Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/4511-447/16-2/MK1
z 12 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2016 r. (data wpływu 16 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia nieoprocentowanej pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia nieoprocentowanej pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 10 maja 2016 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki nieoprocentowanej na kwotę 150 000 zł od osoby fizycznej, niespokrewnionej z Wnioskodawczynią. Spłata pożyczki przewidziana jest do 10 lat od daty zawarcia umowy. Pożyczka nie ma związku z działalnością gospodarczą. Będzie wykorzystana na opłaty związane ze szkołą za granicą. 19 maja 2016 r. umowa pożyczki została zgłoszona właściwemu urzędowi skarbowemu, został opłacony podatek od czynności cywilno-prawnych (pcc) w wysokości 2% wartości pożyczki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nieoprocentowana pożyczka zawarta pomiędzy osobami fizycznymi, o której mowa powyżej powoduje powstanie nieodpłatnego świadczenia i wymaga od pożyczkobiorcy zapłaty podatku dochodowego od przychodu z tytułu niezapłaconych odsetek?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Odnosząc się do treści art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego Wnioskodawczyni wnioskuje, że umowa pożyczki jest umową z gruntu nieodpłatną. Odpłatność poprzez np. naliczenie odsetek jest możliwe ale nie obligatoryjne i zależy od umowy zawartej między stronami.

Jeżeli strony umowy zastrzegły w umowie brak odpłatności w postaci odsetek to brak jest podstaw do uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia. W rezultacie nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu otrzymania nieoprocentowanej pożyczki.

Swoje stanowisko Wnioskodawczyni podpiera wydanymi w podobnych sprawach, interpretacjami indywidualnymi:

1. interpretacja indywidualna z 15 stycznia 2015 r., sygn. IPTPB2/415-565/14-4/Akr - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi
2. interpretacja indywidualna z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. ITPB2/415-824a/12/RS - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy
   
   

W interpretacjach tych organy Izb Skarbowych potwierdziły prawidłowość stanowiska wnioskodawców jakoby zastrzeżony w umowie brak odpłatności w postaci odsetek nie rodził skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.).

Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Nieodpłatne świadczenie w znaczeniu prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy.

Umowa pożyczki uregulowana została w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016, poz., 380, z późn. zm.). W myśl art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego – przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Biorąc pod uwagę cytowany przepis należy stwierdzić, że na gruncie Kodeksu cywilnego umowa pożyczki jest umową nieodpłatną. Niemniej jednak umowa ta może mieć charakter odpłatny. Odpłatność można ustalić w różny sposób, np. w postaci oprocentowania wyrażonego w pieniądzu, przeniesienia własności rzeczy oznaczonych co do tożsamości, zezwolenia na korzystanie z rzeczy, udziału w zysku osiągniętym przez pożyczkobiorcę.

Należy podkreślić, że jeżeli strony w umowie pożyczki zastrzegły brak odpłatności w postaci odsetek, to fakt ten nie rodzi skutków podatkowych w postaci uzyskania przez pożyczkobiorcę nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki jest obojętne podatkowo.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 10 maja 2016 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę pożyczki nieoprocentowanej na kwotę 150 000 zł od osoby fizycznej, niespokrewnionej z Wnioskodawczynią. Spłata pożyczki przewidziana jest do 10 lat od daty zawarcia umowy. Pożyczka nie ma związku z działalnością gospodarczą. Będzie wykorzystana na opłaty związane ze szkołą za granicą. 19 maja 2016 r. umowa pożyczki została zgłoszona właściwemu urzędowi skarbowemu, został opłacony podatek od czynności cywilno-prawnych (pcc) w wysokości 2% wartości pożyczki.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przywołane uregulowania prawne, należy stwierdzić, że nieoprocentowana pożyczka, którą Wnioskodawczyni zaciągnęła u osoby fizycznej, z którą Wnioskodawczyni nie jest spokrewniona, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawczyni przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Tym samym Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.