INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 9.01.2012 r. (data wpływu 11.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości, wykazanego na fakturach dokumentujących usługę wynajmu samochodów (pojazdów) przeznaczonych do dalszego ich odpłatnego wynajmu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w pełnej wysokości, wykazanego na fakturach dokumentujących usługę wynajmu samochodów (pojazdów) przeznaczonych do dalszego ich odpłatnego wynajmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wypożyczalnia samochodów B. s.c. („Wnioskodawca”) odpłatnie wynajmuje samochody od drugiej wypożyczalni, na podstawie odpłatnej umowy wynajmu i oddaje te samochody w dalszy odpłatny wynajem usługobiorcom - osobom fizycznym lub firmom. Wnioskodawca nie jest użytkobiorcą samochodów, nie korzysta z samochodów do innych celów, jedynie wykorzystuje je w celach zarobkowych - jako jedyne źródło dochodu - zgodnie ze zgłoszonym profilem działalności, wynajmuje samochody.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.Przedmiotem wynajmu są następujące samochody: Fiat Panda, Ford Fokus, Ford Mondeo-3 szt.,Hyundai i30, KiaCeed-2szt., Nissan Note, Fiat Scudo.

Wynajem powyższych samochodów służy Wnioskodawcy wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. Wnioskodawca wynajmuje odpłatnie samochody z innej wypożyczalni na podstawie zawartej umowy na czas nieokreślony, od dnia 01.10.2010r. do dnia dzisiejszego, bez przerwy. Powyższe samochody na podstawie ww. umowy są do wyłącznej dyspozycji Wnioskodawcy.Wnioskodawca oddaje samochody w odpłatny wynajem usługobiorcom - firmom lub osobom fizycznym, na żądane przez nich okresy czasu - minimum 1 doba, maksimum - nieokreślone (wynajmy długoterminowe mogą być zawierane na okres nawet kilku lat). W przypadku wynajmów krótkoterminowych, samochód, jeśli aktualnie nie jest wynajęty, stoi w gotowości do wynajmu na parkingu i nie jest w tym czasie wykorzystywany w żaden inny sposób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w fakturze za usługę wynajmu ww. samochodów do dalszego ich odpłatnego wynajmu...

Zdaniem Wnioskodawcy, mają tu zastosowanie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r, o podatku od towarów i usług, Dział IX, Rozdział I, Art. 86 ust. 4, pkt 7

Dział IX

Odliczenie i zwrot podatku. Odliczanie częściowe Rozdział 1

Odliczenie i zwrot podatku

Art. 86.

3. W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6 000 zł.4. Przepis ust. 3 nie dotyczy (…):7) przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

W rozumieniu ww. przepisów, Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w fakturze zakupowej za usługę wynajmu ww. samochodów do dalszego ich odpłatnego wynajmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:
   1. z tytułu nabycia towarów i usług,
   2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
   3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu
   1. z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;
2. w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów – w przypadkach, o których mowa w art. 33a.
6. różnica podatku, o której mowa w art. 29 ust. 18 i art. 37.
   
   

Wyjaśnić należy, iż na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r., dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust.2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   
   

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zauważa się, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy nie definiują pojęć „pojazd samochodowy”, dlatego też należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Jak wskazuje art. 2 pkt 31 i pkt 33 ww. ustawy Prawo o ruchu drogowym, „pojazd” oznacza środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane, zaś „pojazd samochodowy” - pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

W świetle powyższego uznać należy, iż obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania do pojazdów samochodowych w przypadku, gdy przedmiotem działalności podatnika jest ich wynajem przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Istotne jest, aby przeznaczenie samochodu do działalności polegającej na jego wynajmie trwało nie krócej niż 6 miesięcy, a nie aby jedna czynność wynajmu trwała minimum pół roku.

Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż podatnik ma prawo do pełnego odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającej z faktur dokumentujących najem samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu pod warunkiem spełnienia łącznie przesłanek, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej, tj.:

1. gdy przedmiotem działalności podatnika jest oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, oraz
2. samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te ww. cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka – będąca czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług – prowadzi działalność, której głównym przedmiotem jest świadczenie usług w zakresie wynajmu samochodów. Kompletując flotę samochodową na potrzeby świadczonych ww. usług, Spółka zawarła kilka umów odpłatnego najmu z inną firmą na następujące samochody: Fiat Panda, Ford Fokus, Ford Mondeo-3 szt., Hyundai i30, KiaCeed-2szt., Nissan Note, Fiat Scudo. Samochody te są przeznaczone następnie do dalszego ich odpłatnego wynajmu osobom fizycznym, jak i podmiotom gospodarczym (firmom). Wnioskodawca wynajmuje odpłatnie samochody z innej wypożyczalni na podstawie zawartej umowy na czas nieokreślony, od dnia 01.10.2010r. do dnia dzisiejszego, bez przerwy. Powyższe samochody na podstawie ww. umowy są do wyłącznej dyspozycji Wnioskodawcy, który oddaje samochody w odpłatny wynajem usługobiorcom, na żądane przez nich okresy czasu - minimum 1 doba, maksimum - nieokreślone (wynajmy długoterminowe mogą być zawierane na okres nawet kilku lat). W przypadku wynajmów krótkoterminowych, samochód, jeśli aktualnie nie jest wynajęty, stoi w gotowości do wynajmu na parkingu i nie jest w tym czasie wykorzystywany w żaden inny sposób. Wynajem powyższych samochodów służy Wnioskodawcy wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

Analiza przepisu art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b ustawy nowelizującej jednoznacznie wskazuje, że ograniczenie wynikające z art. 3 ust. 1 ww. ustawy odnoszące się do samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych nie dotyczy sytuacji, gdy przedmiotem działalności podatnika jest przeznaczenie pojazdów na wynajem na okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga fakt, iż ustawa nie ogranicza kręgu podmiotów, na rzecz których może być dokonana dostawa towarów lub też świadczenie usługi.

Jednakże świadczenie usług – również wypożyczenie – ma miejsce tylko wówczas, gdy czynność ta dokonywana jest na rzecz innych podmiotów gospodarczych lub na rzecz ludności. Świadczenie usług nie występuje natomiast w przypadku czynności wewnątrzzakładowych. Aby zatem mówić o świadczeniu przez Spółkę ww. usługi najmu, transakcja musi dotyczyć dwóch odrębnych podmiotów.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. Wnioskodawcy w odniesieniu do podnajmowanych od firmy wymienionych we wniosku samochodów na podstawie umów długoterminowych (na czas nieokreślony), a następnie dalej podnajmowanych i wyłącznie do tego celu przeznaczonych, przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, będzie przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących wynajem ww. samochodów do dalszego ich odpłatnego wynajmu.

Oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należy wskazać, iż jakkolwiek Spółka wywodzi prawidłowy skutek prawny w postaci pełnego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w fakturze zakupowej za usługę wynajmu wymienionych we wniosku samochodów do dalszego ich odpłatnego wynajmu, jednakże w oparciu o inną podstawę prawną niż wskazana przez tut. Organ, bowiem zastosowanie będą tu miały przepisy obowiązujące w obecnym stanie prawnym (od 1 stycznia 2011r. do 31 grudnia 2012r.) i wynikające z zapisów ustawy nowelizującej z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), a nie przepisy, na które powołuje się Wnioskodawca w swoim stanowisku, obowiązujące do dnia 31 grudnia 2010r. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.