Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/491/JQP/SKT/2014/RD-70333
z 16 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2014 r. Nr IBPBI/1/415-1072/13/ŚS, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu odpłatnego zbycia środków trwałych, których zakup został sfinansowany dotacją otrzymaną z Urzędu Pracy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 21 stycznia 2014 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej niezamortyzowanej wartości środków trwałych, których zakup został sfinansowany z otrzymanej dotacji. Interpretacja wydana została na wniosek Pana z dnia 23 października 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujące zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, jednakże w okresie od 1 listopada 2008 r. do 31 grudnia 2012 r. działalność taką prowadził w zakresie produkcji mebli i usług stolarskich. Prowadząc działalność w listopadzie 2010 r. zakupił frezarkę za kwotę 11.131,45 zł i wyrówniarko-grubiarkę za kwotę 7.730,15 zł. Nie był podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakupy te zostały w całości sfinansowane ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy w ramach doposażenia stanowiska pracy. Wnioskodawca maszyny wprowadził do ewidencji środków trwałych w cenie nabycia, a odpisy amortyzacyjne nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu. Po zlikwidowaniu działalności gospodarczej 1 października 2013 r. Wnioskodawca sprzedał ww. środki trwałe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży środków trwałych, za koszt uzyskania przychodu należy uznać wydatek na ich nabycie stanowiący ich wartość początkową (niezależnie od źródła ich finansowania) pomniejszony o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych?

Wnioskodawca wskazał, że w przypadku odpłatnego zbycia składnika majątku osiągnął przychód, który podlega opodatkowaniu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione na nabycie środka trwałego, pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, są kosztem uzyskania przychodu w chwili sprzedaży. Tym samym przy sprzedaży niezamortyzowana część wartości początkowej środka trwałego staje się kosztem uzyskania przychodów w chwili sprzedaży.

Wnioskodawca stwierdza, że w momencie sprzedaży środka trwałego powinien zaliczyć do kosztów podatkowych całą niezamortyzowaną część wartości początkowej środka trwałego pomimo, że została sfinansowana ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy w związku z doposażeniem stanowiska pracy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione na nabycie środka trwałego, pomniejszone o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych, są kosztem uzyskania przychodu w chwili sprzedaży. Ustawodawca nie dokonuje bowiem rozbicia na część sfinansowaną z dotacji i ze środków własnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 11 stycznia 2012 r., Znak: IPPB4/423-1030/11-2/AS,
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26 kwietnia 2012 r., Znak: IPTPB1/415-99/12-2/MD,
• artykuł wydawnictwa podatkowego GOFIN zamieszczony w Gazecie Podatkowej z 16 września 2013 r.
  
  

Wydając z upoważnienia Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 21 stycznia 2014 r. Nr IBPBI/1/415-1072/13/ŚS, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Interpretacja indywidualna wydana przez upoważniony organ nie jest prawidłowa.

Szczególne uregulowania prawne dotyczące zasad ustalania dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych zostały określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą”. Zgodnie z tym przepisem dochodem lub stratą z odpłatnego zbycia środków trwałych, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, dokonanych od tych środków.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że dochód z odpłatnego zbycia środka trwałego ustala się przy uwzględnieniu trzech wielkości, tj. przychodu z odpłatnego zbycia tego środka trwałego, jego wartości początkowej wykazanej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonanych od tego środka trwałego odpisów amortyzacyjnych. Przy ustalaniu dochodu z tytułu odpłatnego zbycia środka trwałego nie występuje kategoria kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu zasad ogólnych. Dochód ustalany jest zgodnie ze szczególnymi przepisami określonymi w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy, i to niezależnie od źródła finansowania wydatków.

Równocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych (...). Z tym, że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia środków trwałych, bez względu na czas ich poniesienia.

Na sumę odpisów amortyzacyjnych, o której mowa wyżej, składają się zarówno odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów podatkowych, jak również odpisy amortyzacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ustawodawca w art. 23 ust 1 pkt 45 ustawy wskazał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zakresem tego przepisu objęte są wszelkie dotacje, subwencje, dopłaty, otrzymane środki pieniężne stanowiące zwrot podatnikowi poniesionych wydatków na nabycie środków trwałych.

Odnosząc się do przedstawionego, we wniosku, zaistniałego stanu faktycznego wskazać należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę środki finansowe z Urzędu Pracy, na zakup maszyn ( frezarki oraz wyrówniarko-grubiarki) nie stanowią przychodu, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy, a dokonywane odpisy amortyzacyjne nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy). Natomiast w przypadku odpłatnego zbycia częściowo umorzonego (zamortyzowanego) środka trwałego zastosowanie mają szczególne zasady ustalania dochodu określone w art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód ustala się pomniejszając przychód z odpłatnego zbycia środka trwałego o wydatki na jego nabycie stanowiące jego wartość początkową (niezależnie od źródła finansowania tych wydatków). Tak obliczoną różnicę powiększa się o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych (również tych, które nie zostały zaliczone wcześniej do kosztów podatkowych).

W związku z powyższym, uznaje się, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego dotyczące skutków podatkowych z tytułu odpłatnego zbycia środków trwałych, których zakup został sfinansowany dotacją otrzymaną z Urzędu Pracy, jest prawidłowe.

W konsekwencji należało z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.