Interpretacja Ministra Finansów
PT8.8101.726.2015.TKE
z 24 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Rozwoju i Finansów, wobec stwierdzenia nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2013 r. nr IPTPP1/443-131/13-4/MW, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi dla … Sp. z o.o. (obecna nazwa: … Sp. z o.o.), NIP: … na wniosek z dnia 13 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.), uzupełniony pismem z dnia 6 maja 2013 r. (data wpływu 8 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z adaptacją/modernizacją budynku oraz wydatkami bieżącymi, zmienia ww. interpretację z urzędu stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2013 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z adaptacją/modernizacją budynku oraz wydatkami bieżącymi.

Wniosek został uzupełniony w dniu 8 maja 2013 r. w zakresie przedmiotu wniosku oraz doprecyzowania stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka należy do grupy bankowo–finansowej (dalej: „Grupa”). Spółka jest wyspecjalizowanym podmiotem wydzielonym w celu zwiększenia efektywności działalności Grupy i jednocześnie optymalizacji jej kosztów. Zasadnicza działalność Grupy koncentruje się w obszarze bankowości. W związku z powyższym, działalność podejmowana przez Spółkę na rzecz podmiotów z Grupy jest zwolniona z opodatkowania VAT. Jednakże, Spółka wykonuje też czynności opodatkowane VAT.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka nabyła budynek przemysłowy. Spółka poniosła szereg kosztów adaptacyjnych (remonty), aby przystosować budynek do własnej działalności, oraz kosztów związanych z późniejszą modernizacją. Ponadto Spółka regularnie ponosi bieżące koszty utrzymania budynku, w tym koszty mediów, ochrony, sprzątania. W związku z powyższym, Spółka otrzymuje faktury, na których był wykazany podatek VAT.

Przedmiotowy budynek jest przez Spółkę wykorzystywany niemal w całości w działalności opodatkowanej VAT – Spółka wynajmuje jego powierzchnię na cele inne niż mieszkaniowe. W budynku tym niewielka część powierzchni jest jednak wykorzystywana na potrzeby całości działalności Spółki, w tym również w działalności zwolnionej z opodatkowania VAT.

Zdaniem Spółki, na gruncie regulacji VAT przysługuje jej prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur za adaptację/modernizację budynku oraz bieżące utrzymanie budynku, w części w jakiej zakupy te były związane z czynnościami uprawniającymi do odliczenia VAT. W celu wyliczenia kwot VAT naliczonego, w odniesieniu, do których przysługuje prawo odliczenia VAT, Spółka planuje dokonać bezpośredniej alokacji odpowiedniej części poszczególnych zakupów do czynności opodatkowanych VAT, które są w tym budynku wykonywane. Zdaniem Spółki możliwe jest dokonanie bezpośredniej alokacji VAT naliczonego odpowiednio do działalności opodatkowanej VAT oraz działalności zwolnionej z VAT w oparciu o miarodajny klucz alokacji określający w sposób procentowy stosunek powierzchni budynku przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych do całkowitej powierzchni budynku.

Wnioskodawca wskazuje, iż opisany we wniosku stan faktyczny odnosi się do przeprowadzonej adaptacji/modernizacji oraz poniesionych wydatków bieżących. W efekcie, Wnioskodawca oczekuje wydania interpretacji w stanie faktycznym obejmującym swym zakresem wskazane powyżej czynności, tj. wykonanie adaptacji/modernizacji oraz poniesienie wydatków bieżących.

Odnośnie do zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazuje, iż obejmuje ono swym zakresem przyszłe wydatki bieżące oraz przyszłe (przewidywane) wydatki związane z adaptacją/modernizacją. W efekcie, Wnioskodawca oczekuje wydania interpretacji odnośnie do zdarzenia przyszłego obejmującego zakresem wskazane powyżej czynności tj. przeprowadzenie przyszłych (przewidywanych) adaptacji/ modernizacji oraz poniesienie (w przyszłości) wydatków bieżących.

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT Spółce przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazywanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z adaptacją/modernizacją a także bieżącym utrzymaniem budynku, w części odpowiadającej procentowemu stosunkowi powierzchni przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do całkowitej powierzchni budynku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zgodnie natomiast z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot naliczonego podatku związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Dopiero w sytuacji, w której takie wyodrębnienie nie jest możliwe podatnik może pomniejszyć kwotę podatku VAT należnego o taką część kwoty podatku VAT naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT).

Wykładnia językowa powołanych powyżej przepisów wskazuje na istnienie po stronie podatnika obowiązku do wyodrębniania kwot podatku naliczonego, który związany jest z czynnościami opodatkowanymi podatnika, a dopiero w kolejnym kroku istnieje możliwość dokonania proporcjonalnego odliczenia VAT naliczonego w oparciu o współczynnik struktury sprzedaży. Innymi słowy ustawodawca przewidział prymat bezpośredniej alokacji nabywanych towarów i usług do czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz do czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje. Tym samym, podatnik jest zobowiązany do dokonania w pierwszej kolejności takiej bezpośredniej alokacji, wykorzystując dostępne mu informacje i narzędzia.

Alokacja pośrednia, tj. przypisanie danych wydatków do działalności dającej i odpowiednio niedającej prawa do obniżenia należnego podatku VAT za pomocą proporcji sprzedaży o której mowa w art. 90 ust. 2 ustawy o VAT może zostać dokonana tylko w sytuacji, gdy podatnik nie ma rzeczywistej możliwości wyodrębnienia kwot dotyczących czynności dających lub, odpowiednio niedających prawa do odliczenia naliczonego podatku VAT na przedmiotowych wydatkach. Biorąc powyższe pod uwagę, alokacja pośrednia jest wyjątkową, uproszczoną metodą ustalania wysokości naliczonego podatku VAT podlegającego odliczeniu, która może być stosowana jedynie w przypadku, gdy posiadane przez podatnika informacje i narzędzia nie pozwalają na określenie w sposób wiarygodny, tej części kosztów, które mogą zostać przypisane bezpośrednio do działalności dającej prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT oraz niedającej takiego prawa.

Takie rozumienie powołanych przepisów potwierdza również ich wykładnia funkcjonalna. Spełnienie bowiem obowiązku, o którym mowa w art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, a więc wyodrębnienie kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego tylko w takim zakresie (takiej części), w jakim nabywane towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zdaniem Spółki, tylko obiektywny klucz alokacji, którym w przedmiotowej sytuacji jest klucz alokacji oparty o stosunek powierzchni wykorzystywanej do poszczególnych rodzajów działalności Spółki, pozwoli w sposób wiarygodny i miarodajny dokonać bezpośredniej alokacji i ustalić kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu.

Spółka stoi na stanowisku, że zaprezentowane przez nią stanowisko jest zgodne z zasadą neutralności podatku VAT. W myśl powyższej zasady, system odliczeń podatku ma na celu całkowite uwolnienie podatnika VAT od obciążeń z tytułu podatku przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzenia działalności, w zakresie w jakim prowadzi on działalność opodatkowaną VAT.

Nadrzędność zasady neutralności, jako podstawowej wytycznej przy dokonywaniu wykładni przepisów w zakresie odliczenia VAT potwierdzał wielokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE"), np. w wyroku w sprawie 50/87. Opierając się na tezach prezentowanych przez TSUE w licznych wyrokach dotyczących prawa do odliczenia VAT, należy stwierdzić, że wyodrębnienie na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy o VAT kwot podatku naliczonego, które obniżą podatek należny, powinno następować w każdym przypadku, w jakim możliwe jest zastosowanie obiektywnych kryteriów takiego wyodrębnienia.

Spółka stoi na stanowisku, że w przedmiotowej sprawie takim obiektywnym kryterium jest stosunek powierzchni budynku, która służy czynnościom opodatkowanym VAT w całej powierzchni budynku. Zdaniem Spółki, klucz alokacji odnoszący się do powierzchni nieruchomości pozwala na wiarygodne i miarodajne powiązanie dokonywanych zakupów (lub ich części) z konkretnym rodzajem sprzedaży (np. sprzedażą opodatkowaną lub zwolnioną z opodatkowania).

Spółka raz jeszcze pragnie zauważyć, że przepisy ustawy o VAT wymagają, aby podatnik określił odrębnie kwoty naliczonego podatku związane z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty należnego podatku. Jednocześnie jednak, regulacje w zakresie podatku VAT nie określają metody, za pomocą której taka bezpośrednia alokacja powinna zostać dokonana. Tym samym, w opinii Spółki możliwe jest zastosowanie każdej metody, która wiarygodnie pozwala powiązać koszt z danym rodzajem działalności.

Prawidłowość przedstawionego w przedmiotowym wniosku stanowiska w kwestii możliwości wyodrębnienia kwot VAT do odliczenia w oparciu o klucz alokacji odnoszący się do powierzchni nieruchomości wykorzystywanej częściowo do wykonywania czynności opodatkowanych oraz do czynności zwolnionych z VAT, potwierdzają także interpretacje przepisów prawa podatkowego, wydane przez Ministra Finansów w indywidualnych sprawach podatników.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 19 listopada 2012 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPP1/443-995/12/KM stwierdzono, że „obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia z realizacją jakich czynności związany jest podatek wynikający z otrzymanych faktur, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji”.

Analogiczne stanowisko zaprezentowano w interpretacji indywidualnej z dnia 24 sierpnia 2011 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPP1-443-843/11-4/MP. W interpretacji tej stwierdzono, że „Wnioskodawca może dokonać odpowiedniego przyporządkowania podatku naliczonego związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną w oparciu o miarodajny i uzasadniony klucza podziału. Wskazać należy, że wyboru tego klucza powinien dokonać sam Wnioskodawca, uwzględniając specyfikę i indywidualne cechy swojej działalności.

Treść wniosku wskazuje na fakt, iż Wnioskodawca rozważa możliwość rozliczania podatku naliczonego w oparciu o klucz powierzchniowy — wg stosunku powierzchni użytkowej budynku wykorzystywanej wyłącznie na wynajem oraz wykorzystywanej na własne potrzeby. W ten sposób można ustalić kwotę podatku naliczonego przypadającą na jednostkę powierzchni oraz pomnożyć tę wartość przez liczbę jednostek związanych z jednym lub obydwoma rodzajami sprzedaży i w ten sposób wyodrębnić kwoty podatku naliczonego związane wyłącznie z czynnościami dającymi prawo do odliczenia oraz czynnościami nie dającymi takiego prawa.

Zdaniem tutejszego organu zastosowanie metody klucza powierzchniowego obiektu jest właściwe z uwagi na fakt, iż naturą budynku jest określanie jego wielkości wg powierzchni użytkowej. Zaproponowana przez Wnioskodawcę metoda umożliwi alokację podatku wg powierzchni wykorzystywanej do czynności opodatkowanych oraz do czynności, w związku którymi nie przysługuje prawo do odliczenia”.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że na podstawie art. 86 ust. 1 i oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jest ona uprawniona do odliczenia VAT wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z adaptacją/remontem a także z bieżącym utrzymaniem budynku, w kwocie skalkulowanej na podstawie miarodajnego klucza alokacji określającego w sposób procentowy stosunek powierzchni przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do całkowitej powierzchni budynku.

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty, Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W dniu 17 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając na podstawie przepisu § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów – wydał interpretację indywidualną nr IPTPP1/443-131/13-4/MW, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe i na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Rozwoju i Finansów stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2013 r. nr IPTPP1/443-131/13-4/MW, wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Ministra Rozwoju i Finansów stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest nieprawidłowe.

Generalna zasada określająca prawne możliwości odliczenia podatku naliczonego wyrażona jest w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. poz. 1054, z późn. zm.), dalej jako: ustawa o VAT. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W przypadku, gdy podatnik dokonuje zakupów związanych zarówno z czynnościami w związku, z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i z czynnościami w związku, z którymi takie prawo nie przysługuje, zastosowanie znajdą przepisy art. 90 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy o VAT, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie, według art. 90 ust. 2 ustawy o VAT, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Sposób ustalania proporcji określa przede wszystkim art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, w myśl którego proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy, obowiązkiem Wnioskodawcy w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane.

Wnioskodawca ma zatem obowiązek odrębnego określenia, czy podatek wynikający z otrzymanych faktur związany będzie z czynnościami opodatkowanymi, czy też zwolnionymi, czyli dokonania tzw. bezpośredniej alokacji.

Jeżeli dokonanie bezpośredniej alokacji nie jest możliwe, czyli w przypadku, gdy dokonane zakupy służą obu rodzajom działalności, podatnik może odliczyć tylko tę część podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom dającym prawo do odliczenia. A zatem zasada proporcjonalnego odliczania podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli „zakupów związanych ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną”.

W rezultacie zastosowanie proporcji, o której mowa w art. 90 ustawy o VAT dla określenia kwoty podatku naliczonego do odliczenia możliwe jest tylko w przypadku, gdy Wnioskodawca nie ma możliwości wyodrębnienia całości lub części kwot, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego pytania i stanowiska Wnioskodawcy należy stwierdzić, że wymóg dokonania bezpośredniego i bezspornego przyporządkowania podatku naliczonego czynnościom, w związku z wykonaniem których odliczenie podatku jest możliwe i czynnościom w związku z wykonywaniem których podatnik nie ma prawa do odliczenia nie pozwala na określanie wartości usługi lub towaru i wysokości podatku naliczonego w drodze przyjętego przez podatnika subiektywnego miernika powierzchniowego. Skoro Wnioskodawca chce zastosować określony przez siebie klucz alokacji to znaczy, że nie jest w stanie określić, jaka część podatku naliczonego jest bezpośrednio związana ze sprzedażą opodatkowaną.

Wskazany przez Wnioskodawcę tzw. klucz alokacji według powierzchni nie daje możliwości obiektywnego tzn. niezależnego od woli Wnioskodawcy i przyjętych przez nią kryteriów, określenia wartości podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi i czynnościami zwolnionymi.

Jak wskazano powyżej ustawa o podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności nakłada na podatnika obowiązek bezpośredniego wyodrębnienia wielkości podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami zwolnionymi. Jednak to wyodrębnienie winno być dokonane wyłącznie w oparciu o obiektywne kryterium.

W ocenie Ministra Rozwoju i Finansów proponowany przez stronę klucz alokacji stosowany w oparciu o subiektywny tj. zależne od woli Wnioskodawcy parametry powierzchniowe, nie spełnia warunków do uznania go za takie obiektywne kryterium.

Powyższa teza znajduje oparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok NSA z dnia 4.11.2011 r. sygn. akt I FSK 1697/10).

Jest również zgodna z przepisami unijnymi. Zgodnie z art. 173 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) w odniesieniu do towarów i usług wykorzystywanych przez podatnika zarówno do dokonywania transakcji dających prawo do odliczenia, o których mowa w art. 168, 169 i 170, jak i transakcji nie dających prawa do odliczenia, odliczenie będzie dotyczyło tylko takiej części VAT, która proporcjonalnie przypada na kwotę tych pierwszych transakcji.

Proporcja podlegająca odliczeniu jest ustalana, zgodnie z art. 174 i 175, dla wszystkich transakcji dokonanych przez podatnika.

W myśl art. 174 ust. 1 lit. a i b ww. dyrektywy, proporcja podlegająca odliczeniu jest kwotą ułamkową złożoną z następujących kwot: w liczniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji, które dają prawo do odliczenia zgodnie z art. 168 i 169; w mianowniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji uwzględnionych w liczniku oraz transakcji, które nie dają prawa do odliczenia.

Państwa członkowskie mogą jednak wprowadzić inne metody podziału podatku naliczonego niż wskazane w art. 174 ww. dyrektywy (art. 173 ust. 2 ww. dyrektywy). Ponieważ w ustawie o VAT została zaimplementowana tylko zasada ogólna (art. 90 ust. 3 ustawy o VAT) odpowiadająca art. 174 ww. dyrektywy, natomiast nie wprowadzono żadnej z opcji przewidzianych w art. 173 ust. 2 ww. dyrektywy, brak jest możliwości zastosowania do sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawcę w przypadku wydatków do działalności mieszanej innej metody niż przewidziana w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że przyjęty przez Wnioskodawcę klucz bezpośredniej alokacji odnoszący się do powierzchni nieruchomości jest nieprawidłowy, a w konsekwencji stanowisko Spółki, która uważa, że na podstawie art. 86 ust. i oraz art. 90 ust. 1 ustawy o VAT jest ona uprawniona do odliczenia VAT wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług związanych z adaptacją/remontem a także z bieżącym utrzymaniem budynku, w kwocie skalkulowanej na podstawie miarodajnego klucza alokacji określającego w sposób procentowy stosunek powierzchni przeznaczonej do wykonywania czynności opodatkowanych VAT do całkowitej powierzchni budynku należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 17 maja 2013 r. nr IPTPP1/443-131/13-4/MW, wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o VAT, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację zmieniającą interpretację indywidualną. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Rozwoju i Finansów - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 47 i 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: 1) wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; 2) oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; 3) określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; 4) w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Rozwoju i Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Rozwoju i Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.