Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-569/16-2/MS
z 26 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 lipca 2016 r. (data wpływu 26 lipca 2016 r.), uzupełnionego pismem z 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) oraz pismem z 12 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lipca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego na rzecz męża.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) oraz pismem z 12 października 2016 r. (data wpływu 18 października 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-569/16-1/MS z 28 września 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zarejestrowaną w Polsce jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w kilku różnych obszarach na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej („CEiDG”).

Wnioskodawca planuje przekazać swojemu mężowi w drodze darowizny przysługujące mu prawa do znaku towarowego („Znak Towarowy”) wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, w związku z czym Wnioskodawca nie ponosił wydatków na jego nabycie. Wnioskodawca poniósł natomiast wydatki na uzyskanie praw ochronnych do Znaku Towarowego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że:

Ad.1. Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od października 2005 r.

Ad.2. Wnioskodawca został zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w grudniu 2005 r. (w tym także do dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów) w zakresie sprzedaży odzieży damskiej.

Ad.3. Tak, w momencie wytworzenia znaku Wnioskodawca był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Ad.4. Ze znakiem, o którym mowa we wniosku, sprzedawane są towary w postaci odzieży damskiej (sukienki, koszule, żakiety, bluzki, spódnice, paski skórzane, torebki i inne). Na znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie znaku.

Ad.5. Znak został wytworzony w 2008 r.

Ad.6. Wnioskodawca wytworzył znak celem wykorzystywania go w swojej działalności gospodarczej i przez cały okres od wytworzenia znak rzeczywiście był tak wykorzystywany (znakiem są oznaczane produkty Wnioskodawcy, znak widnieje na aukcjach Allegro Wnioskodawcy etc.). Dzięki temu jest rozpoznawany w obrocie odzieżą damską.

Ad.7. Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie znaku. Jedyne wydatki poniesione w związku ze znakiem to te dotyczące uzyskania prawa ochronnego na znak.

Ad.8. Znak został stworzony przez Wnioskodawcę na komputerze.

Ad.9. W związku z wydatkami, o których mowa w pkt 7 powyżej, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony (wydatki związane z uzyskaniem prawa ochronnego na znak zostały poniesione na rzecz Urzędu Patentowego i nie był na nich naliczony VAT).

Ad.10. J.w. wydatki nie były dokumentowane fakturami, gdyż czynności urzędowe Urzędu Patentowego nie są dokumentowane fakturami.

Na pytanie nr 11 tut. organu „Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. znaku towarowego na rzecz męża zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób znak towarowy ma im służyć – proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)?” Wnioskodawca odpowiedział, że „darowizna na rzecz męża zostanie dokonana w ramach porządkowania sytuacji majątkowej Wnioskodawcy, która będzie polegała na rozdzieleniu gospodarczej działalności operacyjnej od kluczowego majątku Wnioskodawcy (do takiego majątku zalicza się szczególnie znak towarowy). Majątek ten będzie następnie, w miarę możliwości, odpłatnie udostępniany (wynajmowany, licencjonowany etc.). Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze brzmienie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, darowiznę dokonaną na rzecz męża należy potraktować jako „nieodpłatne świadczenie usługi do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”. Jakkolwiek bowiem darowizna pozostaje w pewnym związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, to jednak jest to związek jedynie pośredni.”

Na pytanie nr 12 tut. organu „Co jest przyczyną przekazania znaku towarowego na rzecz męża?” Wnioskodawca odpowiedział, że wyjaśnienie jak wyżej - chęć rozdzielenia gospodarczej działalności operacyjnej od majątku Wnioskodawcy.

Na pytanie nr 13 tut. organu „Kiedy Wnioskodawca zamierza przekazać w drodze darowizny ww. znak towarowy mężowi?” Wnioskodawca odpowiedział, że w ciągu najbliższych kilku miesięcy, w szczególności po uzyskaniu niniejszej interpretacji podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób powinna zostać określona podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża?

Zdaniem Wnioskodawcy: podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża powinna zostać określona na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, tj. w wysokości kosztu świadczenia tej usługi poniesionego przez Wnioskodawcę. W sytuacji, kiedy Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę we własnym zakresie, podstawą opodatkowania będą wydatki poniesione na uzyskanie praw ochronnych do tego znaku.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych („WNiP”), bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia WNiP. Stosowne definicje znajdują się natomiast w ustawach o podatkach dochodowych (PIT i CIT). Zgodnie z tymi definicjami do WNiP zalicza się m.in. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe oraz prawa określone w ustawie prawo własności przemysłowej. W konsekwencji należy uznać, że darowizna praw przysługujących Wnioskodawcy do Znaku Towarowego będzie stanowiła usługę w rozumieniu ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Mając na względzie, że Wnioskodawca dokona darowizny Znaku Towarowego ze względów „prywatnych”, a nie w związku z prowadzeniem własnej działalności gospodarczej, należy uznać, że takie świadczenie będzie stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Podstawa opodatkowania w takim przypadku została określona w art. 29a ust. 5 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na nabycie Znaku Towarowego (został on wytworzony we własnym zakresie), natomiast ponosił wydatki związane z uzyskaniem prawa ochronnych na Znak. W ocenie Wnioskodawcy wartość tych ostatnich wydatków będzie zatem stanowiła podstawę opodatkowania usługi polegającej na darowiźnie Znaku Towarowego.

W oparciu o przedstawione powyżej argumenty, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek powoduje objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny w grudniu 2005 r. (w tym także do dokonywania wewnątrzwspólnotowych dostaw i nabyć towarów) w zakresie sprzedaży odzieży damskiej.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca we własnym zakresie wytworzył Znak Towarowy, którym oznaczone są sprzedawane przez niego towary.

Obecnie Wnioskodawca planuje przekazać swojemu mężowi w drodze darowizny przysługujące mu prawa do przedmiotowego Znaku Towarowego, wykorzystywanego w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia określenia podstawy opodatkowania darowizny Znaku Towarowego na rzecz współmałżonka Wnioskodawcy.

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Znakiem towarowym są zatem wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Jak wskazał Wnioskodawca, w momencie wytworzenia znaku był czynnym podatnikiem podatku VAT. Znak został wytworzony celem wykorzystywania go w działalności gospodarczej Wnioskodawcy i przez cały okres od wytworzenia znak rzeczywiście był tak wykorzystywany (znakiem są oznaczane produkty Wnioskodawcy, znak widnieje na aukcjach Allegro Wnioskodawcy etc.). Dzięki temu jest rozpoznawany w obrocie odzieżą damską. Ze znakiem, o którym mowa we wniosku, sprzedawane są towary w postaci odzieży damskiej (sukienki, koszule, żakiety, bluzki, spódnice, paski skórzane, torebki i inne). Na znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie znaku.

Zatem biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że przedmiotowy znak towarowy mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Ponadto na pytanie tut. organu „Czy darowizna przez Wnioskodawcę ww. znaku towarowego na rzecz męża zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy tj. celów pozostających bez związku z potrzebami prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, czy też zostanie dokonana do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy (jeśli tak to jakie to cele, jaka działalność i w jaki sposób znak towarowy ma im służyć – proszę tę kwestię dokładnie wyjaśnić)?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Darowizna na rzecz męża zostanie dokonana w ramach porządkowania sytuacji majątkowej Wnioskodawcy, która będzie polegała na rozdzieleniu gospodarczej działalności operacyjnej od kluczowego majątku Wnioskodawcy (do takiego majątku zalicza się szczególnie znak towarowy). Majątek ten będzie następnie, w miarę możliwości, odpłatnie udostępniany (wynajmowany, licencjonowany etc.). Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze brzmienie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, darowiznę dokonaną na rzecz męża należy potraktować jako „nieodpłatne świadczenie usługi do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika”. Jakkolwiek bowiem darowizna pozostaje w pewnym związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, to jednak jest to związek jedynie pośredni.”

Natomiast na pytanie tut. organu „Co jest przyczyną przekazania znaku towarowego na rzecz męża?” Wnioskodawca odpowiedział, że wyjaśnienie jak wyżej - chęć rozdzielenia gospodarczej działalności operacyjnej od majątku Wnioskodawcy.

Biorąc zatem pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że dojdzie do przekazania praw do Znaku Towarowego na cele niezwiązane z prowadzoną działalnością Wnioskodawcy, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

We wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków na wytworzenie Znaku. Jedyne wydatki poniesione w związku ze Znakiem to te dotyczące uzyskania prawa ochronnego na Znak.

Co do wytworzenia Znaku Wnioskodawca podał, że wytworzył go we własnym zakresie, na Znak składa się element słowny oraz elementy graficzne stanowiące wizualne przedstawienie Znaku, Znak został wytworzony na komputerze.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie poniósł żadnych wydatków na nabycie Znaku. Nie można bowiem, nawet we własnym zakresie, wytworzyć Znaku Towarowego bez jakichkolwiek kosztów. W ocenie tut. Organu w celu wytworzenia znaku we własnym zakresie poniesione były z pewnością takie koszty jak np. nakład pracy własnej, czas, eksploatacja urządzeń (komputer, drukarka, inne), prąd, papier, tusz itp. Tym samym w celu ustalenia podstawy opodatkowania darowizny Znaku należy tego rodzaju koszty wycenić i również włączyć w podstawę opodatkowania.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) Znaku Towarowego, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę. Zatem podstawę opodatkowania darowizny Znaku Towarowego będą stanowiły nie tylko koszty związane z uzyskaniem prawa ochronnego na ten Znak ale też i koszty wytworzenia Znaku przez Wnioskodawcę.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że podstawa opodatkowania VAT w związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz męża powinna zostać określona na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, tj. w wysokości kosztu świadczenia tej usługi poniesionego przez Wnioskodawcę, w przedmiotowej sprawie powinna obejmować wydatki poniesione na uzyskanie praw ochronnych do tego znaku, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.