Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/4512-451/16-1/MS
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2016 r. (data wpływu 24 czerwca 2016 r.), uzupełnionym w dniach 1 oraz 14 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania nieodpłatnego przekazania dla pracowników zakupionych posiłków oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego poniesionego przy ich nabyciu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2016 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 1 i 14 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania nieodpłatnego przekazania dla pracowników zakupionych posiłków oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego poniesionego przy ich nabyciu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje zakupu posiłków dla swoich pracowników. Posiłki przygotowywane są i dostarczane przez firmę kateringową i spożywane przez pracowników w miejscu pracy. Wartość zakupionych posiłków stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy. Zakup posiłków przez Spółkę (pracodawcę) jest dobrowolny i nie jest ona zobligowana do tego przepisami prawa pracy. W treści faktur wystawianych przez firmę kateringową wyszczególnione zostały nazwy posiłków np. „Krem z pomidorów”, „Zapiekanka ryżowa” oraz ich ilość, poza tym nie wyszczególniono żadnych dodatkowych usług. Ponadto wskazano, że sprzedawca nie określił symbolu PKWiU w odniesieniu do sprzedawanych posiłków. Wszystkie pozycje na fakturach do lipca 2016 r. (włącznie), opodatkowane zostały stawką 8% - „właściwą dla usług”, natomiast na fakturze za sierpień 2016 r. wyszczególniono 2 stawki podatku, tj. 5% - właściwą dla towarów w postaci gotowych dań i posiłków oraz 8% - „właściwą dla usług”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup posiłków?

Czy w momencie przekazania pracownikom zakupionych posiłków Spółka ma obowiązek naliczenia podatku należnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup posiłków, ponieważ jest to zakup dobrowolny tj. niewynikający z przepisów prawa pracy (BHP), a tym samym niezwiązany z czynnościami opodatkowanymi.

Zatem w momencie przekazania posiłków pracownikom nie wystąpi obowiązek naliczenia podatku należnego, ponieważ podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych posiłków.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawca wskazał, że ustalając prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup posiłków sugerował się m.in. opinią Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (interpretacja z dnia 4 marca 2015 r., nr IPTPP4/443-863/14-4/BM) dotyczącą zakupu słodyczy, kanapek, przekąsek przeznaczonych do spożycia przez pracowników w czasie bieżącej pracy.

Posiłki, które nabywa Wnioskodawca, nie są przekazywane do zużycia podczas narad, szkoleń, spotkań służbowych ani w okresie wzmożonej pracy. Wnioskodawca nie jest także zobligowany przepisami prawa pracy do zakupu takich posiłków, a sam zakup nie ma związku z czynnościami opodatkowanymi, bowiem pracownicy zobowiązani są świadczyć pracę niezależnie od tego, czy pracodawca zagwarantuje im posiłek w trakcie wykonywania swoich obowiązków. Wnioskodawca świadczy usługi informatyczne na rzecz kontrahentów krajowych oraz zagranicznych i w jego ocenie zakup posiłków dla pracowników, które przeznaczone są do spożycia w czasie bieżącej pracy nie jest niezbędny do wytworzenia tych usług. Zakup posiłków ma na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych pracowników, a nie potrzeb spółki, nie ma wpływu na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości. Inaczej byłoby w przypadku zakupu posiłków, które przekazywane byłyby w trakcie szkoleń, narad, ponieważ zakup taki związany byłby z celem pracodawcy, a nie z celem osobistym pracownika.

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca uznał, iż z uwagi na brak związku zakupu posiłków z czynnościami opodatkowanymi, nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego. W ocenie Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie pracownikom zakupionych posiłków do spożycia w czasie bieżącej pracy ma na celu zaspokojenie potrzeb osobistych pracowników. Natomiast jedną z przesłanek opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów (świadczenia usług) jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu dokonywanych zakupów. Według Wnioskodawcy, z uwagi na brak związku zakupu z czynnościami opodatkowanymi, prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługiwało, a zatem spełniona została tylko przesłanka dotycząca celu osobistego pracownika. Tym samym Wnioskodawca uznał, że nieodpłatne przekazanie posiłków na rzecz pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. Nr 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i ust. 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a tej ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zatem, stosownie do cytowanego art. 86 ust. 1 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostają spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Przy czym związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy bezpośrednio więc wiąże się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa, mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, iż określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić, gdy zakup towarów i usług nie przyczynią się bezpośrednio do uzyskania przychodu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotów.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ww. ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń wskazane zostało w art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b) tej ustawy. Zgodnie z tym przepisem obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje ani usług gastronomicznych ani usług cateringowych.

W świetle art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podkreślić zatem należy, iż prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w stosunku do towarów i usług, dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku VAT jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU). Od dnia 1 stycznia 2011 r., dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.). Powyższa Klasyfikacja Wyrobów i Usług zawiera Sekcję I – Usługi związane z zakwaterowaniem i usługi gastronomiczne wskazując, iż sekcja ta obejmuje m.in.:

• usługi gastronomiczne,
• usługi przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering),
• usługi stołówkowe,
• usługi przygotowywania i podawania napojów.

W klasyfikacji tej ustawodawca w dziale 56 sklasyfikował „Usługi związane z wyżywieniem”; w grupowaniu 56.10 – „Usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych”, w ramach którego mieści się symbol 56.10.11.0 – „Usługi przygotowywania i podawania posiłków w restauracjach”, natomiast w grupowaniu 56.21 – „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)”, w ramach którego mieści się symbol 56.21.19.0 – „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)”.

W świetle powyższego uznać należy, że usługi kateringowe stanowią czynności odrębne od usługi gastronomicznej.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że jeżeli podmiot dokonuje zakupu usług gastronomicznych, to znajdują zastosowanie postanowienia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT i wskazane usługi są objęte wyłączeniem w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przewidzianego dla usług gastronomicznych. Natomiast w sytuacji gdy podmiot dokonuje zakupu usług kateringowych, wówczas postanowienia art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT nie znajdują zastosowania i wskazane usługi nie są objęte wyłączeniem w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego przewidzianego dla usług gastronomicznych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz – w przypadku świadczenia usług – w art. 8 ust. 2 ww. ustawy.

I tak według art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny
   
   
   
– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl art. 7 ust. 3 ww. ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Z treści przytoczonego art. 7 ust. 2 ustawy wynika, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega zużycie towarów, gdy ich spożytkowanie nastąpiło na cele osobiste osób ściśle określonych w tym przepisie, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zauważyć przy tym należy, że ustawodawca posłużył się dwoma pojęciami: „przekazanie” i „zużycie”. w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, występują te dwa pojęcia, zaś w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy, występuje jedynie pojęcie „przekazanie”.

Zatem z art. 7 ust. 2 ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a zgodnie z pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie – tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

W przeciwieństwie do nieodpłatnego zbycia towarów zużycie towaru traktowane jest jako następujące na cele niezwiązane z prowadzonym przedsiębiorstwem tylko w przypadku, gdy następuje na cele osobiste pracowników (i innych osób wymienionych w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy).

Należy także zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem potrzeb osobistych pracownika. Przyjąć należy, iż potrzebami osobistymi są, co do zasady te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy lub innym, który łączy przekazującego i osobę otrzymującą towar. Potrzeby osobiste to takie, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokoić, zaś potrzeby pracownicze to te, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) – osoba trzecia, nie będąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy. Opodatkowaniu nie podlega także zużycie towarów przez pracowników przedsiębiorstwa w trakcie spotkań, narad i szkoleń przeprowadzanych w zakładzie pracy, bowiem w tym przypadku nie ma miejsca zużycie towarów na cele osobiste pracowników lecz zużycia te mają (pośredni) związek z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy.

Opodatkowaniu VAT podlega więc co do zasady każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Natomiast zużycie towarów podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy dokonywane jest na rzecz podmiotów i na cele wymienione w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, pod warunkiem, że przysługiwało prawo do odliczania podatku naliczonego.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Treść powołanych wyżej przepisów wskazuje, iż aby uznać dane świadczenie za opodatkowane podatkiem VAT musi ono być odpłatne w myśl art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bądź też nieodpłatne, ale spełniające warunki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Dlatego, dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu, istotne jest więc ustalenie celu takiego świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka dokonuje dobrowolnie (nie jest zobligowana do tego zakupu żadnymi przepisami) zakupu posiłków dla swoich pracowników. Posiłki przygotowywane są i dostarczane przez firmę kateringową i spożywane przez pracowników w miejscu pracy. Wartość zakupionych posiłków stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy. Z treści faktur wystawianych przez firmę kateringową wyszczególnione zostały nazwy posiłków oraz ich ilość, poza tym nie wyszczególniono żadnych dodatkowych usług. Sprzedawca nie określił symbolu PKWiU w odniesieniu do sprzedawanych posiłków (w postaci gotowych dań i posiłków). Wszystkie pozycje na fakturach do lipca 2016 r. (włącznie), opodatkowane zostały stawką 8%, natomiast na fakturze za sierpień 2016 r. wyszczególniono 2 stawki podatku 5% oraz 8%.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny (z którego wynika, że Spółka od kontrahenta nabywa jedynie gotowe posiłki i dania do spożycia przez swoich pracownika na terenie zakładu pracy i nie świadczy przy tym dodatkowych usług), stwierdzić należy, że przedmiotem nieodpłatnego przekazania pracownikom Spółki są w istocie towary, których wydanie należy uznać za czynność wyczerpującą znamiona zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób. Konieczność zapewnienia posiłków przez Spółkę nie wynika bowiem z żadnych przepisów (np. bhp) jak również w ocenie tut. organu nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Pracownicy Spółki są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od posiłków jakie zapewnia im z własnej woli pracodawca, zatem wydawanie pracownikom takich posiłków ma na celu zaspokojenie ich potrzeb prywatnych. W związku z tym stwierdzić należy, że słuszne jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia od kontrahenta produktów spożywczych w postaci gotowych dań i posiłków do spożycia na rzecz swoich pracowników w czasie bieżącej pracy, które zużywane są na ich cele osobiste. Zatem skoro w tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka nie ma prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne ich przekazanie), nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo należy wskazać, że niniejszej interpretacji udzielono jak ww. przy założeniu, że przedmiotem nabycia i następnie przekazania do zużycia do celów prywatach pracowników Spółki są - jak wynika z treści wniosku towary (w postaci gotowych dań i posiłków przeznaczonych do spożycia), a nie usługi kateringowe czy gastronomiczne. Jednocześnie nie oceniano prawidłowości stosowania przez kontrahenta odpowiednich stawek przy dostawie tych posiłków oraz poprawności sposobu dokumentowania tej sprzedaży.

Niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).


Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.