2016.07.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-280/16-2/AG
z 7 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

zaliczenia wartości budowli do wartości początkowej budynków w sytuacji, gdy te obiekty pomocnicze obsługują tylko poszczególne budynki – jest prawidłowe;
zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi – jest prawidłowe;
zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego lokalu, w stosunku do którego Spółka posiada prawo do lokalu użytkowego, a które zostanie przekształcone w odrębną własność – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wartości budowli do wartości początkowej budynków w sytuacji, gdy te obiekty pomocnicze obsługują tylko poszczególne budynki, zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi oraz zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego lokalu, w stosunku do którego Spółka posiada prawo do lokalu użytkowego, a które zostanie przekształcone w odrębną własność.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka z o.o. zgodnie z wypisem z KRS prowadzi działalność od 07.11.2013 r. związaną m.in. z wynajmem i zarządzaniem nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (68.20.Z).

17.02.2016 r. Spółka nabyła nieruchomość składającą się z zabudowanej działki gruntu o numerze ewidencyjnym 173/1 o pow. 0,4983 ha. Działka ta zabudowana jest jednokondygnacyjnym budynkiem oraz obiektami pomocniczymi w postaci utwardzonych ciągów pieszych, dróg dojazdowych, parkingu, wewnętrzne drogi komunikacyjne, wiata na wózki sklepowe wraz z oświetleniem zewnętrznym, które obsługują dany budynek.

W dniu 18 marca 2016 Spółka otrzymała z Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi odpowiedź na wniosek z 04.03.2016 r. o treści:

,,Zgodnie z zasadami metodycznymi Klasyfikacji Środków Trwałych wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. nr 242, poz. 1622) oraz w oparciu o przedstawiony opis, budynek pawilonu handlowego oraz ciągi piesze, drogi dojazdowe i parkingi będące obiektami pomocniczymi, obsługującymi wymieniony budynek, mieszczą się w grupowaniu KŚT grupa 1 rodzaj 103 ,,Budynki handlowo-usługowe”.

Budynek posadowiony na nieruchomości, wraz z infrastrukturą, został zrealizowany i dopuszczony do użytkowania na podstawie decyzji z 2001 r. o udzielenie pozwolenia na użytkowanie budynku pawilonu handlowego i decyzji z 2012 r. o udzielenie pozwolenia na przebudowę budynku handlowego.

W dniu 17.02.2016 r. Spółka nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nr 14 w pawilonie handlowym wybudowanym w 1990 roku posadowionym na działkach nr 193/35, 193/36 o powierzchni 856,50 m2 i wynajęła go spółce jako samodzielny pawilon handlowy.

Spółka jest członkiem Spółdzielni, posiada spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego nr 14. Nieruchomość stanowi przedmiot prawa użytkowania wieczystego.

Budynek posadowiony na nieruchomości, wraz z infrastrukturą, został zrealizowany i dopuszczony do użytkowania na podstawie decyzji Starostwa Powiatowego z 2005 r. – pozwolenie na przebudowę budynku usługowego, decyzji Powiatowego Inspektora nadzoru budowlanego 2006 r. – pozwolenie na użytkowanie przebudowanego budynku usługowego.

W 1997 r. prawo do przedmiotowego lokalu użytkowego zostało przekazane przez Spółdzielnię Mieszkaniową, poprzedniemu użytkownikowi na podstawie przydziału.

W dniu 16.03.2016 r. Spółka zakupiła prawo wieczystego użytkowania działki gruntu o numerze 75/3 o powierzchni 0,5254 ha, z wniesionym na niej budynkiem o funkcji handlowo-usługowej oraz usytuowane na niej naniesienia budowlane w postaci utwardzonych ciągów pieszych, dróg dojazdowych, parkingu, wewnętrzne drogi komunikacyjne (kostka betonowa), wiata na wózki sklepowe wraz z oświetleniem zewnętrznym.

Budynek jest niepodpiwniczoną, jednokondygnacyjną halą, składającą się z hali sprzedaży i zaplecza socjalno-magazynowego. Rok budowy 2001.

Budynek posadowiony na nieruchomości, wraz z infrastrukturą, został zrealizowany i dopuszczony do użytkowania na podstawie decyzji z 2001 r. – pozwolenie na użytkowanie budynku handlowo-usługowego z parkingiem do obsługi obiektu oraz przyłączami energetycznym, wodno-kanalizacyjnym, kanalizacji deszczowej,

decyzja z 2008 r. – pozwolenie na rozbudowę i przebudowę pawilonu handlowego,
decyzja z 2012 r. – pozwolenie na przebudowę pawilonu handlowego wraz z niezbędnymi instalacjami,
decyzja z 2014 r. – pozwolenie na budowę wewnętrznej instalacji gazu, przebudowę części zaplecza socjalno-technicznego istniejącego pawilonu.

Budowle łącznie z budynkiem zostały przez Spółkę zaliczone do grupy 1 rodzaj 103 ,,Budynek handlowo-usługowy”.

Obiekty wymienione w pkt 1,3:

były przed wprowadzeniem do ewidencji Spółki używane przez okres co najmniej 60 miesięcy,
są samodzielnymi budynkami, trwale związanymi z gruntem, przystosowanymi do prowadzenia działalność handlowej,
są wynajmowane przez Spółkę jako samodzielne pawilony handlowe,
jest w nich prowadzona działalność handlowa przez najemców,
parkingi obsługują wyłącznie jeden budynek poszczególnych pawilonów handlowych.

Spółka w maju 2016 planuje zakupić następną nieruchomość (działki ewidencyjne 181, 182, 183/3), zabudowaną budynkiem pawilonu handlowo-usługowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, parkingi i wewnętrzne drogi komunikacyjne (kostka betonowa), oznakowanie sklepu, uzbrojenie terenu, oświetlenie zewnętrzne. Obszar całej nieruchomości 0,3990 ha.

Budynek spełnia funkcję obiektu handlowego – sprzedaż detaliczna o szerokiej gamie produktów spożywczych oraz artykułów przemysłowych. Budynek jest jednokondygnacyjną halą składającą się z hali sprzedaży i zaplecza socjalno-magazynowego. Rok budowy 1999 (przebudowa 2014 r.) Zgodnie z wypisem z Kartoteki budynków wg stanu na 11.06.2015 r. – Rodzaj wg Klasyfikacji Środków Trwałych – Budynek handlowo-usługowy.

Obiekt wymieniony w pkt 4:

był przed wprowadzeniem do ewidencji Spółki używany przez okres co najmniej 60 miesięcy,
jest samodzielnym budynkiem, trwale związanym z gruntem, przystosowanym do prowadzenia działalność handlowej,
będzie wynajmowany przez Spółkę jako samodzielny pawilon handlowy,
będzie w nim prowadzona działalność handlowa przez najemców,
parkingi i cała infrastruktura towarzysząca obsługują wyłącznie ten jeden pawilon handlowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy prawidłowym było zaliczenie wartości budowli do wartości początkowej budynków wymienionych w pkt 1 i 3, w sytuacji gdy te obiekty pomocnicze obsługują tylko poszczególne budynki?
Czy w opisanym stanie faktycznym dopuszczalne było ustalenie dla budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi (pkt 1 i 3) indywidualnej stawki amortyzacyjnej, wynikającej z zastosowania skróconego do 3 lat okresu amortyzacji, tj. stawki wynoszącej 33,33% ?
Czy istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej od używanego lokalu, w stosunku do którego Spółka posiada spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, a które zostanie przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność?
Czy w opisanym stanie faktycznym dla budynku (pkt 4) wraz z obsługującymi go obiektami pomocniczymi (parkingiem, wewnętrznymi drogami komunikacyjnymi) Wnioskodawca będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, wynikającej z zastosowania skróconego do 3 lat okresu amortyzacji, tj. stawki wynoszącej 33,33% ?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zgodnie z Załącznikiem (III. Objaśnienia szczegółowe) do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10.12.2010 r. (poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych Grupa 1 – Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego obejmuje:

Wszystkie budynki i znajdujące się w nich lokale,
Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
Spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego.

Budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Natomiast budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp., czyli prawidłowym było zwiększenie o wartość budowli, wartości początkowej budynku.

Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Ad. 2

Zgodnie z zapisem art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną podwyższoną do 33,33% w stosunku rocznym, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków(lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszonych o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, budynki, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Natomiast zgodnie z KŚT, rodzaj 103 obejmuje: centra handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy i butiki, hale używane do targów, aukcji i wystaw, targowiska pod dachem, stacje paliw, stacje obsługi, pozostałe handlowo-usługowe.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższej regulacji wynika m.in., iż aby składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych podatnika musi stanowić jego własność lub współwłasność. Zatem podatnik może amortyzować dla celów podatkowych wyłącznie te środki trwałe, do których przysługuje mu prawo własności. Przeniesienie praw własności na podatnika może nastąpić w drodze kupna danego środka trwałego lub wniesienia go w formie wkładu niepieniężnego.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że indywidualne stawki amortyzacji mogą być zastosowane przez podatnika w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki, i tak:

budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podmiotu,
budynki te muszą spełniać kryteria uznania ich za używane.

Spółka nabyła obiekty handlowe zaliczane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych. Nabyte przez Spółkę obiekty handlowe spełniają warunki dla uznania ich za budynki używane w rozumieniu ww. art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, Spółka może – stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 3 w związku z art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – ustalić indywidualny okres amortyzacji dla przedmiotowych obiektów, jako okres nie krótszy niż 3 lata i zastosować indywidualną stawką amortyzacyjną wynoszącą 33,33% rocznie.

Ad. 3

Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienia się tytuł prawny do tego lokalu i w konsekwencji Spółka otrzyma nowy środek trwały, który będzie pierwszy raz wpisany do ewidencji środków trwałych – art. 16a ust. 1 updop.

Wprawdzie lokal ten jest obecnie wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ale jako wartość niematerialna i prawna (tj. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego).

Środek trwały powstanie dopiero z chwilą przekształcenia tego prawa w odrębną własność lokalu.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Zgodnie z treścią art. 16b ust. 1. amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r, poz. 1410),
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W myśl art. 16h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z zastrzeżeniem art. 16l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  – dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W myśl art. 16j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust 1 pkt 3, uznaje się za:

używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Spółka nabyła spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego w lutym 2016 r. Prawo to wykorzystywane jest w ramach prowadzonej przez tę Spółkę pozarolniczej działalności gospodarczej. Zostało ono wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, amortyzowane wg stawki 2,5% rocznie. Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się status prawny tego lokalu, środek trwały będzie można amortyzować wg indywidualnej stawki amortyzacji.

Ad. 4

Zgodnie z zapisem art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną podwyższoną do 33,33% w stosunku rocznym, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych, wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Indywidualne stawki amortyzacji mogą być zastosowane przez podatnika w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki, i tak:

budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji muszą być po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podmiotu,
budynki te muszą spełniać kryteria uznania ich za używane.

Spółka nabędzie obiekt handlowy, który:

zgodnie z posiadaną wiedzą zaliczy do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych,
spełnia warunki dla uznania go za budynek używany w rozumieniu ww. art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
parkingi i cała infrastruktura towarzysząca obsługują wyłącznie ten jeden pawilon handlowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.), za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z możliwością zaliczenia budowli do wartości początkowej nabytych budynków w sytuacji, gdy te obiekty pomocnicze obsługują tylko poszczególne budynki. Obiektami pomocniczymi, o których mowa powyżej są: utwardzone ciągi piesze, drogi dojazdowe, parkingi, wewnętrzne drogi komunikacyjne, wiaty na wózki sklepowe wraz z oświetleniem zewnętrznym.

Należy wskazać, że klasyfikacji środków trwałych do poszczególnych grup dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W klasyfikacji tej za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Dodatkowo, z objaśnień szczegółowych do niniejszej klasyfikacji wynika, że przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwałe powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach (ustawa z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r., poz. 290). Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

W związku z powyższym należy przyznać rację Spółce, że wartość obiektów pomocniczych obsługujących jeden konkretny budynek powinna zwiększać wartość początkową tego budynku.

Ad. 2 i 4

Zasady dotyczące dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia środków trwałych zamieszczone zostały w przepisach art. 16a-16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 16i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z możliwością zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wynikającej z zastosowania skróconego do 3 lat okresu amortyzacji w odniesieniu do budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym, budynki o których mowa powyżej:

były przed wprowadzeniem do ewidencji Spółki używane przez okres co najmniej 60 miesięcy;
są samodzielnymi budynkami, trwale związanymi z gruntem, przystosowanymi do prowadzenia działalności handlowej;
są/będą wynajmowane przez Spółkę jako samodzielne pawilony handlowe;
jest/będzie w nich prowadzona działalność handlowa przez najemców;
parkingi oraz infrastruktura towarzysząca obsługują wyłącznie jeden budynek lub pawilon handlowy.

Jak wynika z wniosku Spółki, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych, budynki te mieszczą się w grupie 1 rodzaj 103, jako „budynki handlowo-usługowe”.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przedmiotowe budynki są/będą budynkami używanymi, o których mowa w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Wnioskodawca słusznie uważa, że może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tych budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi, wynikającą z zastosowania skróconego do 3 lat okresu amortyzacji, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy.

Ad. 3

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

W myśl art. 16b ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410),
wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego w pawilonie handlowym i wynajął go spółce jako samodzielny pawilon handlowy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej od używanego lokalu, w stosunku do którego Spółka posiada spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, które zostanie przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność.

Na podstawie powyższego stwierdzić należy, że z chwilą przekształcenia, na podstawie aktu notarialnego, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność tego lokalu, dojdzie do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej stanowiącej składnik majątku w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W tym momencie bowiem wspomniane spółdzielcze prawo do lokalu przestanie istnieć. W jego miejsce powstanie natomiast nowy składnik majątku, lokal użytkowy będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. W celu jego amortyzacji należy zatem ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną, na podstawie przywołanego powyżej art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego słusznie Wnioskodawca uważa, że będzie miał możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do używanego lokalu, w stosunku do którego Wnioskodawca posiada spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, a które zostanie przekształcone na podstawie umowy w formie aktu notarialnego w odrębną własność.

Podsumowując odpowiedź na postawione we wniosku pytania należy konsekwentnie stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości:

zaliczenia wartości budowli do wartości początkowej budynków w sytuacji, gdy te obiekty pomocnicze obsługują tylko poszczególne budynki (pytanie nr 1) – jest prawidłowe;
zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków wraz z obsługującymi je obiektami pomocniczymi (pytanie nr 2 i 4) – jest prawidłowe;
zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego lokalu, w stosunku do którego Spółka posiada prawo do lokalu użytkowego, a które zostanie przekształcone w odrębną własność (pytanie nr 3) – jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin