2016.09.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-673/16-1/HS
z 15 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 28 czerwca 2016 r. (data otrzymania 7 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty przez Spółkę dywidendy powiernikowi – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty przez Spółkę dywidendy powiernikowi.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 30 października 2009 r. Wnioskodawca zawarł umowę powierniczą z osobą fizyczną, na podstawie której zobowiązał się do zawarcia w imieniu własnym, lecz na rzecz tej osoby – powierzającego – umowy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, także zgłoszenia jej do Krajowego Rejestru Sądowego, wykonywania wszelkich praw wynikających z udziałów w tejże spółce, zarządzania nią (jako jednoosobowy zarząd) itp., przy jednoczesnym stosowaniu się do instrukcji i poleceń zleceniodawcy, tj. powierzającego. Na wezwanie powierzającego Wnioskodawca jest również zobowiązany do wydania mu lub wskazanej przez niego osobie trzeciej wszystkiego, co uzyskał dla powierzającego w toku wykonywania umowy powierniczej, w tym przede wszystkim udziałów w spółce czy dywidendy.

Przywołana umowa powiernicza została zawarta na czas nieokreślony i wygaśnie z chwilą wydania na wezwanie powierzającego własności ostatniego udziału w spółce. Umowa powyższa może zostać także rozwiązana za trzymiesięcznym wypowiedzeniem, które skutkować będzie analogicznym wydaniem udziałów w spółce. Po przejściu udziałów w spółce powierzający ma obowiązek doprowadzić do odwołania zleceniobiorcy z zarządu oraz zgłosić ten fakt do KRS.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wypłaty dywidendy przez Spółkę na podstawie uchwały o podziale zysku podjętej przez Wnioskodawcę jako powiernika i udziałowca Spółki, dywidenda wypłacona na rzecz Wnioskodawcy – powiernika, po czym przekazana powierzającemu lub wypłacona bezpośrednio przez Spółkę powierzającemu, będzie neutralna podatkowo dla Wnioskodawcy – powiernika i nie będzie stanowić dla niego dochodu z udziału w zyskach osób prawnych opodatkowanego zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dywidendy przez Spółkę Wnioskodawcy – powiernikowi – nie będzie stanowić dochodu Wnioskodawcy jako powiernika, ponieważ nie będzie jego dochodem z udziału w zyskach osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 24 ust. 5 ww. ustawy, ponieważ będzie opodatkowana u powierzającego stanowiąc dochód powierzającego z wyżej wymienionych źródeł.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego umowa wiążąca Wnioskodawcę i powierzającego ma charakter umowy powiernictwa. Jako czynność powiernicza, składa się z dwóch elementów:

przeniesienia przez powierzającego na powiernika (Wnioskodawcę) prawa, albo zobowiązanie powiernika do nabycia tego prawa oraz przekazanie mu przez powierzającego środków na ten cel, w następstwie czego powiernik może korzystać z tego prawa względem osób trzecich w wyznaczonym umową powiernictwa zakresie;
zobowiązania powiernika wobec powierzającego, że będzie przestrzegał wyznaczonego zakresu korzystania z uzyskanego prawa (w szczególności, że powierzone prawo powróci

do powierzającego) oraz zobowiązanie powiernika do przekazywania powierzającemu wszelkich pożytków związanych z tym prawem.

Czynność przekazania powiernikowi środków pieniężnych na nabycie lub objęcie udziałów przez powierzającego nie ma charakteru definitywnego, a jest jedynie formą pośredniego nabycia udziałów w Spółce przez powierzającego (powiernik jest zobowiązany do nabycia udziałów, a także do ich przekazania powierzającemu w określonym momencie zgodnie

z umową powiernictwa). Czynność ta jest zatem neutralna z punktu widzenia podatku dochodowego dla Wnioskodawcy jako powiernika.

Również przeniesienie przez powiernika własności udziałów w Spółce na powierzającego w wykonaniu zobowiązania powiernika wynikającego z umowy powierniczej jest neutralne podatkowo dla Wnioskodawcy – powiernika z punktu widzenia podatku dochodowego, ponieważ w ramach tego przeniesienia własności następuje de facto otrzymanie przez powierzającego swoich własnych aktywów. Wnioskodawca wskazuje, że posiada w tym zakresie stosowną interpretację indywidualną z 18 lutego 2011 r. Znak: IBPB II/2/415-1196/10/ŁCz potwierdzającą prawidłowość powyższego stanowiska powiernika.

Dla celów podatkowych sprzedaż udziałów przez powiernika w jego imieniu, ale na rzecz powierzającego należałoby ocenić, jako skutkującą zmianami w majątku powierzającego (a nie powiernika). Tym samym konsekwencje podatkowe należałoby rozpoznać po stronie powierzającego, który zostałby opodatkowany z tytułu tej sprzedaży na zasadach ogólnych art. 17 ust. 1 pkt 6 i art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przychodem powierzającego byłaby cena sprzedaży, natomiast kosztem uzyskania przychodu wydatki na nabycie lub objęcie udziałów w Spółce (tj. środki przekazane powiernikowi na nabycie udziałów w Spółce).

W ocenie Wnioskodawcy, wypłatę dywidendy przez Spółkę, której udziały posiada w danym momencie powiernik, należy interpretować według analogicznych zasad.

Taki wniosek potwierdza sposób podjęcia decyzji o wypłacie dywidendy. Choć uprawnionym w sposób formalny do oddania głosu z posiadanych udziałów w spółce za lub przeciw wypłacie dywidendy jest Wnioskodawca – powiernik – jako formalny udziałowiec spółki, to jednak
ze względu na zapisy Umowy jest on zobowiązany do wykonywania zaleceń powierzającego. Tym samym to powierzający de facto decyduje o podziale zysku i wypłacie dywidendy, nie zaś powiernik, który jedynie przekazuje w sposób formalny wolę powierzającego.

Zatem wprawdzie podmiotem, który uzyskuje formalnie dywidendę od Spółki jest Wnioskodawca – powiernik, ale zgodnie z Umową dywidenda ta powinna zostać niezwłocznie przekazana powierzającemu. Przysporzenie majątkowe z tytułu dywidendy następuje więc po stronie powierzającego, a nie po stronie Wnioskodawcy – powiernika. W konsekwencji, skutki podatkowe wypłaty dywidendy należy również rozpoznawać wyłącznie po stronie powierzającego, a nie po stronie Wnioskodawcy – powiernika.

W opinii Wnioskodawcy, wypłacenie przez Spółkę dywidendy na ręce Wnioskodawcy – powiernika i przekazanie jej następnie powierzającemu lub też wypłata dywidendy bezpośrednio powierzającemu w ramach wykonania Umowy powiernictwa nie wykazuje żadnych różnic
z podatkowego punktu widzenia, w porównaniu do zapłaty ceny, wynikającej z umowy sprzedaży, a następnie przekazania środków przez powiernika powierzającemu w ramach wykonania Umowy. W obu przypadkach przekazanie środków pieniężnych, choć dokonane przez pośrednika (Wnioskodawcę – powiernika), następuje ostatecznie do rąk powierzającego.

W świetle tego podobieństwa oraz wskazanych wyżej wniosków, należy uznać, że właściwym podejściem do wypłacenia przez Spółkę dywidendy na podstawie uchwały o podziale zysku podjętej przez Wnioskodawcę – powiernika w ramach wykonania umowy powierniczej jest rozpoznanie skutków podatkowych uzyskania dywidendy wyłącznie po stronie powierzającego, z pominięciem Wnioskodawcy – powiernika, jako podmiotu transparentnego podatkowo.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są, co do zasady otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne. W kontekście Umowy i jej celu otrzymanie przez Wnioskodawcę – powiernika środków finansowych (dywidendy) powinno być utożsamione
z postawieniem tych środków do dyspozycji powierzającego. W konsekwencji w momencie otrzymania dywidendy nie powstanie przychód dla Wnioskodawcy jako powiernika. Z kolei przekazanie dywidendy przez powiernika powierzającemu, wynikające z Umowy powiernictwa, będzie również czynnością neutralną podatkowo dla powiernika. Wszystkie ewentualne przysporzenia mają dla powiernika charakter niedefinitywny i nie generują dla niego żadnego przychodu.

Natomiast w myśl art. 30a ust. 1 pkt 4 ww. ustawy – od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z dywidend
i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Zauważyć więc należy, że podatek od otrzymanej dywidendy pobiera spółka już w momencie wypłaty, a więc Wnioskodawca – powiernik otrzyma środki po opodatkowaniu. Dlatego później, gdy powiernik przekaże powierzającemu tę dywidendę lub też zostanie ona wypłacona bezpośrednio powierzającemu przez Spółkę nie może ona być już opodatkowana, ponieważ podatek od tych środków został potrącony przez Spółkę jako płatnika.

Takie stanowisko potwierdza również doktryna. Wnioskodawca wskazuje, że „wypłacana dywidenda niezależnie od tego, czy została wypłacona bezpośrednio, czy też za pośrednictwem powiernika, powinna stanowić przychód powierzającego, a nie powiernika.” (tak Anna Pęczyk-Tofei „Wypłata dywidendy na rzecz powiernika” Monitor Podatkowy nr 8/2011, str. 52).

Podsumowując, wypłata dywidendy przez Spółkę Wnioskodawcy – powiernikowi lub też wypłacenie jej przez Spółkę bezpośrednio powierzającemu, nie będzie stanowiła dochodu Wnioskodawcy, jako powiernika, ponieważ nie będzie opodatkowana u niego, jako jego dochód z udziału w zyskach osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 24 ust. 5 ww. ustawy, a dochód ten osiągnie wyłącznie powierzający.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Katalog źródeł przychodów został określony w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim źródłami przychodów są:

stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
działalność wykonywana osobiście;
pozarolnicza działalność gospodarcza;
działy specjalne produkcji rolnej;
(uchylony)
najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

inne źródła.

Zauważyć należy, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, które stanowić będą trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podlegających opodatkowaniu decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono majątek podatnika (takie którymi może rozporządzać jak właściciel).

Z wniosku wynika, że na rzecz Wnioskodawcy – powiernika zostanie wypłacona dywidenda, po czym zostanie ona przekazana powierzającemu lub wypłacona powierzającemu bezpośrednio przez Spółkę. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy są skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych jakie dla Wnioskodawcy jako powiernika wywrze ta wypłata dywidendy.

W obrocie gospodarczym zarówno osoby fizyczne jak i prawne, a także jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (spółki osobowe) nie muszą działać osobiście, dopuszczalne jest działanie przez przedstawiciela. Istota przedstawicielstwa w prawie cywilnym polega na tym, że pewna osoba dokonuje w imieniu i na rzecz innego podmiotu czynności prawnych. Osoba, która dokonuje czynności, określana jest mianem przedstawiciela, natomiast osoba, w imieniu której czynność jest dokonywana – mianem reprezentowanego.

Jeżeli czynność dokonana przez przedstawiciela mieści się w granicach umocowania udzielonego przez reprezentowanego, wywołuje ona bezpośredni skutek dla podmiotu, który udzielił pełnomocnictwa. Powszechnie wskazuje się, że prawu cywilnemu znane są także inne podobne instytucje, które pełnią funkcje zbliżone do przedstawicielstwa, przy czym nie należy ich utożsamiać z przedstawicielstwem.

Od tej instytucji należy odróżnić np. powiernika, który na zewnątrz działa jako samodzielny podmiot prawa, jednak z mocy wewnętrznego porozumienia z inną osobą, na rzecz której działa, nie występuje we własnym interesie.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim. Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) zasada swobody kontraktowej. Zgodnie z tym przepisem – strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Najczęściej podstawą do skonstruowania umowy powierniczej jest umowa zlecenia. Prawa i obowiązki stron tej umowy należy zasadniczo oceniać według przepisów o zleceniu.

Istota zlecenia powierniczego polega na tym, że na zewnątrz występuje powiernik, który dokonuje nabycia pewnej rzeczy lub prawa we własnym imieniu, ale na rzecz zleceniodawcy. Jak wynika z art. 734 i 735 Kodeksu cywilnego – istotą umowy zlecenia jest odpłatne (prowizja) lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie lub jeżeli tak stanowi umowa w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim wypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy (fiducjarny), a przyjmujący zlecenie ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociażby w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo nad nabytymi prawami, jakie można przypisać zleceniobiorcy wykonującemu zlecenie powiernicze jest ograniczone, a to poprzez:

ograniczenie czasowe – zleceniobiorca obowiązany jest przekazać nabyte prawa na pierwsze żądanie zleceniobiorcy;
ustawowo wyłączoną możliwość rozporządzania tymi prawami na rzecz kogo innego aniżeli zleceniodawca lub wskazany przezeń podmiot, co powoduje wyłączenie możliwości efektywnego zwiększenia masy majątkowej zleceniobiorcy o prawa nabyte w wykonaniu powiernictwa;
nieekwiwalentność dla zleceniobiorcy zbycia nabytych we własnym imieniu, lecz na rachunek zlecającego praw; prawa te przenoszone są na zlecającego nieodpłatnie –zgodnie z art. 742 Kodeksu cywilnego dający zlecenie zwraca przyjmującemu zlecenie jedynie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, oraz zwalnia go od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym, natomiast w przypadku przenoszenia powierniczo nabytych praw na wskazaną przez zlecającego osobę trzecią cena zbycia stanowi należność zleceniodawcy (art. 740 Kodeksu cywilnego);
przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie. Od sum pieniężnych zatrzymanych ponad potrzebę wynikającą z wykonywania zlecenia powinien płacić dającemu zlecenie odsetki ustawowe (art. 741 K.c.).

Jak wskazano na wstępie przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Tak więc w celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw otrzymania przez podatnika kwoty należnej. Jest to tym bardziej istotne, jeśli zważyć, że w niektórych przypadkach kwoty otrzymane nie są kwotami należnymi. Dotyczyć to może w szczególności tych umów, w których podatnik występuje jako szeroko rozumiany pośrednik (przedstawiciel, pełnomocnik, zastępca pośredni itp.). W tych przypadkach, gdy podatnik działa na rzecz kogoś innego, kwotami należnymi nie są kwoty otrzymane od osoby, która jest drugą stroną umowy zawieranej i wykonywanej przez pośrednika, lecz wynagrodzenie wypłacane podatnikowi przez osobę, na rzecz której działa. Przychodem jest wówczas prowizja (lub inaczej: określone wynagrodzenie), a nie kwoty otrzymywane z tytułu czynności dokonywanej przez podatnika (działającego na rzecz innej osoby).

W odniesieniu do wypłaty dywidendy przez Spółkę, której udziały posiada w danym momencie powiernik należy wyjaśnić, że wprawdzie podmiotem, który uzyskuje formalnie dywidendę od Spółki będzie powiernik, ale zgodnie z umową powiernictwa dywidenda ta zostanie przekazana powierzającemu lub też zostanie ona wypłacona bezpośrednio powierzającemu. Przysporzenie majątkowe z tytułu dywidendy nastąpi więc po stronie powierzającego, a nie powiernika (Wnioskodawcy). W konsekwencji, skutki podatkowe wypłaty dywidendy należy rozpoznawać po stronie powierzającego, a nie po stronie powiernika (Wnioskodawcy).

Podsumowując, skoro wypłata dywidendy powiernikowi (Wnioskodawcy) i przekazanie jej powierzającemu lub wypłacenie powierzającemu bezpośrednio przez Spółkę nastąpi w wykonaniu zobowiązania wynikającego z wcześniej zawartej umowy powierniczej, u Wnioskodawcy nie powstanie z tego tytułu przychód. Będzie to dla niego jako powiernika czynność neutralna podatkowo.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu natomiast do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, tut. Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin