Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.828.2016.2.APO
z 24 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 sierpnia 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 15 września 2016 r.), uzupełnionym 7 listopada 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wypłacone na rzecz pracowników przywróconych do pracy na podstawie wyroku Sądu oraz
• Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonania korekty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015, z uwagi na zmianę podstawy prawnej wypłacanego świadczenia na rzecz pracowników

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2016 r. do tut. BKIP wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy:

• Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wypłacone na rzecz pracowników przywróconych do pracy na podstawie wyroku Sądu oraz
• Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonania korekty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015, z uwagi na zmianę podstawy prawnej wypłacanego świadczenia na rzecz pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 26 października 2016 r. Znak: 2461-IBPB-1-3.4510.828.2016.1.APO wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 7 listopada 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Pracownicy A i B zatrudnieni byli przez Wnioskodawcę będącego uczelnią publiczną na podstawie mianowania w jednostce międzywydziałowej - Studium Języków Obcych, na stanowiskach wykładowcy i starszego wykładowcy. Na podstawie uchwały Senatu oraz Zarządzenia Rektora Wnioskodawcy, Studium Języków Obcych uległo likwidacji. Decyzja o likwidacji Studium Języków Obcych zapadła ze względów ekonomicznych z powodu zmniejszenia liczby studentów, a co za tym idzie - zmniejszenia liczby godzin nauczania języków obcych. W związku z likwidacją Studium Języków Obcych oraz stanowisk pracy pracowników A i B, z pracownikami A i B rozwiązano stosunki pracy za wypowiedzeniem. W czasie likwidowania Studium Języków Obcych, pracownicy A i B wybrani zostali odpowiednio do komisji zakładowej oraz komisji rewizyjnej, działającej u Wnioskodawcy organizacji związkowej oraz wskazani imiennie uchwałą organizacji związkowej jako członkowie objęci szczególną ochroną na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych. W związku z powyższym, pracownicy A i B wystąpili do Sądu Rejonowego z odwołaniem od rozwiązania stosunków pracy oraz żądaniem przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Wnioskodawca wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że objęcie pracowników A i B szczególną ochroną stanowiło nadużycie prawa, a jego jedynym celem było uniemożliwienie rozwiązania stosunków pracy.

Wnioskodawca oświadczenia o rozwiązaniu stosunków pracy skierował do pracowników A i B listownie (zwykłą pocztą) oraz pocztą elektroniczną (w tym samym dniu), do której załączono skany oświadczeń o rozwiązaniu stosunków pracy. Pracownik B w momencie otrzymania oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy (pisemnego oraz elektronicznego) przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Sąd Rejonowy wskazał, że w strukturze Wnioskodawcy nastąpiły rzeczywiste przekształcenia organizacyjne - likwidacja Studium Języków Obcych, które uniemożliwiały dalsze zatrudnianie pracowników A i B. Zdaniem Sądu Rejonowego, każdy rodzaj przekształcenia struktury szkoły wyższej, który obiektywnie wymusza ograniczenie stanu zatrudnienia i wyklucza dalsze zatrudnienie mianowanego nauczyciela akademickiego na dotychczas zajmowanym stanowisku pracy, stanowi usprawiedliwioną przyczynę rozwiązania z nim stosunku pracy. Sąd Rejonowy stwierdził, że jednostka została faktycznie zlikwidowana, a jej zadania w zakresie prowadzenia zajęć z języków obcych zostały powierzone podmiotom zewnętrznym.

W dniu 23 września 2015 r. Sąd Rejonowy wydał wyrok, w którym rozstrzygnął, że pracownicy A i B zostali skutecznie objęci ochroną wynikającą z art. 32 ustawy o związkach zawodowych i nie stanowiło to nadużycia prawa. Ponadto, Sąd Rejonowy uznał, że oświadczenia o rozwiązaniu stosunków pracy - jako złożone w formie elektronicznej - były niezgodne z przepisami prawa, a dodatkowo pracownik B nie mógł otrzymać oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, ponieważ w tym czasie przebywał na zwolnieniu lekarskim. Sąd Rejonowy nie przywrócił jednak pracowników A i B do pracy, a zasądził na ich rzecz wyłącznie odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunków pracy uznając, że wobec likwidacji Studium Języków Obcych i braku stanowisk pracy pracowników A i B, ich przywrócenie do pracy jest niecelowe, zgodnie z art. 45 § 2 Kodeksu pracy. Na rzecz pracownika A zasądzono odszkodowanie w kwocie 10.932,30 zł. Do kwoty 3.644,10 zł wyrok otrzymał rygor natychmiastowej wykonalności. Kwota ta została pracownikowi A zapłacona 30 września 2015 r. Pozostała cześć odszkodowania (7.288,20 zł) - pomimo braku prawomocności wyroku - przekazana została pracownikowi A 27 listopada 2015 r. Na rzecz pracownika B zasądzono odszkodowanie w kwocie 9.537,39 zł. Do kwoty 3.179,14 zł wyrok otrzymał rygor natychmiastowej wykonalności. Kwota ta została pracownikowi B zapłacona 30 września 2015 r. Pozostała cześć odszkodowania (6.358,25 zł) - pomimo braku prawomocności wyroku - przekazana została pracownikowi B 27 listopada 2015 r.

Naliczenie i wypłaty odszkodowań zostały zrealizowane zgodnie z:

1. interpretacjami organów podatkowych, w myśl których zasądzone na rzecz byłego pracownika odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw tj. art. 45 w związku z art. 471 Kodeksu pracy, pracodawca, jako płatnik nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od kwoty tego odszkodowania,
2. katalogiem przychodów niestanowiących podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia zawartym w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (§ 2 ust. 1 pkt 3 cytowanego rozporządzenia wskazuje, że nie stanowią podstawy wymiaru składek (...) - odprawy, odszkodowania i rekompensaty wypłacane pracownikom z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę lub rozwiązania jej bez wypowiedzenia).
   
   

Pracownicy A i B nie zgodzili się z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i jego wyrok zaskarżyli do Sądu Okręgowego, wnosząc o zmianę wyroku i uwzględnienie ich odwołań poprzez przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Sąd Okręgowy w wyroku z 7 czerwca 2016 r. podzielił zapatrywania Sądu Rejonowego co do tego, że pracownicy A i B zostali skutecznie objęci ochroną wynikającą z art. 32 ustawy o związkach zawodowych i nie stanowiło to nadużycia prawa. Sąd Okręgowy uznał jednak, że Sąd Rejonowy postąpił niezgodnie z art. 45 § 3 Kodeksu pracy, zgodnie z którym art. 45 § 2 - przewidującego możliwość zasądzenia odszkodowania w miejsce przywrócenia do pracy w przypadku jego niecelowości - nie stosuje się do pracowników objętych szczególną ochroną. Pracownicy A i B, zdaniem Sądu Okręgowego, byli taką ochroną objęci na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i przywrócił pracowników A i B do pracy, zasądzając jednocześnie na rzecz pracowników tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwotę 72.882,00 zł na rzecz pracownika A oraz kwotę 63.582,60 zł na rzecz pracownika B. Pracownicy A i B otrzymali wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy, ponieważ byli pracownikami objętymi szczególną ochroną (zgodnie z art. 47 Kodeksu pracy).

Naliczenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zostało zrealizowane zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) oraz § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.).

Dla pracownika A i B wynagrodzenie zostało przekazane na podstawie listy płac 15 czerwca 2016 r. Odszkodowanie wypłacone pracownikowi A i B zostało naliczone i rozliczone jako wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy 15 czerwca 2016 r.

Odszkodowanie przyznane wyrokiem Sądu i wypłacone pracownikom A i B w 2015 r. zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów i opodatkowane podatkiem od osób prawnych w wysokości 19% na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”). Podatek dochodowy od osób prawnych został zapłacony odpowiednio za część wypłaconych odszkodowań we wrześniu 2015 r. w wysokości 1.296 zł oraz za odszkodowania wypłacone w listopadzie 2015 r. w wysokości 2.593 zł.

Zapłacony podatek został wykazany przez Wnioskodawcę w deklaracji CIT-8 składanej za rok 2015. Na skutek apelacji pracowników A i B, Sąd II instancji zmienił wyrok Sądu Rejonowego I instancji i w efekcie odszkodowanie wypłacone w 2015 r. pracownikom A i B zostało przez Wnioskodawcę zaliczone na poczet wynagrodzenia zasądzonego wyrokiem II instancji i od zasądzonych kwot został uiszczony podatek dochodowy od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 3 listopada 2016 r. (wpływ do tut. Organu 7 listopada 2016 r.), Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony we wniosku stan faktyczny wskazując, że odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy, zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego, nie zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy ani w roku 2015 ani w 2016. Wydatki te, uznane zostały w dacie ich wypłaty za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów i zgodnie z zasadą wynikającą z art. 17 ust. 1 pkt 4 updop, ich wartość uznana została za dochód podlegający opodatkowaniu, odpowiednio we wrześniu i listopadzie 2015 r. Zasądzone na rzecz pracowników wyrokiem Sądu Okręgowego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy zostały w całości zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r.

Ponadto, w ww. piśmie Wnioskodawca dokonał uzupełnienia przedstawionego we wniosku stanu faktycznego o daty wydania wyroków przez Sąd Rejonowy tj. 23 września 2015 r. oraz Sąd Okręgowy tj. 7 czerwca 2016 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 listopada stycznia 2016 r., data wpływu do tut. BKIP 7 listopada 2016 r.):

1. Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, wypłacone na rzecz pracowników przywróconych do pracy na podstawie wyroku Sądu?
2. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do dokonania korekty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015, z uwagi na zmianę podstawy prawnej wypłacanego świadczenia na rzecz pracowników?
   
   

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo dokonał on zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r. kwoty zasądzonych wyrokiem Sądu i wypłaconych na rzecz pracowników wynagrodzeń za czas pozostawania bez pracy. Wnioskodawca, jako pracodawca, został na mocy wyroku Sądu zobligowany do wypłacenia wynagrodzeń pracownikom A i B za czas pozostawania bez pracy. Wypłacone przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy (w którym rozliczone zostało wcześniej wypłacone odszkodowanie) zostało zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z brzmieniem art. 15 ust. 1 updop. Zgodnie z powołanym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Decydującym kryterium przy kwalifikacji kosztu, jako kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, pozostaje kryterium celu poniesienia kosztu. Kryterium to wiąże się z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy. Kwalifikacja kosztu dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu (osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła), co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty (por. uchwała NSA z 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSP 2/12 ).

W myśl ogólnej zasady, wypłacone wynagrodzenia są kosztem uzyskania przychodu, bowiem są one związane ze stosunkiem pracy pracownika, którego praca generuje przychody pracodawcy. Przy czym, w przedmiotowej sprawie, pracownik otrzymał wynagrodzenie za okres, w którym nie świadczył pracy, gdyż umowa o pracę uległa rozwiązaniu. Orzeczeniem Sądu pracownicy zostali jednak przywróceni do pracy, stąd też na mocy art. 47 Kodeksu pracy, pracodawca miał obowiązek wypłacić pracownikom wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Z uwagi na fakt, że w tym przypadku pracownicy korzystali ze szczególnej ochrony stosunku pracy, przysługiwało im wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy. Powyższe stanowisko nie jest kwestionowane przez organy podatkowe i sądy administracyjne i uzasadnia zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do dokonania korekty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2015, z uwagi na zmianę podstawy prawnej wypłacanego świadczenia na rzecz pracowników oraz prawo do żądania stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 2015.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, za nadpłatę podatku uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku. Biorąc pod uwagę, że w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca, jako Szkoła Wyższa, zobowiązany był do wypłaty odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunków pracy, a koszt ten, jako niestanowiący kosztu uzyskania przychodu, został uznany za dochód do opodatkowania (zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 updop), to późniejsza zmiana kwalifikacji wypłaconych kwot na „wynagrodzenie z tytułu pozostawania bez pracy” skutkuje uznaniem obliczonego i zapłaconego w 2015 r. podatku dochodowego za podatek nienależny. Skoro bowiem ta sam kwota została uznana za wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, to wypłacona w roku 2015 kwota „odszkodowania”, która została zaliczona na poczet zapłaty zasądzonego wynagrodzenia, nie może być dalej uznawana za dochód Wnioskodawcy. Powyższe zmiany, w świetle art. 15 ust. 1 pkt 4 updop, stwarzają konieczność korekty kosztów uzyskania przychodów z 2015 r. poprzez korektę deklaracji CIT-8 za 2015 r. Zgodnie z art. 76 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikowi przysługuje, w braku zaległości podatkowych, prawo do wyboru rozliczenia nadpłaty poprzez jej zwrot lub zaliczenie na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „updop”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów, bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Należy mieć na uwadze, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo - skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że pracownicy A i B zatrudnieni byli przez Wnioskodawcę będącego uczelnią publiczną na podstawie mianowania w jednostce międzywydziałowej - Studium Języków Obcych, na stanowiskach wykładowcy i starszego wykładowcy. Na podstawie uchwały Senatu oraz Zarządzenia Rektora Wnioskodawcy, Studium Języków Obcych uległo likwidacji, w związku z czym z pracownikami A i B rozwiązano stosunki pracy za wypowiedzeniem. W czasie likwidowania Studium Języków Obcych, pracownicy A i B wybrani zostali odpowiednio do komisji zakładowej oraz komisji rewizyjnej, działającej u Wnioskodawcy organizacji związkowej oraz wskazani imiennie uchwałą organizacji związkowej jako członkowie objęci szczególną ochroną na podstawie art. 32 ustawy o związkach zawodowych. W związku z powyższym, pracownicy A i B wystąpili do Sądu Rejonowego z odwołaniem od rozwiązania stosunków pracy oraz żądaniem przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Wnioskodawca wniósł o oddalenie powództwa zarzucając, że objęcie pracowników A i B szczególną ochroną stanowiło nadużycie prawa, a jego jedynym celem było uniemożliwienie rozwiązania stosunków pracy. Sąd Rejonowy wyrokiem z 23 września 2016 r. nie przywrócił pracowników A i B do pracy, zasądził natomiast na ich rzecz odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunków pracy uznając, że wobec likwidacji Studium Języków Obcych i braku stanowisk pracy pracowników A i B, ich przywrócenie do pracy jest niecelowe, zgodnie z art. 45 § 2 Kodeksu pracy. Na rzecz pracownika A zasądzono odszkodowanie w kwocie 10.932,30 zł (kwota 3.644,10 zł została zapłacona 30 września 2015 r. natomiast pozostała część 27 listopada 2015 r.). Na rzecz pracownika B zasądzono odszkodowanie w kwocie 9.537,39 zł (kwota 3.179,14 zł została zapłacona 30 września 2015 r. natomiast pozostała część 27 listopada 2015 r.). Pracownicy A i B nie zgodzili się z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego i jego wyrok zaskarżyli do Sądu Okręgowego wnosząc o zmianę wyroku i uwzględnienie ich odwołań poprzez przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy oraz zasądzenie wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i przywrócił pracowników A i B do pracy, zasądzając jednocześnie tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy kwoty: 72.882,00 zł na rzecz pracownika A oraz 63.582,60 zł na rzecz pracownika B., które zostały przekazane na podstawie listy płac 15 czerwca 2016 r. Powyższe wynagrodzenia zostały w całości zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r. natomiast odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy, zasądzone wyrokiem Sądu Rejonowego, uznane zostały w dacie ich wypłaty za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów i zgodnie z zasadą wynikającą z art. 17 ust. 1 pkt 4 updop, ich wartość uznana została za dochód podlegający opodatkowaniu, odpowiednio we wrześniu i listopadzie 2015 r.

Należy zauważyć, że zasadniczo do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są tzw. koszty pracownicze. Osoba prawna prowadzi działalność gospodarczą przy pomocy pracy swoich pracowników, osiągając przychody. Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, diety, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników oraz wydatki ponoszone na rzecz pracowników. Z wnioskowania a contrario art. 16 ust. 1 pkt 57 updop wynika, że z mocy prawa kosztem uzyskania przychodów są wypłacone, dokonane lub postawione do dyspozycji należności określone w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to m.in. wynagrodzeń za pracę. Zgodnie z ustawą z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm., dalej: „k.p.”), wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną (art. 80 zdanie pierwsze). Wyjątek od tej zasady zawiera regulacja określona w art. 81 k.p, która w § 1 mówi, że pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania (…). Szczególną odmianę wynagrodzenia za pracę, do którego pracownik ma prawo, ponieważ nie wykonał jej z winy pracodawcy jest też użyte w art. 47 k.p. określenie „wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy” przez które należy rozumieć wynagrodzenie za czas niemożności świadczenia pracy u pracodawcy, który dokonał wypowiedzenia niezgodnego z prawem. Wynagrodzenie przysługuje w razie przywrócenia pracownika do pracy (art. 45 § 1 k.p.) i podjęcia przez niego pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy uznać, że na gruncie updop, wypłata wynagrodzeń, w tym za czas pozostawania pracownika bez pracy w przypadku podjęcia przez niego pracy po jego przywróceniu do niej, stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 57 a contrario.

Zatem, Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w 2016 r. wynagrodzeń za czas pozostawania bez pracy, wypłaconych na rzecz pracowników A i B, przywróconych do pracy na podstawie wyroku Sądu Okręgowego.

Odnosząc się natomiast do możliwości dokonania korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) CIT-8 za 2015 r. oraz złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2015 r., w związku z nienależnym zaliczeniem do dochodów podlegających opodatkowaniu odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunków pracy, zasądzonego na rzecz pracowników A i B przez Sąd Rejonowy stwierdzić należy, że zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

Stosownie do art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku. Uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty przysługuje podatnikom, płatnikom i inkasentom oraz osobom, które były wspólnikami spółki cywilnej w momencie rozwiązania spółki w zakresie zobowiązań spółki (art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej). W myśl art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej, jeżeli z przepisów prawa podatkowego wynika obowiązek złożenia zeznania (deklaracji), to podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty jest obowiązany złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

W świetle powyższego, Wnioskodawcy przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) CIT-8 za 2015 r., w związku z nienależnym zaliczeniem do dochodów podlegających opodatkowaniu odszkodowań z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunków pracy, zasądzonych na rzecz pracowników A i B przez Sąd Rejonowy. W przypadku wystąpienia nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku, Wnioskodawcy przysługuje również prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.