w zakresie adresata zaliczek (jest nim zakładowy fundusz aktywności, a nie urząd skarbowy), nie ma jednak tego statusu przepisu szczególnego w zakresie terminu, który jest uniwersalny, wiążący zarówno dla ust. 1, jak i ust. 2 omawianego przepisu.

Podsumowując, moment wypłaty wynagrodzenia związany jest z pobraniem przez płatnika zaliczki na podatek i odprowadzenia jej do właściwego urzędu skarbowego we właściwym czasie, a w przypadku zakładów aktywności zawodowej − przekazania zaliczki na podatek na zakładowy fundusz aktywności. Przekazanie zaliczki na zakładowy fundusz aktywności − w myśl art. 38 ust. 1 ustawy, który ma zastosowanie do terminu przekazywania zaliczek przez podmioty określone w art. 38 ust. 2-2a ustawy, następuje w następnym miesiącu po miesiącu wypłaty wynagrodzenia. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają innej możliwości, a właśnie przepisy tej ustawy należy w tym wypadku zastosować a nie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny w świetle obowiązujących przepisów prawa, jeżeli dochód zatrudnionych na umowę o pracę osób niepełnosprawnych nie przekroczy kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, zaliczki na ten podatek od wypłaconych pracownikom wynagrodzeń, powinien przekazać na Zakładowy Fundusz Aktywności w terminie określonym w art. 38 ust. 1 ww. ustawy, czyli do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki.

Ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych pracownikom wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru, m.in. informacji PIT-11.

Zgodnie z art. 8 Ordynacji podatkowej płatnik jest obowiązany na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 38 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (PIT-4R).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5.

Z przepisów tych wynika również, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika pełniąc rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Przepisy Ordynacji podatkowej w art. 30 przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odpowiedzialność płatnika związana jest ze skutkami niewykonania (lub nienależytego wykonania) podstawowych czynności (art. 8 Ordynacji podatkowej), jakie jest on obowiązany, zgodnie z prawem, zrealizować. Elementem konstytutywnym odpowiedzialności płatnika jest zawsze niewpłacenie podatku. Jeżeli bowiem podatek zostanie wpłacony bez uprzedniego pobrania go od podatnika, nie ma podstaw do domagania się od płatnika jakichkolwiek świadczeń i tym samym nie można mówić o odpowiedzialności w przedstawionym wyżej rozumieniu. Z drugiej strony, niewpłacenie powoduje odpowiedzialność niezależnie od tego, czy wynikało z niepobrania podatku od podatnika, czy nieodprowadzenia podatku pobranego.

Odpowiedzialność płatnika wynika nie tyle z niewykonania określonych wyżej czynności, ile z konsekwencji finansowych tego niewykonania. Płatnik odpowiada więc po prostu za podatki niewpłacone.

Zgodnie z art. 51 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Za zaległość podatkową uważa się także m.in. niezapłaconą w terminie płatności zaliczkę na podatek, w tym również zaliczkę, o której mowa w art. 23a, lub ratę podatku (art. 51 § 2 Ordynacji podatkowej). Przywołane przepisy stosuje się również do należności z tytułu podatków, zaliczek na podatki oraz rat podatków niewpłaconych w terminie płatności przez płatnika lub inkasenta (art. 51 § 3 ustawy).

W myśl art. 53 § 1 Ordynacji podatkowej, od zaległości podatkowych, z zastrzeżeniem art. 54, naliczane są odsetki za zwłokę. Na mocy art. 53 § 2 ww. ustawy, przepis ten stosuje się również do należności, o których mowa w art. 52 § 1, oraz do nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek, w części przekraczającej wysokość podatku należnego za rok podatkowy.

Odsetki za zwłokę nalicza podatnik, płatnik, inkasent, następca prawny lub osoba trzecia odpowiadająca za zaległości podatkowe, z zastrzeżeniem art. 53a, art. 62 § 4, art. 66 § 5, art. 67a § 1 pkt 1 lub 2 i art. 76a § 1 (art. 53 § 3 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 53 § 4 Ordynacji podatkowej, odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następującego po dniu upływu terminu płatności podatku lub terminu, w którym płatnik lub inkasent był obowiązany dokonać wpłaty podatku na rachunek organu podatkowego.

Odsetek za zwłokę, zgodnie z art. 54 § 1 Ordynacji podatkowej, nie nalicza się:

1. za okres zabezpieczenia, od zabezpieczonej kwoty zobowiązania, jeżeli objęte zabezpieczeniem środki pieniężne, w tym kwoty uzyskane ze sprzedaży objętych zabezpieczeniem rzeczy lub praw, zostały zaliczone na poczet zaległości podatkowych;
2. za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 227 § 1, do dnia otrzymania odwołania przez organ odwoławczy;
3. za okres od dnia następnego po upływie terminu, o którym mowa w art. 139 § 3, do dnia doręczenia decyzji organu odwoławczego, jeżeli decyzja organu odwoławczego nie została wydana w terminie, o którym mowa w art. 139 § 3;
4. w przypadku zawieszenia postępowania z urzędu - od dnia wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania do dnia doręczenia postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania;
5. jeżeli wysokość odsetek nie przekraczałaby trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej;
6. za okres od dnia wszczęcia postępowania podatkowego do dnia doręczenia decyzji organu pierwszej instancji, jeżeli decyzja nie została doręczona w terminie 3 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania;
7. za okres od dnia następnego po upływie dwóch lat od dnia złożenia deklaracji, od zaległości związanych z popełnionymi w deklaracji błędami rachunkowymi lub oczywistymi omyłkami, jeżeli w tym okresie nie zostały one ujawnione przez organ podatkowy;
8. w zakresie przewidzianym w odrębnych ustawach.
   
   

Stosownie do art. 55 § 1 ww. ustawy, odsetki za zwłokę wpłacane są bez wezwania organu podatkowego.

Odnosząc powyższe uwarunkowania prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, że jeżeli w przedstawionym stanie faktycznym nie wystąpiły żadne z ww. okoliczności wyłączających naliczanie odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych, Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych powstałych w związku nieterminowym przekazaniem na zakładowy fundusz aktywności zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy czym odsetki od wynagrodzeń wypłaconych w maju 2014 r. należne są od 21 czerwca 2014 r.

Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.