DD6.8221.29.2016.MNX
Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm. dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Rozwoju i Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną w dniu 22 czerwca 2010 r. nr ITPB3/423-140/10/MK przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko S.A. przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku ze spotkaniami z kontrahentami poza siedzibą firmy – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 26 marca 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na spotkania z kontrahentami w restauracji.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży armatury sanitarno-grzewczej. Jej odbiorcami są głównie duże hurtownie instalacyjne oraz sieci marketów budowlanych. Stale prowadzi działania mające na celu pozyskanie nowych klientów i rozszerzenie współpracy z dotychczasowymi partnerami handlowymi poprzez wprowadzanie do sprzedaży nowych wyrobów. Intensywny rozwój handlu zmusza jej handlowców do nieustannych działań celem utrzymania i zwiększenia poziomu sprzedaży. Jednostka negocjuje umowy, zawiera nowe umowy, przedstawia nowe propozycje rynkowe, ustala ceny, cykliczność dostaw, sprawy gwarancji, reklamacji, itp. Swoim klientom przedstawia warunki współpracy, wszelkie działania mają na celu zwiększenie sprzedaży i wzrostu efektów ekonomicznych.
Spotkania biznesowe odbywają się w siedzibie firmy lub jej oddziałach oraz w różnych miejscach publicznych, także za granicą. Obecnie Spółka dociera do klientów w odległych miejscowościach, wszędzie tam gdzie może być potencjalny klient. Dyrektor oddziału Spółki, przedstawiciel handlowy niekiedy organizuje spotkanie biznesowe w restauracji. W takich przypadkach firma ponosi koszty posiłku (np. lunchu, obiadu, kolacji).
W ocenie Jednostki, zamawiane posiłki z menu restauracji niemające cech wystawności wytworności, okazałości, bez dodatkowych atrakcji i imprez, nie mają też na celu poprawy wizerunku firmy. Organizator spotkania – jej przedstawiciel handlowy chce w trakcie takiego spotkania omówić sprawy biznesowe, bieżące i przyszłe warunki współpracy, chce zwiększyć sprzedaż, zaproponować nowy asortyment, negocjować umowy, pozyskać kolejnego klienta. Przedłużające się rozmowy handlowe zmuszają niekiedy Spółkę do poniesienia kosztu noclegu dla kontrahenta.
Zdarzają się sytuacje że, rozmowy handlowe z klientem nie mogą odbyć się w jego siedzibie czy miejscu zamieszkania ze względu na warunki socjalne, tajemnicę handlową lub inne przeszkody. Wtedy także spotkanie odbywa się w innym miejscu, np. w restauracji. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami w restauracji oraz opłaty za nocleg są dokumentowane fakturami lub rachunkami wystawionymi na naszą Spółkę i obecnie nie stanowią podatkowego kosztu uzyskania przychodu.
Po analizie wielu interpretacji podatkowych, w tym Izb Skarbowych oraz wyroków Sądów Administracyjnych, Wnioskodawca doszedł do przekonania, że popełnił błąd, nie zaliczając przedmiotowych wydatków do kosztów firmy. Zaprezentowane wyroki i interpretacje oraz określenia pomocnicze zawarte w słowniku jeżyka polskiego, (wydanie PWN z 1992 r. pod redakcja M. Szymczaka) definiują reprezentację jako wystawność, okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związana z pozycją społeczną.
Jednostka podniosła, że wydatki przez nią ponoszone nie posiadają wyżej wskazanego charakteru, ponieważ są związane z prowadzeniem i rozwojem handlu i powiększaniem skali sprzedaży, winny więc stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów. Ze względu na liczne wyroki Sądów Administracyjnych oraz interpretacje Izb Skarbowych, np. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Szczecinie z 17 grudnia 2007 r. Nr DPB-124-4230-16/07, zmieniony stan faktyczny i prawny po 17 grudnia 2007 r. Jednostka uważa, że sprawa kosztów noclegów i posiłków zasługuje na pozytywne rozpatrzenie. Spółka precyzyjnie przedstawiła obecny stan faktyczny, dowody świadczące, że usługi gastronomiczne i noclegowe poniesione w związku ze spotkaniami biznesowymi z kontrahentami czy przyszłymi klientami są reprezentacją, stanowią typowy podatkowy koszt firmy i spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy wydatki poniesione przez Spółkę na drobne poczęstunki, napoje bezalkoholowe, obiad w restauracji podczas spotkań biznesowych, nocleg w hotelu w związku z prowadzeniem rozmów biznesowych z kontrahentem, stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu?
Zdaniem Spółki celem spotkania w restauracji - hotelu jest omówienie spraw biznesowych, handlowych poprzez przedstawienie propozycji współpracy polegającej m.in. na nawiązaniu nowych kontaktów gospodarczych, zawarcie i zmiana umów handlowych, rozwiązanie problemów współpracy, ustalenie cyklów dostaw, cen, reklamacji, gwarancji, itp. Spożyte wraz z kontrahentem w restauracji posiłki, drobne poczęstunki nie są wykwintne ani okazałe, czy wystawne, nie posiadają cech reprezentacyjnych. Spotkanie biznesowe organizuje często przedstawiciel handlowy lub dyrektor oddziału poza miejscem siedziby firmy i oddziału. Prowadzenie rozmów w siedzibie kontrahenta czy w terenie jego działania jest często niemożliwe ze względu na warunki socjalne, tajemnice handlowe, szczególnie, gdy spotkanie odbywa się z dala od siedziby obydwu przedstawicieli.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 cyt. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania i zabezpieczenia źródeł przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył wydatki na reprezentację, w szczególności wydatki poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napoi w tym alkoholowych. Wspomniana ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacja, nie czyni tego również inna ustawa podatkowa. W związku z tym należy oprzeć się na wykładni języka polskiego PWN Warszawa 1992 r. pod red. M. Szymczaka. Autorzy słownika określają reprezentację jako: wystawność, okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.
W ocenie Spółki, ponoszone przez nią wydatki o których mowa w pytaniu oraz przedstawionym stanie faktycznym nie posiadają charakteru i cech reprezentacji, i w całości winny stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów spółki. Poniesione koszty posiłku, napoi bezalkoholowych, czy innego drobnego poczęstunku, także poniesione koszty noclegu hotelowego stanowią zwykłą praktykę spotkań biznesowych związanych z działalnością firmy. Wydatki na organizację tego typu spotkań stanowią koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając z upoważnienia Ministra Finansów na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w dniu 22 czerwca 2010 r. wydał interpretację indywidualną nr ITPB3/423-140/10/MK, w której uznał, że stanowisko Spółki w kwestii dotyczącej organizacji spotkań z kontrahentami w restauracji - jest nieprawidłowe.
Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Rozwoju i Finansów zważył co następuje.
Zgodnie z przepisem art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy ds. finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Rozwoju i Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Za wydatki wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać te, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z uczestnikami takich spotkań.
Dla kwalifikacji danych wydatków jako wydatków na reprezentację wykluczonych z kosztów uzyskania przychodów nie jest istotne miejsce podawania poczęstunków, świadczenia usług gastronomicznych. Nie bierze się także pod uwagę tego, czy poczęstunki odbywają się w siedzibie firmy, czy też poza nią. Dla oceny takich wydatków nie są także istotne takie cechy jak wystawność, wytworność, okazałość poczęstunków. Nie ma bowiem możliwości skonstruowania miernika dla określenia poziomu wystawności, wytworności, okazałości czy przepychu jednakowego dla wszystkich podmiotów gospodarczych.
Wydatki na zakup artykułów spożywczych w szczególności: kawy, herbaty, napojów bezalkoholowych, słodyczy itp. na poczęstunki dla kontrahentów w siedzibie Spółki oraz wydatki na zakup usług gastronomicznych podczas spotkań z kontrahentami poza siedzibą Spółki, o ile nie służą budowaniu korzystnego jej wizerunku stanowią koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Podobne stanowisko w zakresie wydatków ponoszonych na poczęstunki podawane podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie firmy jak i poza nią wynika z interpretacji ogólnej z dnia 25 listopada 2013 r. nr DD6/033/127/SOH/2013/RD-120521 (Dz. Urz. Min. Fin. 45), wydanej przez Ministra Finansów na podstawie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.
W konsekwencji za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki ponoszone przez Spółkę na drobne poczęstunki, napoje bezalkoholowe, obiad w restauracji podczas spotkań biznesowych, nocleg w hotelu w związku z prowadzeniem rozmów z kontrahentem, stanowią podatkowy koszt uzyskania przychodu. W przypadku ostatnich z wymienionych wydatków ich klasyfikacja jako kosztów niestanowiących kosztów reprezentacji wynika z podkreślanego przez Wnioskodawcę biznesowego charakteru spotkania, jak i ze wskazanych przez niego okoliczności sprawy, w jakich do nich dochodzi. Każdorazowo jednakże każdy z wymienionych rodzajów wydatków powinien mieścić się w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i spełniać ogólną definicję kwalifikacji danego kosztu do kosztów uzyskania przychodów.
Niniejsza zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).
